Όχι Κλάσικο, Κλασικό

Όχι δεν μας βάρεσε ο ήλιος εδώ στο sombrero, άλλωστε το φοράμε. Δε θα μιλήσουμε καν για το ντέρμπυ της Μαδρίτης. Σήμερα στη Γαλλία έχουν το δικό του μεγάλο παιχνίδι, το κλασικό PSG-Marseille.

Θα μου πείτε: Πώς γίνεται να είναι αιώνιοι αντίπαλοι δύο σύλλογοι όταν ο ένας ιδρύθηκε το 1899 (Marseille) και ο άλλος το 1970; Αν και η αντιπαλότητα ξεκινάει από το 1991, οι διαφορές τους σχετίζονται περισσότερο με το τι εκπροσωπούν. Εδώ μπαίνει η ιδιαιτερότητα της Γαλλίας, που αντίθετα με όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, έχει πραγματικά μία ομάδα να εκπροσωπεί την κάθε πόλη, σε κάθε άθλημα. Μέχρι τότε η μεγάλη κόντρα στη Γαλλία ήταν μεταξύ Marseille –Bordeaux. Τι όμως είχε να χωρίσει η Μασσαλία με το Μπορντώ; Δεν έδιναν καλά κρασιά οι Γιρονδίνοι στους Φωκαιείς για να συνοδεύουν τα ψάρια τους; Ενώ με το Παρίσι η ιστορία είναι διαφορετική.

Η Μασσαλία είναι μια πόλη ανοικτή, βλέπει Μεσόγειο, λούζεται από ήλιο, κατοικείται από όλους τους λαούς της Μεσογείου. Πόλη ανεκτική με μεγάλη παράδοση στη λογοτεχνία και γενικότερα τις τέχνες. Οι Μασσαλοί θεωρούν τους Γάλλους βόρεια των Άλπεων, ελαφρώς βλάχους. Όλους εκτός τους Παριζιάνους. Οι πρωτευουσιάνοι εκπροσωπούν ένα Παρίσι που βρίσκεται καταμεσής μιας πεδιάδας, με πολύ βροχή και άντρο της υψηλής κοινωνίας. Φώτα, εφέ και μια αίσθηση ανωτερότητας απέναντι στους υπολοίπους, που είναι ταξική. Η κουλτούρα του Παρισιού είναι από πάνω, από τους ευγενείς και τους καλλιτέχνες που βρήκαν καταφύγιο εκεί για να δημιουργήσουν στις διάφορες αυλές.

Από το 1.660 που ο Λουδοβίκος ο 14^ος κατακτά τη Μασσαλία και την ενώνει με τη Γαλλία, οι δύο πόλεις δεν είναι ακριβώς φίλοι. Αυτή η κόντρα μεταφέρεται και στο ποδόσφαιρο το 1991. Εκείνη την εποχή η Marseille δεν είναι απλώς η ισχυρότερη ομάδα στη Γαλλία, αλλά και διεκδικητής του Ch.L. Είναι παράλληλα η αρχή της συνδρομητικής τηλεόρασης στη χώρα και το Canal+ κάνει μια κίνηση να αγοράσει την PSG. Ο Bernard Tapie, πρόεδρος τότε της Marseille το θεωρεί σκανδαλώδες η πλατφόρμα που προβάλλει το πρωτάθλημα να έχει στην ιδιοκτησία της μία ομάδα. Ξεκινάει μια ρητορική περίπου ‘Γαλλία δεν είναι μόνο το Παρίσι’, ‘Ο Νότος δεν μπορεί να υποκύπτει μόνιμα στο Βορρά’ και άλλα τέτοια αγαπημένα. Εφημερίδες και τηλεόραση ταΐζουν τη φωτιά και εγένετο ντέρμπυ.

Τα προεόρτια έγιναν στο παιχνίδι της 5^ης Μαΐου 1989. Η PSG του Tomislav Ivic, με αστέρι τον Safet Susic επισκέπτεται το Vélodrome όντας 1 πόντο μπροστά στη βαθμολογία, 4 αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Η Marseille των J.P. Papin, Germain και Franck Sauzée κερδίζει 1-0 με γκολ του τελευταίου. Μεγάλη ένταση στις εξέδρες, μόλις τρεις  βδομάδες μετά το Χίλσμπορο με τον Tapie να δηλώνει: Η ένταση θα είχε αποφευχθεί αν ο Borelli (σσ. Πρόεδρος της PSG) δεν έστηνε αυτό το θίασο. O Borelli απαντά: ‘Παίξαμε σε εχθρικό έδαφος, για να μην πω στο εξωτερικό’.

Είναι όμως το παιχνίδι στις 29 Μαΐου 1993 που θα καθιερώσει την κόντρα ως την πιο σημαντική στη Γαλλία. Είναι η περίοδος που όλο το πολιτικό κατεστημένο της Γαλλίας κυνηγάει τον Tapie. Ο Πρόεδρος Mitterrand και ο νέος πρωθυπουργός Edouard έχουν κινήσει δικαστική έρευνα για τον πρόεδρο της Marseille. Η ένταση στις εξέδρες είναι τεράστια με τους Παριζιάνους να νιώθουν ότι αδικούνται συνεχώς από το κατεστημένο Tapie. Οι παίχτες δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις. Οι δύο σύλλογοι είναι σχεδόν αποκλειστικοί τροφοδότες της Εθνικής Γαλλίας σε παίχτες και οι σχέσεις μεταξύ τους είναι στα όρια του πλακωνόμαστε. Οι Παριζιάνοι κατηγορούν την ομοσπονδία ότι προτιμούν τους Μασσαλούς και οι δεύτεροι λένε ότι οι ψηλομύτηδες πρωτευουσιάνοι δεν αντέχουν το ότι δεν είναι καλύτεροι. Προτελευταία αγωνιστική και πάλι παίζεται ο τίτλος. Η Marseille κερδίζει 3-1 με γκολ των Völler, Boli, Boksic, ενώ είχε μείνει πίσω στο σκορ από γκολ του Vincent Guérin. Αυτό που ακολουθεί, στον τελευταίο τίτλο των Μασσαλών, c’est la folie.

Από τότε η αντιπαλότητα εδραιώθηκε και αποτελεί εδώ και 20 κάτι χρόνια το γαλλικό κλασικό. Η PSG κέρδισε το πρωτάθλημα το 1994. Πλέον με τους Καταριανούς έχει χτίσει μια ομάδα που διεκδικεί το Ch.L. ενώ οι λιμανίσιοι της Μεσογείου ψάχνουν σωσίβιο για να βγουν στην τριάδα. Μπορεί ο ένας να παίζει με τον Ibra και ο άλλος με το Gignac, αλλά διάολε, το κλασικό έχει πάντα τη δική του γοητεία.