Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η μέρα που οι οπαδοί της Ιντεπεντιέντε έκλαιγαν και τραγουδούσαν ταυτόχρονα

Στο δικό μου ποδοσφαιρικό οπαδόμετρο το να βλέπεις την ομάδα σου να χάνει και να υποβιβάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία της μπροστά στα μάτια σου, μέσα στο γήπεδο σου, στο δεύτερο σου σπίτι, σ’ αυτό που μεγάλωσες και αυτό που συνδύασες με μεγάλα παιχνίδια και φημισμένους αντιπάλους, το να ακούς ήδη στα αυτιά σου την καζούρα των αιώνιων αντιπάλων σου να έρχεται αναμεμιγμένη με γέλια και ειρωνικές χροιές, το να συνειδητοποιείς ότι μια νέα, χειρότερη – κατά ένα τρόπο που ένας μη οπαδός ποτέ δεν θα καταλάβει – καθημερινότητα χτυπάει την πόρτα της ζωής σου κι εσύ δεν έχεις και πολλές επιλογές να μην της ανοίξεις, το να ακούς τη φράση “εκεί, στη Β’ εθνική” να αντηχεί στον εγκέφαλο σου δίχως σταματημό και παρ’ όλα αυτά να βρίσκεις το κουράγιο να παραμείνεις στη θέση σου και να τραγουδήσεις, αυτό το επίτευγμα, λοιπόν, τοποθετείται τόσο ψηλά που στο μυαλό μου μετατρέπεται άμεσα σε ιστορία για διήγηση, σε ποδοσφαιρικό παραμύθι, έστω και με άσχημο τέλος, σε ανάμνηση από αυτές που φυλάς μέσα σου για κάποια κατάλληλη μελλοντική στιγμή που θα το φέρει κάποια κουβέντα και θα σου δοθεί η ευκαιρία να ενημερώσεις κάποιον που δεν ξέρει ότι στις 15 Ιουνίου του 2013 οι οπαδοί της Ιντεπεντιέντε έβλεπαν την ομάδα τους να υποβιβάζεται για πρώτη φορά στην 109χρονη ιστορία της και έκλαιγαν και τραγουδούσαν και χοροπηδούσαν και έκλαιγαν λίγο ακόμα και συνέχιζαν να τραγουδούν…

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

βιντεοθεραπεία, Ιστορίες για το τζάκι, ποδόσφαιρο Λατινικής Αμερικής

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο άνθρωπος που ξεγέλασε το θάνατο

Όσο κάποιος μεγαλώνει, τόσο τείνει να θυμάται με περισσότερη νοσταλγία το παρελθόν, να κάνει μόνιμα συγκρίσεις με το παρόν (με το τελευταίο πάντα να χάνει). Μπορεί να έχω άδικο, μπορεί όμως να μην υπερβάλλω και όντως οι ταινίες που έβγαιναν παλιότερα να ήταν καλύτερες. Τουλάχιστον για τη χρονιά του 1999 θα επιμείνω. Fight Club, Matrix, […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ένα ποδοσφαιρικό Σάββατο του 1960

Τη δεκαετία του 60′, που δεν υπήρχαν συστήματα Dolby, μηνύματα για απενεργοποίηση των κινητών και προειδοποιήσεις πως η καταγραφή μιας ταινίας αποτελεί ποινικό αδίκημα που θα έπρεπε να τιμωρείται με αιώνια παρακολούθηση μιας 3ωρης ταινίας τραβηγμένης με καμερούλα μέσα από το σινεμά με διπλανό που βήχει ασταμάτητα και μπροστινό ο οποίος υποφέρει από συχνοουρία, οι […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

1 σχόλια σχετικά με το “Η μέρα που οι οπαδοί της Ιντεπεντιέντε έκλαιγαν και τραγουδούσαν ταυτόχρονα”

  1. Ο/Η chrjsp λέει:

    anatrixiasa

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *