Μια Εθνική Ομάδα Χωρίς Χώρα

Στο Γκρόνικεν της Ολλανδίας συγκεντρώθηκαν πριν μερικές ημέρες 18 άτομα από την Ερυθραία αναζητώντας ασφάλεια μετά από ενάμισι χρόνο που πέρασαν σε δύο προσφυγικούς καταυλισμούς, σε δύο διαφορετικές ηπείρους. Η Ολλανδία είναι δημοφιλής προορισμός μεταναστών και προσφύγων. Περίπου 500 πρόσφυγες γίνονται δεκτοί κάθε χρόνο εκεί, μέσα στους οποίους ήταν και τα 18 άτομα που ήταν μέλη της εθνικής ομάδας της Ερυθραίας, 17 παίχτες και ο γιατρός της ομάδας. Το εντυπωσιακό είναι ότι έφτασαν στο Γκρόνικεν, όπως έφυγαν από την Ερυθραία, ως ομάδα.

Ο δήμαρχος του Γκρόνικεν, Άντον Μπάσκε (με τα Ολλανδικά ονόματα ποτέ δεν ξέρεις, αλλά ας πούμε ότι τον λένε έτσι), δήλωσε στους New York Times, που ανέδειξαν το θέμα: ‘Είναι ρομαντική ιστορία ότι μια ομάδα νέων ανθρώπων εγκαταλείπει τη χώρα της έχοντας σοβαρούς λόγους’. Και δεν μπορεί να τους αδικήσει κανείς. Η χώρα κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1993 μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο στην Αιθιοπία. Από τότε φιγουράρει στο πόντιουμ λιστών όπως ‘Παραβιάσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων’, ‘Πιο επικίνδυνες χώρες’, κτλ. Ο ΟΗΕ υπολογίζει ότι ο αριθμός των προσφύγων ανά βδομάδα ανέρχεται σε χιλιάδες, παρά το γεγονός ότι οι συνοριοφύλακες έχουν εντολή να πυροβολούν όποιον προσπαθεί να φύγει. Σε μια χώρα-φυλακή είναι τυχεροί όσοι μπορούν να ταξιδεύουν, διότι αυτό σημαίνει ότι έχουν τη δυνατότητα διαφυγής.

Έτσι έκανε και η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Μετά από ένα παιχνίδι με την Ουγκάντα το Δεκέμβρη του 2012 εξαφανίστηκε ολόκληρη η αποστολή. Μερικές ώρες αργότερα εμφανίστηκαν στα γραφεία του Ύπατου Αρμοστή Προσφύγων του ΟΗΕ στη Καμπάλα (στην Ουγκάντα είναι αυτό) και ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Μετά από έξι μήνες που πέρασαν σε προσφυγικό καταυλισμό στην Αφρική (δεν έχει γίνει γνωστός, αλλά εικάζεται ότι ήταν στο Ναϊρόμπι της Κένυας) μεταφέρθηκαν στην Τιμισοάρα της Ρουμανίας, σε ένα γραφείο ανταλλαγής για πρόσφυγες υψηλού κινδύνου. Ήταν οι τελευταίοι από τα 50 πλέον άτομα εθνικών ομάδων της Ερυθραίας που είχαν αυτομολήσει από ένα τουρνουά στην Κένυα το 2009. Οι προηγούμενοι είχαν πάει στην Αυστραλία, αυτοί μεταφέρθηκαν στην Ολλανδία.

Ο δήμαρχος του Γκρόνικεν μπορεί να τους υποδέχτηκε και να τους έδωσε στέγη και προπονητικό κέντρο, όμως δεν ήταν όλοι σύμφωνοι με αυτό. Το ακροδεξιό Ολλανδικό κόμμα PVV (Κόμμα της Ελευθερίας) δήλωσε ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ήρθαν αυτοί οι 18 στην Ολλανδία όταν είχαν ήδη πάει σε άλλη χώρα της ΕΕ (σσ. Ρουμανία) και γιατί παίρνουν τα επιδόματα των Ολλανδών πολιτών. Ο Γκριν Φίτερς, πρόεδρος του PVV είπε ότι είναι ‘σκάνδαλο για τους Ολλανδούς φορολογούμενους’. ‘Δίνει και κακό παράδειγμα στην Ερυθραία γιατί θα νομίζουν ότι μπορούν να έρθουν στην Ολλανδία, όπου θα τους περιμένουν επιδόματα και στέγη’. Δεν έγινε γραφικός (ακόμα) για να δηλώσει ότι ο Ερμίας Χάιλε μπορεί να φάει τη θέση του Ρόμπεν στην εθνική ομάδα.

Ο οποίος Χάιλε είπε μερικά σημαντικά πράγματα. Πρώτον ότι η κυβέρνηση τους υποχρεώνει να κάνουν διετή στρατιωτική θητεία για να τους περιορίσει τα ταξίδια, άρα και την πιθανότητα διαφυγής. Δεύτερον ότι αν καταφέρουν και δραπετεύσουν βάζουν πρόστιμο στις οικογένειές τους που μένουν πίσω που φτάνει τα €5.000.

Στην ενσωμάτωσή τους στην Ολλανδική κοινωνία τους βοηθούν ο συμπατριώτης τους Μπερκετεάμπ Τεσφάι, δάσκαλος σε Ολλανδικό σχολείο και ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και οι δύο μικροί σύλλογοι της περιοχής: η SVW και η Ούνιτας. Αν και έχουν στεγαστεί και προπονούνται στις εγκαταστάσεις της πρώτης, η Ούνιτας παρακολουθεί τους παίχτες και θέλει να τους αφήσει να επιλέξουν οι ίδιοι με ποιο σύλλογο θα ταυτιστούν. Και οι δύο παίζουν στην τέταρτη κατηγορία της Ολλανδίας. Επειδή πρόκειται για ερασιτεχνικές κατηγορίες, οι παίχτες έχουν συμφωνήσει να δουλέψουν παράλληλα. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά εργοστάσια κατασκευαστικών εταιριών και ήδη ο δήμος και τα εργοστάσια έχουν έρθει σε συμφωνία να τους απορροφήσουν.

Το ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν ως ομάδα και ξαναβρέθηκαν ως ομάδα χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από την πατρίδα τους για να σώσουν τις ζωές τους. Όμως ως εθνική ομάδα της Ερυθραίας είναι πολύ δύσκολο να ξαναπαίξουν, διότι κάθε ταξίδι στην Αφρική μπορεί να αποβεί μοιραίο όχι μόνο για την καριέρα τους αλλά και για τη ζωή τους.