Σαν την ομάδα φάντασμα, μες τη νύχτα θα χαθώ

Κάθε ομάδα που πηγαίνει να παίξει στο υψόμετρο της Βολιβίας ταξιδεύει υποψιασμένη, αλλά αυτό δεν λέει και πολλά. Στην Αργεντινή άλλωστε οι μνήμες είναι νωπές από το τεράστιο ναυάγιο του 2009 όταν και η εθνική τους ομάδα δέχτηκε 6 γκολ από τους συμπαθείς Βολιβιανούς. Μόλις τρεις φορές κατάφερε η Αργεντινή να δραπετεύσει από τα περίπου 4.000 μέτρα, με τελευταία αυτή το 2005 με τα γκολ των Γκαλέτι και Φιγκερόα και προπονητή τον Πέκερμαν. Οι Αργεντίνοι όμως που εκδράμουν στην Λα Παζ, δεν θυμούνται τόσο αυτό το παιχνίδι όσο ένα άλλο πιο ιστορικό.

Ταξιδεύουμε στο μακρινό 1973. Τα προκριματικά για το Μουντιάλ γίνονται με άλλο σύστημα, το οποίο όπως καλά φαντάζεστε είναι αρκετά μαγικό. Όμιλοι των τριών (3) ομάδων. Στην Αργεντινή έχουν πάρει ήδη τη διοργάνωση του 1978 και δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να λείπουν από το Μουντιάλ του 1974 στα γήπεδα της Γερμανίας. Ειδικά από τη στιγμή που η Αργεντινή απέτυχε να προκριθεί το 1970 στο Μεξικό όταν και αποκλείστηκε από το Περού. Η χώρα γενικά βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση και το ίδιο χάος επικρατεί στο ποδόσφαιρό της. Προπονητής έχει αναλάβει τον Αύγουστο του 1972 ο θρυλικός Ομάρ Σίβορι, σε μια αρκετά παράξενη απόφαση της Ομοσπονδίας αφού ο Σίβορι ήταν μεν τεράστιο ποδοσφαιρικό μέγεθος, είχε όμως εμπειρία μόλις τριών ετών ως προπονητής.

Ο φόβος για αποτυχία κάνει τον κόουτς να φυλάει τα έρμα και έτσι γεννιέται η περίφημη “La Selección fantasma“, η εθνική φάντασμα της Αργεντινής. Σκεφτείτε κάτι σαν την Ομάδα Α, σαν μια ομάδα επίλεκτων-κομάντο, αλλά με πολύ λιγότερη δόξα και καθόλου μέσα. Ο Σίβορι δίνει την εντολή στον βοηθό του Μιγκέλ Ιγνομιριέγιο να φτιάξει μια “παράλληλη” ομάδα που θα κάνει ειδική προετοιμασία για τον αγώνα της Βολιβίας. Το σύνολο το αποτελούν παίκτες που παίζουν σε ομάδες της Αργεντινής και γενικά δεν ήταν συχνά μέλη της εθνικής ομάδας και ορισμένα ταλέντα της εποχής. Ο βοηθός τούς παίρνει μαζί του στην Τιλκάρα, μια κωμόπολη στους πρόποδες των Άνδεων στην επαρχία Χουχούι στα περίπου 3.000 μέτρα.

Η παντελής έλλειψη οργάνωσης της Ομοσπονδίας, το δυσπρόσιτο της περιοχής και η έλλειψη σύγχρονής τεχνολογίας έχει ως αποτέλεσμα η “παράλληλη” εθνική να μην διαθέτει κανέναν τρόπο επικοινωνίας με το κέντρο και έτσι κερδίζει γρήγορα το παρατσούκλι της από έναν δημοσιογράφο της εποχής. Στην ομάδα φάντασμα βρίσκονται και αρκετά ταλέντα δύο εκ των οποίων αργότερα εξελίχθηκαν σε παίκτες σταθμούς του αργεντίνικου ποδοσφαίρου: ο εμβληματικός Ρικάρντο Μποτσίνι που έπαιξε 20 χρόνια στην Ιντεπεντιέντε αφήνοντας εποχή και φυσικά ο μεγάλος Μάριο Κέμπες. Ο τελευταίος στην βιογραφία του μιλάει για την ομάδα φάντασμα:

“Η Ομοσπονδία μάς είχε ξεχάσει και περνούσαμε πολύ άσχημα. Ήμασταν σε ένα ξενοδοχείο της κακιάς ώρας και δεν είχαμε χρήματα ούτε για να φάμε. Είχαμε δυο κλεισμένα φιλικά και τελικά καταλήξαμε να παίξουμε εφτά ή οχτώ για να έχουμε χρήματα να φάμε. Με τα λεφτά πηγαίναμε στο σούπερ-μάρκετ για να πάρουμε κάτι να φάμε. Γύρισα με 7-8 κιλά λιγότερα.”

Ένας άλλος ποδοσφαιριστής, ο Χόρχε Τρονκόσο δήλωσε ότι η Ομοσπονδία δεν είχε κλείσει ούτε καν διαιτητές για τα φιλικά και ότι αν δεν ήταν ο προπονητής δεν θα είχαν ούτε φανέλες να παίξουν στα φιλικά, αφού πήγε ο ίδιος και αγόρασε. Η ομάδα έκανε πλήρη περιοδεία περνώντας από το Καγιάο, την Χουχούι, τη Χουμαχουάκα, την Τικλάρα, το Σαν Σαλβαδόρ της Χουχούι, επιστρέφοντας πάλι πίσω σε Τιλκάρα και Χουμαχουάκα, μετά στην Μίνα Αγουιλάρ (ένα μέρος στα 4.000 μέτρα που κάποτε έβγαζαν ασήμι) και διάφορα άλλα μέρη όπως την Λίμα του Περού μέχρι να φτάσουν στην Λα Παζ της Βολιβίας. Οι παίκτες με μηδενική ψυχολογία, πονοκεφάλους και απογοητευμένοι αφού πολλοί από αυτούς ήξεραν ότι δεν θα έπαιζαν στο παιχνίδι με την Βολιβία και είχαν περάσει όλη την ταλαιπωρία χωρίς λόγο, προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με κάποιον αρμόδιο αλλά δεν τα κατάφερναν.

Η κανονική Αργεντινή την πρώτη αγωνιστική συνέτριψε στο Μπομπονέρα με 4-0 τη Βολιβία και στη συνέχεια έφερε 1-1 στην Ασουνσιόν με την Παραγουάη. Τον Σεπτέμβριο του 1973 ήρθε η ώρα της ομάδας φάντασμα. Τριάντα χιλιάδες Βολιβιανοί στο Εστάδιο Ερνάντο Σίλες υποδέχτηκαν την Αργεντινή στις 23 του μηνός, μια ομάδα που είχε επτά παίκτες από την ομάδα φάντασμα και κάποιους ακόμα που έφτασαν στην Λα Παζ λίγες ώρες πριν αρχίσει το ματς όπως ο τερματοφύλακας Καρνεβάλι, ο Ρουμπέν Αγιάλα και ο Ροδόλφο Τελτς. Πριν τον αγώνα ο δημοσιογράφος Μιγκέλ Τάπια έριξε την ιδέα και οι παίκτες έβγαλαν την περίφημη φωτογραφία της ομάδας φάντασμα (αν και μοιάζει λίγο με Κου Κλουξ Κλαν) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα πέρασαν.

Το παιχνίδι ξεκίνησε με μια ευκαιρία του Κέμπες και μια ευκαιρία για τους γηπεδούχους ύστερα από λάθος της άμυνας. Στο 18′ μετά από πολύ ωραίο συνδυασμό η μπάλα ήρθε στην περιοχή και ο φορ Όσκαρ Φορνάρι με μια εντυπωσιακή κεφαλιά-παλομίτα άνοιξε το σκορ. Ήταν το πρώτο και τελευταίο γκολ του Φορνάρι με την αλμπισελέστε, στην πρώτη και τελευταία του εμφάνιση με το εθνόσημο. Ένα γκολ που ακόμα και σήμερα το θυμούνται στη χώρα καθώς έδωσε μια σπουδαία νίκη και δικαίωσε εν μέρει τα μέλη της εθνικής φάντασμα.