Η Ομάδα και το Μπραντ

Παρακολουθώντας τις ερμηνείες της είδησης της απόλυσης του Ντέιβιντ Μόις από τη Γιουνάιτεντ στα αγγλικά ΜΜΕ υπήρξε κάτι που μου χτύπησε πολύ άσχημα. Τόσο τα κανάλια όσο και οι εφημερίδες εστίασαν πάρα πολύ στο οικονομικό κομμάτι. Μάλιστα το BBC και το ITV (το μεγαλύτερο ιδιωτικό κανάλι της Αγγλίας) είχαν βάλει ως τίτλο της είδησης ‘Saving the brand’. Η απόλυση του Σκωτσέζου δηλαδή έγινε κατ’ αρχάς με οικονομικά κριτήρια.

Από την αρχή της χρονιάς η Γιουνάιτεντ πήγαινε άσχημα. Το άσχημα έγινε χάλια, όμως το ποδοσφαιρικό κομμάτι ήταν δευτερεύον για τη διοίκηση. Οι Γκλέιζερς, που δεν έχουν και πολλούς φίλους στις τάξεις των οπαδών του συλλόγου, κάνουν μπίζνες. Και μπίζνες με τον Αμερικανικό τρόπο. Οι Αμερικανοί γενικά δυσκολεύονται στην Ευρώπη όταν προσπαθούν να μπουν στην αθλητική αγορά. Η βασική διαφορά με τις ΗΠΑ είναι ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει μόνο μία ομάδα ανά άθλημα σε μια πόλη που να συγκεντρώνει όλο το αγοραστικό της κοινό.

Τα ρεπορτάζ στον Τύπο και στην τηλεόραση εστίαζαν πολύ στη μη συμμετοχή της Γιουνάιτεντ στο Τσου Λου και τον οικονομικό αντίκτυπο που θα έχει αυτή. Το χρέος του συλλόγου αγγίζει τα 390 εκατομμύρια λίρες και η μη συμμετοχή στο Τσου Λου κοστίζει από 35 ως 50 εκατομμύρια. Αν και ο οικονομικός διευθυντής της Γιουνάιτεντ βγήκε και είπε ότι τα έσοδα έχουν αυξηθεί, κυρίως από τις χορηγίες, η πτώση των εισιτηρίων και βασικά η συνεχής πτώση της μετοχής στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ήταν πολύ κακά νέα. Νέα που τα Αμερικανάκια καταλαβαίνουν καλύτερα από σχηματισμούς και οφ-σάιντ.

Στο αγωνιστικό κομμάτι τα νέα πάλι δεν είναι καλά. Στις αθλητικές επιχειρήσεις τα χρήματα έρχονται με τις επιτυχίες και στην εκνευριστικά ανταγωνιστική Πρέμιερ πια η Γιουνάιτεντ χρειάζεται πάνω από 6 ενδεκαδάτους παίχτες ώστε να επιστρέψει στο τοπ-4. Αλλιώς οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες δε θα το σκεφτούν πολύ και θα πάνε να κάνουν μια άλλη επένδυση. Βέβαια η Γιουνάιτεντ είναι τόσο μεγάλο όνομα στην αγορά που δε θα δυσκολευτεί να βρει νέο αγοραστή. Θα μείνει όμως πολύ πίσω.

Καταλήγουμε όμως σε κάτι που έχουμε γράψει πολλές φορές. Ότι πια το πρώτο πράγμα που μετράει είναι ο εμπορικός αντίκτυπος που έχει ένας σύλλογος και όχι το αγωνιστικό κομμάτι. Εμείς μπορούμε να καθόμαστε να συζητάμε για συστήματα, για παιχνίδι από τον άξονα ή απ’ τα πλάγια, για τρανζίσιον, για ροτέισον, για μπουκαδόρους, σβούρες και κολώνες. Όμως οι διοικήσεις σκέφτονται με γνώμονα το κέρδος. Εκτός αν είναι κάποιος Άραβας ή Ρώσος ζάπλουτος που κάνει το χόμπυ του ή ξεπλένει λεφτά. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος αδίστακτος τύπος που να αλλάζει ιστορίες και σήματα, το παιχνίδι παίζεται στο χώρο των ισολογισμών και δεν είναι πια παιχνίδι.

Ο Τύπος στην Αγγλία ισορροπούσε ανάμεσα στις αγωνιστικές και στις οικονομικές αναλύσεις. Η τηλεόραση ήταν λιγότερο ρομαντική: David Moyes was axed in an attempt to save the brand.