Τα 15 μαρτυρικά δευτερόλεπτα ενός εκφωνητή

Βλέποντας σήμερα ένα βίντεο με μερικές επικές τηλεοπτικές περιγραφές σπίκερ της τηλεόρασης από όλον τον κόσμο (κυρίως Ν. Αμερική) θυμήθηκα ένα ιστορικό παιχνίδι με συγκλονιστικό τέλος που το έχω συνδυάσει και με μια από τις πιο έντονες περιγραφές όλων των εποχών. Ταξιδεύουμε στο 1987, λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από τα χέρια του τίμιου γίγαντα Αργύρη Καμπούρη. Το Κόπα Λιμπερταδόρες της χρονιάς έχει φυσικά διαφορετική μορφή από ότι τώρα. Το σύστημα είναι ΤΟΣΟ μαγικό που πρέπει να το περιγράψω, συγχωρέστε με. Φανταστείτε το σαν συνταγή μαγειρικής και ακολουθήστε τις οδηγίες.

Παίρνουμε 20 ομάδες συν την περσινή πρωταθλήτρια του Λιμπερταδόρες, δηλαδή ξεκινάμε τον θεσμό με 21 ομάδες. Τις χωρίζουμε σε 5 ομίλους (γιατί έτσι). Περισσεύει η μία. Αυτή είναι η περσινή πρωταθλήτρια Λιμπερταδόρες που επειδή το σήκωσε περνάει μπάι την πρώτη φράση και προκρίνεται έτσι για πλάκα ενώ οι άλλοι παίζουν μεταξύ τους. Το 1987 η ομάδα αυτή ήταν η Ρίβερ Πλέιτ. Επιστρέφουμε στους ομίλους. Πώς μπαίνουν οι ομάδες; Έτσι στην τυχή; Φυσικά και όχι. Σε κάθε όμιλο μπαίνουν ο πρωταθλητής και ο δευτεραθλητής από δύο χώρες (επειδή στην Αργεντίνη δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, κάνουμε ένα μίνι πρωτάθλημα για τη 2η θέση που επειδή σας λυπάμαι δεν θα αναλύσω παραπάνω). Πρώτος όμιλος με δυο ομάδες από την Αργεντινή και δυο από Βενεζουέλα, δεύτερος με Κολομβία και Βολιβία και πάει λέγοντας. Οι ομάδες παίζουν μεταξύ τους σε διπλά παιχνίδια και ο πρώτος από κάθε όμιλο προκρίνεται. Πάμε δηλαδή στην επόμενη φάση, την φάση των 5+1 (τη Ρίβερ). Όπως καταλαβαίνετε είναι λίγο δύσκολο να μιλήσουμε για προημιτελικά και τέτοια, οπότε τι κάνουμε; Χωρίζουμε ξανά τις ομάδες σε δυο γκρουπ των τριών ομάδων, παίζουν όλοι με όλους και προκρίνονται οι νικητές των ομίλων οι οποίοι και πάνε στον τελικό του Λιμπερταδόρες. Ημιτελικά και τέτοια ξενέρωτα δεν έχει εδώ.

Φτάνουμε λοιπόν στον Οκτώβριο του 1987 που γίνεται ο τελικός με διπλά παιχνίδια μεταξύ της Αμέρικα Κάλι από την Κολομβία και της Πενιαρόλ από την Ουρουγουάη. Μπροστά σε 65.000 θεατές στο Κάλι η Αμέρικα κερδίζει το πρώτο ματς με 2-0 μετά από ένα εκπληκτικό ξεκίνημα. Ο επαναληπτικός στο Σεντενάριο ξεκινάει με την Πενιαρόλ να πιέζει, αλλά την Αμέρικα να προηγείται και πάλι νωρίς με γκολάρα του Καμπάνιας. Δυστυχώς όμως για τους Κολομβιανούς η Πενιαρόλ το παλεύει, χάνει μεγάλες ευκαιρίες και τελικά καταφέρνει να το γυρίσει σε 2-1 στο 87ο λεπτό με ένα πανέμορφο φάουλ του Βιγιάρ. Και αν σκέφτεστε, ε και τι έγινε αφού με το 2-0 το σηκώνει η Αμέρικα είστε λάθος. Δεν μετράνε τα γκολ, μετράνε οι νίκες. Η Αμέρικα κρατούσε το κύπελλο στα χέρια της μέχρι το 87′ αλλά με το 2-1 οι δυο ομάδες έπρεπε να παίξουν μπαράζ (!!).

Ο τρίτος αγώνας γίνεται στο ουδέτερο Σαντιάγο της Χιλής και μετά από 90′ τελειώνει με 0-0. Προσέξτε όμως μαγεία. Το παιχνίδι ναι μεν πηγαίνει στην παράταση, αλλά αν λήξει κι εκεί 0-0 δεν έχουμε πέναλτι, αλλά το παίρνει η Αμέρικα επειδή έχει σκοράρει παραπάνω γκολ στους δυο προηγούμενους τελικούς. Με λίγα λόγια δεν μετράμε τα γκολ μετά από δυο ματς, ούτε μετά από ακόμα 90′, αλλά τα θυμόμαστε μετά τα 120′. Η Αμέρικα συνεχίζει να κρατάει στα χέρια της με νύχια και με δόντια την κούπα που έχασε τρία λεπτά πριν το τέλος του δεύτερου αγώνα και στην παράταση του μπαράζ. Φτάνουμε στο 120′ και εκεί ξεκινάνε τα ιστορικά 15 δευτερόλεπτα (όπως έχουν μείνει στην ιστορία του θεσμού), με τους παίκτες της Αμέρικα να διώχνουν όπως όπως, την Πενιαρόλ να παίρνει την μπάλα, τον Ντιέγκο Αγκίρε (μετέπειτα παίκτη του Ολυμπιακού) να βρίσκεται στην περιοχή και να σκοράρει στο 120′ δίνοντας την κούπα στην Πενιαρόλ και τον Κολομβιανό σπίκερ να μένει στην ιστορία με το παραλήρημά του γεννημένο από την απέραντη και απότομη θλίψη που νιώθει για την χαμένη κούπα:

“Τρέχει ο Βιγιάρ, πέφτει ένας “Αμερικάνος”
η μπάλα καταλήγει στον Αγκίρε,
σουτάρει, ΓΚΟΛ !
Δεν θα το περιγράψω !
Δεν θα το περιγράψω !
Είναι απίστευτο !
Δεν θα το περιγράψω !
Θεέ μου γιατί;
Γιατί πάντα σε μας, Κύριε;”