Οι 10 μεγάλες αλήθειες για το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων (Μέρος Β’)
Συνεχίζουμε το ταξίδι στα παιδικά μας χρόνια της ευτυχίας με το δεύτερο και τελευταίο μέρος της λίστας (που αρχικά θα γινόταν σε ένα μέρος, αλλά η πολυλογία μου δεν είχε τέλος).
6. Απουσία διαιτητή, ανάγκη συμφωνίας στους κανόνες
Όταν δεν έχεις κάποιον να αποφασίζει, τότε το να βρεθεί άκρη ανάμεσα σε καμιά 10αριά (και βάλε) πιτσιρίκια είναι αρκετά δύσκολο. Οι γενικές… ντιρεκτίβες πάντως λέγανε ότι για να δοθεί πέναλτι πρέπει να το ζητήσει κάποιος που έχει πέσει κάτω και φαίνεται ότι πονάει. Φυσικά ακόμα και να έβγαινε άκρη για το αν ένα φάουλ ήταν φάουλ (συνήθως ήταν, αν το θύμα επέμενε πολύ και έπαιρνε την μπάλα στα χέρια του για το εκτελέσει και αυτό το κάνανε κάτι τύποι που ζητούσαν φάουλ σε κάθε επαφή), μια καινούρια συζήτηση ξεκινούσε για τις αποστάσεις. Χωρίς ίντερνετ να γκουγκλάρει κάποιος, υπήρχαν διάφορες απόψεις για το πόσα μέτρα ή βήματα ήταν η σωστή απόσταση του τείχους και του πέναλτι και ειδικά όταν μιλούσαμε για “βήματα” ποιος θα τα μετρούσε καθώς αν πήγαινε κανένας ψηλός η απόσταση μεγάλωνε σημαντικά. Σημαντική επίσης η έλλειψη οφσάιντ, ένας κανόνας ιδιαίτερα πολύπλοκος για να τηρείται. Γενικά πάντως οι διαφωνίες σπάνια έφερναν το τέλος του παιχνιδιού, καθώς η κάψα για μπάλα ήταν μεγαλύτερη. Φυσικά όμως οι “αδικημένοι” φρόντιζαν να χτυπάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα στους αντιπάλους “εκείνη” τη φάση που τελικά πέρασε το δικό τους, πλάθοντας σιγά σιγά τις επόμενες γενιές Ελλήνων φιλάθλων.
7. Πώς αρχίζει και πότε τελειώνει ένας αγώνας;
Στο ποδόσφαιρο αλάνας δημιουργήθηκε και το ιδιότυπο ποδοσφαιρικό τζάμπολ “σκάει τρεις”, όταν δεν υπήρχε συμφωνία για το ποιος θα κάνει τη σέντρα. Αν πάλι υπήρχε συμφωνία για σέντρα, ο κανόνας έλεγε ότι η πρώτη πάσα ήταν ελεύθερη με αποτέλεσμα να γίνονται και οι πρώτες οργανωμένες κομπίνες, ενώ μερικοί επίτηδες έκαναν την πρώτη πάσα απίστευτα αργά για να σπάσουν τα νεύρα των αντιπάλων. Η παντελής έλλειψη κανόνων είχε ως αποτέλεσμα να μην ξέρουμε πότε τελειώνει ένα ματς. Κάποιες φορές παίζαμε μέχρι κάποια συγκεκριμένη ώρα, όπου και εκεί γινόταν χαμός γιατί όσοι είχαν ρολόγια παρουσίαζαν μεγάλες αποκκλίσεις και 1-2 λεπτά ακόμα ήταν ένας αιώνας στο ποδόσφαιρο αλάνας, ενώ κάποιες φορές μέχρι συγκεκριμένο αριθμό γκολ.
Όταν όμως για Χ, Υ λόγους το παιχνίδι έπρεπε να διακοπεί πριν την ώρα του (π.χ. γιατί ο μπαλοκράτορας έπρεπε να φύγει ή γιατί είχε αρχίσει να νυχτώνει και οι μανάδες μας θα μας κράζανε) με το σκορ ισόπαλο ή στη διαφορά ενός γκολ είχαμε τη χρήση δυο σπουδαίων κανόνων. Της “τελευταίας φάσης” όπου η αγωνία κορυφωνόταν καθώς όλος ο ιδρώτας θα κρινόταν από μία και τελευταία κλωτσιά και του “όποιος το βάζει κερδίζει”. Μερικά από τα μεγαλύτερα γκολ της ιστορίας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου αλάνας έχουν μπει υπό αυτές τις συνθήκες και έτσι ξεχώριζαν οι άντρες από τα αγόρια (λέμε τώρα). Οι δε πανηγυρισμοί ήταν πολύ συχνά κόπιες από πανηγυρισμούς γνωστών παικτών (εγώ π.χ. για καιρό είχα λανσάρει τον πανηγυρισμό Σαραβάκου με το άλμα και την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού)
8. H αργκό του ποδοσφαίρου αλάνας
Η γλώσσα ήταν ένα συνονθύλευμα λέξεων καθαρεύουσας, λαϊκής δημοτικής και ξένων όρων που είχαν μπασταρδοποιηθεί. Στην περίπτωση που είχαμε χέρι ξεκινούσε μια συζήτηση με μαγικές λέξεις για τις ηλικίες όπως εσκεμμένο, ακούσιο και άλλα τέτοια που προστίθενταν στο λεξιλόγιο δίπλα σε λήμματα όπως το “τζατζάρισμα” , “παγκότερμα”, “αράουτ” , “δεν στρέχει” , “το γερμανικό” , “σφάλτσο” , “φάουλτ” κτλ, ενώ είχαν δημιουργηθεί και νέες θέσεις στον αγωνιστικό χώρο όπως το περιβόητο “περίπτερο” που όλοι μισούσαν, αλλά σε κάποια στιγμή της ζωής τους έπαιξαν. Εκεί πρωτοακούστηκαν και φράσεις όπως “όχι μπουμ” για να απαγορευτούν τα δυνατά σουτ που έθεταν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα του ατυχούς τερματοφύλακα.
9. Εγώ είμαι ο Πελέ, εμείς είμαστε η Γερμανία
Το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων μπορεί να ήταν μια στιγμή ευφορίας και ελευθερίας, αλλά πάντα μέσα μας θέλαμε να μοιάσουμε με μεγαλύτερους. Εκεί είχαμε τις διαφωνίες για το ποιος είναι ο καθένας και τι ομάδα είναι ο καθένας. Στη δική μου εμπειρία (και μια και δεν μπορούσαμε να διαλέξουμε ελληνικές ομάδες γιατί οι κόντρες ήταν μεγάλες) συνήθως γίνονταν επιλογές ξένων εθνικών ομάδων. Κάποιος ήταν ο Πλατινί, κάποιος ο Μαραντόνα, η μια ομάδα ήταν η Γερμανία, η άλλη η Αγγλία και πάει λέγοντας. Συνήθως οι ομάδες επιλέγονταν με το πόσο ισχυρές ήταν εκείνη την εποχή, δεν ήταν τυχαίο που είχαμε έξαρση του… Καμερούν τη δεκαετία του 1990 ή της Ολλανδίας το 1988. Φανέλες ομάδων τότε δεν ήταν τόσο της μόδας και ήταν και δυσεύρετες, οπότε σπάνια υπήρχε διαχωρισμός χρωματικός. Όταν τύχαινε και παίζαμε με ελληνικές ομάδες εμφανίζονταν και οι γνωστοί glory hunters που κάθε σεζόν ήταν άλλη ομάδα ανάλογα με το ποιος ήταν πρωταθλητής ή κυπελλούχος. Δεν θα ξεχάσω τον τυπάκο που ήταν Άρης στο μπάσκετ και μετά έγινε ΟΣΦΠ, ενώ στο ποδόσφαιρο κατά σειρά ήταν Άρης, ΑΕΚ, ΟΣΦΠ και ΠΑΟΚ.
10. Η μπάλα ήταν πάντα έτσι:
52 σχόλια σχετικά με το “Οι 10 μεγάλες αλήθειες για το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων (Μέρος Β’)”
2 ξεχωριστές κατηγορίες που θα μπορούσαν να υπάρχουν είναι οι:
-Πως γίνεται η επιλογή ομάδων. Κλασσικά καταλυτικό ρόλο παίζει ο ιδιοκτήτης της μπάλας ή οι δύο μεγαλύτεροι μπαλαδόροι της αλάνας που όμως πρέπει να επιλέξουν πρώτο πρώτο τον ιδιοκτήτη της μπάλας. Έκανες ποδαράκια για να δεις ποιος 8α πατήσει τον άλλον για να διαλέξει πρώτος (πάντα με ονόματα ομάδων όπου η Αναγέννηση καρδίτσας, Αθλητική ένωση κωνσταντινούπολης και λοιποί σιδηρόδρομοι ήταν κάρτες υπερατού που τις έπαιζες όταν ήσουν σε απόσταση 2 μέτρων (εννοείται ότι ξεκινούσατε σε τυχαία απόσταση > 10 μέτρων και πλησιάζατε σιγά σιγα))
-Τι γίνεται όταν περνάει κόσμος, αμάξι, παιδί σε καρότσι. Εκεί υπάρχουν πολλές ιστορίες με τραυματισμούς, σπασμένα τζάμια, μέχρι και μήνυση. Η αλήθεια είναι όμως μία. Όταν πέρνουσε εκτός εμβέλειας ο λόγος που το παιχνίδι σταμάτησε, όποιος είχε την μπάλα ξεκινούσε τσάτσικα το παιχνίδι μπας και σκοράρει στη ζούλα. Αν δε το κατάφερνε κορόιδευε τους αντιπάλους που κοιτάζαν αλλού. Επίσης όταν μεγαλώσεις και γίνεις 15-16 τότε σταματάς ευγενικά για να περάσει μία κοριτσοπαρέα κάνοντας και καμάκι αλάνας.
Τεράστια παράλειψις η απουσία του όρου “Καραβολίδα” απο την αργκώ, αλλά και απο τους κανόνες καθώς πολλές φορές αν κάποιο σουτ παραήταν δυνατό δεν μετρούσε!
Τιμή και δόξα σε όλους όσους γυρίζοντας βράδυ σπίτι μετά από πικρή ήττα στο τελευταίο γκολ ή στο τελευταίο λεπτό του λεπτού/του λεπτού αντιμετώπισαν και τις φωνές/ξυλο/τιμωρια. Η λέξη πίκρα είναι πολύ λίγη για να περιγράψει το συναίσθημα της αδικίας που σε πλημμύριζε…
Στέφανε είσαι ωραίος. Δυστυχώς δεν χωρούσαν μια που επιλέξαμε δέκα. Κι ο duendes είπε ότι το πρώτο (η επιλογή ομάδων) έπρεπε να μπει.
Επίσης μεγάλη αλήθεια το δεύτερο που λες. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που τα φερε η γκαντεμιά και χτυπήσαμε μια κυρία. Η κυρία αυτή είχε κάτι σαν μια τεράστια κρεατοελιά στο πρόσωπο και πήγε κατευθείαν εκεί η μπάλα με αποτέλεσμα να σκάσει εκείνο το πράγμα. Γέμισε αίματα η καημένη και εμείς χεστήκαμε πάνω μας. Ακόμα το θυμάμαι.
theod17 δεν είναι παράλειψη, εσκεμμένα έγινε !
Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιο κείμενο του σομπρέρο ήταν, είχε ανοίξει μια κουβέντα στα σχόλια για την συγκεκριμένη λέξη και υποστήριζα ότι δεν την είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Μάλιστα προσπαθούσα να βρω αν ήταν θέμα ηλικίας ή η “καραβολίδα” λεγόταν σε συγκεκριμένα μέρη.
Σωτήρη, όλοι το έχουμε νιώσει. Η αδικία στο πετσί μας…
Καλά αυτός ο glory hunter που άλλαζε ομάδες ήταν και λίγο γιωτάς έτσι? ΠΑΟΚ και Άρης? Στην μπάλα? FFS! Τρομερή επιτυχία!
Επίσης στα “ποδαράκια” που αναφέρει ο Stef να προσθέσω πως ξεκινούσαν συνήθως πλάτη με πλάτη μετρώντας 5 βήματα προς αντίθετη κατεύθυνση και πως ,εμείς τουλάχιστον, είχαμε πέραν τον κολλητών βηματισμών και τα μυτάκια με τα οποία έλεγες Α-ΕΚ και ουσιαστικά παρέμενες στην ίδια θέση κάνοντας επιτόπιο!
*των
Ο πανηγυρισμος του γκολ της “τελευταιας φασης” ηταν παντα αυτος http://www.youtube.com/watch?v=WRZ0cQUbpuc
φοβερα κειμενα με συγκινησατε
Επισης την καραβολιδα την εχω ακουσει περισσοτερο στην Θρακη και την Ηπειρο και στην Θεσσαλονικη ελαχιστα. Στην Λαρισα καθολου, και απο κει και κατω δεν ξερω. Γνωστο συνωνυμο του “μπουμ” νομιζω ειναι και το λεγόμενο “βουπ” (βουπ>μπουμ)
Καραβολίδα και ματσόλα (κ καραματσόλα ως υπερθετικό υποθέτω) είχαμε εμείς πάντως.
Για πανηγυρισμό είχα σ’όλη την καριέρα μου (λολ) την πιρουέτα του Brolin (στην άσφαλτο και στο τσιμέντο, μετά στον τάπητα το έκοψα).
πάντα υπήρχε το πρόβλημα με την πάσα στον τοίχο .Το 1-2 που έκανε ο παίκτης με την βοήθεια του τοίχου. Εγω πάντως θυμάμαι παιχνίδια στο δρόμο απέναντι απο την πολυκατοικία μας,αφού μας έδιωχναν απο την πιλοτή, είχαμε τέρμα ενα τροχόσπιτο!
Σαραβάκος-Μπρολίν-Ταρντέλι, συνεχίστε
Μια φορά έχω πανηγυρίσει και σε στυλ Τάσου Μητρόπουλου με το χέρι να κάνει σβούρες:
http://www.youtube.com/watch?v=bUyJTScVE_s
(μετά το 1.40 περίπου)
Το καραβολιδα και το τζουκος παντως εμεις μικροι στα χανια το λεγαμε!! Απο τα καλυτερα κειμενα !!!
σε εμάς ήταν της μόδας ο πανηγυρισμός που είχε λανσάρει ο Ντέμης Νικολαιδης με το πιστόλια που φυσούσε την κάνη. Επίσης του Μπατιστούτα στο σημαιάκι του κόρνερ.
http://www.youtube.com/watch?v=C2puVxQIFX8
(1:03)
παρ’οτι ντρεπομαι που το εκανα, εχω πανηγυρισει γκολ φιλωντας φανταστικη βερα (the tsiartas)
Υπήρχε και άλλη μια λέξη για την μπάλα που ηταν τίγκα φουσκωμένη και αρκετα σκληρή για κεφαλιές,την λέγαμε ‘μπαούλο’.Η χαρά μου τότε ήταν όταν κάποιο παιδί,νομίζω Μάριο τον έλεγαν,που οι γονείς του τα σκάγανε και του παίρνανε μπάλα Select,πολύ φοβερή μπάλα και μαλακιά όσο φουσκωμένη και να ήταν.
Ο άλλος φιλούσε βέρα ρε παιδιά…
Πάλι καλά που δεν έκανες τον πανηγυρισμό για το μωρό του Μπεμπέτο αμέσως μετά του Μπατιστούτα από το βίντεο που έβαλε ο φραπές !
Το μπαούλο το έχω ακούσει κι εγώ όντως…
Πάντως να πούμε και ένα ευχαριστώ στα παιδιά που πάντα γούσταραν να κάθονται τέρμα,σπάνιο αλλά υπήρχαν,σαν ένα φιλαράκι μου τον Στέφανο που πάντα ήταν τέρμα και ήταν και φοβερός,βούταγε στα τσιμέντα σαν να ήταν στο χορτάρι του ολ.σταδίου.Έκανε και ψιλοκαριέρα σε κάτι Α’ Αθηνών,Περιστέρι,Άνω Λιόσια.
@jo, δεν ήσουν ο μόνος πιτσιρικάς που φιλούσε μια ανύπαρκτη βέρα: http://www.sombrero.gr/2012/02/%cf%89%ce%b4%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%81%ce%b1%ce%bf%cf%8d%ce%bb/
Ε όχι και μαλακιές οι Select, μάλλον δεν θυμάσαι καλά! Ειδικά η χωμάτινη (τουλάχιστον αυτή που μας πουλούσαν για χωμάτινη, η Viking νομίζω) ήταν τσιμέντο μπροστά στις σημερινές. Μια είχα αγοράσει μισή-μισή με ένα φίλο στο γυμνάσιο. Και μια αγόρασα πριν καμιά 8ετία απο νοσταλγία και μου την σουφρώσαν (στα γεράματα!) σε ένα γηπεδάκι! Να τους καεί το βίντεο!
Όχι ρε ΄συ θυμάμε μαλακιές και φοβερης ποιότητας μπάλες τις σελέκτ.Πάντως προς τιμήν σου που ξαναγόρασες μπάλα στα γεράματα,ελπίζω να μύριζε όπως παλιά.Πλέον νομίζω σελέκτ πωλούνται και στα τζάμπο.
@duendes κλαιω με την περιγραφη του πιτσιρικα γειτονα σου.
@ανορθογραφος εχεις μεγαλο δικιο, προσωπικα παιζοντας επιθεση παντα ηθελα ο αντιπαλος τερμας να θελει να παιζει κατω απο τα γκολποστ(στην περιπτωση μας κατω απο την ατμοσφαιρα και αναμεσα στις ζακετες/καδους/δεντρα/τουβλα). Το χαιροσουν το γκολακι που πεταγες.
Εννοείται ότι ξέρουμε καραβολίδα και ματσόλα!
@saint-ex
Φίλε μου οι select ήταν στα χρόνια μας οι καλύτερες μπάλες, όπως το λέεει κι ο φίλος, πάντα μαλακές… παρακαλάγανε για κουτεπιε οι ρουφιανές…
Εσύ πιθανότατα αναφέρεσαι στις ξερές σαν πέτρες, “Tornado” που κανείς δεν έκανε κεφαλιά και κανείς δεν έμπαινε για στο τείχος στα φαουλ όταν παίζαμε με δαύτες…
Τι θυμάμαι… Έρχεται ομάδα της περιοχής αλλά από άλλη πλατεία και φυσικά χάνουν, με κόσμο να παραλουθεί αγώνα ποδοσφαίρου σε γήπεδο μπάσκετ… Αξία ανεκτίμητη…
μπακότερμα όχι παγκότερμα!!
Ναι ρε φιλε, η μπαλα ηταν ΠΑΝΤΑ ετσι!
@jon & @ανορθόγραφος
Παιδιά είχα λατρεία μεγάλη για τις Select, δεν τις κατακρίνω μη με παρεξηγείτε! Σίγουρα έβγαζε/βγάζει κι αυτή πιο soft εκδοχές απλά η Viking που αναφέρω ήταν σκυλί (το δέρμα της), για αυτό και άντεχε περισσότερο σε άσφαλτο και χώμα και για αυτό ήταν και “τσιμέντο”. Μπαλάρα παρόλα αυτά και αγαπημένη! Και ναι κεφαλιές έκανες με δικό σου ρίσκο για πιθανές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις!
tango adidas
το παιδικό μας όνειρο
να την κλωτσήσουμε έστω και μια φορά
να νιώσουμε για λίγο πως παίρνει φάλτσα
γιατί στο μυαλό μας ήταν η μπάλα που έπαιρνε τα καλύτερα φάλτσα.
την έφερε μια φορά στη μικρή μας την αλάνα, ο γείτονας τότε, κώστας μαυρίδης…
μονομιάς έγινε ο θεός μας
επίσης,
χρησιμοποιούσαμε τον όρο “καραμυταρόλα”
στα σουτ που τα καναν οι άσχετοι που βαζαν μόνο μύτο στο σουτ
φρίκη πάσα
λέγαμε το έμμεσο εντός περιοχής,
ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, έτσι το χαμε ακούσει από τους πιο παλιούς
ίσως να βγαινε από το Free kick, δεν ξέρω
Υπήρχαν κι άλλου τύπου μπάλες εκτός αυτής στο 10?!!?
Tango όνειρο ζωής. Δεν την είχε δει κανείς από κοντά, αλλά όλοι είχαν ακούσει μια ιστορία γι’αυτήν. Κλασσικά βέβαια παίζαμε με τη μπάλα της φωτογραφίας διότι ο σπαστικός της παρέας δεν έφερνε την “καλή” για να μη χαλάσει.
Έχω παίξει με αερόμπαλα ΠΑΟ-ΟΥΕΜΠΛΕΙ μικρός. Δεν είχα πάρει ποτέ μπάλα ΑΕΚ γιατί το θεωρούσα ύβρη να την κλωτσάω…
Να μιλήσουμε λίγο για τις φορές που “ΑΥΤΗ Η ΜΠΑΛΑ” άνοιγε και εξείχε λίγο η σαμπρέλα, αλλά το παιχνίδι έπρεπε να συνεχιστεί με κάθε τρόπο; :p
Το “περίπτερο” τι είναι;
Σοβαρά δεν είναι διαδεδομένη λέξη;
Περίπτερο είναι αυτός που καθόταν επίθεση και δεν κουνιόταν ποτέ και περίμενε να έρθει η μπάλα στα πόδια του εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι δεν υπήρχε οφσάιντ.
Το περίπτερο ήταν ουσιαστικά πρόσκληση για κλωτσιά. :p
Είτε από τον αντίπαλο που θα έτρωγε γκολ επειδή είχε ξεμείνει εκεί, είτε από τους συμπαίκτες επειδή δε μάρκαρε ποτέ, κανέναν.
Α, τώρα κατάλαβα. Την είχαμε κι εμείς αυτή τη θέση, μόνο που τη λέγαμε “Δημήτρη”.
Και στα 2 αρθρα μιλατε για “καραβολιδες” αλλα εμείς (τελευταιοι ίσως νεανίες που προλαβαν αλανες/τσιμεντα,Θεσσαλονικη-δεκαετια ’90) εκτός του ότι δν χρησιμοποιούσαμε ποτέ αυτό τον όρο, κυρίως το “μύτο” είχαμε για απαγορευτικό! Εκείνο ήτο το σουτ που πονούσε υπερβολικά και που σε καμια περιπτωση δεν μπορούσες να υπολογίσεις που θα καταληξει και δν το ανεφερε κανεις!! Φανταστικα αρθρακια και τα 2 νιώθω πολύ τυχερός που πρόλαβα μπαλα σε τσιμεντο “κρυφτό” “τζαμί” κτλ..
Κι εγώ μύτο ήξερα, καραβολίδα ποτέ…
“Ε δε μετράει, ο τάδε κάνει περιπτεράκι !”. Ακόμη θυμάμαι τις φωνές μας στην αλάνα με άσπρο χαλίκι του δημοτικού.
Να σημειώσω επίσης ότι γουστάραμε να πηγαίνουμε σχολείο με ποδοσφαιρικά και επικαλαμίδες για να κάνουμε και το εφετζιλίκι μας στους άλλους. Όπως και με γάντια αν υπήρχε πιθανότητα να καθίσουμε τέρμα.
Αν και βρίσκομαι καθυστερημενα στο αρθρο να πω πως την λεξη “καραβολιδα” την χρησιμοποιουσαμε πολυ συχνά εδω στην Αθήνα. Οπως και το περιπτερο που το λεγαμε “περιπτερακι”. Επισης στις μικροτερες ηλικιες το δυο εναντιον ενος συνιστουσε φαουλ.
Πρέπει πάντως να ήμουν απο τους λίγους που γούσταραν να παιζουν αμυνα. Και επαιζα τοσο καλη αμυνα που ημουν η πρώτη επιλογή απο τους αρχηγούς των ομαδων μετα τα βήματα που έκαναν.
Sotiris Oik και εγώ γούσταρα να παίζω άμυνα και τέρμα και έπαιζα καλά πιστεύω μιας και πολλές φορές το διαλούσανε όταν έφευγα(και δεν έιχα την μπάλα).Επίσης ¨δεν έχουμε καραβολίδες¨ και ¨ναι καλά με μύτο το βάλε δεν μετράει¨
Απλώς να προσθέσω δύο λέξεις απο την ποδοσφαιρική αργκό που δεν έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής: το “κουτουπιέ” και το “χαρμάνι”. Νομίζω ότι είναι περιττό να εξηγήσω τη σημασία τους καθώς όλοι εδώ έχουμε φάει τα χρόνια μας στις αλάνες και τις ξέρουμε καλά…
Συγκινηθηκα βραδιατικα!!!Περα απο το κειμενο που ειναι φοβερο για μενα ολο το ζουμι ειναι τα σχολια σας!!!Ποσοι απο δω μεσα ματωσαν το μεγαλο τους δακτυλο προσπαθωντας να παιξουν με την select?
Select…
ο κανονας των 2 γκολ για τις εναλλαγες τερματοφυλακα ηταν το μεγαλυτερο ψεμα
Το “στα τρία κόρνερ πέναλτι” μόνο εμείς το είχαμε;
Παιδια την καραβολιδα και το καραμπουμ το λεγαμε στον περισο.και μαλιστα ειχαμε την φραση “ε τι κανεις ρε?καραβολιδα απο μισο μετρο?”και ο μπαλοκρατορας τις περισοτερες φορες ηταν ασχετος.εφερνε μπαλα μπας και παιξει και λιγο επιθεση.ποτε οι μπαλάδορπι δεν φερναν τοπι
Πω πω, τι νοσταλγία είναι αυτή…
Λοιπόν, δεν είχα μπάλα ποδοσφαίρου. Πάντα οι άλλοι είχαν. Αλλά μια φορά, αποφάσισα να πάρω τη μπάλα των ονείρων. TANGO Adidas… Μάπα το καρπούζι… γιατί χωρίς χόρτο, η μπάλα ήταν άχρηστη στο τσιμέντο. Πάλιωσε σιγά σιγά με αρκετά γδαρσίματα από άσφαλτο και τσιμέντο.
Εμένα “τσαρούχη” με λέγαν πάντως, που σούταρα και πήγαινε η μπάλα γάμο του Καραγκιόζη.
Μήπως σε λέγανε Τσαρούχη επειδή ζωγράφιζες στο γήπεδο;
Πωπω ρε παιδια τρομερες αναμνησεις…Εμεις στο Ναυπλιο την ειχαμε την καραβολιδα και την καραμιτογκα.Ματωμενα μπουτια αγκωνες παλαμες και γονατα ηταν μονιμη εικονα.Μπαλα στο προαυλιο της εκκλησιας με δοκαρια τα παγκακια και τους σκουπιδοτενεκεδες και ομαδες με “αριθμακια” και τα βηματα που ειπαν φιλοι…Μπαλες εκτος απο αυτη της φωτο που συνηθως ηταν σκισμενη και απο μεσα πεταγοταν φουσκωμενη η σαμπρελα ειχαμε κουκουναρια και μπουκαλια αναψυκτικων τα πλαστικα των 500ml που σε πεθαιναν στον πονο οταν σε πετυχαιναν μετα απο σουτ αλλου…Αξεχαστες εποχες..!!!!!
καραμυτολα και μυτο το λέγαμε και στο κορωπι θυμάμαι όταν φάγαμε τα τρία από τον Άγιαξ είχαν έρθει κατι παιδάκια με τη φανέλα του και εγώ με τη φανέλα του ΠΑΟ παίξαμε αντίπαλοι όσο για μπάλα και εγώ select κλασικά!