Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η καλύτερη φωτογραφία της (προηγούμενης) δεκαετίας

“Το τέλος”
(Φωτογραφία: Βερολίνο, 9 Ιουλίου 2006)

Έντεκα χρόνια ακριβώς συμπληρώνονται σήμερα από εκείνη τη μέρα, μια μέρα που έχει ήδη μείνει και θα παραμείνει για πάντα στη συλλογική μνήμη πρωτίστως όχι ως η μέρα που η Ιταλία κέρδισε ένα παγκόσμιο τίτλο σ’ένα τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, το μεγαλύτερο παιχνίδι στον πλανήτη, αλλά ως η μέρα που ο Ζινεντίν Ζιντάν κουτούλησε τον Ματεράτσι, αποβλήθηκε και αποχαιρέτησε ταυτόχρονα το ποδόσφαιρο, περνώντας δίπλα από το τρόπαιο μ’ αυτή την χαρακτηριστική στάση του σώματος, που από μόνη της λέει τόσα πολλά χωρίς να βγάλει μιλιά.

Το παιχνίδι πάει στην παράταση και στο 110ο λεπτό ο Ματεράτσι τον προσβάλλει λεκτικά, σε βαθμό που κανένας ξένος παρατηρητής δεν μπορεί να κρίνει. Ο Ζιντάν ‘απαγορεύεται’ να αντιδράσει. Είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, πάνω στην Ύπαρξη του στηρίζονται εκατομμύρια ευρώ χορηγών και διαφημιστών, εκπροσωπεί έμμεσα ένα ολόκληρο έθνος, το τελευταίο του παιχνίδι οφείλει να είναι πανηγυρικό, η Εικόνα του δεν πρέπει να έχει κι άλλα ‘στίγματα’, μετά από τις διάφορες κόκκινες που έχει συλλέξει στην καριέρα του. Τρίχες! Ο Ζιζού παίρνει φόρα και κουτουλάει τον Ιταλό στο στήθος. Απαγκιστρωμένος από τα ‘πρέπει’ της φήμης του, σαν μερικούς άλλους, ενεργεί στιγμιαία και αυθεντικά – λανθασμένα μεν, αλλά αυθεντικά.

Ο διαιτητής τον αποβάλλει, η Γαλλία χάνει τον τελικό δέκα λεπτά αργότερα στα πέναλτι, ο Ζιζού δεν ξαναπαίζει μπάλα ποτέ.

Ωδή στον Ζινεντίν Ζιντάν

Είχε περάσει τα 50 και είχε δυο κόρες. Το μεγάλο και ανεκπλήρωτο όνειρο του ήταν να αποκτήσει επιτέλους ένα γιο, ώστε όταν αυτός θα έφτανε στην κατάλληλη ηλικία, την οποία προσδιόριζε κάπου ανάμεσα στα 13 με 14, να τον περνούσε από τη διαδικασία της ωρίμανσης, κατά την οποία έμμεσα θα του μεταλαμπάδευε όλα όσα είχε μάθει στη ζωή του. Στη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, την οποία είχε περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια τουλάχιστον έξι φορές σε κάθε θαμώνα της παμπ του, θα τον έβαζε να δει την Άγρια Συμμορία’ του Πέκινπα, να ακούσει το ‘Weeping Song’ του Nick Cave και να δει το τελευταίο παιχνίδι του Ζιντάν με την εθνική Γαλλίας, τον τελικό με την Ιταλία, τον οποίο έχει κρατημένο σε μια κασέτα VHS και στον οποίο ο Ζιντάν «έδειξε σε 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους πως ένας άντρας κρύβει μέσα του και στυλ και τσαμπουκά» όπως χαρακτηριστικά έλεγε κάθε φορά, χωρίς ποτέ κανείς να διορθώσει την υπερβολή του στο νούμερο.

Μια μελλοντική σκηνή σε μια παμπ της Βόρειας Ιρλανδίας

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις, παγκόσμιο ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το μικρό γήπεδο στη βουνοπλαγιά

Τους τελευταίους μήνες ασχοληθήκαμε αρκετά με ιδιαίτερα γήπεδα: γήπεδα στην έρημο, γήπεδα που είναι… στραβά, γήπεδα πάνω σε νησάκια, γήπεδα ακόμα πιο στραβά, γήπεδα με δέντρα. Αυτή τη φορά θα πάμε σε κάτι πιο γραφικό. Κάπου εκεί ψηλά στις Άλπεις, στα 2 χιλιόμετρα από την επιφάνεια της θάλασσας είναι το Γκσπον. Ένα χωριό στο οποίο […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η απίθανη ιστορία του πρώτου Μουντιάλ που δεν έμοιαζε καθόλου με Μουντιάλ

Σύμφωνα με τα στατιστικά που ανακοίνωσε η ΦΙΦΑ τον Δεκέμβριο του 2018, το Μουντιάλ της Ρωσίας παρακολούθησαν περισσότεροι από 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι ενώ την ώρα του τελικού περισσότεροι από 1,1 δις ήταν συντονισμένοι σε κάποια από τα εκατοντάδες κανάλια που μετέδιδαν το παιχνίδι. Τα νούμερα αυτά απλά επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι λόγω εμπειρίας ξέρουμε. Κατά […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

6 σχόλια σχετικά με το “Η καλύτερη φωτογραφία της (προηγούμενης) δεκαετίας”

  1. Ο/Η dimitris λέει:

    Νομίζω ότι το τρόπαιο προσπαθεί να φτάσει, να αγκαλιάσει και να φιλήσει τον Ζιντάν

  2. Ο/Η anestis λέει:

    Ετσι ακριβως dimitris!

  3. Ο/Η Kanthar0s λέει:

    Θυμάμαι την φάτσα μου όταν είδα τον διαιτητή να πλησιάζει τον Ζιντάν και να του βγάζει την κόκκινη κάρτα. Μονολογούσα ότι κάποιο λάθος πρέπει να έγινε, δεν μπορεί.

  4. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Η πιο βαρετή ιστορία της προηγούμενης 10ετίας.

  5. Ο/Η anestis λέει:

    Πραγματικα Kanthar0s δεν ηταν για κοκκινη, το θεατρο του Ιταλου ομως ηταν!

  6. Ο/Η gus λέει:

    Μπουρδες!Εφυγε ηττημένος και με τον πιο εξευτελιστικο τρόπο.Δεν αναιρω την αξια του σαν παίκτη αλλά οχι να τον ηρωοποιούμε που άφησε την ομάδα του “ορφανη” και εχασε τον σημαντικότερο τίτλο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *