Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Κοινής Λογικής
Όταν δόθηκε το Μουντιάλ στη Βραζιλία ο ποδοσφαιρικός πλανήτης πίστεψε ότι το 2014 θα γίνει μια διοργάνωση στη Μέκκα. Λίγους μήνες πριν ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο τα προβλήματα έχουν κάνει ακόμα και εμάς τους πιο ρομαντικούς να σφιγγόμαστε. Οι διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια του Συνομοσπονδιών, οι καμπάνιες παλιών αστέρων κατά της διοργάνωσης, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα, οι υπερτιμολογήσεις και η διαφθορά είναι ένα πακέτο που έχει ελάχιστη σχέση με το ποδόσφαιρο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το πρωτάθλημα Βραζιλίας μπορεί να μην αρχίσει στην προγραμματισμένη του πρεμιέρα στις 19 Απριλίου λόγω απεργίας των ποδοσφαιριστών.
Οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές έχουν ιδρύσει από το Σεπτέμβρη του 2013 τον ‘Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Κοινής Λογικής’ (Bom Senso FC), ένα κίνημα/συνδικαλιστικό όργανο που διεκδικεί καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους αθλητές στο εγχώριο πρωτάθλημα. Ο πρωτεργάτης του κινήματος Ζιλμπέρου Ζίλβα (σε άπταιστα Σαο-Παουλένικα), μίλησε πριν από περίπου μια βδομάδα στη Βρετανική The Guardian. Ξεκινώντας από το ζήτημα της απεργίας είπε ότι το αποφάσισαν επειδή η απάντηση της Βραζιλιάνικης Ομοσπονδίας ήταν χλιαρή στα αιτήματά τους (έχει μάθει τη γλώσσα ο Ζιλμπέρτου). “Θα μπορούσε να έχει γίνει και νωρίτερα” συνέχισε (σημ. είχε γίνει κάτι παλιότερα). “Τις τελευταίες 10 μέρες δύο σύλλογοι στο Σάο Πάολο, η Κορίνθιανς και η Σάο Καετάνο, έπεσαν θύματα συντονισμένης δράσης από ομάδες Ούλτρας που εισέβαλαν στα προπονητικά κέντρα και απείλησαν τους παίχτες. Αυτό έριξε αρκετό φως στα προβλήματα που εμείς, οι ποδοσφαιριστές, αντιμετωπίζουμε σε αυτή τη χώρα, μια περήφανη ποδοσφαιρική χώρα που πρόκειται να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο”.
Και μπορεί να μην είναι το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου να ακούς έναν πραγματικά σπουδαίο ποδοσφαιριστή να μιλάει με τη γλώσσα εκπροσώπου τύπου κόμματος ή συνδικαλιστή, αλλά η πραγματικότητα είναι όπως την περιγράφει. Ο Ζιλμπέρτου, μαζί με τον Άλεξ (παλιό παίχτη της Φενέρ) και το Ζουάν (το γνωστό, της Ρόμα) όταν γύρισαν να κλείσουν την καριέρα τους στην πατρίδα τους, άρχισαν να νοσταλγούν τις συνθήκες εργασίας στην Ευρώπη. Θα μου πείτε, ότι ο Ζιλμπέρτου έπαιξε στην Ελλάδα πριν πάει Βραζιλία, δεν γύρισε από την Άρσεναλ και ο Άλεξ από την Τουρκία, αλλά αποδεδειγμένα τα πράγματα εκεί είναι ακόμα χειρότερα.
Πέρα από τα πεσίματα τω οπαδών οι παίχτες αγωνίζονται σε γήπεδα, ειδικά στα πρωταθλήματα των περιφερειών, που κάνουν τους Ζωσιμάδες μετά από βροχή να μοιάζουν καλοκουρεμένο χορτάρι κατάλληλο για γκολφ. Πολλές φορές μπαίνουν σε αποδυτήρια που θυμίζουν δωμάτια βασανιστηρίων ναρκοεμπόρων. Οι καθυστερήσεις πληρωμών στους μισθούς είναι άχαστο στανταράκι. Αναγκάζονται επίσης να ταξιδέψουν απίστευτα χιλιόμετρα τόσο για το εγχώριο πρωτάθλημα (η απόσταση Σάο-Πάολο –Ρεσίφε είναι 6 ώρες πτήση), αλλά και για τα Λιμπερταδόρες/Σουδαμερικάνα. Ένας σύλλογος της Βραζιλίας πρέπει να αντιμετωπίσει ένα εγχώριο πρωτάθλημα που μερικές φορές αλλάζει και γίνεται παγκόσμιο παράδειγμα τρέλας και παράνοιας, αλλά και ταξίδια σε πολλά διαφορετικά κλίματα και συνθήκες. Από τα υψόμετρα των Άνδεων, στα τροπικά κλίματα του Αμαζονίου και την αφόρητη ζέστη του Μεξικού. Αν προσθέσουμε και το φωτισμό που σε πολλά γήπεδα κανονικά θα έπρεπε να τους μοιράζουν night vision για να παίξουν, η νοσταλγία για την Ευρώπη είναι απόλυτα κατανοητή.
Το κίνημα ξεκίνησε τη δράση του με τους παίχτες να μένουν με σταυρωμένα χέρια για κάποια δευτερόλεπτα μετά το εναρκτήριο σφύριγμα κάθε παιχνιδιού. Περίπου 1.000 παίχτες έχουν ήδη εγγραφεί και παίρνουν μέρος στις δράσεις, που μέχρι τώρα ήταν ακτιβιστικές, όμως σχεδιάζεται απεργία. Φυσικά δε λείπει και η κριτική. Το πρώτο πράγματα που λέγεται είναι ότι και στην Ευρώπη οι παίχτες παίζουν πάρα πολλά παιχνίδια και μάλιστα σε μεγαλύτερη ένταση και ρυθμό. Ο Ζιλμπέρτου απαντάει ότι δεν παίζουν σε αυτές τις συνθήκες και δεν κάνουν τόσα χιλιόμετρα στα ταξίδια. Σε Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία κυρίως που είναι πολλά τα παιχνίδια τα γήπεδα είναι από πολύ καλά ως εξαιρετικά και ακόμα και το πιο μακρινό ταξίδι για Ευρωπαϊκό παιχνίδι (πχ. από Σκωτία σε Ισραήλ) είναι ένα συνηθισμένο ταξίδι στη Βραζιλία. Το δεύτερο είναι το κλασσικό: ‘Τι διαμαρτύρονται αυτοί που βγάζουν τόσα λεφτά κλωτσώντας ένα τόπι’; Μόνο που όπως υπογραμμίζει ο Ζιλμπέρτου, οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές παίρνουν το βασικό μισθό (350 δολάρια), ενώ τα φώτα και η κριτική πάει σε εκείνους που κερδίζουν τα περισσότερα λεφτά. Στα χαρτιά πάντα, διότι σπάνια τα βλέπουν να μπαίνουν στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Το κίνημα υποστηρίζει ότι πολλά από τα προβλήματα του Βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου είναι δομικά και θα μπορούσαν να λυθούν. Πολλοί παράγοντες δεν ξέρουν τους παίχτες τους, στους περισσότερους συλλόγους η δεύτερη ομάδα απαγορεύεται να παρακολουθήσει τις προπονήσεις της πρώτης και, κυρίως, πολλοί πρόεδροι χρησιμοποιούν τους Ούλτρας για έξω-αγωνιστικούς σκοπούς, χαρίζοντάς τους εισιτήρια ως αντάλλαγμα. Ιδανικές συνθήκες για την εθνική Ελλάδος δηλαδή που θα παίξει το καλοκαίρι σε οικείο περιβάλλον.
Ο ρομαντισμός του κινήματος φαίνεται στο ότι ζητάνε τη συνδρομή των ‘υγειών’ φιλάθλων και συλλόγων στην προσπάθειά τους. Παραμένει όμως μια πολιτικοποιημένη προσπάθεια η οποία θέλει οι ποδοσφαιριστές να αποκτήσουν λόγο στις αποφάσεις της Λίγκας και της Ομοσπονδίας. Και επειδή ρομαντισμός και συνδικαλισμός δεν είναι Ρομάριο-Μπεμπέτο, ο πρωτεργάτης του κινήματος Ζιλμπέρτου Σίλβα έμεινε ελεύθερος από την Ατλέτικο Μινέιρο και κανένας σύλλογος δεν του προσέφερε συμβόλαιο μέχρι στιγμής. Ο ίδιος λέει “είμαι 37 και έχω κάνει εγχείριση στο γόνατο”. Όταν οργανώνεις απεργία όμως τρεις μήνες πριν το Μουντιάλ στο πρωτάθλημα της χώρας που φιλοξενεί τη διοργάνωση, θα πρέπει να αναγνωρίσεις ότι η ρομαντική σου προσπάθεια βρίσκει σε ‘αόρατο τοίχο’.
