Ο ήρωας τερματοφύλακας με τον σπασμένο λαιμό
Ήταν το 75ο λεπτό του τελικού του κυπέλλου Αγγλίας του 1956 στο Γουέμπλει όταν σε μια διεκδίκηση της μπάλας μέσα στην περιοχή το δεξί πόδι του επιθετικού της Μπέρμιγχαμ, Πίτερ Μέρφι, συγκρούστηκε με τον λαιμό του τερματοφύλακα της Μάντσεστερ Σίτυ, Μπέρτ Τράουτμαν. Ο τερματοφύλακας της Σίτυ έμεινε στο έδαφος λαμβάνοντας τις πρώτες βοήθειες. Η ομάδα του βρισκόταν μπροστά στο σκορ με 3-1 αλλά την εποχή εκείνη δεν επιτρεπόταν να γίνουν αλλαγές. Η Μπέρμιγχαμ πίεζε ασφυκτικά τα τελευταία λεπτά προσπαθώντας να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Ο Μπέρτ Τράουτμαν, ένας Γερμανός με ένα παρελθόν που ήδη ήταν θαρρείς και είναι βγαλμένο από ταινία, αποφάσισε να μην αποχωρήσει από το γήπεδο παρά τους πόνους που ήταν οφθαλμοφανές πως ένιωθε.
Τα επόμενα 15 λεπτά μέχρι τη λήξη του αγώνα είναι με διαφορά η πιο επική ιστορία που έχει καταγραφεί στο Αγγλικό ποδόσφαιρο, η πιο μεγάλη στιγμή στην παρουσία των τερματοφυλάκων στο παιχνίδι (ακολουθούμενη πιθανόν από τα αξέχαστα πρόσφατα πλάνα του Ζούλιο Σέρτζιο που με τα κλάματα πόνου ορατά στους πάντες κατάφερε να σταθεί όρθιος στην εστία του με χτυπημένο αστράγαλο σημειώνοντας το μέχρι τότε άσημο όνομα του στα βιβλία της ποδοσφαιρικής ιστορίας, στην κατηγορία των ένδοξων στιγμών), το σημείο εκείνο που το πάθος και η επιθυμία κατατροπώνουν τη λογική και τον πόνο, το ζενίθ της ποδοσφαιρικής αυτοθυσίας που κάποιος πιο ρεαλιστής, εύκολα, μπορεί να χαρακτηρίσει και επιτομή της ανθρώπινης απερισκεψίας.
Μ’ ένα λαιμό που από μακριά καταλάβαινες ότι δεν στέκει καλά ο Μπέρτ όχι μόνο έμεινε όρθιος κάτω από την εστία του αλλά έκανε και δυο σημαντικές αποκρούσεις, φτάνοντας μάλιστα στο αδιανόητο σημείο να ρισκάρει να χτυπήσει ξανά κάνοντας κανονικά βουτιές αλλά και εξόδους. Σε μια απ’ αυτές τις εξόδους, μάλιστα, συγκρούστηκε στον αέρα μ’ έναν αμυντικό του καταλήγοντας ξανά πεσμένος στο χόρτο. Όταν ο γιατρός μπήκε για άλλη μια φορά στο γήπεδο για να τον εξετάσει ο Μπέρτ επέμεινε να ολοκληρώσει το παιχνίδι. Λίγο καιρό αργότερα θα δήλωνε πως πέρασε τα τελευταία λεπτά του αγώνα “μέσα σ’ ένα είδος ομίχλης”.
Το παιχνίδι τέλειωσε χωρίς το σκορ να αλλάξει, η Σίτυ πήρε το κύπελλο που είχε χάσει μόλις την προηγούμενη χρονιά, ο Μπερτ παρέλαβε κανονικά το μετάλλιο του από τον Πρίγκιπα Φίλιππο, μαζί με ένα πριγκιπικό προσωπικό σχόλιο πως ο λαιμός του δεν φαινόταν και πολύ στα καλά του, και πέρασε όλη τη μέρα του τελικού αδυνατώντας να στρίψει το κεφάλι του. Τρεις μέρες αργότερα, σε μια εξέταση με ακτίνες Χ στο νοσοκομείο του Μάντσεστερ διαγνώστηκε ότι είχαν εξαρθρωθεί πέντε σπόνδυλοι του λαιμού του, ένας εκ των οποίων είχε σπάσει σε δυο κομμάτια. Οι γιατροί του είπαν ότι θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε χάσει τη ζωή του εκείνο το απόγευμα. Ήταν 8 Μαΐου όταν έγινε η εξέταση. Ο Τράουτμαν επέστρεψε, εμφανώς ανέτοιμος, στα γήπεδα εφτά μήνες μετά, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1956.
Την Παρασκευή που μας πέρασε ο Μπέρτ Τράουτμαν έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών αφού προηγουμένως είχε προσθέσει στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην αιχμαλωσία του στην Αγγλία και στην ιστορία με το σπασμένο λαιμό και δυο καρδιακές προσβολές οι οποίες επίσης δεν μπόρεσαν να τον σταματήσουν. Η ιστορία του έγινε θέμα σε όλο τον κόσμο και ο μύθος του θα παραμείνει ζωντανός για όσο θα υπάρχει αυτό το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο.
Δεν θα χρειάζονται και πολλές λεξούλες εξιστόρησης για να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει το λόγο που τα δεκαπέντε εκείνα λεπτά του τελικού δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Αρκεί η φωτογραφία στην οποία ο φροντιστής της Σίτυ, Λόρι Μπαρνέτ, εξετάζει τον Τράουτμαν που δεν μπορεί καν να σταθεί με το κεφάλι ψηλά.
