Η πρώτη φορά στο γήπεδο
H Μάλαγα βρίσκεται αυτή τη στιγμή μέσα στις οχτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, τα αφιερώματα γι’ αυτήν διαδέχονται το ένα το άλλο, οι εικόνες με τον Αντόνιο Μπαντέρας στις κερκίδες της κυκλοφορούν σε όλες τις αθλητικές σελίδες της ηπείρου αλλά οι καλύτερες στιγμές που έχουν καταγραφεί στις εξέδρες του Λα Ροσαλέδα παραμένουν αυτές που κατέγραψε το Canal+ τη περσινή σεζόν.
Τότε που κατά τη διάρκεια του αγώνα Μάλαγα-Χετάφε (για την ιστορία και την καλύτερη κατανόηση του βίντεο το ματς έληξε 3-2, με τη Μάλαγα να ισοφαρίζει στο 88′ με γκολ του, γνωστού μας, Μαρέσκα και να παίρνει τη νίκη στο 90′ με γκολ του Ζούλιο Μπαπτίστα) μια κάμερα παρακολουθούσε όλες τις αντιδράσεις ενός πιτσιρικά που πήγαινε για πρώτη φορά στο γήπεδο με τον πατέρα του. Τις ερωτήσεις για τους παίκτες και τις απορίες. Τους πανηγυρισμούς του κόσμου και τις εναλλαγές συναισθημάτων που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να φέρει. Τις αγκαλιές για παρηγοριά και τις αγκαλιές για πανηγυρισμό.
23 σχόλια σχετικά με το “Η πρώτη φορά στο γήπεδο”
αχ τι ωραια!μου θυμιζει και τη δικια μου πρωτη φορα στο γηπεδο σε ενα παιχνιδι β εθνικης που εληξε με ενα ξερο 0-0 και το μονο που ακουγα ητανε πουτ@ν@ς γιε,αιδοιοπανο,μαλακα κλπ κλπ
Πρώτο μάτς με τον παππού μου στη Φιλαδέλφεια,άεκ-λάρισα 2-2 με Σάντμπεργκ,Εστερχάζι στο ρόστερ.Δεν είχα καταλάβει αν θα γινόμουν άεκ,ήμουν δεν ήμουν 8 χρονών,περισσότερο γούσταρα κάτι πορτοκαλάδες που ήπια στα τσιμέντα του γηπέδου της άεκ κερασμένες από τον παππού.Ο πατέρας μου όμως ήταν γαύρος και ψιλοστράβωσε,αρκετές αγωνιστικές μετά με παίρνει στο Ολυμπιακό στάδιο (εκεί έπαιζε τότε ο ολυμπιακός αλλά και ο Παναθηναικός) σε έναν αγώνα του ολυμπιακού με την λάρισα πάλι,2-0 με αναστό ψαλιδάκι και άλλο ένα του Σέστιτς,μιλάμε είχε πάνω από 60000 κόσμο,έτσι,λίγο ο μουστάκιας λίγο οι τυρόπιτες και οι sinalco cola που με μπούκωνε ο πατέρας μου (καθαρή δωροδωκία)έγινα γαύρος.Μετά από ένα χρόνο πέθανε και ο παππούς,γι’αυτό καμιά φορά όταν βλέπω άεκ μου φεύγει και ένα ψιλο-άχ.
Κώστας1 (σαν πολλοί δεν μαζευτήκατε; ) υπάρχουν και χειρότερα. Γνωστός μου πήγε πρώτη φορά γήπεδο στο ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ 1-4 στη Τούμπα. Και δεν ήταν Αρειανός. 😛
Πρέπει να έχει καταγραφεί κάπου βαθιά στο υποσυνείδητο του το πως ακούγεται κάθε δυνατή βρισιά με τα ονόματα Μπλαχίν και Μιχόπουλος από πίσω.
Έχουμε και σπάνιο όνομα βλέπεις!
Ρισπέκ στο βίντεο είναι κι ο μπαμπάς που αποφασίζει να κάνει χάϊ φάϊβ με τον ξέμπαρκο αντι του γιού του! Εύγε!
Όσο για πρώτη φορά γήπεδο, γήπεδο Βύρωνα Αθηναϊκός-Παναθηναικός (νομίζω 0-0) με μπάρμπα που ήταν Γαύρος και Δόξα Βύρωνα…δλδ, άντε γειά. Τα μόνα που μου’χουν μείνει είναι το πόσο καλό τέρμα ήταν ο Σαργκάνης κι ο Τζαλακώστας λόγω καράφλας.
Όλα τα λεφτά πράγματι το χαμένο χαι-φαιβ. Κι απορώ πως δεν έχει σχολιαστεί ήδη η πιπίλα.
Ευχαριστώ πάντως για την αναφορά στη μεγάλη μορφή, τον Βασίλη τον Τζαλακώστα. Τώρα που γράφτηκε το όνομα του, έστω και σε σχόλιο, ολοκληρώθηκε επιτέλους το σομπρέρο σαν ποδοσφαιρική σελίδα.
Στην αρχη νομιζα οτι του μπαμπα ηταν η πρωτη φορα γιατι αυτος κανει σαν παιδι.Το τελος ολα τα λεφτα.
Και μια κι αρχισατε θεμα,Φεβρουαριο 1983 νομιζω πλησιαζαν αποκριες σαν τωρα ενα πραμα,θειος βαμμενος βαζελος με πηγε Λεωφορο,Παο-Αρης 1-2 με φαουλαρα του Κουη το νικητηριο (το θυμαμαι ακομα ολοζωντανο) κι εγω απο τσαντιλα που μου χαλασαν οι ψοφιοι βαζελοι την καρναβαλικη-εκδρομικη διαθεση εγινα ΑΕΚ …
Και ειδα την τυφλα μου τη μαυρη,αλλα anyway.
Λιγο μεγαλος δεν φαινεται για πιπιλα αυτος?
Τζαλακωστας ρε φιλε,η καραφλη απειλη,τι θυμησες…
Πρωτο ματς το 89 με τον παοκ στη λεωφορο,ηρεμο παιχνιδι χωρις απροοπτα,οτι πρεπει για να πας το πιτσιρικι στο γηπεδο…
Ηρακλής-ΑΕΚ στο Καυτανζόγριο σίγουρα, απλά δεν θυμάμαι χρονικά ποιο από όλα που είχα δει εκεί ήταν.
Νομίζω ένα φιλικό 0-0 με τον Δύντσικο να χάνει μεγάλη ευκαιρία.
Δε θυμάμαι την πρώτη φορα. Πάντως σιγουρα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια το ΑΕΚ-Παρι με τον Λοκο και το 0-3 και τον τελικο Κυπέλλου ΑΕΚ-Απόλλωνα με Ντεμη και “Ντουσαν γερα ποτε σον Πειραιά”
Πρώτο ματς, με τον πατέρα μου και τον νονό μου, Αλκαζάρ, ΑΕΛ-Εθνικός, δεν θυμάμαι καν σκορ ή πότε. Δυο πράγματα θυμάμαι μόνο. Τον Μπατίστα στον Εθνικό και την πρώτη μου φορά που είπα μαλάκα (το έλεγαν και οι άλλοι γύρω, μικρό παιδί και εγώ, παπαγάλισα) και την σφαλιάρα που ακολούθησε!!! 🙂
πρώτη μου φορά στο γήπεδο αρκετά επεισοδιακή θα έλεγα. γύρω στα 8 χρονών κ αφού έχω πρήξει τον πατέρα μου να με πάει στις ακαδημίες του ΠΑΟ για να γίνω τερματοφύλακας (το μοναδικό παιδάκι που γούσταρε να παίζει τέρμα). ότι εμπαινε η άνοιξη γτ θυμάμαι ότι είχε καλό καιρό αλλά κ λίγο ψυχρούλα. παμε οακα λοιπόν όπου παιζαμε με τη κόρινθο. από το ματς δε θυμάμαι τρομερά πράγματα πέρα από το ότι είχαν μπει πολλά γκολ (4-0 που το έψαξα). η πλάκα της υπόθεσης είναι ότι λίγο το αεράκι στο μαρούσι λίγο το παγωτό που έφαγα εκεί, με πείραξαν φαίνεται κ όπως βλέπουμε τον αγώνα αμολάω ένα ξερατό στην πλάτη του μπροστινού. ακόμα θυμάμαι τον δύσμοιρο τον πατέρα μου να ζητάει συγνώμες
Αυτές είναι εμπειρίες που μένουν μια ζωή!
Πρώτη μου φορά στο γήπεδο. Με τον παναθηναικό πατέρα μου.Λεωφόρος. ΠΑΟ-ΚΑΒΑΛΑ. 1981 θαρρώ.Βάζει γκολ(2-1) στις καθυστερήσεις ο Αντρεούτσι και έρχεται μπροστά μας στην κερκίδα και μας δείχνει τα τέτοια του! Στα ίσα! Χαμός! Του τα ξαναέβαλε μέσα στο σορτσάκι ο Λιβαθηνός! λολ! Ρωτήστε τον! Περάσαμε σπάνια εκείνο το απόγευμα. Οσες φορές κι αν ξαναπήγα σε γήπεδο,τέτοιο σόου δεν ξαναματαείδα.
Είναι φοβερό το πώς σου μένουν αυτά τα ματς…
(εντάξει, βοηθάει αν κάνεις και εμετό)
Φανταστικό videaki…. μία στιγμή, για μία ζωή…. προσωπικά συγκινήθηκα….. Σύμφωνα με τον πατέρα μου με πήγαινε στο γήπεδο από 4 χρόνών αλλά εγώ η πρώτη στιγμή που θυμάμαι είναι σε ηλικία 8 χρονων (1981) και θυμάμαι τον τραυματισμό του Δίντσικου από τον Ιωσηφίδη, στην Ν.Φιλαδέλφεια….. απίστευτα τραγική ανάμνηση και ακόμα έχω στα αυτιά μου το κρακ στο σπάσιμο του κόκκαλου….. Η πιο παλιά και συννάμα πιο έντονη στιγμή είναι το 5λεπτο αναμονής μετά την λήξη του ματς της προτελευταίας αγωνιστικής το 1992, με τον Απόλλωνα, όπου περιμέναμε να τελειώσει το ματς του Ολυμπιακού με την Κόρινθο….. τέτοια ένταση που ξεσπάσαμε σε κλάματα με τον πατέρα μου…. μία στιγμή, για μία ζωή….
Πρώτη φορά στο γήπεδο το 2002 στην Φιλαδέλφεια, προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ με το ΑΠΟΕΛ (1-0 με γκολ του Ράιτ)… 7 χρονών τότε
Απ’ τις πρώτες φορές, Χαριλάου και 4-1 με επικό ματς, απέναντι στην Α.Ε.Κ. , νομίζω το 1987. Πάσχιζε ο θείος να με κάνει ΑΕΚτσή (με δέλεαρ τον μεγάλο Χόκαν Σάντμπεργκ και δώρο φανέλα με το 9), αλλά του χάλασαν τα σχέδια οι (πιτσιρικάδες τότε) Δημητριάδης, Οικονομίδης, Γιουκούδης και οι….Σαμωλομπουγιουκλήδες!Ακόμα Θυμάμαι ένα σλάλομ του Μπάμπη “σαγώνια” Μουστακίδη, κατά μήκος της γραμμής της τωρινής 2!
ΥΓ Γράφει ο Αντρέας ότι το 2002 ήταν 7 χρονών και με έπιασε συνδυασμός μελαγχολίας/περηφάνιας, που τον περνάω 17 χρόνια και έζησα στο όρια των αλλαγών του ποδοσφαίρου, ζώντας μεγάλο κομμάτι του old school!
1997 Καλαματα-Παναθηναικος 1-0
Πρώτη φορά γήπεδο 8 χρονων με κασκόλ του Παναθηναϊκού στην εξέδρα των καλαματιανων, και τους κάφρους ,πιθανοτατα γαυρους καλαματιανους, να τραμπουκίζουν τον ΓΑΥΡΟ πατερα μου..
Πρώτη φορά γήπεδο ήταν το 1996 στο ΟΑΚΑ, AEK-Απόλλων 7-1. Αλλά λίγο το οτι ήμουν μικρός, λιγο το ΟΑΚΑ, λιγο η άνετη επικράτηση, δεν μου έκανε το κλικ. Εκεί που ερωτεύτηκα την ομάδα ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια. ΑΕΚ-Παρί 0-3 για το κύππελο ΟΥΕΦΑ. Ο όρκος νίκης στην αρχή, η ασύγκριτη ατμόσφαιρα του γηπέδου, τα φώτα που σβήσανε, οι οπαδοί να φωνάζουν μες το σκοτάδι και το πανηγυρικό κλίμα ακόμα και οταν χάναμε με 0-3. Δεν κοιμήθηκα το βράδυ απο τη στεναχώρια, αλλά και γιατί σιγοτραγουδούσα τα συνθήματα που έμαθα στο κρεβάτι μέχρι τα ξημερώματα.
Λοιπον. Το 2-2 στο ΑΕΚ Λάρισα που λέει ο πρώτος πρεπει νομιζω να ήταν στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ να προηγείται 2-0 και να ισοφαριζεται. Σάββατο βράδυ το ματς.
Το δικο μου πρωτο . με παει ο πατέρας μου, δραμινος και φιλοοσφπ, στο Καραϊσκάκη να δουμε οσφπ- ΑΕΚ φιλικό μου φοράει φανέλα ΟΣΦΠ κάπου στα τέλη του 70. Χάνει ο ΟΣΦΠ 1-2 δεν μου πήγαινε και η ομάδα, βγάζω την φανέλα και του δηλώνω εγώ θα είμαι ΑΕΚ. Βοήθησε λαιμό κυρμανθος ο γείτονας που είχε κάδρο στο σαλόνι την ομάδα του 77 και ένας άλλος γείτονας πλανόδιος φολα και αυτός ΑΕΚ και απο τοτε ΑΕΚ σε μια γειτονιά οπου ηταν εξι ΟΣΦΠ και τρεις ΑΕΚ και ένας εθνικός. Παναθηναϊκό γνώρισα στο λύκειο.ωραίες εποχές πηγαίναμε βλέπαμε και την Δόξα οποτε επαιζε με ΑΕΚ Πανιώνιο Αιγάλεω Απόλλων ΟΣΦΠ. Θυμάμαι αιγαλεω- δόξα 0-4 Πανιώνιος – δόξα 0-4 με μπαρζωφ και Στράντζαλη και ΑΕΚ – Δόξα 2-2 στην Χαλκίδα. Τσιμέντο, σπιτάκια και μπιραλ και σάμαλι και λαος. Λαος. Όχι τσογλανια.
Πρώτη φορά γήπεδο πήγα εγώ τον πατέρα μου και όχι αυτός, δεν υποστηρίζει κάποια ομάδα ούτε ασχολείται με αθλητικά. Είχα βγάλει ένα εισιτήριο στη Θύρα 7 για το ΟΣΦΠ ΠΑΟ 1-0 με το γκολ του Ριβάλντο. Μετέπειτα σε έναν διαγωνισμό κέρδισα και εισιτήριο VIP για το ίδιο αγώνα. Τον έπεισα να έρθει, και πήγα εγώ στα VIP και εκείνος στη Θύρα 7 δίπλα… Βαράει ο Ρίμπο το βρωμόσουτο, γκοοοοολλλ, φωνές, κακό, καπνογόνα, χτυπάει το κινητό μου. Τάκη άει στο διάολο, φεύγω, με τους μ@λάκες εδώ πέρα ? Ε ξαναπήγαμε μαζί στο 6-2 με Παοκ, σε έναν αγώνα με τον Άρη στο PureRed και σε κανέναν αγώνα της εθνικής. Τώρα του έχω πάρει ένα τάμπλετ και του βάζω κανένα stream να περνάει η ώρα του.
Για ποδόσφαιρο μιλάω ε 😛