Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Το χαμόγελο του μικρού κλόουν

Στην ιστορία μου σαν ποδοσφαιρικός σκάουτερ έχω κυρίως αποτυχίες για να είμαι ειλικρινής. Μια από τις μεγαλύτερες ήταν ο Παμπλίτο Αϊμάρ του οποίου η καριέρα δεν ήταν αντάξια της αγάπης και των προσδοκιών που είχα γι’ αυτόν. Ένας από τους πολλούς “επόμενους Μαραντόνα” που η βαριά βιομηχανία παραγωγής ταλέντων της Αργεντινής έβγαλε και ένας παίκτης που ο ίδιος ο Ντιέγκο έχρισε ως διάδοχό του. Δεν ήταν πάντως αδικαιολόγητη η αγάπη όλων ημών των Αϊμαρικών (μεταξύ των οποίων και ο Μέσι). Ο Πάμπλο δεν ήταν ίδια περίπτωση με άλλους επίδοξους Ντιέγκο όπως ο τσαρλατάνος και μετέπειτα μέθυσος Αριέλ Ορτέγκα. Κατ΄ αρχήν είχε το απαραίτητο φιζίκ με την trademark μπαλαδοελιά στο πρόσωπό του, μια σφραγίδα ποιότητας που χαρακτηρίζει μεγάλους ποδοσφαιριστές όπως ο Μίροσλαβ Οκόνσκι.

okonski_236253

Πέρα όμως από τα εξωποδοσφαιρικά (αλλά εξίσου σημαντικά δείγματα ταλέντου), ο Αϊμάρ υπήρχε και ποδοσφαιρικά. Λιγότερο φαντεζί από τον Ορτέγκα, λιγότερο γρήγορος από τον Σαβιόλα, πιο χαμογελαστός από τον Ρικέλμε, αλλά παίκτης που κολλούσε την μπάλα στα πόδια, που μπορούσε να ξεφτιλίσει τον αντίπαλο, να κόψει στα δύο την αντίπαλη άμυνα με μια μπαλιά του. Ο Αϊμάρ, όπως έχει πει και ένας Ισπανός δημοσιογράφος, δεν είχε κανένα φυσικό προτέρημα απέναντι στους αντιπάλους του. Ούτε ψηλός, ούτε δυνατός, ούτε τόσο δαιμονικά γρήγορος. Ήταν ένα ατόφιο ποδοσφαιρικό ταλέντο όμως, μια υπεροχή φινέτσας, μυαλού και τεχνικής. Ο Ντανιέλ Πασαρέλα ήταν αυτός που τον πήρε στην Ρίβερ πιτσιρικά, ενώ ο Παμπλίτο ήταν έτοιμος να πάει στις ακαδημίες της Ουρακάν. Από εκεί και πέρα ανέλαβε ο ίδιος ο παίκτης να τον δικαιώσει.

Η μεταγραφή στη Βαλένθια ήταν ιδανική και για τον παίκτη και για την ομάδα. Ο Παμπλίτο γρήγορα έγινε ο αγαπημένος των οπαδών και μπήκε σε μια εξαιρετική ομάδα με μεγάλους παίκτες όπως ο Μεντιέτα, ο Κανιθάρες, ο Κλαούντιο Λόπες, o Ντεσάμπ, ο Ανγκλομά και ο Αγιάλα. Εκείνα τα χρόνια ήταν που φαινόταν ότι ο Παμπλίτο θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο δύσκολο ρόλο του διαδόχου του Ντιέγκο. Και εν μέρει κατάφερε να χτίσει μια σπουδαία καριέρα, μια καριέρα όμως που γρήγορα άρχισε να φθίνει. Δυο πρωταθλήματα στη Βαλένθια, ένα ΟΥΕΦΑ, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ-Καπ και ένας αποτυχημένος τελικός Τσάμπιονς Λιγκ ήρθαν να προστεθούν στους τίτλους που είχε κατακτήσει στη Ρίβερ. Μόνο που η απόδοσή του έπεφτε σιγά σιγά, αποτέλεσμα ενός συνδυασμού τραυματισμών αλλά και προβλημάτων με τον Κλαούντιο Ρανιέρι. Οι ενοχλήσεις στους κοιλιακούς, αλλά και μια σειρά άλλων μικροτραυματισμών δεν τον άφηναν να βρει τη φόρμα του ξανά, ενώ προσβλήθηκε και από μηνιγγίτιδα. Η έλευση του Κίκε Σάντσες Φλόρες κάπως έφτιαξε τα πράγματα, αλλά η κάτω βόλτα είχε ξεκινήσει. Η Βαλένθια αποφασίζει να τον πουλήσει το καλοκαίρι του 2006 στη Σαραγόσα παρά την κατακραυγή από τον κόσμο, κατακραυγή που ήταν κυρίως λόγω του συναισθηματικού δεσίματος και της αγάπης του κόσμου για τον χαμογελαστό Παμπλίτο και όχι κάτι λόγω των εμφανίσεών του.

Η πτωτική πορεία συνεχίστηκε στη Σαραγόσα και μετά από μια μέτρια προς καλή πρώτη χρονιά, είχε μια δεύτερη κακή σεζόν με τραυματισμούς στο τέλος της οποίας η ομάδα έπεσε στη Β’ Εθνική. Ο επόμενος σταθμός ήταν η Πορτογαλία και η Μπενφίκα. Η πορεία του στη Λισαβόνα ήταν καλύτερη. Αν και άρχισε μέτρια κι εκεί, όντας και σε κακή κατάσταση, ήταν σημαντικό στέλεχος της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2010, ενώ συνολικά κατέκτησε και τρία Λιγκ Καπ και παραλίγο να σηκώσει το Γιουρόπα Λιγκ όταν το έχασε από την Τσέλσι.

Όπως το έχει η μοίρα του, αγαπήθηκε κι εκεί πολύ και στα πέντε χρόνια που έμεινε στην ομάδα μπορεί κάποιος να πει ότι τα 6 εκατομμύρια που δόθηκαν για να αποκτηθεί δεν πήγαν χαμένα, καθώς τουλάχιστον δύο σεζόν του ήταν πολύ καλές. Ένας θετικός παίκτης, με προσφορά, ποτέ όμως στο επίπεδο που όλοι εμείς οι Αϊμαρικοί ονειρευόμασταν. Ένας παίκτης που πίστευες ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω, τόσο στις ομάδες όσο και στην εθνική (που εκεί ίσως αδικήθηκε όταν αναγκαζόταν να βλέπει π.χ. την πλάτη του Ορτέγκα). Κάπως έτσι άρχισε το τέλος της καριέρας του. Ο Αϊμάρ πήγε στην Μαλαισία και σε μια ομάδα με το όνομα Τζοχόρ Νταρούλ Τακζίμ που ανήκει σε έναν τοπικό πρίγκηπα (υπαρκτό και όχι στυλ Τσάκα). Οι “νότιες τίγρεις” δεν είναι κάποια σπουδαία ομάδα στη χώρα, αλλά με τον πρίγκηπα στο τιμόνι ήθελαν να αλλάξουν επίπεδο. Ο Παμπλίτο παρουσιάστηκε με κάθε τιμή στη νέα του ομάδα μπροστά στους εκστασιασμένους Μαλαισιανούς (εκεί βρήκε ένα άλλο παλικάρι από το οποίο περίμενα παραπάνω, τον αγαπημένο αλητάμπουρα Λιονέλ Νούνιες), αλλά αυτές οι σκηνές φέρνουν σε μας μελαγχολία. Ο μικρός κλόουν (παρατσούκλι που τον ακολουθεί πάντα για το χαμόγελό του και το οποίο πάντα αντιπαραβάλουν οι οπαδοί της Ρίβερ με τον θλιμμένο Ρικέλμε) έπαιξε σποραδικά κάποια ματς (λόγω τραυματισμών), και τελικά γύρισε στην αγαπημένη Ρίβερ για ένα τελευταίο χειροκρότημα:

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Προσωπογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η προδοσία του Ούγκο Σάντσες

Στις 30 Ιουνίου του 1985 ο Ούγκο Σάντσες βγήκε στο χόρτο του κατάμεστου Μπερναμπέου, φορώντας τη φανέλα της Ατλέτικο, για να παίξει έναν τελικό κυπέλλου Ισπανίας. Με δυο δικά του γκολ η Ατλέτικο κέρδισε την Αθλέτικ Μπιλμπάο με 2-1, κατέκτησε το πρώτο της τρόπαιο μετά από 8 χρόνια και έβγαλε τους φίλους της στους δρόμους […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

The Greenkeeper

Όταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ ανέλαβε ξανά την προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης, η πρώτη μεταγραφή που έκανε ήταν να πάρει το φροντιστή του γρασιδιού από την Άρσεναλ, Πωλ Μπάργκες, και να τον φέρει στο Μπερναμπέου. Στην Μπαρσελόνα υπάρχει ένα ολόκληρο τμήμα από αρχιτέκτονες, γεωπόνους και μετεωρολόγους για τη φροντίδα του χόρτου. Η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει συνεργασία […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

5 σχόλια σχετικά με το “Το χαμόγελο του μικρού κλόουν”

  1. Ο/Η Narita λέει:

    μονο συγκινηση που υπάρχουν πολλοί αιμαρικοί.
    είναι ο αγαπημένος έβερ.
    καλύτερα μαλαισία παρά πάγκο ολυμπιακού. δε θ’άντεχα.

  2. Ο/Η Elaith λέει:

    Είμαστε λίγοι, αλλά αμέτρητοι…

  3. Ο/Η Dhmhtrhs λέει:

    Siginisi apla :'(

    PS:To 2008-09 o nikologianis ton estelne ston PAO sigouraki… 😛

  4. Ο/Η andreas λέει:

    αιμαρικος κ γω…λατρεια τεραστια…το ματς που με εκανε να τον ακολουθω ηταν ο β αγωνας προημιτελικος με ιντερ το 2003 στο μεσταγια οπου απο ενα λαθος στην αρχη του αγωνα ο βιερι εκανε το 0-1 αλλα ο αιμαρ ισως να εκανε το καλυτερο παιχνιδι του δημιουργωντας απειρες ευκαιριες και επιθεσεις στην αντιπαλη εστια με αποτελεσμα για 40 λεπτα να ζηταει ενα γκολ που θα εδινε την προκριση…στοιχεια μεγαλου ηγετη, απιστευτη τεχνικη, σε ολο το γηπεδο υπηρχε αυτος που παρακινουσε τους συμπαιχτες του για να βαλουν κ το 3 γκολ αλλα τελικα η μπαλα δε τους εκανε τη χαρη…βιντεο δεν εχει απο τον αγωνα(μονο highligths) που θα ηταν πραγματικα διδασκαλια για τα σημερινα ελευθερα 10ρια που θελουμε να θαυμαζουμε οταν ακουμπανε τη μπαλα…

  5. Ο/Η kyr λέει:

    Προσωπικά λόγω λατρείας σε Μαραντόνα όταν ήμουν πιο νέος έψαχνα πάντα τον επόμενο. Και Ορτέγκα και Αϊμάρ τότε ήταν μεγάλες αγάπες -ο ένας για την (αργεντίνικη) αλητεία, κι άλλος γιατί εκτός των ποδοσφαιρικών μου θύμιζε και χόμπιτ .
    Αϊμάρ πιο αγαπημένος γιατί ο Ορτέγκα μερικές φορές το κούραζε πολύ…
    Πάντως και οι δύο ένιωθα ότι στα πολύ κρίσιμα ματς (καλά δε το συζητώ για την εθνική) δεν τραβούσαν -τουλάχιστον όχι αυτό που μπορούσαν

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *