Habemus campeon
Από σήμερα το πρωί έχουμε τη καινούρια πρωταθλήτρια Ν. Αμερικής την Ατλέτικο Μινέιρο από τη Βραζιλία. Μια ομάδα που για πρώτη φορά στην ιστορία της καταφέρνει να πάρει το (στην κυριολεξία μια που φτάνει τα 10 κιλά) βαρύτιμο τρόπαιο. Η κυριαρχία των Βραζιλιάνων τα τελευταία χρόνια είναι εντυπωσιακή, 4 στα 4 Λιμπερταδόρες έχουν πάει εκεί. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι τα παίρνουν εύκολα ή είναι πάντα οι καλύτεροι. Ξέρουν όμως να κερδίζουν. Η Ατλέτικο Μινέιρο με τη φόρα από το πρωτάθλημα έκανε εντυπωσιακά παιχνίδια στους ομίλους διαλύοντας τους αντιπάλους, αλλά σιγά σιγά άρχισε να πέφτει σε απόδοση. Ξεπέρασε εύκολα τη Σάο Πάολο στους 16, μετά όμως άρχισαν οι αποδράσεις και οι προσευχές. Απόδραση στο 90′ με τον φύλακα-άγγελο Βί(κ)τορ να αποκρούει πέναλτι της Τιχουάνα στη ρεβάνς των 8. Έδρα απόρθητο φρούριο που παραμένει αήττητη. Γλιτώνει με 2-0 από τη Νιούελ’ς στο Ροζάριο, ενώ είναι για παραπάνω και καταφέρνει στο τέλος να ισοφαρίσει το ματς στη ρεβάνς κάνοντας ότι μπορεί για να το πάρει στα πέναλτι. Χάνει με 2-0 στην Παραγουάη και το γυρίζει πάλι μετά το 80′ για να πάρει τελικά την κούπα στα πέναλτι. Ιστορία βγαλμένη από βιβλίο, ιστορία για να γυριστεί ταινία.
http://www.youtube.com/watch?v=cUiMI-9D15E
Ο χθεσινός σημερινός τελικός ήταν ένα απίστευτο παιχνίδι και δεν είναι υπερβολή. Για μένα το κριτήριο για να το πεις αυτό, είναι όταν δεν ξέρεις που έχει πρωτοκριθεί το παιχνίδι και μπορείς να έχεις δέκα διαφορετικές θεωρίες και στιγμές που θεωρείς ότι καθόρισαν το αποτέλεσμα. Το ημίχρονο έληξε με 0-0, με την Ολίμπια να ελέγχει τον ρυθμό και να χάνει αυτή την μεγαλύτερη φάση. Στο 46′ όμως γίνεται το τραγικό λάθος του Πιτόνι, ο Τζο σκοράρει, φτάνει τα 7 γκολ και βγαίνει πρώτος στον θεσμό και το 1-0 κάνει το Μινεϊράο να κοχλάζει, να είναι κατηφορικό και την Ολίμπια να καταρρέει σχεδόν. Κρίθηκε όμως εκεί; Γιατί π.χ. να μην κρίθηκε στις αλλαγές των δυο ομάδων με τον Ροσινέι να βοηθάει πολύ τους γηπεδούχους, σε αντίθεση με τον βαρύ Φερέιρα και τον αγχωμένο Μπάες που δεν βοήθησαν τους Παραγουανούς και κλείστηκαν πολύ;
http://www.youtube.com/watch?v=jz73sdouWFI&feature=player_embedded
Γιατί όμως να κρίθηκε εκεί και όχι π.χ. στην απίστευτη ευκαιρία του Φερέιρα στο 83′ που περνάει και τον τερματοφύλακα και μπουρδουκλώνεται πριν κάνει το 1-1 και καθαρίσει το ματς; Αλλά και λίγο πιο μετά, όταν στο 85′ η Ολίμπια μένει με 10 παίκτες με την αποβολή του Μανσούρ και αμέσως μετά δέχεται το 2-0 από μια παράξενη κεφαλιά, γνωρίζοντας πλέον ότι θα πάει σε μια παράταση με 10 παίκτες, έχοντας πλέον ουσιαστικά μονόδρομο να στείλει το ματς στα πέναλτι. Όπως επίσης θα μπορούσε να είχε κριθεί νωρίτερα αν δυο φορές οι Βραζιλιάνοι δεν έστελναν την μπάλα στο δοκάρι. Ευκαιρίες και στιγμές που σε κάνουν να μην λυπάσαι τον ύπνο που χάνεις.
http://www.youtube.com/watch?v=mAxmc3yxsxs
Οι Παραγουανοί μαθημένοι στις δυσκολίες, μαθημένοι να μάχονται ακόμα και αν τα πράγματα δεν πάνε με το μέρος τους το παλεύουν. Τα δίνουν όλα στην παράταση κρεμασμένοι από τα δοκάρια. Οι Βραζιλιάνοι δεν μαγεύουν, αλλά πιέζουν. Όσο όμορφη ιστορία θα ήταν να λέγαμε τώρα για τον Ροναλντίνιο και το κατόρθωμά του, η αλήθεια είναι ότι ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής της Ατλέτικο. Γι’ αυτό και ίσως το θεαματικό γρήγορο ποδόσφαιρο της ομάδας που είδαμε νωρίτερα φέτος μετατράπηκε σε πιο… αγγλικό με συνεχείς γιόμες. Γι’ αυτό και αντί να μιλάμε για τον Ροναλντίνιο, μιλάμε για τον Τζο, τον Βίκτορ, τον Λεονάρντο Σίλβα αυτούς που κουβάλησαν την ομάδα στα τελευταία ματς μαζί με τον Ντιέγκο Ταρντέλι και τον Μπερνάρντ. Μαζί με τον κόουτς Κούκα, με το κακόγουστο μπλουζάκι να παρακολουθεί γονυπετής τα πέναλτι. Τα τέσσερα άψογα πέναλτι των Βραζιλιάνων που τους έδωσαν την κούπα. Ειρωνεία; Ποδοσφαιρική δικαιοσύνη; Δεν χρειάστηκε ο Ροναλντίνιο να σουτάρει το 5ο όπως έγινε με τη Νιούελ΄ς, δεν πήρε αυτός τη δόξα της κούπας. Έχει σημασία; Είναι πρωταθλητής και το μισό Μπέλο Οριζόντε γλεντάει μαζί του (οι οπαδοί της Κρουζέιρο μάλλον έκλεισαν τις τηλεοράσεις αμέσως και πήγαν για ύπνο).
Ένα από τα καλύτερα Λιμπερταδόρες των τελευταίων ετών τελείωσε. Με αρκετό θέαμα (κυρίως από δύο ομάδες: την κυπελλούχο Μινέιρο και την Νιούελ’ς του Τάτα Μαρτίνο), με αρκετές ομάδες συνόλου (όπως κυρίως η Ολίμπια), με εκπλήξεις όπως η Σάντα Φε, με ομάδες που θα μπορούσαν το παραπάνω (όπως η Τιχουάνα που ίσως άξιζε καλύτερης τύχης, αλλά κι η Βέλεζ), με ομάδες που έκαναν το παραπάνω από ότι μπορούσαν (όπως η μέτρια φέτος Μπόκα). Ένα Λιμπερταδόρες με πρωταγωνιστές γνωστές φάτσες όπως ο Νάτσο κι ο Ρικέλμε, μέχρι λιγότερο γνωστές όπως ο Πιτόνι και ο Βίκτορ και με μια μικρή στενοχώρια τώρα που τελειώνει. Ας κλείσουμε με τα άψογα πέναλτι των πρωταθλητών και την μικρή μαϊμουδιά του Βίκτορ που βγήκε 2-3 βήματα στο πρώτο πέναλτι που απέκρουσε:
