Σε ένα παράλληλο σύμπαν
Ο Μπίλ Κενράιτ μεγάλωσε στο Λίβερπουλ στις αρχές της δεκαετίας του 50′ ξοδεύοντας αρκετά από τα Σάββατα του στο KOP του ‘Άνφιλντ’ παρέα με το θείο του κι όμως παρέμεινε ένας φανατικός οπαδός της Έβερτον. Γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή…
Το μεσημέρι της 15ης Απριλίου του 1989 ο Μπίλ Κενράιτ βρισκόταν στις κερκίδες του ‘Βίλα Παρκ’ παρακολουθώντας σαν απλός οπαδός τον ημιτελικό του Κυπέλλου μεταξύ της Έβερτον και της Νόριτς. Την ίδια ακριβώς ώρα, στον άλλο ημιτελικό μεταξύ Λίβερπουλ και Νότιγχαμ Φόρεστ στο Χίλσμπορο του Σέφιλντ, 96 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους. Οι ουδέτερες έδρες διεξαγωγής των ημιτελικών είχαν οριστεί τις προηγούμενες μέρες, έτσι χωρίς να χρειαστούν πάρα πολλές αλλαγές στην αλυσίδα της ροής της Ζωής, ο Μπίλ Κενράιτ θα μπορούσε να ήταν στο Χίλσμπορο. Αλλά δεν ήταν. Γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή…
Είκοσι μέρες πριν, στις 15 Απριλίου στην επέτειο του γεγονότος, ο Μπίλ Κενράιτ βρέθηκε στο Άνφιλντ – όντας πλέον πρόεδρος της Έβερτον -, μίλησε για εκείνη τη μέρα μπροστά σε χιλιάδες οπαδούς της ‘μισητής αντιπάλου’ και αποθεώθηκε σαν να ήταν ένας ζωντανός θρύλος της Λίβερπουλ. Όχι, γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή. Οι νεκροί ήταν “των άλλων”. Γιατί έτσι ήθελαν να γίνει αυτός και κάποιοι άλλοι άνθρωποι των δυο ομάδων που το οργάνωσαν, αδιαφορώντας για το πόσο ορθό (λέξη τοποθετημένη και στολισμένη στη συγκεκριμένη πρόταση με την ειρωνική της χροιά) είναι αυτό με βάση τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά και οπαδικά δεδομένα που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις μεταξύ δυο αντιπάλων ομάδων που μισούνται από τότε που θυμάται και ο τελευταίος εν ζωή οπαδός τους.
Το θέμα δεν είναι πως φέρνει η ζωή τα γεγονότα, ούτε αν στον τελικό απολογισμό εσύ κατατάσσεσαι στους τυχερούς ή τους άτυχους της υπόθεσης. Το θέμα είναι η στάση που κρατάς απέναντι σ’ αυτή τη χαοτική δρομολόγηση που τις περισσότερες φορές συμβαίνει εν άγνοια σου. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξεχωρίζουν και συγκινούν μ’ αυτή τη διαφορετικότητα τους και άνθρωποι που αντιλαμβάνονται αυτή την υπέρβαση και δεν την ξεχνάνε, ούτε την μειώνουν και την υποβαθμίζουν απλά και μόνο γιατί έγινε από έναν “από τους άλλους”.
(5 Μαΐου 2013: Οι οπαδοί της Λίβερπουλ ευχαριστούν τους εχθρούς τους για τη στάση τους στον αγώνα τους για “Δικαιοσύνη για τους 96”)
“Τίποτε δεν είναι πιο ενοχλητικό από το να παρακολουθείς κάποιον να κάνει κάτι που εσύ είχες ισχυριστεί πως δεν μπορεί να γίνει”:
Πάνω απ’ολα ανθρωποι, Vol 1
Ένα ακόμα μάθημα πολιτισμού: «Υπάρχει μόνο ένας Γκάρι Σπιντ»
Μια μέρα στο Σαν Σεμπαστιάν
Ένας τελικός χάρμα οφθαλμών
Το πιο ήσυχο λεπτό του 2008
You will never walk alone
