Το ποδόσφαιρο του έσωσε τη ζωή

Μια μέρα του Ιανουαρίου του 1961 ο Μελ Μπλάνκ οδηγούσε την Άστον Μάρτιν του στην Sunset Boulevard, επιστρέφοντας από μια δουλειά στο Σαν Φρανσίσκο. (Μπορεί το όνομα του να μην σου λέει τίποτα αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι, αν δεν έχεις γεννηθεί τα τελευταία 10-15 χρόνια, έχεις μεγαλώσει με τη φωνή του σε μεγαλύτερο βαθμό κι απ’ότι έχεις μεγαλώσει με τη φωνή του Μανώλη Μαυρομάτη. Ο Μελ Μπλάνκ ήταν ο Μπάγκς Μπάνι, ο Ντάφι Ντακ, ο Πόρκι, ο Τουίτι και ο Σιλβέστερ, ο Γιοσεμιτι Σαμ, ο Μπάρνει των Φλίνστοουνς, ο Σπίντι Γκονζάλες και δεκάδες άλλες φωνές πασίγνωστων κινουμένων σχεδίων που σημάδεψαν την παιδική ηλικία των περισσοτέρων από εμάς. Ένας άνθρωπος, εκατοντάδες διαφορετικές φωνές! “Ο άνθρωπος των χιλίων φωνών” όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε και στην ταφόπλακα του.) Σ’ ένα επικίνδυνο σημείο του δρόμου η Άστον Μάρτιν του καρφώθηκε πάνω σ’ ένα άλλο αυτοκίνητο και ο Μελ Μπλάνκ έπεσε σε κώμα, έχοντας υποστεί τριπλό κάταγμα στο κρανίο του.

Τρεις περίπου εβδομάδες μετά το περιστατικό, κι αφού προηγουμένως είχαν προσπαθήσει χωρίς καμία επιτυχία να επικοινωνήσουν μαζί του οι γιατροί, η γυναίκα του και ο γιος του, ένας εκ των νευρολόγων που τον παρακολουθούσε, έχοντας μια ιδιαίτερα εμπνευσμένη ιδέα, πλησίασε το αυτί του και τον ρώτησε: “Μπάγκς Μπάνι, πως είσαι σήμερα;” Προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων και μετά από τόσες μέρες μηδενικής επικοινωνίας και ανταπόκρισης, μια αδύναμη αλλά πολύ γνώριμη φωνή ακούστηκε από το στόμα του Μπλάνκ: ““Myeeeeh. What’s up doc?”

Αρκετά χρόνια μετά, ένας εκ των γιατρών του συνόψισε όλη την παραπάνω εκπληκτική ιστορία με την χαρακτηριστική φράση “Φάνηκε σαν να προσπαθούσε ο Μπάγκς Μπάνι να του σώσει τη ζωή”, ενώ ένας άλλος, με μια λιγότερο παιδική και περισσότερο επιστημονική προσέγγιση, δικαιολόγησε το περίεργο γεγονός με το σκεπτικό ότι ο Μπλάνκ ήταν τόσο αφοσιωμένος επαγγελματίας και αγαπούσε τόσο όλους αυτούς τους χαρακτήρες στους οποίους έδινε ζωή, που αυτοί είχαν εισχωρήσει στο υποσυνείδητο του, παραμένοντας ζωντανοί σ’ ένα προστατευμένο μέρος κάπου πιο ‘κάτω’ από τον χτυπημένο και αδρανοποιημένο εγκέφαλο.

Στις αρχές του μήνα ο Γουέιν Θόρν, ένας 33χρονος προπονητής σε μια μικρή ομάδα του Μπαθ της Αγγλίας, είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα το οποίο τον άφησε σε κώμα. Αρκετές μέρες μετά, κι αφού μέχρι τότε δεν είχε αποδώσει καρπούς καμία μέθοδος επικοινωνίας μαζί του, ο αδερφός του και η γυναίκα του του είπαν ότι η ομάδα του κέρδισε στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με 4-3 μέσα στην έδρα της Μπρίντπορτ κι από εκείνο το σημείο και μετά ο Θόρν ανέκτησε την επαφή του με τον κόσμο.

Μιλώντας για το μικρό αυτό οικογενειακό τους θαύμα, η γυναίκα του σχολίασε πως “το ποδόσφαιρο και γενικά ο αθλητισμός είναι η ίδια του η ζωή. Ήταν θαυμάσιο να το βλέπεις γιατί λατρεύει το ποδόσφαιρο και είναι αφοσιωμένος στην Λάρκχολ” αλλά είναι σίγουρο πως όλοι θα προτιμούσαμε και σ’ αυτή την περίπτωση να συνοψίσει την ιστορία ο γιατρός του Μελ Μπλάνκ, λέγοντας κάτι που ακούγεται ακραίο και γραφικό αλλά κάποιες φορές αποδεικνύεται τόσο αληθινό που δεν θα μπορούσες καν να το διανοηθείς τις φορές που προσπαθούσες να κάνεις λέξεις την αγάπη σου γι’ αυτό το παιχνίδι: “Το ποδόσφαιρο του έσωσε τη ζωή”.