Το πιο γλυκό αριστερό

Στην Ελλάδα του παραδοσιακά μέτριου ποδοσφαίρου έχουμε χορτάσει χαλκέντερα φουλ μπακ, φιλότιμα αμυντικά χαφ, σκληροτράχηλα σέντερ μπακ και γενικά παίκτες χαμηλής τεχνικής κατάρτισης. Όταν λοιπόν βλέπουμε έναν πραγματικά ξεχωριστό παίκτη κάθε δεκαετία (στην καλύτερη) ή εικοσαετία (στη χειρότερη) είναι λόγος να τον θυμόμαστε την ημέρα που έχει γενέθλια. Ένας τέτοιος παίκτης ήταν ο Βασίλης Τσιάρτας (για τους παλαιότερους Τσάρτας και για τους αναγνώστες του Φ.Κ. στον Δικέφαλο “Μοτσάρτ-ας”) που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1972.

Την εποχή που ήρθε στην ΑΕΚ, το όνομά του ακουγόταν πολύ και όλοι λέγανε για τον ψηλολίγνο τεχνίτη παίκτη με το μαγικό αριστερό που έπαιζε στη Νάουσα. Μόνο που επειδή διάφορα σούπερ ταλέντα της επαρχίας δεν έπαιξαν ποτέ μεγάλη μπάλα, υπήρχε η σχετική αγωνία για το αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Πόσο δε μάλλον όταν ήρθε εν μέσω αγωνιστικής σεζόν και σε μια ΑΕΚ πρωταθληματική με έναν προπονητή όπως ο Μπάγεβιτς που δύσκολα έκανε τα χατίρια της κερκίδας. Το ξεκίνημα του Τσιάρτα ήταν κυρίως από τον πάγκο, χωρίς να παίρνει τρομερό χρόνο συμμετοχής και έπρεπε σιγά σιγά ο ίδιος να κερδίσει τη θέση του στην 11αδα. Όταν αυτό έγινε, ο Τσιάρτας αποτέλεσε έναν από τους βασικούς συντελεστές μιας από τις καλύτερες και πιο θεαματικές ομάδες που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα. Ο Τσιάρτας δεν ήταν ούτε γρήγορος, ούτε δυνατός και δεν μάρκαρε. Αλλά διάολε γιατί να μαρκάρει; Ας κάνουν και τίποτα οι υπόλοιποι. Στον μέσο οπαδό αρκούσε ένα μαγικό χτύπημα φάουλ, μια αλλαγή παιχνιδιού ακριβείας και μια ασίστ πάρε βάλε στον εκάστοτε επιθετικό. Παίκτης που και δημιουργούσε και σκόραρε και χάριζε στιγμές ευεξίας στους οπαδούς της ΑΕΚ. Ένα 10αρι που βγήκε μέχρι και πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα.

Ποτέ δεν πούλησε οπαδιλίκι και γιατί να το κάνει; Δεν ήταν κι ο ίδιος οπαδός, ήταν ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που κοιτούσε το δικό του καλό. Από τους πρώτους Έλληνες που συμπεριφέρονταν σαν πραγματικοί επαγγελματίες (τόσο με την καλή, όσο και την κακή έννοια). Γι’ αυτό και ίσως δεν αγαπήθηκε τόσο, όσο άρμοζε στο τεράστιο ταλέντο του. Γιατί όταν ο Σαβέβσκι έπαιζε με βγαλμένο ώμο και ο Ντέμης μια μέρα πριν μπει για επέμβαση, ο Τσιάρτας προτιμούσε να παίζει από την πλευρά που είχε σκιά στη Νέα Φιλαδέλφεια στα μεσημεριανά ματς όπως έλεγαν οι κακές γλώσσες. Το μέγεθος του τεράστιου ταλέντου του επιβεβαιώθηκε ακόμα και για τους πιο κακεντρεχείς όταν πήγε στην Ισπανία, σε μια περίοδο που το “Έλληνας ποδοσφαιριστής στο εξωτερικό” ήταν σπάνιο φαινόμενο. Αγαπήθηκε πολύ στη Σεβίλλη και ήταν από τους κορυφαίους που την έφεραν ξανά στην Πριμέρα, για να επιστρέψει στην ΑΕΚ και να συνθέσει ένα από τα σημαντικότερα δίδυμα στην ιστορία της μαζί με τον Ντέμη. Δυο τύποι που τα χνώτα τους δεν ταίριαζαν, που είχαν τα τυπικά και μόνο, που οι σχέσεις του χάλασαν ακόμα περισσότερο αργότερα, αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο νόμιζες ότι ήταν δίδυμα αδέρφια καθώς επικοινωνούσαν με μια ματιά. Οι συνδυασμοί τους μαγικοί και γκολ όπως αυτά με την Ρεάλ και τον Παναθηναϊκό έχουν μείνει ιστορικά.

Ο Τσιάρτας ήταν εκεί και στο περίφημο 2004. Όχι με τις καλύτερες σχέσεις με τον Ρεχάγκελ, άλλωστε ο Βασίλης ήθελε να παίζει και όταν δεν έπαιζε δεν είχε πρόβλημα να κριτικάρει (γνωστό ότι και με τον Σάντος δεν είχαν καλές σχέσεις, εκείνο το ματς με τη Χιμπέρνιαν στη Σκωτία ήταν η απάντηση του Ναουσαίου), αλλά αφήνοντας και πάλι το δικό του στίγμα στην εθνική ομάδα. Μία με την επική ασίστ στο γκολ του Χαριστέα με την Ισπανία, που έγινε ακόμα πιο επική από την περιγραφή του ίδιου και μια με το κόρνερ που έφερε το γκολ του Δέλλα. Και αν φαίνεται υπερφίαλο το “όπως κάποιος θα βάλει να πιει ένα ποτήρι νερό” , τότε πραγματικά δεν έχετε δει αρκετά τον Μέγα Βασιλείο να παίζει και δεν τον έχετε ακούσει να μιλάει για τον εαυτό του. Μεγαλομανής ναι, αντιπαθής πιθανώς, αλλά με τεράστια αντίληψη του αγωνιστικού χώρου και προσόντα ώστε να εκμεταλλευτεί αυτή την αντίληψη. Το καλύτερο αριστερό πόδι της τελευταίας 20ετίας κι ας πανηγύριζε τα γκολ με τον προάγγελο της σημερινής απεχθούς καρδούλας, το φίλημα της βέρας. Αρκεί που χάρισε τέτοιες στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας που είναι αδύνατο να βρεις σήμερα από Έλληνα ποδοσφαιριστή…