Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η μάχη του Σαντιάγκο: Ο πιο ‘βρώμικος’ αγώνας στην ιστορία του ποδοσφαίρου

2 Ιουνίου του 1962 και στο Σαντιάγκο της Χιλής ο Άγγλος διαιτητής Κεν Αστον σφυρίζει την έναρξη του αγώνα του 2ου ομίλου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ανάμεσα στη διοργανώτρια Χιλή και την Ιταλία. Στο γήπεδο βρίσκονται περισσότεροι από 66.000 θεατές και τα βλέμματα όλης της χώρας είναι στραμμένα εκεί, αφού μέχρι και τα σχολεία έχουν κλείσει ένα μήνα πριν από την κλασική ημερομηνία, για να μπορούνε τα παιδιά να παρακολουθήσουν τη διοργάνωση.

Πριν καν φτάσει το ρολόι στο 13ο δευτερόλεπτο το πρώτο σκληρό αλλά αποτυχημένο τάκλιν έχει καταγραφεί στις ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων, με το που συμπληρώνεται μισό λεπτό ο Άγγλος έχει ήδη σφυρίξει το πρώτο φάουλ, στο πεντάλεπτο έχουμε την πρώτη μεγάλη συμπλοκή και πριν να ολοκληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο (στο 7ο λεπτό συγκεκριμένα), δυο παίκτες της Χιλής βρίσκονται στο έδαφος, ο διαιτητής δείχνει στον Τζιόρτζιο Φερίνι τον δρόμο προς τα αποδυτήρια και Χιλιανοί αστυνομικοί εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να συνοδέψουν εκτός τον Ιταλό μέσο που αρνείται πεισματικά να αποχωρήσει. Για να βγει ο Ιταλός μέσος και να συνεχιστεί το παιχνίδι χρειάζονται τελικά αρκετοί αστυνομικοί και τουλάχιστον 4 λεπτά προσπάθειας!

Αυτό θα μπορούσε άνετα να ήταν το τρέιλερ του “πιο ηλίθιου, απαίσιου, αποκρουστικού και επαίσχυντου ποδοσφαιρικού θεάματος, πιθανότατα στην ιστορία του παιχνιδιού”, όπως χαρακτηριστικά προλόγισε λίγες μέρες αργότερα το ματς στο BBC ένας από τους διασημότερους Άγγλους αθλητικούς σχολιάστες, ο Ντείβιντ Κόλεμαν. Ενός θεάματος που είχε σχεδόν τα πάντα εκτός από ποδόσφαιρο, αφού από ένα σημείο και μετά οι παίκτες και των δυο ομάδων έδιναν τη μπάλα με τη μια και απέφευγαν τις προσωπικές ενέργειες και διεισδύσεις για να γλιτώσουν τα πόδια τους. Εκτός όλων των άλλων, μετά το παιχνίδι οι Ιταλοί διαμαρτυρήθηκαν έντονα πως οι Χιλιάνοι, σαν σωστοί οικοδεσπότες μιας χώρας στην οποία μπορείς να βρεις και τα φημισμένα για τις χλέπες τους λάμα, τους έφτυναν σε κάθε ευκαιρία.

Πίσω απ’ όλο αυτό το μίσος βρισκόταν η τεταμένη διπλωματική σχέση των δυο χωρών. Μια σχέση που χάλασε αρχικά όταν η Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ζήτησε να αλλάξει η χώρα διεξαγωγής του Μουντιάλ λόγω του πολύ μεγάλου σεισμού που χτύπησε τη Χιλή το 1960 και καταστράφηκε εντελώς όταν δυο Ιταλοί δημοσιογράφοι περιέγραψαν στα ρεπορτάζ τους, λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης, τη χώρα και τις γυναίκες της με τα χειρότερα λόγια. Μια επιλογή που τελικά τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν το Σαντιάγκο άρον-άρον πριν τους ανακαλύψουν οι ντόπιοι που τους έψαχναν για να τους… παραθέσουν τα δικά τους επιχειρήματα για την αντίθετη άποψη.

Στις κορυφαίες στιγμές του αγώνα, που φυσικά δεν είναι ποδοσφαιρικές, συμπεριλαμβάνεται η βεντέτα μεταξύ του Χιλιανού αμυντικού Ραούλ Σάντσεζ και του Ιταλού Μάριο Ντέιβιντ, που ξεκίνησε με κλωτσιά του δεύτερου την ώρα που ο Σάντσεζ ήταν πεσμένος, συνεχίστηκε με ένα εξαιρετικό αριστερό κροσέ του Χιλιάνου, που όλως τυχαίως ήταν γιος πυγμάχου, και ολοκληρώθηκε μερικά λεπτά αργότερα με ένα από τα πιο άσχημα φάουλ στην ιστορία (όλων των αθλημάτων), όταν ο Ιταλός για εκδίκηση σημάδεψε σε μια εναέρια διεκδίκηση της μπάλας τον λαιμό του Χιλιάνου. Με τις τάπες του!

Ο Ιταλός δεξιός μπακ της Μίλαν φυσικά αποβλήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες αλλά δεν μπορεί κανείς να πει ότι η δικαιοσύνη θριάμβευσε καθώς οι Χιλιανοί εξακολουθούσαν να παραμένουν ατιμώρητοι παρά το γεγονός ότι στις συμπλοκές που ακολούθησαν την αποβολή ο Σάντσεζ συνέχισε να κάνει περήφανο τον πατέρα του σπάζοντας με μια ακόμα αριστερή γροθιά τη μύτη του Αργεντινο-Ιταλού επιθετικού Ουμπέρτο Μάσκιο.

Με δυο παίκτες λιγότερους η Ιταλία, όπως είναι αναμενόμενο, δεν κατάφερε να κερδίσει οτιδήποτε από τον αγώνα, δεχόμενη δυο γκολ στο τελευταίο εικοσάλεπτο, τα οποία ήταν αρκετά για να την αφήσουν και εκτός συνέχειας της διοργάνωσης. Σ’ έναν ‘ιδανικό’ επίλογο, για ένα παιχνίδι που πολύ σύντομα χαρακτηρίστηκε ως “Η μάχη του Σαντιάγκο”, ο Μάσκιο, μετά από μια νέα συμπλοκή που αναγκάζει τον Άγγλο διαιτητή να σφυρίξει εσπευσμένα τη λήξη του αγώνα, με το που δέχεται το χέρι του Χιλιανού επιθετικού Ονορίνο Λάντα αντί για την καθιερωμένη συμβολική χειραψία του απαντάει με μια αριστερή γροθιά στο πρόσωπο, υπενθυμίζοντας του ότι η στιγμή δεν χωράει αβρότητες.

Λίγα χρόνια μετά από το θρυλικό αυτό παιχνίδι ξύλου επινοήθηκε η χρήση κίτρινων και κόκκινων καρτών που θα βοηθούσαν τους διαιτητές να ελέγξουν καλύτερα το παιχνίδι. Η πρώτη διοργάνωση στην οποία χρησιμοποιήθηκαν οι κάρτες ήταν το Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό. Εμπνευστής αυτής της ρηξικέλευθης ιδέας; Ο Άγγλος διαιτητής της ‘Μάχης του Σαντιάγκο’, Κεν Άστον.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ιστορίες για το τζάκι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το τελευταίο ματς ποδοσφαίρου του Πάτσο Ερέρα

Κολομβία, Σεπτέμβριος του 1990. Βρισκόμαστε στο χωριό Καμπουγιάλ στα προάστια της πόλης Καντελάρια, 20 λεπτά μακριά από το Σαντιάγκο του Κάλι. Εκεί, ανάμεσα σε τεράστιες εκτάσεις με ζαχαρότευτλα, λαμβάνει χώρα ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Γηπεδούχοι οι “Los Pachos” μια ομάδα που προπονούν ο Ούγκο Πιτίγιο Βαλένσια, γνωστός ως το “καλαμάκι” [το κανονικό, το ορθόδοξο για τα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η πιο ανόητη φάρσα

Στη δεκαετία των 70s η Λάτσιο εκτός από την εμβληματική μορφή του Τζόρτζιο Κινάλια είχε στη σύνθεσή της και τον “ξανθό άγγελο”. Αυτό ήταν το παρατσούκλι του Λουτσιάνο Ρε Τσεκόνι. Ο Μιλανέζος χαφ της Προ Πάτρια και της Φότζια μετακόμισε στη γαλάζια πλευρά της πρωτεύουσας το 1972 και ήταν εκεί όταν η Λάτσιο κέρδισε το […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

3 σχόλια σχετικά με το “Η μάχη του Σαντιάγκο: Ο πιο ‘βρώμικος’ αγώνας στην ιστορία του ποδοσφαίρου”

  1. Ο/Η mouris λέει:

    O thanatos ths alepous.

  2. Ο/Η Τη μπάλα ρε Πελέ, τη μπάλα λέει:

    Αυτο ειναι fair play κύριοι. Χορταστικό θέαμα.

  3. Ο/Η Φωτης λέει:

    Και εμεις χαρακτηριζαμε κατι Ζε Ελιας,Ματσερανο κτλ “σκληρους” παιχτες και τα τακλιν τους “δολοφονικα”…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *