Ένα πρωτάθλημα που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους

Πρωτάθλημα 2012.

Η Φλουμινένσε κατακτάει το τέταρτο πρωτάθλημα της ιστορίας της και οι οπαδοί της, που υπολογίζονται περίπου στα τέσσερα εκατομμύρια, ξεχύνονται στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Μεγάλος πρωταγωνιστής και ήρωας της ομάδας αναδεικνύεται ο Φρέντ που πετυχαίνει 20 γκολ και ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.

Πρωτάθλημα 2013.

Λίγες μόλις μέρες μετά τη συμπλήρωση ενός ημερολογιακού έτους η Φλουμινένσε γίνεται η πρώτη πρωταθλήτρια Βραζιλίας που υποβιβάζεται την αμέσως επόμενη χρονιά στη δεύτερη κατηγορία. Ο Φρέντ δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του παρακολουθώντας από την κερκίδα (όντας τραυματίας εδώ και καιρό) το τελευταίο παιχνίδι του πρωταθλήματος. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η ομάδα υποβιβάζεται από την πρώτη κατηγορία.

—–

Πρωτάθλημα 2009.

Δέκα μόλις παιχνίδια πριν το τέλος του πρωταθλήματος μια μαθηματική μελέτη που δημοσιοποιείται σε κάποιο Βραζιλιάνικο σάιτ δίνει στην ουραγό της βαθμολογίας Φλουμινένσε 2% πιθανότητα για να σωθεί. Παρά το εντυπωσιακό σερί νικών που ακολουθεί, μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική η Φλου βρίσκεται συνεχώς στις θέσεις υποβιβασμού (την ίδια ώρα που στο Κύπελλο Σουνταμερικάνα έφτανε στον τελικό, τον οποίο και έχανε από μια ομάδα που την είχε κερδίσει μια χρονιά πριν και στον τελικό του Λιμπερταδόρες!). Με μια ισοπαλία στο φινάλε της χρονιάς μέσα στην έδρα της Κορτίμπα το θαύμα ολοκληρώνεται και η Φλουμινένσε παραμένει στην κατηγορία.

Πρωτάθλημα 2010.

Μερικές μόλις μέρες μετά τη συμπλήρωση ενός ημερολογιακού έτους από την περίοδο που βρισκόταν στην τελευταία θέση της βαθμολογίας η Φλουμινένσε πανηγυρίζει το τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας της και το πρώτο μετά το μακρινό 1984. Η λογική πηγαίνει περίπατο για μια ακόμα φορά, το Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα κερδίζει αρκετούς ακόμα πόντους στον τομέα της προβλεψιμότητας.

—–

Πρωτάθλημα  1997.

Η Φλουμινένσε βρίσκεται σε τραγική αγωνιστική κατάσταση, τελειώνει τη σεζόν με μόλις 4 νίκες και υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της επίσημα και δεύτερη φορά ανεπίσημα, καθώς είχε υποβιβαστεί και την αμέσως προηγούμενη σεζόν αλλά με διάφορες εξώποδοσφαιρικές πιέσεις το σύστημα άλλαξε και η ομάδα παρέμεινε στην πρώτη κατηγορία.

Και μετά από αυτό το γρήγορο πέρασμα από την αλλοπρόσαλλη πορεία της Φλουμινένσε, που είναι αντιπροσωπευτική ως ένα βαθμό της διαφορετικότητας του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος, φτάνουμε στην πραγματική μαγεία:

Πρωτάθλημα 2000 γνωστό και ως ‘Κύπελλο Ζοάο Χαβελάνζε’.

Λόγω νομικών θεμάτων και εκκρεμοτήτων που είχαν προκύψει από το σύστημα υποβιβασμού της προηγούμενης χρονιάς το πρωτάθλημα του 2000 βρίσκεται στον αέρα μέχρι και την τελευταία στιγμή, καθώς η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας αρνείται να το διοργανώσει από τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί κάποια λύση στα δικαστήρια. Μπροστά στον, τεράστιο και βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες, κίνδυνο να μείνει η χώρα χωρίς εθνικό πρωτάθλημα για μια ολόκληρη χρονιά, δεκατρείς από τις πιο ιστορικές ομάδες της χώρας αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και μέσω μιας οργάνωσης που είχαν δημιουργήσει το 1987 να διοργανώσουν αυτές το πρωτάθλημα.

Κάπου σ’ αυτό το σημείο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πρέπει να υπάρχει σε κάποια καφενεία της Βραζιλίας κάποιος θρύλος που να περιγράφει το πως ακριβώς σχεδιάστηκε αυτή η διοργάνωση, θρύλος ο οποίος λογικά θα πηγαίνει κάπως έτσι:

Μια μέρα έντεκα άνθρωποι, μαθηματικοί και φιλόσοφοι, πρώην ποδοσφαιριστές και διαφημιστές, άνθρωποι από πολλούς διαφορετικούς επαγγελματικούς κλάδους και διάφορα κοινωνικά στρώματα, κλειδώθηκαν σ’ ένα δωμάτιο που δεν είχε ούτε τηλέφωνο, ούτε παράθυρα. Εφτά μέρες μετά, όταν οι υπεύθυνοι της ‘οργάνωσης των 13′ ξεκλείδωσαν την πόρτα βρήκαν στο δωμάτιο μόνο έναν άνθρωπο σε κατάσταση τρέλας. Δεν μπορούσε να επικοινωνήσει, δεν μπορούσε να συντάξει προτάσεις, δεν μπορούσε να εστιάσει το βλέμμα του. Είχε μόνιμα καρφωμένο στο πρόσωπο του το χαμόγελο της μούρλας ενώ κάποιοι πιο θρησκόληπτοι ισχυρίζονται ότι αν τον παρατηρούσες προσεκτικά, στην κόρη του ματιού του σχηματιζόταν το σήμα του Διαβόλου. Το δωμάτιο μύριζε θειάφι. Στο χέρι του κρατούσε μερικές σελίδες με ακατάληπτα σχέδια και βελάκια. Κανένας δεν έμαθε τι απέγιναν οι υπόλοιποι, κανένας δεν έμαθε τι απέγινε μετά ο τελευταίος επιζών, το μόνο που ξέρουν όλοι είναι ότι τα σκαριφήματα που υπήρχαν σ’ εκείνα τα χαρτιά έγιναν λίγο καιρό μετά το ‘Κύπελλο  Ζοάο Χαβελάνζε’.

Το πειραματικό πρωτάθλημα ξεκίνησε τον Ιούλιο και σ’ αυτό συμμετείχαν 116 (εκατόν δέκα έξι) ομάδες και αν κάποιος αναρωτιέται γιατί τόσες η απάντηση είναι, προφανώς, “γιατί δεν υπήρχαν άλλες επαγγελματικές ομάδες στη χώρα για να τις προσθέσουν κι αυτές”. Επειδή ήταν χρονικά αδύνατο ακόμα και για τους Βραζιλιάνους να παίξουν όλοι με όλους, οι ομάδες χωρίστηκαν σε τρία γκρουπ κι επειδή είναι τόσο προβλέψιμο και απλό το να υπάρχει ένα κοινό σύστημα για όλους, κάθε γκρουπ είχε το δικό του σύστημα διεξαγωγής, διαφορετικό αριθμό συμμετεχόντων και διαφορετικό αριθμό ομάδων που θα προχωρούσαν στην επόμενη φάση, που με απλά λόγια σημαίνει ότι αν ήθελες να παρακολουθήσεις ένα Σαββατοκύριακο τη συνολική δράση του πρωταθλήματος χρειαζόσουν το λιγότερο μια μέρα ρεπό από τη δουλειά σου και ένα αναλυτικό εγχειρίδιο, ώστε να μπορέσεις να αποκτήσεις εικόνα του τι γίνεται σε κάθε γκρουπ.

Στο πρώτο γκρουπ, το επονομαζόμενο και ‘Μπλε’, μπήκαν όλες σχεδόν οι μεγάλες ομάδες της χώρας, συμπεριλαμβανομένης και της Φλουμινένσε η οποία προσκλήθηκε ουσιαστικά σ’ αυτό με ρουσφετικό τρόπο (για άλλη μια φορά) παρ’ ότι ήταν ακόμα ομάδα της δεύτερης κατηγορίας. Στο γκρουπ συμμετείχαν 25 ομάδες (το οποίο όλοι γνωρίζουμε από το σχολείο ότι είναι μονός αριθμός), εκ των οποίων οι 12 πρώτες μετά από έναν ανέλπιστα απλό και ξενέρωτα φυσιολογικό γύρο αγώνων όπου όλοι αντιμετώπισαν όλους από μια φορά, προχώρησαν στην επόμενη φάση.

Στο δεύτερο γκρουπ, που ονομάστηκε και ‘Κίτρινο’, συμμετείχαν 36 ομάδες οι οποίες χωρίστηκαν σε δυο ομίλους, έτσι για τη διαφοροποίηση και για να μην μπερδέψει κατά λάθος κανένας το γκρουπ αυτό με το μπλε γκρουπ. Οι 8 πρώτοι από κάθε όμιλο προχώρησαν στη φάση των ’16’ απ’ όπου με το κλασσικό σύστημα των διπλών αγώνων και μετά και τη χρήση μικρού τελικού προέκυψαν τρεις ομάδες που θα συνέχιζαν στην επόμενη φάση του πρωταθλήματος, μαζί με τις 12 του μπλε γκρουπ.

Έχοντας ήδη δεκαπέντε ομάδες από τα δυο πρώτα γκρουπ και με δεδομένο ότι ο αλγόριθμος που είχε επινοηθεί σ’ εκείνο το θρυλικό δωμάτιο απαιτούσε 16 ‘φιναλίστ’, έμενε μια ακόμα θέση την οποία καλούταν να διεκδικήσουν όλες οι εναπομείναντες ομάδες, που κατά βάση ήταν οι μικρότερες ομάδες της χώρας που τις παλιές, καλές, παραδοσιακές εποχές αγωνιζόταν στην τρίτη εθνική. Έτσι στο τρίτο γκρουπ, με την πρωτότυπη ονομασία ‘Πράσινο και άσπρο’ (Περίμενες ένα χρώμα στο όνομα ε; Χα! Στην φέραμε. Γιατί; Γιατί έτσι.), συμμετείχαν 55 ομάδες που αρχικά χωρίστηκαν σε δυο υπο-γκρουπ τα οποία με τη σειρά τους ‘έσπασαν’ το ένα σε 4 ομίλους των 7 ομάδων και το άλλο σε 3 ομίλους των 7 κι έναν ‘ψωριάρικο’ όμιλο των 6 ομάδων. Οι 3 πρώτοι κάθε ομίλου προχώρησαν στη δεύτερη φάση, κατά την οποία σχηματίστηκαν 6 νέοι όμιλοι! Οι πρώτοι από κάθε όμιλο καθώς και οι δυο καλύτεροι δεύτεροι προχώρησαν στην τρίτη φάση, κατά την οποία (ακόμα και το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή στο Ρίο έχει κλείσει τα ανοιχτά χέρια του, τα έχει βάλει στο πρόσωπο και γελάει με δάκρυα) σχηματίστηκαν δυο νέοι όμιλοι. Οι πρώτοι από κάθε όμιλο συναντήθηκαν σε νέο όμιλο σε διπλό τελικό και ο νικητής πήρε το κύπελλο απλά το ένα και τελευταίο εισιτήριο για την επόμενη φάση του πρωταθλήματος.

Μετά από έναν απροσδιόριστο συνολικό αριθμό αγώνων, ο οποίος δεν αποκλείεται να είναι συμπτωματικά ο αριθμός 666, οι δεκαέξι ομάδες που επέζησαν απ’ όλο το παραπάνω κομψοτέχνημα της ανθρώπινης παράνοιας αναμετρήθηκαν σε διπλά παιχνίδια στα οποία σε περίπτωση ίδιου αποτελέσματος ίσχυε το κλασσικό προβάδισμα του εκτός έδρας γκολ για να προκύψει στο τέλος το ζευγάρι του τελικού, το οποίο αποτελούσαν η Σαο Καετάνο και η Βάσκο. Στο πρώτο παιχνίδι, χάρη σ’ ένα γκολ του Ρομάριο (ο οποίος πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι με 20 γκολ ήταν, αλλά και δεν ήταν, πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος – μπέρδεμα που προέκυψε, και θα παραμείνει αιώνια άλυτο, επειδή ποτέ δεν συμφωνήθηκε απ’ όλους αν θα μετρήσουν τα γκολ των αγώνων των γκρουπ που είχαν ομάδες μικρότερης δυναμικότητας) η Βάσκο πήρε πολύτιμο 1-1 και με νίκη στον επαναληπτικό θα περνούσε στην επόμενη φάση κατακτούσε τον τίτλο. Όμως ένα τέτοιο πρωτάθλημα δεν θα μπορούσε να τελειώσει τόσο απλά και φυσιολογικά. Στο 23ο λεπτό του δεύτερου τελικού μετά από επεισόδια στις κερκίδες, ένας φράχτης κατέρρευσε, 168 άνθρωποι τραυματίστηκαν και ο διαιτητής αναγκάστηκε να διακόψει το ματς.

Το παιχνίδι επαναλήφθηκε αρκετές μέρες μετά, στα μέσα Γενάρη του 2001, και με πρωταγωνιστή τον Ρομάριο και τον Ζουνίνιο Περναμπουκάνο η Βάσκο κέρδισε 3-1 και στέφθηκε πρωταθλήτρια της πιο απίστευτης διοργάνωσης που έχει σκεφτεί και υλοποιήσει ποτέ ανθρώπινος νους, μιας διοργάνωσης τόσο γραφικά άρρωστης που θα πρέπει να συμπεριληφθεί με κάποιο τρόπο σ’ ένα dvd δεδομένων το οποίο θα αποσταλεί μ’ ένα διαστημικό σκάφος, απ’αυτά που καταλήγουν να περιπλανιούνται αέναα στο Γαλαξία μας, ώστε αν ποτέ το ανακαλύψει κάποιος εξωγήινος να ξέρει που θα μπλέξει αν αποπειραθεί να επικοινωνήσει μαζί μας.