Το ποδόσφαιρο στα χρόνια των brands
Μέσα σε όλα τα άλλα σοβαρά προβλήματα του ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια, οι διάφοροι τύποι που έχουν τίτλους για την δουλειά που κάνουν, επιλέγοντας στην τύχη από λέξεις γραμμένες σε χαρτάκια μέσα σε ένα καπέλο, όπως developer, general manager, creative, senior, head of, CEO, chief of, assistant to the regional manager και άλλα διάφορα πιασάρικα, αποφάσισαν ότι τα σήματα των ομάδων δεν είναι αρκετά καλά. Δεν πουλάνε πολύ, δεν είναι αρκετά μοδάτα, δεν είναι τόσο απλά σαν τα ζωγράφισε ένα 5χρονο παιδάκι.
Έτσι μια φρενίτιδα αλλαγής σημάτων έχει καταλάβει το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. ΟΚ, ας μην είμαι 100% αρνητικός στην αλλαγή και εμπαθής. Ας δεχτώ ότι σε μερικές περιπτώσεις οι αλλαγές χρειάζονται και ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό, ειδικά όταν μιλάμε για κάποιο ρετουσάρισμα. Το σήμα του Άγιαξ π.χ. ήταν λίγο γραφικό με την ασπίδα και τη προηγούμενη γραμματοσειρά, κράτησε το ίδιο concept και έγινε μίνιμαλ (με 11 γραμμές μόλις που αντιπροσωπεύουν τους 11 παίκτες). Ναι, ΟΚ αυτό κάτι μου είπε. Αλλά υπάρχουν αλλαγές που δεν έχουν κανέναν λόγο και αιτία πέρα από το να πάρουν λεφτά κάποιες εταιρείες, να νιώσουν περήφανοι κάποιοι διοικητικοί και να εκνευριστούν χιλιάδες οπαδοί.
Τελευταία παραδείγματα δυο ιστορικές ομάδες σε Ιταλία και Αγγλία. Στη Ρόμα που έχουν στη διοίκηση το know-how για καραγκιοζιλίκια σε διάφορα θέματα και δεν ασχολούνται με την ουσία αποφάσισαν να αλλάξουν το σήμα γιατί έτσι. Το άλλαξαν αφήνοντάς το ίδιο και κάνοντάς το χειρότερο (ναι γίνεται αυτό). Ο λύκος είναι λίγο τραγικός, γιατί νομίζεις ότι είναι μονόφθαλμος πειρατής και φοράει eye-patch. Ο Ρέμος και ο Ρωμύλος έγιναν τετραγωνισμένα χοντρά παιδάκια (πιθανότατα στο google search των designer να βγήκε ο δικός μας ο Αντώνης ο Ρέμος και να επηρεάστηκαν από εκεί). Το ASR έγινε Roma 1927 με τρέντι γραμματοσειρά, για να μην μπερδεύεται λέει ο κόσμος και δεν ξέρει τι είναι τα αρχικά (!!). Το χρώμα φαίνεται λιγάκι χάλια επίσης, αλλά μπορεί απλά να είναι στις φωτογραφίες έτσι. Το εντυπωσιακό πίσω από όλα αυτά είναι τα λόγια των ίδιων των ανθρώπων. Ο CEO (τι λέγαμε πιο πριν) της Ρόμα Ζάνζι είπε το εξής φοβερό: “The launch of our updated brand is aligned with our vision for the future – one that combines heritage with aggressive global growth. It will fundamentally enhance all of our new initiatives, including our Nike and Disney partnerships and our new stadium.” Με λίγα λόγια το σήμα είναι “brand” και ο ρόλος του είναι να βοηθήσει τις συνεργασίες με διάφορους χορηγούς. Φυσικά στο δελτίο τύπου υπάρχει μια σειρά σημείων που λένε πόσο γαμάτο και υπέροχο είναι το σήμα και γιατί κρατάει τις παραδόσεις και διάφορα τέτοια που πιθανότατα να τα έχουν πάρει από κάποιο επεισόδιο της σειράς Mad Men. Αυτά τους είπε ο γραφίστας, αυτά λένε κι αυτοί.
Κάτι παρόμοιο γίνεται και στην ιστορική Έβερτον στην Αγγλία. Το σήμα σαν να συρρικνώθηκε και στην προσπάθεια να γίνει μίνιμαλ έγινε σαν την πρώτη δοκιμή κάποιου στο φώτοσοπ. Ο πύργος μίκρυνε και έγινε έντονα ριγέ, οι δάφνες έφυγαν και τελικά το μόνο που έμεινε ήταν το 1878 και το Έβερτον. Κυρίως όμως, αυτό που ενόχλησε τον κόσμο της ομάδας ήταν η αφαίρεση του motto της ομάδας, του περίφημου λατινικού “Nil Satis Nisi Optimum” που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση: “Μόνο το βέλτιστο είναι αρκετά καλό”.
Όπως και στην περίπτωση της Ρόμα, έτσι και στην περίπτωση της Έβερτον η διοίκηση προσπάθησε να δικαιολογήσει τις αλλαγές. Με την αιτιολογία ότι το σήμα το έδειξαν σε μια ομάδα οπαδών, μετόχων και στελεχών και πήραν θετικά σχόλια η “ΠΑΕ” δήλωσε ικανοποιημένη. Ο… creative manager (τι λέγαμε πιο πριν) της ομάδας δήλωσε: “We discovered that a lot of brands have sought to simplify, to streamline, to get clarity, to de-clutter – simplicity is key; gone are the days when ‘more is more’; using a logo or a badge to demonstrate all of an organisation’s historical aspects.” Παρατηρούμε και πάλι τη χρήση της λέξης brand και μαθαίνουμε έκπληκτοι ότι το έμβλημα μιας ομάδας που προσπαθούσε να επιδείξει την ιστορία της είναι πολύπλοκο και όχι αρκετά ξεκάθαρο. Επιπρόσθετα, σαν λόγος για την αλλαγή αναφέρθηκε το γεγονός ότι το σήμα δεν φαινόταν καλά (!) στην τηλεόραση, σε σάιτς και σε κινητά καθώς δεν γινόταν καλή αναπαραγωγή του.
Ο Δήμαρχος του Λίβερπουλ, που όπως κάθε σωστός πολίτης της πόλης υποστηρίζει την Έβερτον, Τζο Άντερσον τουίταρε για το γεγονός δείχνοντας τη δυσαρέσκειά του για την τακτική της ομάδας να μην ακούσει την άποψη του κόσμου. Σε ονλάιν δημοσκόπηση που πήραν μέρος περίπου 10.000 φίλοι της ομάδας, το 91% δήλωσε ότι δεν του άρεσε η αλλαγή του σήματος. Με αυτά και με αυτά, η Έβερτον μπήκε σε μια σειρά ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ που άλλαξαν σχετικά πρόσφατα το σήμα τους, όπως η Άρσεναλ, η Φούλαμ, η Γιουνάιτεντ, η Βίλα, η Τσέλσι κι η Λίβερπουλ. Μόνο που όπως είπαμε, υπάρχουν αλλαγές που ανανεώνουν το σήμα και δεν είναι κακές και αλλαγές που γίνονται για να πουληθούν φανέλες σε Ασιάτες τουρίστες. Δυστυχώς βλέπουμε όλο και συχνότερα τις δεύτερες…
17 σχόλια σχετικά με το “Το ποδόσφαιρο στα χρόνια των brands”
Κι αυτά πάλι καλά, είναι απλά μικροαλλαγές και (συνήθως) βελτιώσεις… Τι να πουν και οι καημένοι της Κάρντιφ που τους άλλαξαν ριζικά τα χρώματα και το σήμα για να πουλάει η ομάδα στην… Μαλαισία; http://fourfourtwo.com/blogs/fourfourtwoview/archive/2013/04/18/fft-in-cardiff-when-the-fans-first-saw-red.aspx
Κάποτε λέγανε ότι το ποδόσφαιρο κινδυνεύει γιατί οι ομάδες παίζουν πολύ σφιχτή άμυνα. Ή γιατί ανοίγει το χάσμα μεταξύ γιγάντων και υπολοίπων. Τελικά ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι οι εξωτικής προέλευσης «επενδυτές» και οι “business associates” τους που δολοφονούν για πλάκα το κυρίαρχο στοιχείο που κάνει τον κόσμο να γεμίζει γήπεδα και να ξηλώνεται για την εκάστοτε Nova: Το συναίσθημα.
“Επιπρόσθετα, σαν λόγος για την αλλαγή αναφέρθηκε το γεγονός ότι το σήμα δεν φαινόταν καλά (!) στην τηλεόραση, σε σάιτς και σε κινητά καθώς δεν γινόταν καλή αναπαραγωγή του.”
Αυτό δεν θα έπρεπε να σε εκπλήσσει καθόλου. Για μία εταιρεία ένα καλό σήμα είναι αυτό το οποίο φαίνεται καθαρά και όμοιο σε οποιοδήποτε σημείο και μέσα από οποιοδήποτε μέσο αυτό προβάλλεται. Οπότε λογικό και αναμενόμενο είναι, εφ’ όσον το άρθρο αναφέρεται στο ότι οι ποδοσφαιρικές ομάδες “έχουν γίνει” brands. Εκτός αν απλά διαφωνείς με το κατά πόσο (δεν) φαινόταν καθαρά, που δεν νομίζω να είναι αυτό το θέμα σου.
Όσο για το ίδιο το σήμα, μου φέρνει περισσότερο σε τρόφιμο ή προϊόν καθαρισμού..
Πάνο για μια εταιρεία ναι, αλλά για εμάς που υποστηρίζουμε ομάδες το σήμα είναι το έμβλημα και η ιστορία της ομάδας και όχι το μέσο για να πουλήσει φανέλες στο Αζερμπαϊτζάν.
Γενικά με κάλυψε ο Γιάννης από πάνω.
Πάντως αν η ΝΒΑοποίηση του ποδοσφαίρου (απ’ όσο καταλαβαίνω, πρακτικά για κάτι τέτοιο γκρινιάζετε) μου δώσει εμένα στην TV μου ματς σαν το Μπάγερν-Ντόρτμουντ κάθε 3 μέρες, τότε με το καλό να έρθει. Και να τη διοικούν Γιαπωνέζοι. Και χέστηκα για την ιστορία και το συναίσθημα. Πριν κράξετε για το 2ο κομμάτι της φράσης, σκεφτείτε καλά πόσο ωραίο θα είναι το 1ο.
Το Μπάγερν-Ντόρτμουντ στο δώσανε οι δυο ομάδες που κατέβηκαν και έπαιξαν μπάλα. Καλοί τελικοί έχουν γίνει και πριν την ΝΒΑοποίηση του ποδοσφαίρου.
Κακοί τελικοί επίσης.
Η ιστορία και το συναίσθημα για μένα είναι βασικοί λόγοι για να βλέπω ποδόσφαιρο και επίσης λόγοι για να γράφω και κείμενα στο sombrero.
🙂
Αν φτάσουμε σε ΝΒΑοποίηση και έχουμε και φραντσάιζ με τις ομάδες να αλλάζουν ονόματα, πόλεις, γήπεδα ζήτω που καήκαμε.
Σε λίγο καιρό θα αλλάζουν και πόλεις οι ομάδες οπώς το NBA… και εκεί απλά χάνει το νόημα να υποστηρίζεις μια ομάδα.
Elaith, όχι μόνο δικαίωμά σου να θες το συναίσθημα, αλλά εγώ σου λέω ότι έχεις και δίκιο!
Όμως τη φράση που έγραψα δεν την κατάλαβες σωστά. Είπα να έχω ένα Μπάγερν-Ντόρτμουντ στην TV μου ΚΑΘΕ 3 ΜΕΡΕΣ (και δεν είπα, “σχεδόν εγγυημένο”). Και δεν εννοούσα μόνο με αυτές τις ομάδες, αλλά με “όλες” (με πολλές, είναι το σωστότερο) Αυτό, δεν το έχουμε σήμερα και δεν το είχαμε ούτε “πριν”.
Αν μας δωθεί, και χάσουμε αντ’ αυτού κάτι, να τα ζυγίσουμε.
Μηπως φτασουμε σε σημειο υπερκορεσμου ομως ετσι;
Το ΝΒΑ εχει γινει βαρετο. 100 ματς ψιλο-ανουσια μεχρι να αρχισουν τα πλειοφς. Εδω περσι προπερσι που ετυχαν 4-5 μαζεμενα ρεαλ-μπαρσελονα προς το τελος βαρεθηκα. Ποσες φορες να δεις το ιδιο;
Το ερώτημά σου είναι σωστό. Σωστότατο.
Δυστυχώς, δεν ξέρω να στο απαντήσω. Δεν ξέρω καν αν το θέλω να φτάσει ως εκεί. Αλλά είμαι διατεθειμένος να δοκιμάσω, να στο πω αλλιώς θα την “αγκάλιαζα” μια τέτοια κίνηση όσο ήταν στο χέρι μου.
Όλα πάνε μπροστά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: κάποτε οι παππούδες μας δε μπορούσαν να ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΝ ότι οι “φιλοξενούμενοι” θα είχαν τις ίδιες παροχές με τους γηπεδούχους, ότι το χορτάρι θα ήταν ακριβώς ίδιο σε κάθε γήπεδο όλη τη χρονιά και λέγανε “αν γίνουν όλα τα γήπεδα χαλιά και τα στάδια ξενοδοχεία, θα κερδίζουν πάντα οι καλοί, δε θα έχουμε εκπλήξεις, θα κορεστεί ο κόσμος κτλ”
Εσύ που τα έχεις αυτά θα τα “πέταγες”;
Αν και η ατάκα του Στέφανου ακούγεται κάπως ακραία, αυτή είναι όλο το ζουμί της συζήτησης καθώς ξεκάθαρα για εκεί πάει το πράγμα.
Ελάχιστη συναισθηματική ανάμειξη μ’ αυτό που βλέπεις, καμία (ή ελάχιστη) πόρωση, απλό θέαμα, ένα ακόμα προιόν διασκέδασης, όπως οι ταινίες ή το θέατρο που πιθανόν να σ’αρέσει και πολύ, όπως είπε ο Στέφανος χρησιμοποιώντας το κάπως υπερβολικό παράδειγμα του “κάθε 3 μέρες ένα Μπάγερν-Ντόρτμουντ”.
Δυστυχώς δεν νομίζω πως μπορούμε να το αποφύγουμε αυτό κι ακόμα ‘χειρότερα’ (σχετικό πάντα αυτό) δεν βλέπω πως θα γίνει να μην συμβιβαστούμε και να αποτελέσουμε μέρος του, σαν πελάτες/θεατές/τηλεθεατές/οπαδοί (έστω και διαφορετικής μορφής οπαδοί, απ’ αυτούς που ξέρουμε σήμερα).
Εγω βλέπω πάντως ότι υπάρχει αντίσταση σε αυτην την λαίλαπα του μάρκετινγκ του ποδοσφαίρου. Στην αγγλία βέβαια το πράμα ξεφεύγει (αυτό με την Κάρτιφ είναι τραγικό) αλλά σε άλλες χώρες (πχ Γερμανία) οι οπαδοί κρατούν αντιστάσεις σε ότι αναφορά την μετάλαξη της ιστορίας των ομάδων τους.
παντως εμενα δε θα με πειραζε καθολου η manutd να μετακομιζε την εδρα της στη σεουλ και να αφηνε την πολη στην ομαδα στην οποια ανηκει.
θα ηταν πιο ταιριαστο και για την marketing united αλλωστε να παει εκει που εχει και μερικους οπαδους..
Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.
Αν modern football είναι να μπορώ να δω ματς σε HD με 200 κάμερες και σούπερ ριπλέι, να πηγαίνω σε γήπεδα άνετα και να βλέπω το ματς σωστά και όχι στιβαγμένος κάπου και χίλια δυο άλλα τότε ΟΚ.
Αν είναι όμως να μην μπορεί ο οπαδός να ανάψει ένα βεγγαλικό, να σηκώσει ένα πανό, να έρχεται ο στιούαρντ να του λέει να μην σηκωθεί ξανά ε τότε κάτι δεν πάει καλά.
κοιτα φιλε Elaith. το να ερχεσαι εσυ και να παρουσιαζεις μια μεσοβεζικη λυση σε ενα thread που ειναι φτιαγμενο για να πλακωνομαστε οι μεν με τους δε δε βοηθαει.
ειδικα αν σκεφτεις πως εσυ το ξεκινησες με το συγκεκριμενο ποστ.
δεν υπαρχει γκρι σε τετοιες συζητησεις. ή θες το συμβολο της ομαδας να αντικατασταθει με gifακι ή θες να γυρισει ο χρονος πισω και να παιζουν σε λασπωμενα γηπεδα με πανινες μπαλες.
στα σοβαρα τωρα..
εγω θεωρω λογικο οταν πλεον οι ομαδες παυουν να απευθυνονται μονο στους κατοικους της πολης τους, να προσπαθουν να βρουν τροπους να πλησιασουν και τους νεους δυνητικους οπαδους τους.
τα ευαναγνωστα και ευκολομνημονευτα σηματα ειναι προς αυτη την κατευθυνση. η ντορτμουντ που δεν την ηξερε κανεις στην ασια μεχρι το σαββατο θελει ενα σημα ευκολο που θα το δει ο ασχετος και θα του μεινει.
τωρα οσον αφορα την NBAοποιηση δε νομιζω οτι πρεπει να μας ανησυχει. τα ωφελη που προκυπτουν για τις ιστορικες ευρωπαϊκες ομαδες απο την καταγωγη και την ιστορια τους ειναι πολυ μεγαλυτερα απο τα οποια ωφελη του να αλλαζουν εδρες. αφηστε που κατι τετοιο δεν ειναι εφικτο παραμονο ενδεχομενως σε ευρωπαϊκου επιπεδου διοργανωσεις.
Παντως, ενω συμφωνω μαζι σας επι της αρχης, για το σημα της Ρομα (της οποιας ειμαι και οπαδος) δεν βλεπω τιποτα το τραγικο, νομιζω υπερβαλλετε λιγο. Για της Εβερτον οκ, καταλαβαινω το προβλημα.
Φίλε morgoth, η Ρόμα δεν είχε ανάγκη να ψάχνει για έμβλημα. Ας είναι καλά ο σπουδαίος Πιέρο Γκρατόν:
https://pbs.twimg.com/media/CF3I6w-W0AAfAGK.jpg