Πού πας ρε Καραμητρογκόλ;
Είδα ένα όνειρο χθες, ήμουν λέει σε ένα γήπεδο κατάμεστο κι έβλεπα τον τελικό δεν θυμάμαι ποιας διοργάνωσης, αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τον Κώστα τον Μήτρογλου να κάνει χατ τρικ και στο τελευταίο και νικητήριο γκολ να φιλάει με πάθος τη φανέλα του, που νομίζω πως ήταν ερυθρόλευκη αλλά δεν παίρνω κι όρκο, μπροστά σε ένα κοινό εκστασιασμένο που φώναζε ρυθμικά το όνομά του. Κι έπειτα, στην απονομή, να τον φιλάει σταυρωτά ο Άντυ Γουόρχολ, ή μπορεί και ο Πολ Γκασκόιν δεν είμαι σίγουρος, και συγκινημένος να του δίνει το κύπελλο που δεν ήταν κύπελλο αλλά μια τεράστια νικελωμένη sebring. Και θυμάμαι τον Κώστα, στις αποκλειστικές δηλώσεις του στον Αλέκο Θεοφιλόπουλο, να αφιερώνει το κύπελλο στον μοναδικό προπονητή που τον πίστεψε, τον Νίκο Αλέφαντο.
Και μπορεί εγώ να χρειάζομαι ονειροκρίτη, ίσως και ψυχίατρο, αλλά το θέμα μας είναι ο πιστολέρο, ο κυνηγός με το στάιλινγκ θηράματος και, γιατί όχι, ο άνθρωπος πίσω από τον σκόρερ. Ποιος είναι τελικά ο Κώστας Μήτρογλου; Και κυρίως έχει γίνει αυτός που θα μπορούσε να είναι;
Δεν θα πω ψέματα, κι εγώ εχω γελάσει και γελάω ακόμα με τα ανεκδιήγητα κουρέματά του, κι εγώ τον έχω φανταστεί να κάνει το γύρο του θριάμβου πάνω σε 72άρι πειραγμένο παπάκι με αλλαγμένο κυλινδροπίστονο, και φυσικά τον έχω βρίσει στο ματς με την Ανόρθωση όταν πήρε με το έτσι θέλω την μπάλα για να εκτελέσει το πέναλτυ στέλνοντάς τη στο δοκάρι, στερώντας από τον Ολυμπιακό μια πιθανή πρόκριση σε ομίλους Champions League. Και έφτασα πολύ κοντά στο να βγάλω οριστική καταδικαστική απόφαση για την υπόθεση Μήτρογλου όταν σκοράροντας, με τη φανέλα του Πανιωνίου τότε, εναντίον του Παναθηναϊκού αποφάσισε, σε μία έκρηξη ανωριμότητας και παντελούς έλλειψης fair play, να πανηγυρίσει σχεδόν μόνο με τη φανέλα, κατεβάζοντας επιδεικτικά “άθελά του” το σορτσάκι του.
Όσο όμως κι αν έχει αποφασίσει ο ίδιος να αδικήσει τον εαυτό του με τις κατά καιρούς συμπεριφορές του, συνειδητοποίησα ότι εγώ δεν θέλω να κάνω το ίδιο. Γιατί πολύ απλά θέλω να συνεχίσω να βλέπω αυτόν τον τύπο να σκοράρει ακατάπαυστα, κάνοντας το γκολ να φαίνεται τόσο απλό και εύκολο όσο σχεδόν το έκανε και ο Φίλιπο Ινζάγκι, όχι όμως με την παροιμιώδη αμπαλοσύνη του Πίπο, αλλά με το άγγιγμα ενός αρτίστα της μπάλας. Γιατί αν αποφασίσεις να δεις πέρα από το άχαρο σουλούπι και το ράθυμο στυλ του, θα δεις έναν σέντερ φορ που μπορεί να κοντρολάρει άψογα, να πλασάρει υποδειγματικά, να τσιμπήσει την μπάλα όσο χρειάζεται για να αφήσει τον εκάστοτε αμυντικό ανήμπορο, να σημαδεύει εξίσου καλά με πόδι και κεφάλι, με δυο λόγια να κάνει το παιχνίδι ομορφότερο. Και τελικά να αναρωτηθείς πού θα μπορούσε να φτάσει παικτικά ο Μήτρογλου αν ο όρος “ποδοσφαιρική παιδεία” δεν ήταν στην Ελλάδα ό,τι και κάθε φράση που περιέχει τη λέξη “παιδεία”: σύντομο ανέκδοτο. Ίσως αυτό να αναρωτιέται και ο ίδιος έχοντας ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του την ίδια αιώνια απορία που ζωγράφισε ο Tex Avery στο πρόσωπο του Ντρούπυ.
Ποιος ξέρει, ίσως τελικά να δω κάποτε και ξύπνιος το χατ τρικ του Μητρογκόλ σε αυτόν τον τελικό και την ώρα της απονομής να είμαι πίσω από τον Άντυ Γουόρχολ αγκαλιά με τον Αλέφαντο και να φωνάζουμε “Σας τά ΄λεγα εγώ”
8 σχόλια σχετικά με το “Πού πας ρε Καραμητρογκόλ;”
Από τη μία χαμηλό work rate και αμφιλεγόμενη ηθική και δέσμευση όσον αφορά το ποδόσφαιρο, από την άλλη τρομερή άνεση στο τελείωμα κάθε είδους φάσης, ένας γεννημένος σκόρερ από αυτούς που μπορούν να βάλουν 20+ γκολ τη χρονιά για 10 χρόνια, σε μια περίοδο 12-13 ετών, σε κάθε πρωτάθλημα στον κόσμο (αν έχει προηγηθεί προετοιμασία ανάλογη του πρωταθλήματος βεβαίως βεβαίως).
Για κάποιο λόγο ο ελληνικός τύπος ασχολείται με το αν είναι κάγκουρας ή κακοκουρεμένος ή αν έχει παπί, αλλά πού πέτυχε διάνα ο ελληνικός τύπος για να πετύχει στην περίπτωση του Μήτρογλα. Αυτοί έχουνε κράξει αξίες πολύ μεγαλύτερες του Κώστα.
Πολύ καλό από τη μεριά του που δείχνει αναμφισβήτητα βελτίωση και ωρίμανση, τόσο ποδοσφαιρική όσο και χαρακτήρα από τότε που έπαιζε στον Πανιώνιο και σταμάταγε το πούλμαν “για μια κοακολίτσα”. Δε μιλάει, σκοράρει συνεχώς με Ολυμπιακό και Εθνική, παρότι συνεχίζουν οι της ομάδος να μη τον θεωρούν βασικό και οι του τύπου να μη τον θεωρούν σοβαρό. Σε αυτό μπράβο του.
Θα ήθελα να τον δω κι άλλον ένα χρόνο στον Ολυμπιακό και θα ήθελα μετά να πάει να παλέψει στα 26 του για την Άρσεναλ, τη Λυόν, τη Βαλένθια και άλλου τέτοιου είδους ομάδες. Αν συνεχίσει να βελτιώνεται και να ωριμάζει όπως κάνει μετά τη σαιζόν που έπαιξε δανεικός στον Ατρόμητο, δεν είναι απίθανο να τα καταφέρει.
Αν και το επόμενο καλοκαίρι δεν καταφέρει να ξεκολλήσει από την Ελλάδα νομίζω ότι δεν θα μάθουμε ποτέ αν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω.
Να συμφωνήσω με τα περισσότερα, αλλά αρτίστας της μπάλας; Ο Μήτρογλου;
Έχω μεγάλη περιέργεια: αν χρησιμοποιηθεί το ‘αρτίστας’ για τον Μήτρογλου, τι λέξη ταιριάζει στον Ινιέστα;
Δείτε το 4ο γκολ στο ματς με τον Λεβαδειακό και σκεφτείτε πόσα σέντερ φορ ξέρετε που θα τσιμπούσαν έτσι την μπάλα ανάμεσα σε δύο αντιπάλους. Κίνηση που ξεφεύγει από τα μίζερα όρια της ελληνικής superleague
Δείτε το γκολ στο Καυτατζόγλιο πριν 3 χρόνια και πείτε μου πόσα βαριά φορ έχουν βάλει τέτοια γκολ.
Φίλε κον αν γράφεις για τον Μήτρογλου σε ένα σάιτ που καλύτερος έλληνας ποδοσφαιριστής θεωρείτε ο Φάνης Τουτζιάρης του Άρη και ο Φρανκ Κλόπας της ΑΕΚ!
Δεν βγαίνουν παίκτες σαν τον Φάνη τον Τουτζιάρη πλέον…