Being a Klopptimist
Μια από τις πιο φρέσκες παρουσίες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια είναι ο Γιούργκεν Κλοπ. Εκτός από ένας εξαιρετικός προπονητής που φτιάχνει ομάδες με φαινομενικά μέτρια ρόστερ (οι παίκτες των οποίων στη συνέχεια κάνουν λίμιτ-απ στην αγορά), είναι και ένας άνθρωπος περιβόλι. Ένας τύπος που λατρεύει να κάνει πλάκα, λατρεύει να κερδίζει τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με έναν τρόπο λιγότερο εγωκεντρικό από ότι π.χ. ο Μουρίνιο. Το φαινόμενο Κλοπ έχει πάρει διαστάσεις στη Γερμανία, μια που υπάρχει μέχρι και τραγούδι (τραγικά κακό, βγάζοντας αληθινό κάθε στερεότυπο για τους Γερμανούς), ενώ άλλοι κάνουν τατουάζ του. Λίγες μέρες πριν το μεγαλύτερο ματς της καριέρας του, τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Κλοπ έδωσε συνέντευξη στον Ντόναλντ Μακρέι του Γκάρντιαν. Μια συνέντευξη που δεν ξέρεις τι να πρωτοκρατήσεις και να πρωτοσχολιάσεις. Ο Κλοπ εμφανίστηκε με μπλουζάκι “I love London” και είπε πράγματα όπως τα εξής:
– Για τους Γκέτζε και Λεβαντόφσκι που φεύγουν και την Μπάγερν:
“Τι να πω; Αν αυτό είναι που θέλει η Μπάγερν… Είναι σαν το Τζέιμς Μπόντ, μόνο που αυτοί είναι ο κακός”
– Πριν λίγο καιρό ο Κλοπ είχε παρομοιάσει την Μπάγερν με τους Κινέζους λέγοντας ότι κοιτούν οτιδήποτε κάνουν οι άλλοι και μετά το αντιγράφουν με περισσότερα χρήματα και άλλους ανθρώπους και τώρα το δικαιολογεί:
“Ήμουν κουρασμένος. Θέλουν να κάνουν ότι η Μπαρσελόνα και να κυριαρχήσουν για 10 χρόνια. Είναι ΟΚ, άμα έχεις λεφτά, αλλά η επιτυχία δεν είναι σίγουρη. Δεν είμαστε σούπερ-μάρκετ, αλλά θέλουν τους παίκτες μας και εμείς δεν μπορούμε να τους δώσουμε τόσα χρήματα. Δεν είναι ο τρόπος μας να αρχίσουμε να ξοδεύουμε σαν την Ρεάλ και την Μπάγερν και να μην σκεφτόμαστε τους φόρους και να αφήσουμε τους επόμενους να αντιμετωπίσουν τα δικά μας προβλήματα.”
– Για τον Καγκάουα που δεν τα πάει τόσο καλά στη Γιουνάιτεντ:
“Ο Σίντζι είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου και τώρα παίζει 20 λεπτά στην Μάντσεστερ, στα αριστερά ! Πονάει η καρδιά μου. Αλήθεια, δακρύζω. Ο ρόλος του είναι στο κέντρο, είναι επιθετικό χαφ που μυρίζεται το γκολ. Για τους Γιαπωνέζους είναι πιο σημαντικό να παίζουν στη Γιουνάιτεντ παρά στην Ντόρτμουντ. Κλαίγαμε 20 λεπτά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου όταν έφυγε. Ένα χρόνο πριν ο Σαχίν πήγε στη Ρεάλ γιατί είναι η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Αν οι παίκτες έχουν υπομονή, θα μπορέσουμε να κάνουμε την ομάδα μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο.”
– Ξανά για τον Γκέτζε:
“Είναι απόλυτα φυσιολογικό να χωρίζουν οι δρόμοι των ανθρώπων. Εγώ στα 18 ήθελα να δω όλο τον κόσμο, τελικά έφαγα μια ζωή στην Μάιντζ και την Ντόρτμουντ και δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Είναι λογικό να θέλουν να πάνε σε διαφορετικά μέρη. Αλλά πηγαίνουν και μετά λένε: “Σκατά, δεν είναι το ίδιο εδώ”. Ήταν σαν καρδιακή προσβολή όταν έμαθα ότι ο Γκέτζε θα φύγει μια μέρα μετά το ματς με την Μάλαγα. Με πλησίασε ο Μάικλ Ζορκ (τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας) και μου το είπε. Με ρώτησε αν ήθελα να το συζητήσω, αλλά του είπα όχι. Η γυναίκα μου με περίμενε γιατί έπρεπε να πάμε στην πρεμιέρα μιας ταινίας ενός πολύ καλού φίλου και καλού ηθοποιού. Αλλά μπήκα σπίτι και της είπα: “Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν υπάρχει περίπτωση να με βγάλεις από το σπίτι απόψε.” Πήρα τηλέφωνο 6-7 παίκτες και ήταν όλοι συντετριμμένοι. Δεν πίστευαν ότι ήταν αρκετά καλοί και ήθελαν να κερδίσουν μαζί. Γι’ αυτό πόνεσαν πολύ.”
– Για τις επιρροές στη δουλειά του:
“Παίζαμε στη Β’ Εθνική και ήμασταν η πρώτη ομάδα στη Γερμανία που έπαιξε 4-4-2 χωρίς λίμπερο. Είδαμε 500 φορές αυτό το πολύ βαρετό βίντεο με τον Αρίγκο Σάκι να κάνει αμυντικές ασκήσεις χωρίς μπάλα, με ξυλάκια με τον Μαλντίνι, τον Μπαρέζι και τον Αλμπερτίνι. Μέχρι τότε πιστεύαμε ότι αν οι αντίπαλοι έχουν καλύτερους παίκτες έπρεπε να χάσουμε. Μετά από αυτά μάθαμε ότι όλα είναι πιθανά, μπορείς να κερδίσεις καλύτερους αντιπάλους με την τακτική.“
– Για τις φωτογραφίες της Μπαρσελόνα:
“Κάθε φορά που σκοράρουν είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Είναι το καλύτερο πράγμα να δείξω στην ομάδα μου. Το κάνω πολύ συχνά. Τους δείχνω φωτογραφίες από τους πανηγυρισμούς σε γκολ της Μπαρσελόνα. Δεν τους δείχνω βίντεο γιατί δεν αντιγράφω το στυλ της ομάδας. Αλλά τους βλέπεις να πανηγυρίζουν το γκολ νο. 5868 σαν είναι το πρώτο τους γκολ. Αυτό πρέπει να νιώθεις μέχρι να πεθάνεις.”
– Για τις μεθόδους του στην Μάιντζ:
“Το καλοκαίρι του 2004 όταν ανεβήκαμε στην Α’ Εθνική πήρα την ομάδα σε μια λίμνη στη Σουηδία που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Πήγαμε για πέντε μέρες χωρίς φαγητό και οι παίκτες ψάρευαν με καλάμια. Οι βοηθοί με ρωτούσαν αν δεν θα ήταν καλύτερο να προπονούμασταν παίζοντας ποδόσφαιρο. Τους απάντησα πως όχι, πρέπει να έχουμε μια ομάδα ικανή να επιβιώσει τα πάντα. Ο βοηθός πίστευε ότι είμαι ηλίθιος. Με ρώτησε αν μπορούμε να προπονηθούμε ή να τρέξουμε λίγο. Του απάντησα και πάλι όχι, αλλά μπορούμε να κολυμπήσουμε και να ψαρέψουμε! Όταν συναντώ παίκτες από την ομάδα θυμούνται τα πάντα. Κάθε βράδυ σε μια γαμημένη σκηνή να ξαπλώνουν πάνω σε ρίζες, να ψάχνουμε το επόμενο νησί και ο πρώτος να ανάβει φωτιά και να βράζει νερό. Έβρεχε συνέχεια. Μόνο 5 ώρες σταμάτησε και τότε… κουνούπια! Πώς ζουν εκεί; Βλέπεις τον ήλιο και αμέσως εμφανίζονται κουνούπια. Αλλά ήταν τέλεια. Σαν μια ομάδα από Bravehearts. Γυρίσαμε στην Μπουντεσλίγκα και δεν μπορούσαν να πιστέψουν πόσο δυνατοί ήμασταν.”
– Για τις χαμένες δουλειές:
“Ήρθε ο Ούλι Χένες και ρώτησε αν θα τον συναντούσα. “Ναι κύριε, πρέπει να ρωτήσω την μητέρα μου πρώτα αλλά δεν νομίζω να έχει πρόβλημα”. Μου είπε ότι σκεφτόντουσαν δύο προπονητές. Τελικά πήραν τον Γιούργκεν Κλίνσμαν. Δεν απογοητεύτηκα, ήμουν ακόμα ένας προπονητής στη Β’ Εθνική. Ήρθαν και από το Αμβούργο αλλά τελικά πήραν τον Γιολ. Ήταν τρία άτομα στο σπίτι μου, οι δυο με ήθελαν, ο ένας δεν ήταν σίγουρος γιατί ήμουν κάπως έτσι [δείχνει τον εαυτό του και την όχι και τόσο καθωσπρέπει εμφάνισή του]. Διάβασα στην εφημερίδα ότι δεν με ήθελαν γιατί οι παίκτες μου με φώναζαν “Κλόπο”. Δεν νομίζω ότι δείχνει ασέβεια. Την μια χρονιά ήμουν συμπαίκτης τους και την άλλη προπονητής τους. Πώς θα με φωνάζαν; “Κύριε;”
– Για την πατρίδα του, ένα χωριουδάκι στον Μέλανα Δρυμό και τη γυναίκα του:
“Είμαι από ένα χωριό με 1500 άτομα, όταν έφυγα εγώ έμειναν 1499. Η γυναίκα μου έχει γράψει ένα βιβλίο για παιδιά. Είναι σαν τον Χάρι Πότερ αλλά είναι για το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει ο Χάρι Πότερ να πετάει πάνω στο γαμημένο ξύλο του. Απλά για ποδόσφαιρο. Κέρδισα στη ζωή πολύ περισσότερα από όσα περίμενα. Χρήματα, οικογένεια, ποδόσφαιρο. Κανείς, ούτε δάσκαλοι, ούτε γονείς δεν περίμεναν ότι θα τα κατάφερνα αυτά. Πώς να χαλάσει αυτή η τέλεια ζωή από το γεγονός ότι μου παίρνουν τους παίκτες; Μακάρι να έμεναν, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήμασταν δυνατότεροι. Είμαστε μια ομάδα, όχι μια εταιρεία. Στον τελικό μπορεί κάποιος ουδέτερος να υποστηρίξει την Μπάγερν αν σέβεται την ιστορία της και ότι έχει καταφέρει από το 1970 και μετά. Αλλά αν θέλει το καινούριο, την δική μας ιστορία τότε πρέπει να υποστηρίξει εμάς. Σε αυτή την χρονική στιγμή στον ποδοσφαιρικό κόσμο, πρέπει να υποστηρίζεις εμάς.”
9 σχόλια σχετικά με το “Being a Klopptimist”
Το καλό με τον klopp είναι ότι με την πορεία του καταρρίπτει τον μύθο ότι οι προπονητές-φίλοι είναι βραχείας διάρκειας. Γιατί σε άλλη περίπτωση με τέτοιες δηλώσεις και συμπεριφορά τα loser και έτσι πέφτει στα μάτια των ποδοσφαιριστών θα έδιναν και έπαιρναν.
Ισχύει.
Φαντάσου στην Ελλάδα να είχε ανέβει ομάδα Α’ Εθνική και να την πήγαινε ο κόουτς σε κανά βουνό να μείνουν σε σκηνές.
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτά τα “κόλπα” έχουν όντως βοηθήσει τη Ντόρτμουντ αλλά με όσα έχει καταφέρει δικαιώνεται στα πάντα ο Κλοπ.
Αν ψήσεις τα ανώριμα, τσογλάνια, με δεκάδες συμβουλάτορες (από τον Θεό-πατέρα μέχρι το αρπακτικό-μάνατζερ που σε βγάζει έξω με μοντέλα) παιδάκια να παίξουν για σένα, κάνεις ομάδα και στη Μαγούλα.
Απλά, είναι πολύ δύσκολο, και όσα και να κάνεις, πάλι οι πιθανότητες είναι εναντίον σου! Μα το Θεό, είναι 16-18 χρονών παιδιά, έχετε μιλήσει πρόσφατα με τέτοιες ηλικίες; Εδώ δε μπορεί να συνεννοηθεί κανείς με γκόμενα 5-6 χρόνια μικρότερή του λόγω της ταχύτητας με την οποία τα πράγματα εξελίσσονται.
Ε, ο Κλοπ τα κατάφερε. Σε ένα βαθμό κι αυτός, βέβαια. Όχι για πάντα, ούτε για όλα τα παιδάκια.
Νομίζω ότι αυτό ισχύει στα ελληνόπουλα περισσότερο που με μισό ματς Α’ Εθνικής νομίζουν ότι πιάσανε τον παπά απ’τα καλαμπαλίκια και ασχολούνται με τα τατουάζ, τις γκόμενες, τα σόσιαλ μίντια και να βρουν καμιά κοροϊδο-ομάδα στη Σέριε Β ή στη Γερμανία να τους μαζέψει.
Στο εξωτερικό είναι αρκετά πιο σοβαρά τα πράγματα γιατί πολύ απλά και το ταλέντο είναι άφθονο εκεί και δεν κρέμονται από την κάθε σταρλετίτσα. Οπότε αν δεν σοβαρευτεί ο παίκτης, θα βρεθεί ο επόμενος.
Iσχυει αυτο που λεει ο ελαιθ.
Απο την αλλη βεβαια,δεν ειναι νορμαλ πραματα να σε σερνουν για σκηνακια στις λιμνες στη σουηδια,ελεος…
O Kλοπ κουβαλά ταπεραμέντο που ταιριάζει πιο πολύ σε μας τους νότιους, έχει δηλαδή αυτήν την τρέλα και το πάθος στη ματιά του αλλά και στο λόγο του
Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από καινοτομίες κι από καινούργια πράγματα περισσότερο από ποτέ
κλοπ με τα μπούνια
Δεν είναι σωστή λογική να μένουμε στα σκηνάκια ως σκηνάκια.
Ιδιόρρυθμη μέθοδος, ίσως και λίγο γραφική, αλλά για μια ομάδα με προπονητή πρωτάρη σε αυτό το επίπεδο, και πολλούς από τους παίκτες το ίδιο, αυτή η “we ‘re on a mission” λογική, μπορεί να είναι ότι ακριβώς χρειάζεται, και είναι και μια μέθοδος συσπείρωσης όταν έρχονται τα δύσκολα.
Και τα πάντα εξαρτώνται από το πρόσωπο που το επιβάλλει, και από το πόσο το ζει.
Διασφαλίζεις πάντως έτσι, ότι όποιος παίζει, θα δώσει ότι έχει για την ομάδα, αν όχι, θα την είχε ήδη κάνει.
Με τη μαιντζ τα εκανε αυτα,οχι στη ντορτμουντ…σιγα μην ετρεχαν ο λεβαντοφσκι και ο καγκαβα να το παιζουν προσκοποι στη σκανδιναβια…
Ας μην ειχε κανει ομαδαρα τωρα με τη ντορτμουντ,και θα σου ελεγα με τι λογικη θα βλεπαμε αυτη τη “μεθοδο συσπειρωσης”…
Στη Μάιντζ ο Κλοπ έκανε εξαιρετική δουλειά, ουσιαστικά αυτός την καθιέρωσε στη γερμανική ποδοσφαιρική ελίτ (πρόπερσι έφτιαξε και καινούριο γήπεδο). Επίσης αυτός (και οι διοικήσεις/τεχνικοί διευθυντές φυσικά που τον στήριξαν) άνοιξε το δρόμο για αρκετούς νεαρούς ή γενικά άπειρους στο υψηλότερο επίπεδο προπονητές με φρέσκες ιδέες και διάθεση να δουλέψουν με νέα παιδιά που πλέον έχουν αρχίσει και κατακλύουν τη Μπουντεσλίγκα όπως ο Στράιχ της Φράιμπουργκ και ο “νεός Κλοπ” Τούχελ της Μάιντζ.
Γενικά το θαύμα της Ντόρτμουντ έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό το γερμανικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Δεν ξέρω αν θα μείνει στο Ντόρτμουντ, ενώ αν το κάνει δεν ξέρω θα ξανακατάφερει να χτίσει κάτι παρόμοιο. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι είναι ο καταλληλότερος πρεσβευτής του όμορφου παιχνιδιού.