Take the long way home
Το τελευταίο μου παιχνίδι στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν ένα ευρωπαϊκό ματς με την Μάλαγα. Ένας χαζός αποκλεισμός μια που η ομάδα ήταν καλύτερη συνολικά στα δυο ματς και τελικά πλήρωσε μια λάθος εκτίμηση του Χιώτη. Επειδή ήξερα ότι λογικά θα ήταν το τελευταίο ματς μου εκεί, παρατηρούσα το γήπεδο. Η 5-6-7 ήταν μια σαθρή θύρα με μεγάλες ρωγμές που έβλεπες από κάτω, οι είσοδοι του κακού καιρού, τα καθίσματα προβληματικά, για πάρκινγκ ούτε λόγος, καθαριότητα άγνωστη λέξη και πάει λέγοντας. Ήταν όμως το οπαδικό μου σπίτι, ένας χώρος που κάθε φορά που πλησίαζα γέμιζα με άγχος να προλάβω να μπω μέσα όσο πιο γρήγορα γινόταν, να μην χάσω ούτε μια στιγμή. Η σχετική σιγουριά ότι το γήπεδο θα χτιζόταν εκεί, έκανε μικρότερο τον πόνο όταν οι μπουλντόζες μπήκαν μέσα και γκρέμισαν το γήπεδο. Είχα την πεποίθηση ότι θα γινόταν ένα νέο σπίτι εκεί. Το ίδιο κι οι περισσότεροι. Ήταν μια μέρα χαράς και όχι λύπης, καθώς δεν ξέραμε τι θα ακολουθούσε.
Οπαδοί της ΑΕΚ πηγαίνουν στο γήπεδο μέσα από τα έργα του ρέματος του Ποδονίφτη (Πηγή)
Όσο όμως τα χρόνια περνούσαν και η ΑΕΚ χρησιμοποιούσε ως έδρα το γήπεδο του Ακράτητου, την Λεωφόρο, τη Ν. Σμύρνη, το γήπεδο του Φωστήρα, το Καραϊσκάκη, την Καλλιθέα και εν τέλει το ΟΑΚΑ (και πιθανότατα και άλλα γήπεδα που έχω ξεχάσει) τόσο περισσότερο οι αναμνήσεις γίνονταν σφίξιμο στην καρδιά. Τα τσιμέντα έμοιαζαν με πανάκριβα χαλιά, τα καρεκλάκια με πολυθρόνες για μασάζ και κυρίως έλειπε το αίσθημα της προσμονής όσο πλησίαζες στο γήπεδο με τα πόδια και άκουγες τις φωνές. Και έλεγες “βγήκε η ομάδα για ζέσταμα και το έχασα”. Την ΑΕΚ την ίδρυσαν πρόσφυγες και οι επόμενες γενιές έγιναν οπαδικοί πρόσφυγες χωρίς σπίτι. Γιατί μπορεί η Ν.Φ. το 2003 να ήταν ένα ετοιμόρροπο ρημάδι, ήταν όμως για όλους μας το πιο όμορφο γήπεδο του κόσμου. Ήταν το σπίτι μας και το σπίτι σου το αγαπάς γιατί πέρα από μερικούς τοίχους, είναι στιγμές, άνθρωποι, ιστορίες. Οι μακέτες του Γρανίτσα έγιναν ανέκδοτο, στο γήπεδο “διαστημόπλοιο” του Ντέμη στον ΟΔΔΥ ακόμα υπάρχουν σακαράκες και οι ελπίδες για κάτι καλό σταμάτησαν, όταν η ομάδα άρχισε τον κατήφορο και τον αγωνιστικό και ηθικό της ξεπεσμό με τα όσα έγιναν πέρσι.
Έργα κατασκευής της Σκεπαστής
Είδα όπως και μερικές χιλιάδες ακόμα άνθρωποι την παρουσίαση του νέου γηπέδου και ενθουσιάστηκα. Θα είχα ικανοποιηθεί και με πολύ λιγότερο μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά αυτό που είδα μου άρεσε πολύ. Και ας έχει αρκετές υπερβολές. Και ας ειρωνεύονται κάποιοι που πιθανώς όντως να το βλέπουν εκτός αισθητικής τους (άλλωστε της μόδας είναι γήπεδα που μοιάζουν περισσότερο με εμπορικά κέντρα), γούστα είναι αυτά και ειλικρινά δεν με απασχολούν. Αυτό που με απασχολεί είναι να μπορέσω να ξαναδώ την ομάδα μου στο σπίτι της, κάτι που μπορούν να καταλάβουν μόνο όσοι ζουν παρόμοιες στιγμές. Κι επειδή όποιος έχει καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι κρατάω απλά τις αναμνήσεις και θα επιτρέψω στον εαυτό μου να ονειρευτεί όταν δω να αρχίζουν τα έργα. Μέχρι τότε θα θυμάμαι και θα ελπίζω αυτή τη φορά να πάνε όλα καλά:
