Όταν λυγίζουν οι σκληροί
Ο Φερνάντο Ρίκσεν είναι ένας από αυτούς τους παίκτες που αγαπήθηκαν λιγότερο για το ποδοσφαιρικό ταλέντο, αλλά περισσότερο για την μαχητικότητά τους και ενίοτε για το βρώμικο παιχνίδι τους. Ο Ολλανδός μπακ-χαφ έκανε το όνομά του γνωστό από την παρουσία του στους Ρέιντζερς όπου και αγαπήθηκε αρκετά στα χρόνια που έμεινε στη Γλασκώβη. Η ζωή του ήταν γεμάτη περιπέτειες, καβγάδες και περιπέτειες με το αλκοόλ και δεν ήταν λίγες οι τιμωρίες (ποδοσφαιρικές και μη) κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Πριν λίγους μήνες σόκαρε τον κόσμο, όταν καλεσμένος σε εκπομπή της ολλανδικής τηλεόρασης αποκάλυψε δημόσια ότι πάσχει από τη νόσο Λου Γκέριγκ, μια νευρομυϊκή ατροφική νόσο, από αυτές τις κωλοαρρώστιες που δεν ξέρουμε πολλά και φαίνεται να θερίζει τους ποδοσφαιριστές.
Fernando Ricksen @ Emmen – Fortuna Sittard from FSC on Vimeo.
Μερικές μέρες πιο πριν, η Φορτούνα Σίταρντ (πρώτη και τελευταία ομάδα στην καριέρα του Ρίκσεν) έπαιζε εκτός έδρας με την Έμμεν. Το τελικό 1-1 έφερε τη Φορτούνα στα πλέι-οφ για την άνοδο στην Α’ Εθνική της Ολλανδίας. Ο Ρίκσεν ήταν παρών στο γήπεδο και με το τέλος του αγώνα βρέθηκε στα χέρια των πρώην συμπαικτών του που τον πήγαν σε μια γωνιά του γηπέδου όπου βρίσκονταν οι 300 (ίσως και λιγότεροι) οπαδοί της Φορτούνα. Ο Ρίκσεν αποθεώθηκε και δάκρυσε τόσο από την κίνηση των παικτών, όσο και την αγάπη των οπαδών που φώναζαν ρυθμικά το όνομά του. Σε κάποιον καλύτερο κόσμο, ίσως η αγάπη να αρκούσε για να γιάτρευε τις ασθένειες. Στην σκληρή πραγματικότητα, απλά δίνει κουράγιο σε ανθρώπους που υποφέρουν.
