Μπαμπά γιατί μας λένε κότες;

Ξεκινούν οι τελικοί του Κόπα Λιμπερταδόρες και με αφορμή τις αναδρομές στο παρελθόν που γίνονται στην Λ. Αμερική αυτές τις μέρες είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε ακόμα έναν αξέχαστο τελικό, μετά από αυτόν του 1987 που άφησε μια από τις πιο συγκλονιστικές αναμεταδόσεις αγώνα όλων των εποχών. Αυτή τη φορά θα πάμε πίσω χρονικά, στο μακρινό 1966.

Δεν θα κουράσω πολύ με το σύστημα (αν και θέλω πολύ), θα πω μόνο το εξής: Είχαμε τρεις ομίλους: δύο ομίλους των έξι ομάδων και έναν όμιλο των τεσσάρων. Το γεγονός αυτό έφερε ρεκόρ αγώνων όπως είναι λογικό, ενώ η μαγεία είναι ότι προκρίθηκαν δυο ομάδες από τον κάθε όμιλο (έξι δηλαδή) και μαζί με την κάτοχο Ιντεπεντιέντε που περίμενε ενώ οι άλλοι παίζανε 10 ματς φτάσαμε τις επτά ομάδες στην ημιτελική φάση. Ναι ρε φίλε, μονός αριθμός. Έτσι λοιπόν κάναμε πάλι δυο γκρουπ, ένα με τέσσερις και ένα με τρεις ομάδες (!!). Για να μην κουράζω, από το πρώτο γκρουπ πέρασε η Ρίβερ (σε ισοβαθμία με την Ιντεπεντιέντε) και από το δεύτερο η Πενιαρόλ και αποτέλεσαν το ζευγάρι του τελικού.

Τον Μάιο του 1966 λοιπόν στο Μοντεβιδέο  η Πενιαρόλ υποδέχτηκε τη Ρίβερ στο Εστάδιο Σεντενάριο. Κάτω από τα γκολπόστ δυο ιερά τέρατα, ο Λαντισλάο Μαζούρκεβιτς από την μία και ο Αμαντέο Καρίσο από την άλλη (που την κουβέντα του είχαμε πρόσφατα) και μέσα ονόματα όπως ο Κουμπίγια κι ο Ρότσα. Η Πενιαρόλ ζορίζεται, αλλά καταφέρνει στο τέλος να σκοράρει δυο φορές και να επικρατήσει με 2-0, με το 1-0 να γίνεται μετά από απόκρουση πέναλτι του “Ταρζάν” Καρίσο. Έξι μέρες πιο μετά γίνεται ένα συγκλονιστικό παιχνίδι στο Μονουμεντάλ. Η Πενιαρόλ προηγείται δυο φορές στο 35′ και στο 53′, αλλά η Ρίβερ ισοφαρίζει αμέσως μετά και φέρνει το παιχνίδι στα ίσια. Το γκολ του Ερμίντο Ονέγκα κάνει το 3-2 (ενδιαφέρον στατιστικό ότι είχε σκοράρει και ο αδερφός του Ντανιέλ στο ίδιο ματς, δεν είναι συχνό κάτι τέτοιο σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης) και μια που δεν μετράνε τα γκολ αλλά οι νίκες, οι ομάδες οδηγούνται σε τρίτο τελικό-μπαράζ.

Ο μεγάλος τρίτος τελικός γίνεται στο Σαντιάγο της Χιλής και οι ιστορικοί της εποχής λένε ότι το 1ο ημίχρονο ήταν ένα ρεσιτάλ ποδοσφαίρου της Ρίβερ Πλέιτ που τελειώνει το ματς με το σκορ στο 2-0 (με δυο πανέμορφα γκολ όπως φαίνεται και στο από κάτω βίντεο), έχοντας διαλύσει την ανήμπορη να αντιδράσει Πενιαρόλ. Στο ημίχρονο ο προπονητής της Ρίβερ Ρενάτο Σεζαρίνι (ο ιστορικός προπονητής της μεγάλης “Λα Μάκινα” της καλύτερης Ρίβερ όλων των εποχών τη δεκαετία του ’40) κάνει κάτι το ανήκουστο. Βγάζει σέντερ μπακ και περνάει έναν επιθετικό ακόμα (μαζί με μια εσωτερική αλλαγή) προφανώς για να διαλύσει την Πενιαρόλ. Λίγο αργότερα όμως γίνεται ακόμα μία φάση που ο μύθος τη θέλει να άλλαξε τη ροή εκείνου του αγώνα. Μια αδύναμη κεφαλιά του Κολομβιανού Αλμπέρτο Σπένσερ πηγαίνει χαλαρά στον Καρίσο. Εκείνος σαν να είναι στην αυλή του και να παίζει με τον γιο του την σταματάει χαρακτηριστικά με το στήθος και την μπλοκάρει, δείγμα της ευκολίας και ίσως και της υπεροψία της Ρίβερ. “Αυτή η σκηνή μας ξύπνησε, φωνάξαμε “Πάμε Αλμπέρτο, συνέχισε έτσι σαν να μη συμβαίνει τίποτα” θυμάται ο αρχηγός εκείνης της Πενιαρόλ Νέστορ Γκονσάλβες για τη φάση που έκανε τους παίκτες της Πενιαρόλ να μπουν στο ματς. Η Πενιαρόλ μειώνει και αργότερα με ένα σουτ που κοντράρει σε Αργεντίνο ισοφαρίζει τη Ρίβερ. Η Ρίβερ στο 88′ χάνει τεράστια ευκαιρία όταν ο Ντανιέλ Ονέγκα χάνει γκολ με κεφαλιά, μόνος σχεδόν από την μικρή περιοχή.

Στην παράταση η Ρίβερ καταρρέει από δυνάμεις τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. “Στους τελικούς δεν επιτρέπονται τα νεύρα, οι τρεμούλες και τα χλωμά πρόσωπα. Αυτό το ξέραμε στην Πενιαρόλ της δεκαετίας του ’60.” δηλώνει ο Γκονσάλβες. Οι κιτρινόμαυροι από το Μοντεβιδέο σκοράρουν δυο φορές και κερδίζουν με 4-2 ένα παιχνίδι που έμοιαζε εύκολη υπόθεση για τη Ρίβερ. Λίγες μέρες πιο μετά η Ρίβερ πηγαίνει στο Εστάδιο Φλορένσιο Σόλα να αντιμετωπίσει την Μπάνφιλντ. Το παιχνίδι λήγει με 2-2, αλλά αυτό που μένει σε όλους είναι μια κότα με μια διαγώνια κόκκινη κορδέλα που πετάει κάποιος οπαδός της Μπάνφιλντ για να πικάρει τους αντιπάλους που κατέρρευσαν στο σημαντικότερο παιχνίδι της ηπείρου. Η δημοσιότητα που παίρνει το γεγονός οδηγεί στην καθιέρωση του ονόματος “κότες” για τους παίκτες και οπαδούς της Ρίβερ, ένα όνομα που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα θυμίζοντας το μαύρο εκείνο 1966.