Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Ο μισητός αλλά ξεχωριστός Ζοσέ Μουρίνιο

zose_dark

Αντιπαθώ τον Ζοσέ Μουρίνιο. Τον αντιπαθώ περισσότερο κι απ’όσο απεχθάνομαι τους Γερμανούς και τον Φαν Μπόμελ. Μισώ την κλάψα του, την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία σε κάποια θέματα, την ατέλειωτη και συνήθως αδικαιολόγητη γκρίνια του, την απύθμενη εγωπάθεια του, την τακτική του προσέγγιση σε αρκετά μεγάλα παιχνίδια και περισσότερο απ’ όλα την τάση του να προσπαθεί να σε πείσει ότι αδικείται – ακόμα και σε περιπτώσεις που και ο ίδιος δεν πιστεύει ότι έχει αδικηθεί αλλά ξέρει πως έτσι μπορεί να επηρεάσει μια μελλοντική κατάσταση στην οποία κάποιος μπορεί να βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει να πάρει μια απόφαση που ίσως τον αδικήσει -, μια προσπάθεια που πέφτει στο μανδύα της λογικής σου σαν κουτσουλιά που σκάει στο μπουφάν σου την ώρα που πηγαίνεις σ’ ένα σημαντικό ραντεβού και η οποία το μόνο που σ’ αφήνει (εκτός από έναν λεκέ με σκατά πουλιού) είναι η σκέψη-ατάκα “πλάκα μου κάνεις τώρα”.

Τον αντιπαθώ τόσο που σε μια από τις (πάρα πολλές, είναι η αλήθεια) ποδοσφαιρικές μου φαντασιώσεις, η ομάδα του έχει φτάσει στον τελικό του κυπέλλου, σε μια χρονιά στην οποία έχει αποτύχει σε όλους τους υπόλοιπους στόχους της, και εκεί αντιμετωπίζει μια αισθητά υποδεέστερη ομάδα, που όμως είχε την πολυτέλεια να ξεκουραστεί μια μέρα και οχτώ ώρες παραπάνω, και χάνει με γκολ στο 95′. Ενώ ο διαιτητής έχει δείξει 3 λεπτά καθυστερήσεων. Με γκολ που πετυχαίνει ένα παιδάκι της UNICEF, το οποίο έχει μπουκάρει μερικά δευτερόλεπτα πριν στον αγωνιστικό χώρο από το πουθενά, φορώντας μπλούζα της Μπαρτσελόνα με το όνομα ‘Γκουαρντιόλα’ στο πίσω μέρος, και το οποίο γκολ για λόγους που σχετίζονται με την χαλαρότητα των λογικών κανόνων που διέπουν τον κόσμο των φαντασιώσεων κατακυρώνει ο διαιτητής.

Αν έπρεπε κάποια στιγμή να διαχωρίσω, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται αυτό, τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου σε ‘καλούς’ και ‘κακούς’ ο Μουρίνιο θα είχε καπαρωμένη τη θέση του προπονητή των ‘κακών’, η οποία φυσικά θα βρισκόταν δίπλα ακριβώς σ’ αυτή του βοηθού του, του Νίκου Καραγεωργίου. Και το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι παρ’ όλο που μεγάλωσα υποστηρίζοντας και λατρεύοντας πολλές φορές τους κακούς μιας υπόθεσης, είτε αυτοί ήταν οι Ντάλτον, είτε ο Τζόκερ/Χιθ Λέτζερ, είτε το Κογιότ, είτε ο Χανς Λάντα του ‘Inglourious Basterds’, είτε ο Ιζνογκούντ, είτε ο Τζιπ Ροζέτι του ‘Boardwalk Empire’, στη συγκεκριμένη κόντρα δεν θα έπαιρνα το μέρος των κακών.

Παρ’ όλη την παραπάνω έκκριση κακίας πάντως, ακόμα κι αν μου έδινε κάποιος τη δυνατότητα να εξαφανίσω τον γραφικό Πορτογάλο από το χώρο του ποδοσφαίρου δεν θα το έκανα. (Βασικά ακόμα κι αν μπορούσα δεν νομίζω ότι θα εξαφάνιζα κανέναν από το ποδόσφαιρο. Εκτός ίσως από τον Πέπε. Και μια ντουζίνα τουλάχιστον Έλληνες διαιτητές. Και τον Σάββα Θεοδωρίδη. Και το αριστερό χέρι του Γκάρεθ Μπέιλ, ίσα-ίσα για να μην μπορεί να σχηματίσει τη σιχαμένη σαχλορομαντική καρδούλα που μοστράρει όταν σκοράρει. Και… Εντάξει, σταματάω.) Γιατί σε αντίθεση με την κανονική ζωή που οι κακοί προκαλούν πραγματικό κακό σε κάποιον ή σε κάποιους, στο ποδόσφαιρο οι κακοί είναι ουσιαστικά ακίνδυνοι καθώς τα περισσότερα απ’ όσα συμβαίνουν σε οποιοδήποτε γήπεδο του πλανήτη, όσο σημαντικά και τεράστια κι αν φαίνονται από μια πρώτη ματιά, γεννιούνται, ζούνε και πεθαίνουν σε μια τεράστια παιχνιδιάρικη φούσκα, σ’ ένα μεγάλο μπαλόνι το οποίο κρατάει ένας ευτυχισμένος μπόμπιρας με λερωμένα παπούτσια και χτυπημένα γόνατα, στο άλλο χέρι του οποίου βρίσκεται μια ταλαιπωρημένη ποδοσφαιρική μπάλα.

Το παιχνίδι χρειάζεται και κακούς, τύπους να αντιπαθήσεις, να μισήσεις και να κράξεις, εκνευριστικούς τύπους που σε βοηθάνε με την παρουσία και τις πράξεις τους να διαχωρίσεις πιο εύκολα ηθικές και φιλοσοφίες, τύπους γραφικούς που σε αναγκάζουν αρκετές φορές να ακροβατείς στα όρια μεταξύ οργής και γέλιου, τύπους ενδιαφέροντες που αποπνέουν ζωντάνια και δημιουργούν πάθη. Γιατί πέρα απ’το αγωνιστικό κομμάτι, το ποδόσφαιρο περιτριγυρίζεται από αυτό που ο σοφός λαός αποκαλεί τζέρτζελο. Κι αυτό δεν το προκαλούν τύποι που όταν η ομάδα τους σκοράρει στις καθυστερήσεις ενός σημαντικού αγώνα το πανηγυρίζουν διακριτικά και εντός των ορίων του καθωσπρεπισμού.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Αγγλικό πρωτάθλημα, ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, Προσωπογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Πώς ο θάνατος ενός ποδοσφαιριστή βοήθησε στη μάχη κατά της πολιομυελίτιδας

“Τζεφ, φαίνεσαι πολύ χλωμός. Είσαι καλά;” Το παιχνίδι της Πόρτσμουθ με τη Μπέρμιγχαμ Σίτι έχει μόλις τελειώσει και ο Τζεφ Χολ συμμετέχει σε ένα πηγαδάκι με συμπαίκτες και δημοσιογράφους έξω από τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων. Όπως παρατηρούν όλοι όσοι συζητάνε μαζί του, μοιάζει εξαντλημένος, στα όρια της κατάρρευσης. Για κάποιον που έχει μόλις παίξει 90 […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ομορφιά του να επιλέγεις το δύσκολο δρόμο

Λίγο πριν από το φινάλε της “Άγριας συμμορίας”, μια συμμορία κοινών εγκληματιών που μόλις έχει κάνει το τελευταίο καλό ‘χτύπημα’ πριν την απόσυρση, καλείται να πάρει μια μεγάλη απόφαση, όταν ένα από τα μέλη της μπλέκει με τον Μεξικανό διεφθαρμένο στρατηγό που οργάνωσε αυτό το τελευταίο χτύπημα: Ή θα παρατήσουν τον συνεργάτη τους, θα χωριστούν […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

4 σχόλια σχετικά με το “Ο μισητός αλλά ξεχωριστός Ζοσέ Μουρίνιο”

  1. Ο/Η hi! λέει:

    ο νίκος καραγεωργίου γιατί είναι με τους κακούς;

  2. Ο/Η duendes λέει:

    Είναι στη προσωπική μου λίστα με τους μεγαλύτερους κλάψες και γκρινιάρηδες. Δεν θυμάμαι να έχω δει Άρης-Εργοτέλης στο οποίο να μην έχει κάνει σκηνικό και να μην έχει αποβληθεί ή φτάσει μια παρατήρηση πριν την αποβολή. Αχώνευτος.

  3. Ο/Η Παυλος Man Utd λέει:

    @duendes δεν φανταζομουν οτι εισαι τοσο “δικος μου”! Τους Γερμανους και τον Φαν Μπομελ?!Πολλες φορες με τους κακους,οπως και εγω με τον Ταιγουν Λανιστερ,τον Μπαρδεμ στο No country for old men,τον Gus απο το Breaking Bad και αλλους……. Και αν καταλαβα καλα εισαι και συμπολιτης?

    Υ.Γ. Με το Κογιοτ ημουν και εγω μικρος αλλα γιατι να εισαι με τον Ροζετι..?

  4. Ο/Η duendes λέει:

    Γιατί ήταν μορφή από τις λίγες.
    https://www.youtube.com/watch?v=jUuOkRxDHeE

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *