The lost art of backpass

Σε αντίθεση με άλλα αθλήματα (όπως π.χ. το μπάσκετ ή το βόλεϋ) οι αλλαγές στο ποδόσφαιρο είναι συγκριτικά λιγότερες. Σίγουρα το άθλημα που παίζουμε σήμερα δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο στην αρχική του μορφή, τόσο τακτικά, όσο και από πλευράς κανόνων, αλλά στην σύγχρονη ιστορία οι κανόνες που το διέπουν δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα. Οι πιο πρόσφατες σημαντικές αλλαγές στους κανονισμούς που θυμάμαι είναι αυτές που είχαν να κάνουν με τον αριθμό των αλλαγών, το οφσάιντ (το παθητικό) και ίσως το μπέρδεμα με το “fair play” που ακόμα και σήμερα είναι αιτία γκρίνιας καθώς ποτέ κανείς δεν ξέρει πόσο πραγματικά ένας παίκτης μετά το 80′ είναι πραγματικά τραυματίας ή κάνει θέατρο.

Αν υπάρχει όμως μια αλλαγή (φαινομενικά μικρή) που άλλαξε σε τεράστιο βαθμό την εικόνα του αγαπημένου μας αθλήματος, είναι η πάσα στον τερματοφύλακα. Όσοι πρόλαβαν τον κανονισμό πριν αλλάξει (νιώθω τρομερά ηλικιωμένος μόνο που το γράφω) θα θυμούνται στη δεκαετία του 1980 αλλά και στο άθλιο Μουντιάλ του 1990 τον εκάστοτε αμυντικό να γυρίζει την μπάλα στον τερματοφύλακα, αυτός να την πιάνει, να την χτυπάει κάτω, να κοιτάει, να περπατάει λίγα μέτρα και μετά να την ξαναδίνει στον αμυντικό. Ο αμυντικός στη συνέχεια να πασάρει σε συμπαίκτη του και να έχουμε πάλι το ίδιο. Δεν ξέρω στατιστικά αν έχω δίκιο, αλλά είμαι σίγουρος ότι σε εκείνα τα χρόνια οι ανατροπές στο σκορ και τα γκολ στα τελευταία λεπτά ήταν πολύ πιο σπάνια από ότι σήμερα.

Το θυμήθηκα διαβάζοντας ένα ωραίο άρθρο στον Γκάρντιαν που είναι ένα ρέκβιεμ για την πάσα προς τα πίσω. Αυτό που ο Άνταμ Χάρει γράφει και συμφωνώ κι εγώ καθώς έτσι μου έχει μείνει, είναι ότι η πάσα προς τα πίσω δεν ήταν πάντα ένας καρκίνος του ποδοσφαίρου. Μπορούσε να γίνει εξαπανέκαθεν από τα βάθη του χρόνου, αλλά ίσως η διαφορετική προσέγγιση του ποδοσφαίρου πιο παλιά και το “πόσο χαμηλά θα φτάσουμε για να κερδίσουμε” ήταν αυτό που ανάγκαζε τους παίκτες να μην το παρακάνουν. Σαν ένα κενό ασφαλείας σε κάποιο λογισμικό που υπάρχει και κανείς δεν νοιάζεται μέχρι που θα βρεθεί ο πρώτος χάκερ που θα το εκμεταλλευτεί. Οι χάκερς στην περίπτωσή μας ήταν λογικά οι πρώτοι “ρεαλιστές” προπονητές που αποφάσισαν ότι σημασία έχει να κερδίζεις και όχι ο τρόπος. Μαζί τους φυσικά και οι ποδοσφαιριστές που αφού είδαν τη νέα… τεχνολογία αποφάσισαν να την αναγάγουν σε τέχνη. Αυτό φυσικά έφερε μια από τις πιο σωστές αλλαγές κανόνων όλων των εποχών (όχι σαν την ανοησία με τα τάιμ άουτ που ελπίζω να μείνει μόνο σε περιπτώσεις καύσωνα), καθώς μετά το Euro 1992 ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το 1993 βγήκε το… update βάζοντας ταφόπλακα στην πάσα προς τα πίσω, μια που οι τερματοφύλακες έπρεπε να παίζουν μόνο με τα πόδια. Στο άρθρο υπάρχουν μερικά εξαιρετικά gif που αν βαριέστε να πάτε να τα δείτε, επιλέξαμε τα τρία καλύτερα.

Η πρώτη φάση είναι η επική 65-yard-backpass του γιγάντιου Γκρέιαμ Σούνες. Στο Άιμπροξ, οι Ρέιντζερς υποδέχονταν τη Διναμό Κιέβου και είχαν ανατρέψει το 1-0 του πρώτου αγώνα. Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ Σούνες είναι λίγο έξω από την περιοχή των Ουκρανών Σοβιετικών και αντί να κάνει κάτι άλλο, αποφασίζει να γυρίσει την μπάλα πίσω, ολ δε γουέι που θα λέγανε και στο χωριό μου. Η δεύτερη έχει πρωταγωνιστή τον Βίνι Τζόουνς που αποφασίζει να γυρίσει την μπάλα στον τερματοφύλακα μετά την σέντρα για το 2ο ημίχρονο. Ναι, αυτό που ακούτε, η Γουίμπλετον γύρισε πίσω την μπάλα απευθείας από τη σέντρα. Το τρίτο και τελευταίο gif είναι από τον ιστορικό αγώνα Λίβερπουλ-Άρσεναλ που για εσάς που έχετε διαβάσει ή δει το Fever Pitch είναι γνώριμος. Η Άρσεναλ θέλει νίκη με 2 γκολ μέσα στο Άνφιλντ για να σηκώσει τον τίτλο. Στο τέλος του αγώνα είμαστε στο 0-1 και ο Στιβ ΜακΜάχον, ΜακΜάουν (το έχω ακούσει με κάθε πιθανό τρόπο τότε στα χρόνια της ΕΡΤ2) της Λίβερπουλ κάνει ένα σλάλομ για να αποφύγει αντιπάλους. Τίποτα το παράξενο θα πει κανείς. Μόνο που το κάνει για να μπορέσει να δώσει καλύτερα την πάσα προς τα πίσω. Όσες φορές και να το δεις, νομίζεις ότι κάνει επίθεση, ότι η Λίβερπουλ βάζει γκολ στα αριστερά. Ίσως είναι θεία δίκη το [Spoiler Alert] γεγονός ότι ένα λεπτό αργότερα η Άρσεναλ έκανε το 0-2 και τελικά κέρδισε την κούπα.