Η δύναμη των στατιστικών
Ένα ηλιόλουστο πρωινό πριν από αρκετά χρόνια ένας νέος, φιλόδοξος και ενθουσιώδης γυμναστής, που μόλις είχε φτάσει στο γυμνάσιο μας, προσπάθησε να μας εξηγήσει πως παίζεται το μπέιζμπολ, με απλά και κατανοητά λογάκια και μερικά επιτόπια παραδείγματα χτυπημάτων. Το πείραμα κράτησε είκοσι λεπτά πάνω-κάτω και τελείωσε όταν ο πιο μάγκας της τάξης ύψωσε το ανάστημα του και μιλώντας εκ μέρους όλων μας (χωρίς να έχει χρειαστεί να πάρει φυσικά την επίσημη συγκατάθεση μας) του είπε, χρησιμοποιώντας κι αυτός ανεπιτήδευτα λογάκια, “ωραίο το μπέιζμπολ κύριε Θανάση αλλά μήπως να μας δώσετε τώρα τη μπάλα του ποδοσφαίρου, όσο προλαβαίνουμε ακόμα να παίξουμε πριν χτυπήσει το κουδούνι”;
Ο κύριος Θανάσης δίστασε για λίγο αλλά προφανώς βλέποντας στα πρόσωπα μας την ίδια βαρεμάρα και απελπισία που έβλεπε και ο καθηγητής της Χημείας και θέλοντας να αποφύγει να χαρακτηριστεί με τα ίδια επίθετα που χρησιμοποιούσαμε για εκείνον, μας έδωσε την έγκριση για να… πάρουμε την πολυπόθητη δόση μας. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έφτασα κοντά στη βασική κατανόηση του μπέιζμπολ και ταυτόχρονα και η τελευταία, καθώς έχω την εντύπωση πως κάποιες σκηνές του ‘Καζίνο’ στις οποίες πρωταγωνιστεί ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ καθώς και η χρήση του ροπάλου από τον ‘Bear Jew’ στο “Inglourious Basterds” δεν μου πρόσφεραν γνώσεις που σχετίζονται με το παιχνίδι.
Ο συνδυασμός του παραπάνω δεδομένου με την, χωρίς σοβαρά επιχειρήματα, άποψη μου πως πρόκειται για μια τελείως βαρετή δραστηριότητα κατά την οποία άνθρωποι ντυμένοι με πυτζάμες, που επιλέγει ένας τύπος στον πάγκο που επίσης φοράει τη στολή της ομάδας (ιδέα που θα ήθελα πολύ να δω να αντιγράφει και το ποδόσφαιρο, μόνο και μόνο για να απολαύσω τον Νίκο τον Αναστόπουλο ή τον Ρομπέρτο Μαντσίνι να κοουτσάρουν φορώντας κι αυτοί σορτσάκι και φανέλα), βαράνε μ’ ένα μπαστούνι ένα μπαλάκι για να προλάβουν να τρέξουν οι συμπαίκτες του προς κάποια μαγικά μαξιλαράκια στα οποία αν πατήσεις πάνω είσαι ασφαλής, κανονικά θα έπρεπε να καταστήσει αδιάφορη οποιαδήποτε ταινία σχετίζεται με το μπέιζμπολ. Παρ’ όλα αυτά το ‘Moneyball‘ διέψευσε τις αρνητικές προσδοκίες μου κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος, όντας ένα ικανοποιητικά προσεγμένο φιλμ βασισμένο σε μια πολύ ενδιαφέρουσα αληθινή ιστορία.
Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Μπράντ Πιτ (μια πληροφορία που μπορείς να χρησιμοποιήσεις σε περίπτωση που για οποιοδήποτε μαζοχιστικό λόγο θέλεις γυναικεία παρέα κατά τη θέαση της), πραγματεύεται τις πρωτοποριακές μεθόδους ενός μάνατζερ του μπέιζμπολ που χρησιμοποιώντας τη δύναμη των στατιστικών σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας της ομάδας καταφέρνει μ’ ένα μπάτζετ αισθητά κατώτερο των αντιπάλων να φτάσει στην απροσδόκητη κατάκτηση του τίτλου πετύχει κάτι που στο βαρετό και αδιάφορο σύμπαν του μπέιζμπολ θεωρείται σημαντικό και αξιομνημόνευτο.
Τώρα κάποιος θα σκεφτεί “τι σχέση έχουν όλα αυτά με το ποδόσφαιρο, στη μπαλίτσα δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο τα στατιστικά όπως στο μπέιζμπολ, δεν έχει χτύπησα ή δεν χτύπησα το μπαλάκι και τέλος, στο ποδόσφαιρο η μπάλα κυλάει συνέχεια και απρόβλεπτα, η φαντασία επηρεάζει αρκετά, τα στατιστικά είναι για τους λίγους κολλημένους τύπους με τα γυαλάκια”. Λάθος. Πλέον.
Σ’ ένα αξιοσημείωτο άρθρο που δημοσιεύτηκε αυτές τις μέρες στην Αγγλική έκδοση της ‘Le Monde diplomatique’ με τίτλο “Keep your eye on the stats” ο Βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας ποδοσφαιρικών βιβλίων, Simon Kuper περιγράφει την εισχώρηση των στατιστικών στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, χρησιμοποιεί σχετικά παραδείγματα του μπέιζμπολ και απαντάει με στοιχεία στο πόσο επηρεάζουν πλέον τις μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες του πλανήτη, αναφέροντας χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπως την περίπτωση της Μάντσεστερ Σίτυ που κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας μετά από πάρα πολλά χρόνια δίνοντας ένα σκασμό λεφτά αλλάζοντας την τακτική της στις εκτελέσεις κόρνερ…
Manchester City’s data department analysed about 400 corners in several national leagues over seasons, and concluded that the most dangerous corner is the inswinger: the ball that swings in towards goal.
The data team took this finding to City’s manager Roberto Mancini, who had played football for many years, and his gut told him that the most dangerous corner was the outswinger. But City’s outswingers kept on not producing goals. Mancini’s assistant David Platt came to chat to the data analysts, and they noticed that City had begun taking inswinging corners. Last season City scored 15 goals from corners, the most in the English Premier League. Vincent Kompany’s headed goal against Manchester United, which effectively clinched the championship for City, came from an inswinging corner.
…και την περίπτωση της Τσέλσι, που κατέκτησε το περσινό Τσάμπιονς Λιγκ εκμεταλλευόμενη (πέρα απ’την τρομερή της κωλοφαρδία, όπως θα σχολίαζε οποιοσδήποτε τηλεθεατής εκείνου του τελικού) και το γεγονός ότι ο Τσεχ είχε δει αμέτρητες εκτελέσεις πέναλτι των αντιπάλων του:
In the final against Bayern Munich, Chelsea’s goalkeeper Petr Cech dived the right way to all six Bayern penalties, saving two. Afterwards, he said, “I either guessed pretty well, or I was ready to guess pretty well.” But he hadn’t just guessed. Chelsea’s data department had supplied him with a DVD of every Bayern penalty since 2007.
Στο κείμενο αναφέρεται επίσης και η περίπτωση της εθνικής Ολλανδίας, που έφτασε τόσο κοντά να χρησιμοποιήσει όλα τα σχετικά δεδομένα για τα πέναλτι που είχε αποκτήσει χάρη στη συστηματική έρευνα κάποιων ανθρώπων αλλά τελικά έμεινε με “τα στατιστικά στο χέρι” βλέποντας τον Ινιέστα να σκοράρει στη παράταση. Ένα γκολ του οποίου την αντίστοιχη στατιστική ανάλυση μπορείς να δεις σ’ ένα εντυπωσιακό βιντεάκι που κυκλοφόρησε φέτος (και το οποίο ακολουθήθηκε απ’ αυτό που είναι εξίσου αξιοπρόσεκτο) και το οποίο μας έδειξε τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τα στατιστικά που βλέπεις και ακούς σε κάθε παιχνίδι.
Σχετικά κείμενα:
Μια κόκκινη δεν φέρνει την καταστροφή πλέον
Υπάρχει μόνο ένα ποδόσφαιρο
19 σχόλια σχετικά με το “Η δύναμη των στατιστικών”
νομίζω πάντως στην moneyball η ομάδα δεν κατακτά τον τιτλο οπως προαναφέρατε
Η αλήθεια είναι ότι πάει αρκετός καιρός από τότε που είδα την ταινία και δεν θυμόμουν ακριβώς το τέλος της (πέρα από μια γενική ανάμνηση ότι το πείραμα τους πέτυχε και με το παραπάνω) γι’ αυτό και αλίευσα την πληροφορία από κάπου στο ίντερνετ (νομίζω wikipedia).
Δεν έδειχνε τελικά ότι κατέκτησαν τίτλο; Μήπως αυτό έγινε κάποια επόμενη χρονιά απ’ αυτή που παρουσιάζεται στην ταινία;
H ταινία ήταν απλά συμπαθητική, όχι κάτι παραπάνω. Ειδικά ο πρωταγωνιστής μου φάνηκε λίγο αδιάφορος. Όχι λόγω Μπραντ Πιτ, σεναριακά εννοώ. Δεν κατάλαβα μέχρι το τέλος της ταινίας τι διάολο τύπος ήταν.
Επίσης αυτό με το τέλος, ειλικρινά δεν κατάλαβα τι γινόταν. Αν δεν ξέρεις από μπειζόμπαλο δεν καταλαβαίνες τι θέλανε και αν το πέτυχαν. Θεωρούσε προαπαιτούμενο ότι τα ξέρεις.
Πάντως η ιστορία ήταν όντως ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή.
H ιστορια συνοψιζεται στο “διωχνω τον μαικον που ειναι γρηγορος,δυνατος και τεχνιτης και φερνω εναν γρηγορο (αραουχο),εναν δυνατο (βυντρα) κι εναν τεχνιτη (γκαμπριελ) με τα μισα λεφτα”
Προφανως και στο τελος δεν παιρνει ουτε κυπελλακι για παγωτο μηχανης,θα ηταν βιασμος της λογικης αλλωστε κατι τετοιο…
Ιδανικη ταινια για να τη βλεπουν παρεα ο τζιγκερ,ο βελιτς,ο ζαετς και ο γκοντζος και να
ερεθιζονταιπαιρνουν ιδεες…Δεν το πηραν το πρωταθλημα, ουτε τις επομενες σεζον, ουτε μεχρι και τωρα, αλλα εγιναν ομαδα πλεηοφφ σχεδον απο το πουθενα. Απο ομαδα που ηταν επι μια δεκαετια στο .400 περιπου (40% νικες) εκαναν μερικες σεζον με 0.600 με θεωρητικα χειροτερο ροστερ αφου σαν φτωχη ομαδα και μικρη αγορα εχαναν καθε καλο τους παικτη απο τους “μεγαλους”.
Καμια σχεση με τη μπακαλιστικη καθαρα ποδοσφαιρικη λογικη του panagos βεβαια. 😀
Η επιτυχια εγκειται στο οτι το συστημα το ακολουθησαν τυφλα και αμεσως οι Red Sox (φανταζομαι τους ξερετε τουλαχιστον αυτους 😛 ) και το 2004 εσπασαν την Καταρα του Babe Ruth (και αυτη θα την εχετε ακουσει του πουστη δηλαδη :P) και πηραν το πρωταθλημα μετα απο κοντα 90 χρονια
Και η ακομα μεγαλυτερη επιτυχια ειναι οτι πλεον σχεδον ολες οι ομαδες ακολουθουν το συστημα αυτο εκτος βεβαια απο τους Yankees που νταξ κερδιζουν γιατι The other team can’t stop looking at the pinstripes
Αμα εχετε ορεξη τσεκαρετε εδω τα salaries των ομαδων http://data.newsday.com/long-island/data/baseball/mlb-salaries-2013/ και μετα την τελικη βαθμολογια περσι http://espn.go.com/mlb/standings/_/year/2012 και αυτη της φετινης χρονιας που τρεχει http://espn.go.com/mlb/standings μη το ψαξετε πολυ, δειτε απλα Yankees και Oakland
Το πουστικο το μπεηζμπολ εχει μακραν τις καλυτερες ιστοριες και τις καλυτερες ταινιες. Σαν ρομαντικοι του ποδοσφαιρου και θιασωτες της τεχνης θα πρεπε να ειστε φαν 😛
Αει στο διαολο αλητες μου θυμισατε το Field of Dreams τωρα… Παω να κλαψω, σας αφηνω 🙁
Προτείνω άνοιγμα baseball section με τον Μάκη να γράφει.
Η αλήθεια είναι ότι έχει πολλές ιστορίες το μπέιζμπολ, αν και ποτέ δεν έχω καταλάβει αν αυτό συμβαίνει γιατί όντως έχει πολλές ή απλά επειδή είναι το “παραδοσιακό” αμερικάνικο άθλημα οι δικές του ιστορίες γίνονται πάντα πιο γνωστές.
Πάντως είναι απίστευτα βαρετό Μάκη, χωρίς να θέλω να σε στενοχωρήσω. Όχι ότι το Αμέρικαν Φούτμπολ πάει πίσω, γελάει ο κόσμος με τα χασμουρητά που ρίχνω στα 2-3 Σούπερ Μπόουολ που έχω δει.
Και το λέω κι εγώ που έχω παίξει και σόφτμπολ δυο ολόκληρες φορές στη ζωή μου πριν πολλά πολλά χρόνια.
– Από κάποια κερκίδα στα βάθη της Αμερικάνικης ηπείρου, κρατώντας ένα κουτί ποπ κορν στο ένα χέρι, ένα γάντι μπέιζμπολ στο άλλο και φορώντας το αγαπημένο του τζόκει των Γιάνκις, ήταν ο Makis για το sombrero.gr
– Σ’ ευχαριστούμε πολύ Μάκη, ειδικέ του σομπρέρο επί του Αμερικάνικου ποδοσφαίρου, του μπέιζμπολ και λοιπών αθλημάτων που συνηθίζουμε να σνομπάρουμε επιδεικτικά. Θα συνδεθούμε πάλι μαζί σου όταν κράξουμε το χόκει επί πάγου.
(Είσαι θεούλης.)
Και για να επιστρεψω στη λογικη panagos, δεν εχει να κανει με ιδιοτητες/ικανοτητες παικτων αλλα με νουμερα.
Αν θελαμε να το φερουμε κοντα στο ποδοσφαιρο, που δεν γινεται, θα ηταν κατι σε πουλαω Καβανι που θα μου κανει 35 γκολ 50 μυρια, παιρνω με 10 Σκοκο που θα κανει 15 γκολ και με αλλα 20 Τζεκο που θα κανει 20 και εχω τα ιδια γκολ με 20 μυρια λιγοτερα. Τσιμπαω και ενα αμυντικο με αλλα 5 να μου αποτρεψει 5 γκολ, ολους με αθροισμα συμβολαιων οσο του Καβανι, και εχω καλυτερη ομαδα απο περσι με λιγοτερα λεφτα.
Ουυυ ξενερωτοι! Μονο Φουτμπολ και μονο Μπεηζμπολ ρε αλητες! Κανενα σοκερ!
@Elaith ναι και εγω το πιστευω αυτο για τις ταινιες και τις ιστοριες αλλα δεν το παραδεχομαι δημοσια συνηθως. Το μπεηζμπολ ειναι αληθεια οτι το λες λιγο βαρετο, αλλα εχει τη μαγεια του. Σκεψου πολυς κοσμος κανει πικ νικ κανονικο στο γηπεδο και παραλληλα ριχνει και καμια ματια στο παιχνιδι. Εχω τυχει να βλεπω ματς και την ωρα που ειχαμε παιχνιδι να δειχνει κερκιδα και συνεντευξη Reggie Miller (του γνωστου του τριποντακια) για κανενα 5λεπτο, και σε μικρη οθονιτσα την εξελιξη 😛 .
Το Φουτμπολ για κανενα λογο βαρετο ομως. Παρτο πισω σε παρακαλω. Δεν δεχομαι κουβεντα. Να πω την αληθεια εδω και 2 σεζον το εχω νο1 πανω απο το δικο μας ποδοσφαιρο.
Ρε συ, παίζανε στο Σούπερμποουλ 2 λεπτά (που πηγαίνανε 10 βήματα παραπέρα και γινόταν χαμός από τα πανηγύρια) και μετά είχε 5 λεπτά διαφημίσεις.
Τι να πω…
Και μετά κράζουν το ποδόσφαιρο γιατί δεν έχει πολλά γκολ.
ΟΥ-ΟΥ-ΟΥ
Να πω την αλήθεια εγώ από τα δημοφιλή στην Αμερική προτιμώ κατά σειρά ΝΒΑ και NHL.
Αυτά ναι έχουν ενδιαφέρον.
Επίσης μου αρέσει το ράγκμπι. Αντρίκεια πράγματα. Σπασμένα δόντια, κολλητά μπλουζάκια και τέτοια.
Εντάξει δεν είναι το χειρότερο το μπείζμπολ, υπάρχει και το κρίκετ που ξεκινάνε Τρίτη πρωί και τελειώνουν Σάββατο μεσημέρι. Αν βλέπεις και κρίκετ ντρέψου.
Μα αυτη ειναι η πεμπτουσια του αθληματος ρε! Ξερεις οτι για 2 λεπτα θα εισαι συγκεντρωμενος και θα τα δεις ολα! Μετα θα εχεις χρονο 5 λεπτων για να βαλεις το μπεηκον να ψηνεται, να ανοιξεις την επομενη Bud (δεν μ’αρεσει αλλα επρεπε να ειναι Bud), να ριξεις ενα κατουρημα, να διαβασεις 30 τουητς για το τελευταιο ντραιβ πριν τις διαφημισεις, να σχολιασεις τη νεα διαφημιση που εκανε το αστερι της ομαδας σου, να δεις 15 ρηπλεη απο καθε πιθανη και απιθανη καμερα για το πως ειδε με την ακρη του ματιου του σαν αλλος Βασιλης Τσιαρτας ο κουορτερμπακ σου τον ταιτ εντ του να γλυστραει αναμεσα στα σωματα και να ξερει οτι θα την παρει τη μπαλα εκει που θελει, να φας το μπεηκον και να βαλεις λιγο ακομα να ψηνεται γιατι η γαμημενη διαφημιση taco bell σε κατεστρεψε, σαν Ελληνας να νιωσεις εθνικα υπερηφανος που στο ABC παιζει διαφημιση yoghurt Total by Fage 😛
Ενω στο δικο μας τι κανεις… Εχεις παραγγειλει τα σουβλακια σου, μεχρι το ημιχρονο περιμενεις να ερθουν και δεν βλεπεις ματς γιατι πεινας, ερχονται γυρω στο 55, μετα για κανενα τεταρτο παλι δεν βλεπεις ματς μη γινεις σκατα με τις σαλτσες, γινεσαι σκατα, σιχαινεσαι τον εαυτο σου, λες γαμα το παω να πλυθω, χανεις το γκολ. Τρεχεις να προλαβεις το ρηπλεη, χτυπας την κοακολα, πεφτει γινεται κωλος το πατωμα, πας να φερεις σφουγγαριστρα, γκολ 1-1, σιχτιριζεις. Σφουγγαριζεις, ιδρωσες, πας να ξεπλυθεις. 2-1.
Οχι περα απο την πλακα το φουτμπολ εμενα με ενθουσιαζει γιατι τακτικα ειναι απιστευτο παιχνιδι. Ειμαι παντα κατα του θεαματος για το θεαμα, μη σου πω γενικα κατα του θεαματος, αγαπημενη μου ομαδα ειναι η Παναθα του Μαρκαριαν, μισω τη Μπαρτσελονα. Τη μισω τοσο που ειμαι Ρεαλ, που επισης θα επρεπε να τη μισω. Αλλα το φουτμπολ ειναι και πανεμορφο θεαμα, οσο παιζεται παιχνιδι, και ολο αυτο το θεαμα ειναι ουσια. Και οι προπονητες παιζουν τεραστιο ρολο στην εξελιξη του παιχνιδιου. Εχουν παρα πολλες αποφασεις να παρουν καθ’ολη τη διαρκεια του παιχνιδιου. Καμια σχεση με το ΝΒΑ δηλαδη που ο πιο πολυδιαφημισμενος και αντικειμενικα καλυτερος προπονητης σου ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΦΑΟΥΛ στην τελευταια φαση με 3 ποντους πανω!
Και κλεινοντας προφανως και πανηγυριζουμε καθε 10 βηματα! Τα χει πει ο Αλ Πατσινο αυτα. Δεν μιλησε τυχαια ο ανθρωπος… Inch by inch, play by play!
http://www.youtube.com/watch?v=myyWXKeBsNk
ΥΓ Ειναι αληθεια οτι το ραγκμπυ ειναι πολυ αντριλα και γι αυτο πολλοι το προτιμανε. Και ειναι και πολυ πιο κοντα ο ρυθμος του στο δικο μας ποδοσφαιρο, και δεν εχει και τον εξοπλισμο οποτε εκει κατευθειαν σου ερχεται στο μυαλο οτι οι του φουτμπολ ειναι τουλαχιστον μετροσεξουαλ 😛
Συμφωνώ μέχρι κεραίας με ότι λέει ο φίλτατος φαν Αμερικανικών αθλημάτων (πέρασε και 4η Ιουλίου κιόλας)
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε σε όλα τα αθλήματα από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού είναι πως έχουν διαφορετική φιλοσοφία από την αντίστοιχη Ευρωπαική.Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι πως δεν υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ, ούτε έχεις απαίτηση απο την ομάδα σου να φέρνει κάθε χρόνο το Στάνλει Καπ, να κερδίζει το Superbowl και να φέρνει δαχτυλίδια παντού & πάντοτε.
Απλώς περιμένεις αφού έχεις καλό μάνατζμεντ, να υπάρχει ένας “αρχισχεδιαστής” (ο General Manager συνήθως) που θα χτίσει την ομάδα όπως πρέπει με τις όποιες μεταγραφές επιτρέπονται, να κάνει τα καλά Draft picks και να φέρει έναν προπονητή που να μπορεί να εκτελέσει το πλάνο που υπάρχει στον καλυτερο βαθμό.Όλα γίνονται αργά, σταθερά και υπομονετικά (ακόμα και το Μαιάμι στο NBA έπρεπε να χρησιμοποιήσει αυτή την τακτική για να φέρει εκ της πλαγίας οδού τους παικταράδες που μάζεψε)
Όλα αυτά ισχύουν για όλες τις φυσιολογικές ομάδες
στην Αμερική.
Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση του Cleveland:
https://en.wikipedia.org/wiki/Sports-related_curses#Cleveland_sports_curse
Άξιο αναφοράς, το ΕΠΙΚΟ βιντεάκι ενός κατόχου διαρκείας που γκρινιάζει έξω από το γήπεδο των Browns (της ομάδας στο NFL), αποκαλώντας το γήπεδο “Εργοστάσιο στενοχώριας”
http://www.youtube.com/watch?v=tRBDMMVctu8
Είστε μικροί θεούληδες.
Βγάζω το σομπρέρο μου με δέος.
(σας κοιτάω βέβαια σαν τους τρελούς του χωριού αλλά μη δίνετε σημασία)
ΥΓ Δεν το ήξερα αυτό για το Κλίβελαντ.
Πέρα από την πλάκα και ανεξάρτητα από το κάθε άθλημα και πόσο ωραίο είναι, εγώ δεν μπορώ αυτό το franchise. Δεν γίνεται να είμαι οπαδός μιας ομάδας που του χρόνου θα πάει σε άλλη πόλη γιατί έτσι. Ούτε μπορώ αυτά που γίνονται με τα ρόστερ που επί της ουσίας είναι ασκήσεις μαθηματικών (κάνω λίγο χώρο στο ρόστερ για να έχω κάβα μερικά μύρια κτλ).
Βέβαια από την άλλη με φαινόμενα τύπου Σίτι, ΠΣΖ, Τσέλσι κτλ, το σάλαρι καπ ίσως να ήταν μια σωστή λύση.
“…αγαπημενη μου ομαδα ειναι η Παναθα του Μαρκαριαν, μισω τη Μπαρτσελονα.”
Oταν ερθεις ελλαδα κερναω μπυρες…
εχων σηκωθει ορθιος και χειροκροταω κλαιγοντας τον Makis και τον Vespertilio.
ΥΓ. ποσο γαματο θα ηταν να ειχαμε και στο ελληνικο πρωταθλημα “καταρες”;
panago αδερφε τα παιρνω ολα πισω για τη συλλογιστικη σου, Θεσνικη ειμαι οποτε θες κανονιζουμε 😀
MrPinkEyes μην ξεχνας την καταρα της γριας, οχι οτι καταλαβε τιποτα ο Μιχαλακης αλλα λεμε τωρα 😛
vespertilio after all… God hates Cleveland. Πραγματικα ψαχνω παραδειγμα απο ευρωπαικη ποδοσφαιρικη ομαδα για να καταλαβουν το επιπεδο της αθλητικης γκαντεμιας της πολης. Το πιο κοντινο που βρισκω ειναι η τελευταια βδομαδα της σεζον της Μπενφικα, αλλα αν η Μπενφικα το παθαινε και στα αλλα τμηματα της (αν εχει) και καθε 2-3 σεζον, και στο ενδιαμεσο προφανως χωρις τιτλο. 😀
I think this is the beginning of a beautiful friendship.
Μάκη πραγματικά πιο καταραμένη πόλη σε αθλητικό επίπεδο στην Αμερική δεν υπάρχει.Πίστεψαν πως η λύτρωση θα ερχόταν με το Λεμπρόν (ήταν και από την ευτύτερη περιοχή, πήγε κολέγιο εκεί και έπαιζε για την ομάδα της πολιτείας του, πιο “hometown hero” δεν υπάρχει)Γι αυτό η απόφασή του να πάρει τα μπογαλάκια του και να φύγει για τίτλους είχε ΤΟΣΟ υστερικές αντιδράσεις.Ήταν κάτι σαν “ξέρεις από μέσα τι περνάμε και μας εγκαταλείπεις κι εσύ;”
Άν και το Κλίβελαντ έχει χειρότερα παραδείγματα από τους μέτριους Καβαλίερς.
Όταν χάνεις World Series (μπέιζμπολ) από ομάδα (του Μαϊάμι, τυχαίο; 😛 ) που έχει δημιουργηθεί 3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ σαν expansion team ενώ εσύ έχεις 100+ χρόνια παρουσίας στο πρωτάθλημα, τότε θέλοντας και μη αισθάνεσαι γκαντέμης.
Όταν σου ΠΑΙΡΝΕΙ η λίγκα του φούτμπολ την ομάδα από την πόλη, σε μια σειρά από τράμπες (γίνονταν επεκτάσεις εκείνη την πείροδο, η Βαλτιμόρη είχε μείνει χωρίς ομάδα, ποιος είναι πιο εύκολος στόχος, μα οι χάλια Browns).Σηκώνεται η ομάδα αύτανδρη, κουνιέται στη Βαλτιμόρη και ξαφνικά παίρνει Superbowl μετά από 4 χρόνια, το 2000 (φέτος πήραν και το 2ο τους) Μετά από παρακάλια και ένα καινούριο γήπεδο -το Factory of Sadness- τους ξαναέδωσαν την ομάδα πίσω σαν expansion team.
Έρχεται και δένει και ο Λεμπρόν και εκεί κάθεσαι και απλά φτάνεις στη μοιρολατρία, σε πιάνουν τα κλάματα, και απλώς λες “δε γίνεται, είμαστε μουτζωμένοι από όλους”
Γενικά οι Αμερικάνοι, επειδή είναι χώρα που έχει ενσωματώσει τόσο πολύ τα σπορ, σε σχολεία, πανεπιστήμια, ασχολούνται αρκετά με τα αθλήματα και τις ομάδες της πόλης τους σε άρρωστο βαθμό (εξ ου και οι κατάρες, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπτώσεις, εκτός κι αν είσαι απ το Κλίβελαντ φυσικά 😉 )
Το δε θέμα με το franchise είναι δίκοπο μαχαίρι.Ουσιαστικά η λίγκα (NBA, NFL, MLB, NHL) έχει τα δικαιώματα των ομάδων και τα δίνει όπου θεωρεί πως θα είναι καλύτερο για τη λίγκα.Παράδειγμα που θα μπορόυσε να εφαρμοστεί εδώ; Φανταστείτε Ακράτητο του μακαρίτη Παθιακάκη, επειδή δεν κόβει εισιτήρια, να μετακόμιζε πχ στη Λάρισα (που τότε βολόδερνε στη Γ’) Αυτό με το δικό μας πλαίσιο θα ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, ενώ στις ΗΠΑ (που επιχειρηματίες διαχειρίζονται μόνο τις ομάδες γίνεται πανεύκολα)
Γενικά είναι άχαρη τακτική (ξυπνάς μια μέρα και μαθαίνεις πως ο Παναθηναικός φεύγει και πάει…στα Τρίκαλα), αλλά είναι και μέσο πίεσης (αν δεν κόψεις εισιτήρια, δεν έχεις μοντέρνο γήπεδο, δεν είσαι κερδοφόρος ΟΣΟ ΔΕΝ ΠΑΕΙ) δεν έχεις λόγο ύπαρξης.
Αυτά και συγγνώμη για το σεντόνι. 😀
Makis // 4 Ιουλίου, 2013 στις 20:08
Και για να επιστρεψω στη λογικη panagos, δεν εχει να κανει με ιδιοτητες/ικανοτητες παικτων αλλα με νουμερα.
Αν θελαμε να το φερουμε κοντα στο ποδοσφαιρο, που δεν γινεται, θα ηταν κατι σε πουλαω Καβανι που θα μου κανει 35 γκολ 50 μυρια, παιρνω με 10 Σκοκο που θα κανει 15 γκολ και με αλλα 20 Τζεκο που θα κανει 20 και εχω τα ιδια γκολ με 20 μυρια λιγοτερα. Τσιμπαω και ενα αμυντικο με αλλα 5 να μου αποτρεψει 5 γκολ, ολους με αθροισμα συμβολαιων οσο του Καβανι, και εχω καλυτερη ομαδα απο περσι με λιγοτερα λεφτα.
Δεν ξερω ποσο μπροστα εβλεπες τοτε αλλα αυτο ακριβως εκανε εν τελει η Ναπολι φετος
Εδωσε τον Καβανι 63 μυρια και πηρε Ιγκουαιν-Καγιεχον μπροστα και τον Αλμπιολ για αμυνα με τα ιδια λεφτα
Θεωρητικα το πειραμα δειχνει επιτυχημενο οντας δευτερη -πισω απο την εκπληξη του πρωταθληματος Ρομα – με σχεδον εξασφαλισμενη την παρουσια της στους ομιλους του Τσουλου aka λεφτακια
Δεν το θεωρω τοσο παραλογο διοτι το ποδοσφαιρο εχει πολλα παραδειγματα ομαδων που απετυχαν επειδη στηριζονταν υπερβολικα πολυ στα κεφια ενος και μονο παιχτη
Εχει πολυ δρομο ακομα το πρωταθλημα αλλα γενικα θεωρω οτι η φετινη Ναπολι ειναι καλυτερη απο την περυσινη και ας μην εχει Καβανι,εχει καλυτερο συνολο