Ο αντίπαλος σκόρερ
Ίσως αυτή η εικόνα να μην είναι απλά ένα δείγμα μιας μεγαλύτερης σύγχρονης μόδας, μιας παρείσφρησης άσχετων ανθρώπων σε μια συγκεκριμένη ομάδα για λόγους διαφορετικούς από τους παραδοσιακούς, όπως θέλουμε να ελπίζουμε πως είναι παραθέτοντας το αρκετό ισχυρό επιχείρημα πως τέτοιες φωτογραφίες συναντάς ελάχιστες φορές στα περισσότερα ντέρμπι του πλανήτη ακόμα και σήμερα, στο πολυφωτογραφημένο 2013. Ίσως (και είναι και το πιθανότερο, καθιστώντας όλες τις υπόλοιπες λέξεις αυτού του ποστ περιττές και ανούσιες, τη δεδομένη τουλάχιστον χρονική στιγμή) σ’αυτή την εικόνα να έτυχε να είναι συγκεντρωμένοι πολλοί άνθρωποι που συμπαθούν μια από τις δυο ομάδες αλλά δεν δηλώνουν οπαδοί της, που έτυχε να βρεθούν στο γήπεδο σαν ποδοσφαιρικοί τουρίστες που πραγματοποιούν ένα όνειρο ζωής και στη συγκεκριμένη στιγμή ψάχνουν για ένα κλικ που θα αποδεικνύει για χρόνια στους εαυτούς τους, σε φίλους και σε εχθρούς ότι ήταν εκεί και ότι τη ζούσαν έντονα, όπως της αρμόζει, λίγο από το ένα μάτι και λίγο από την οθόνη της μηχανής, γιατί πιθανόν μόνο μέσω των φωτογραφιών μπορούν να επιβεβαιώσουν την (γενικότερη) ύπαρξη τους, που είναι καλεσμένοι σε μια κόντρα στην οποία δεν είναι υποχρεωμένοι να διαλέξουν πλευρά, που πιθανόν να στερούν άθελα τους από κάποιον οπαδό τη δυνατότητα να βρίσκεται εκεί, στην ίδια θέση, αλλά αυτός είναι ένας προβληματισμός που ανήκει σε μια άλλη κουβέντα, που έχει κοινές ρίζες μ’ αυτή με την οποία ασχολούμαστε αλλά τοποθετείται σ’ ένα διαφορετικό παρακλάδι.
Ίσως, όμως, αυτή να πρέπει να θεωρηθεί μια αναπόφευκτη εξέλιξη που πολύ αργά αλλά σταθερά θα κυριαρχήσει και στην ελίτ του πλήρως εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου, όπως ακριβώς και στο NBA. Ίσως αυτό, βέβαια, να είναι το σωστό επόμενο βήμα για το παιχνίδι, μια ολοκληρωτική απαλλαγή από το πάθος και τον φανατισμό, μια κατάργηση του ακραίου οπαδισμού που θα εξυψώσει τα χαρακτηριστικά του αγώνα και της προσπάθειας των ποδοσφαιριστών, ανεξαρτήτως της σωβρακοφανέλας που φοράνε. Ίσως είναι τρομερά υγιές το να τοποθετείς τον θαυμασμό σου για ένα πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή ή τον ενθουσιασμό σου για το γεγονός ότι βρισκόσουν εκεί, τη μέρα που αυτός ο πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής πέτυχε δυο σημαντικά γκολ, πάνω από την όποια αντιπάθεια, το όποιο μίσος ή την όποια δυσφορία σου προκαλεί το γεγονός ότι αυτός ο πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής φοράει τη φανέλα μιας αντίπαλης ομάδας. Ίσως να είναι κάπως οπισθοδρομικό το να παραμένεις προσκολλημένος σε ποδοσφαιρικο-οπαδικές συνήθειες παλιές μόνο και μόνο γιατί μεγάλωσες μ’ αυτές, γιατί έγιναν δυνατές, προσωπικές αναμνήσεις και γιατί αποτελούν πάντα ένα όμορφο καταφύγιο για να φιλοξενείται το μυαλό όταν αναπολεί το παρελθόν.
Ίσως και όχι.
Μάλλον όχι.
Σίγουρα όχι.
13 σχόλια σχετικά με το “Ο αντίπαλος σκόρερ”
σιγουρα οχι
Κακό ψόφο σε όλους τους απεικονιζόμενους! Ναι είμαι τόσο ακομπλεξάριστος!!
Ακόμα και τουρίστες να είναι οφείλουν να σεβαστούν τους όποιους οπαδούς της ομάδας, της οποίας το γήπεδο επισκεύτηκαν. Σκέψου δηλαδή, να είσαι πορωμένος οπαδός της Barca να’χεις φάει 3 στο κεφάλι και να βλέπεις όλους τους ξέμπαρκους να κάνουν αυτό το πράμα ιν γιορ φέις (που λέμε και στο χωριό μου)…απορώ πως δεν πέφτει καμια ψιλή! Τόσο επίπεδο πια!?
Όσες φορές έχω κατορθώσει να παω στο OΤ, αυτό είναι ένα απ’τα πράγματα που μου ανεβάζουν την πίεση. ‘Ανθρώποι που ποσώς τους ενδιαφέρει το παιχνίδι και απλά χαζεύουν με τα κινητά τους ή απλά βγάζουν φωτογραφίες. Είναι αυτοί οι πελάτες-τουρίστες που έχουν κάνει τα γήπεδα (με ελλάχιστες εξαιρέσεις) των μεγάλων ομάδων βαρετά και εκκλησίες.
Είχα πετύχει τύπο ο οποίος δυστυχώς καθόταν δίπλα μου, ήρθε στο 20′, έκατσε, έστελνε sms και μιλούσε στο κινητό λες και είχε πάει βόλτα στο πάρκο, μετά ήθελε να μου πιάσει την κουβέντα (και σε αμφίρροπο ματς και χωρίς να του απαντάω) και άρχισε να μου λέει ότι έχει γνωστούς στην Ελλάδα και αν ήξερα έναν Πέτρο (FFS!!!) στο 60’ φώναξε ένα “COME ON UNITED” τόσο δυνατά που πρέπει να τον άκουσαν ακόμα και στις σουίτες απέναντι και στο 70κάτι σηκώθηκε και έφυγε…δεν πρέπει να κοίταξε ούτε κατα λάθος το γρασίδι!
http://www.thespoiler.co.uk/wp-content/uploads/2009/09/henry8.jpg
http://blogs.reuters.com/soccer/files/2011/09/RTR2RI16TORRES.jpg
Και εδώ οι σωστές αντιδράσεις.
(βασικά στο πρώτο προφανώς και δεν είχαν κινητά με κάμερες)
Ωραία τα παραδείγματα του J3B κι ας μην είναι 100% σχετικά (το ένα είναι αρκετά παλιό όπως λες και το άλλο αφορά χαμένη ευκαιρία, αλλά η λογική παραμένει ίδια πάνω-κάτω).
Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι και οι δυο φωτογραφίες έχουν μπει στο σομπρέρο στο παρελθόν. 😛
Έλα ρε, τον Πέτρο έψαχνε;
Γιατί δεν του είπες ότι τον ξέρεις
Η αλήθεια είναι ότι το κακό με τις φωτογραφίες στο Καμπ Νου έχει παραγίνει και χειροτερεύει κάθε φορά που πάω. Από ‘κει και πέρα, η κουλτούρα των θεατών σ’ αυτο το γήπεδο είναι τελείως διαφορετική από αυτή των κλασικών οπαδών. Θέλεις η αίσθηση ανωτερότητας, θέλεις η ουσιαστικά πελατειακή σχέση όλων με την ομάδα, θέλεις το γεγονός ότι το 30%+ είναι γυναίκες και παιδιά, το σίγουρο είναι ότι κανείς δε δίνει σημασία στους τουρίστες-θεατές και ασχολούνται με τον αγώνα κάπως χαλαρά. Ειδικά για το συγκεκριμένο αγώνα, τι τσαμπουκά να κάνεις με τον τουρίστα που βγάζει φωτογραφίες τον αντίπαλο να σε σκίζει, όταν η ομάδα αποφάσισε ότι είναι τόσο καλή που μπορεί να παίζει χωρίς προπονητή.
Το ίδιο και χειρότερα είναι στη Μαδρίτη, οπου στα Κλάσικα οι μισοί είναι Γιαπωνεζοκορεάτες (ή τουλάχιστον, τόσοι μου φαίνονται εμένα όποτε πάω).
Αυτά τα “κάθε φορά που πάω” και “όποτε πάω” ήταν μαχαιριά στην καρδιά μου. Να προσέχετε πως τα πετάτε.
Πάντως και μένα στο Καμπ Νου μου είχε φανεί πως οι ντόπιοι είχαν συνηθίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την παρουσία χιλιάδων άσχετων/τουριστών και ουσιαστικά δεν ασχολούνταν καθόλου μαζί τους, συμβιβασμένοι μάλλον με την ιδέα. Τη μια και μοναδική φορά που πήγα όλα αυτά.
Καλά μη φανταστείς πως το’χω Παγκράτι-Κολιάτσου, απλά παλεύω να πηγαίνω μια φορά τη σεζόν…και εννοείται πως το έγραψα έτσι, για να το παίξω ιστορία! 😀
Α και Elaith, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΕΤΡΟ! Εκτός αν εννοούσε τον Κωστόπουλο ή τον Πέτρο-Λούκα Χαλκιά…δεν τον ρώτησα.
Παντού υπάρχει ένας Πέτρος.
Καλά, κι εγώ δεν πάω τόσο συχνά, μια φορά το χρόνο το πολύ σε ένα Κλάσικο με τον αδερφό μου, άντε δυο αν με βγάλει ο δρόμος (λόγω δουλειάς ή διακοπών). Φέτος για παράδειγμα δεν πήγαμε. Παλιότερα, λόγω δουλειάς ήμουν συχνά σε ταξίδια στην Ευρώπη και καθόμουν και ένα ΣΚ να δω κανέναν αγώνα. Τώρα, εκτός του Κλάσικο, μόνο αν βολεύει το ταξίδι που πάμε οικογενειακώς για διακοπές (φέτος π.χ. πήγα με την κόρη Φιορεντίνα-Ουντινέζε). Εδώ και χρόνια ψήνω τη γυναίκα να πάμε Αργεντινή που έχει μια φιλενάδα από το Πανεπιστήμιο και την έχει καλέσει, για να δούμε και τον αγώνα (ένας είναι ο αγώνας), αλλά αυτή βαριέται να μπει και στο αυτοκίνητο ακόμα. Ήταν και η Ρίβερ στη Β’ και μας χάλασε το ρυθμό στο ψηστήρι.
Ζήλεψα τον Ρόουρα σήμερα, πιο πολύ κι απ’ τον Μουρίνιο τον έδειχνε η τηλεόραση. Μήπως ξέρει κανένας πόσα πληρώνει στη Μπαρτσελόνα για να κάνει τον προπονητή της;
Το ποδόσφαιρο εκτός από την ανάγκη της μπάλας να κοπανιέται από εδώ και εκεί εκπληρώνει και μερικές κοινωνικές ανάγκες ρε παιδιά όπως και να το κάνουμε. Αν το ποδόσφαιρο από παιχνίδι,κοινωνική συνάθροιση, έκφραση τοπικής ταυτότητας και διαφοροποίησης γίνει έκθεση εμπορευμάτων HELLEXPO τότε ρε παιδιά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα χαθεί η “αγάπη για το φρίσμπι” αλλά απλά αυτή την αγάπη δεν θα την βγάζουμε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Όπως εύκολα φαίνεται τώρα, που οι εταιρείες που έκαναν τους αγαπητικούς τους πελάτες και τώρα δεν “έχουν” πολλά “λεφτά” και στο γήπεδο δεν πατάει κανείς.
Μακάρι να μπορέσουμε να πουλέψουμε όλους αυτούς τους μαφιόζους από τα τοπικά και μπορέσουμε πάλι να δούμε μπαλίτσα γιατί να ξανακάνουμε κανονικούς ανθρώπους τους ποδοσφαιριστές και όχι γενετικά ντοπαρισμένα πειράματα, με τα οποία το μόνο με το οποίο μπορείς να ταυτιστείς είναι ο κοινός καρκίνος στον εγκέφαλο που θα βγάλετε στα 45, είναι κομματάκι πιο δύσκολο.