Barbie, η μπαλαρίνα με τις μαγικές πουέντ

Θέμα: Το σομπρέρο ασχολείται με το ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο απασχολεί μόνο τους άντρες. Είναι όμως όντως έτσι; Με αφορμή την γιορτή της γυναίκας, ενός πλάσματος που κανείς μας δεν έχει καταλάβει ποτέ ολοκληρωτικά, παραδίδουμε τα ηνία του μπλογκ για μια μέρα σε τέσσερις γυναίκες για να γράψουν για κάτι που αγαπάνε: το ποδόσφαιρο.
Περιορισμός λέξεων: Κανένας
Υπογραφή κειμένου: appapapa

Το ποδόσφαιρο δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί ως μια από τις καλές τέχνες διότι δεν κατάφερε να ανεξαρτητοποιηθεί καλλιτεχνικά από τον χορό.  Το σκεφτόμουν προχτές όταν είδα στο γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι  Canal+ τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να συμφωνεί με την γυναίκα του την Βίκη, και να αποκαλεί μπαλαρίνα τον Ζινεντίν Ζιντάν, που ήταν, ας σημειωθεί αυτό, παρών, σε απόσταση βαριά βαριά δυό μέτρων και με το κεφάλι σε θέση μάχης.

Άρα, υποθέτουμε πως ο χαρακτηρισμός δεν χρησιμοποιήθηκε υβριστικά, όπως π.χ. μερικά χρόνια πριν σε ένα αστικό σαλόνι των Αθηνών και μπροστά σε μια έγχρωμη τηλεόραση που έπαιζε Άρτζες Πιτέστι-ΑΕΚ. Δυστυχώς, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες του Μπέκαμ και του συμπαίκτη του Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς (που ηγείται της πρωτοβουλίας για την καθιέρωση του αυστηρού σινιόν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα), η άνθηση του σύγχρονου χορού, που έχει πλουτίσει το εκφραστικό λεξιλόγιο των χορευτών και χορευτριών με κινήσεις που άνετα θα χαρακτηρίζαμε ως τζαρτζαρίσματα, έχει περιορίσει ακόμη περισσότερο τον χώρο της καλλιτεχνικής αυτονομίας του ποδοσφαίρου και τις ελπίδες μας να απολαύσουμε κάποτε ένα ματς Πλατανιάς-Λεβαδειακός σε περιγραφή Αλέξη Κωστάλα.

Στο βίντεο που σχολιάζω σήμερα θαυμάζουμε δυο περφόρμερ-μπαλαρίνες σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους. Θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε την τεχνική τους. Θα επικεντρωθούμε στις κινήσεις των ποδιών: σε αυτού του τύπου τις χορογραφίες τα χέρια δεν μπορούν να κινηθούν με όση έκταση και χάρη θα επιθυμούσαμε επειδή ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος παράβασης – εκτός κι αν ο διαιτητής είναι φιλότεχνος.

Στην αρχή θαυμάζουμε μερικά μπαλανσέ [balancé] και ορισμένα πα ντε μπουρέ [pas de bourrée] με αλλαγή κατεύθυνσης, η κάπως ρουστίκ τεχνική των οποίων παραπέμπει περισσότερο σε μόντερν τζαζ  παρά σε κλασικό μπαλέτο (δεν βοηθάει το παπούτσι). Θεωρώ ότι στις αρχικές σκηνές, και μόνο σε αυτές, οι κινήσεις του Ινιέστα είναι πιο αρμονικές και  ο εσωτερικός ρυθμός πιο συναρπαστικός. Ρελάνς του Ζιντάν με μια σειρά από εντυπωσιακά πα ντε ντε [pas de deux] με τις αντίστοιχες σακούλες  από το 36″ ως το 46″ περίπου. Αμέσως μετά πατάμε στοπ καρέ μήπως και καταλάβουμε, κι εμείς και ο δόλιος  ο 22, τι ακριβώς τον χόρεψε ο Ινιέστα.

Η αποθέωση έρχεται όταν γύρω στο 59″: μετά από ένα ατελές φουετέ [fouetté] με περιστροφή, ο Ζινεντίν Ζιντάν επιτυγχάνει ένα γκραν ζετέ φοβερής ομορφιάς με την φανέλα της Γιουβέντους. Δυστυχώς δεν έχουμε πλήρη εικόνα της φάσης ώστε να διαπιστώσουμε αν έχουμε να κάνουμε με ένα βασκικό άλμα [saut de basque] υπαινικτική αναφορά στον ντελικάτο Τσάμπι Αλόνσο.

Μετά τα δυο κομψότατα πικέ-τουρνέ [piqué-tourné] του Ζιντάν, η άγρια ομορφιά μιας σκηνής με πολλούς σολίστες (και, νομίζω,  μια ποδιά) μας επιτρέπει να θαυμάσουμε ακόμη μια φορά την εκρηκτικότητα του Αντρές, ο οποίος επιχειρεί κι ένα ωραίο ζετέ  στο 2.10′. Αν και το στρατευμένο μοντάζ, που κλείνει το βίντεο με τον Ινιέστα και το φριχτό του κασκορσέ να μας στέλνει φιλιά, υπαινίσσεται ότι αυτός ήταν η πρίμα μπαλαρίνα, έχω εντελώς άλλη άποψη.

Η προσφάτως εκλιπούσα Πίνα Μπάους, ιδρύτρια του Χοροθέατρου του Βούπερταλ, απέδειξε με το έργο της ότι ο κοντός και νευρικός ποδοσφαιριστής μπορεί να έχει λόγω σωματοδομής την ικανότητα για  εντυπωσιακά σόλα, για αστραπιαίες προσποιήσεις και για εκρηκτικές  μπούκες αλλά ο ψηλός και ντελικάτος πάντα κλέβει την παράσταση με την ικανότητά του στο ψηλό παιχνίδι αλλά κυρίως με την ασύλληπτη  χάρη του. Οι γνώστες βέβαια θα αναφέρουν πως την παράσταση στο χοροθέατρο της  Πίνας  Μπάους την έκλέβε κυρίως η Ναζαρέτ Παναδέρο, μια προχωρημένη πια στα χρόνια χορεύτρια, με αφάνα και εναλλακτική ομορφιά, αλλά σήμερα  δεν θα μιλήσω για τον Κάρλες Πουγιόλ. Συμφωνώ με την Βίκη την Μπέκαμ: ο Ζινεντίν Ζιντάν είναι η αγαπημένη μου μπαλαρίνα.

(Η appapapa προσπαθεί… Γενικά… Στο Παρίσι…)