Οι ομάδες του Μουντιάλ 2014: Βραζιλία

3 λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να την υποστηρίξει:

• Γιατί η Βραζιλία είναι το ποδόσφαιρο. Δεν το ανακάλυψε αυτή, δεν το προώθησε αυτή, δεν όρισε τους κανόνες του αυτή αλλά από τη στιγμή που το γνώρισε, το αγκάλιασε, το γέμισε με τη μαγεία της, του ‘άλλαξε τα φώτα‘, το έκανε δικό της, όπως ο Johnny Cash έκανε δικό του το ‘Hurt’ των ΝΙΝ. Η πρώτη θέση στις κατακτήσεις Μουντιάλ είναι απλά η επιβεβαίωση αυτής της σκέψης. Αν ζητήσεις από έναν τυχαίο ποδοσφαιρόφιλο, ανεξαρτήτως ηλικίας, εθνικότητας και ποδοσφαιρικών γούστων, να σου αναφέρει μια λίστα 10 αγαπημένων παικτών είναι δεδομένο ότι τουλάχιστον 4 εξ αυτών θα είναι Βραζιλιάνοι. Αν δεν είναι, μην ξαναμιλήσεις μαζί του για μπάλα. Βασικά μην ξαναμιλήσεις μαζί του για τίποτα, γιατί δεν αποκλείεται να σου αποκαλύψει πως θεωρεί και τους Pink Floyd υπερτιμημένους. Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν φίλους.
• Γιατί υπάρχουν χώρες που σπάνια βγάζουν ένα καλό παίκτη, υπάρχουν χώρες που συχνά βγάζουν κάποιους αξιόλογους παίκτες, υπάρχουν χώρες που βγάζουν μια στο τόσο έναν πραγματικά πολύ μεγάλο παίκτη και υπάρχει και η Βραζιλία που εκτός απ’ το ότι βγάζει καλούς παίκτες με το ρυθμό που η Ελλάδα παράγει δημοσίους υπαλλήλους, κάθε λίγα χρόνια δεν βγάζει απλά έναν παικταρά, βγάζει έναν θρύλο: Πρώτα τον Λεονίντας, τον κορυφαίο της πρώτης εποχής του ποδοσφαίρου και μετά τον Γκαρίντσα που μπορούσε να ντριπλάρει ακόμα και τρεις παλαιστές πάνω σ’ ένα ρινγκ, τον βασιλιά Πελέ, τον φιλόσοφο Σώκρατες, τον τσόγλανο/τεμπέλη Ρομάριο, το φαινόμενο Ρονάλντο και τον εξωπραγματικό Ροναλντίνιο. And so the story goes…
• Γιατί υπάρχουν κάποιες εικόνες που θα φύγουν από τη μνήμη όσων τις έχουν δει μόνο με Αλτσχάιμερ (ούτε με αυτό!) με το θάνατο. Εικόνες που ουσιαστικά ανύψωσαν το Παγκόσμιο Κύπελλο στο επίπεδο αξίας και σημασίας που βρίσκεται πλέον. Τα θρυλικά τρία πρώτα λεπτά του αγώνα με τη Ρωσσία, η ασύλληπτη ντρίπλα του Πελέ στον τερματοφύλακα της Ουρουγουάης, το γκολ-ποίημα απέναντι στους Ιταλούς στον τελικό του 1970, τα τακουνάκια της μαγικής ομάδας του Τελε Σαντάνα το 1982, ο πανηγυρισμός του Μπεμπέτο το 1994, τα γκολ του Ρονάλντο το 2002, που γύρισε από τον πόνο και το καναβάτσο για να οδηγήσει τη χώρα του στην κορυφή, το γκολ-φάουλ σχεδόν από τη σέντρα του Ροναλντίνιο στην Αγγλία.

3 λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να μην την υποστηρίξει:

• Γιατί εδώ και πολλά χρόνια αδυνατεί να σταθεί στο ύψος της φήμης της, τουλάχιστον στο κομμάτι του θεάματος. Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, από εκείνη τη μέρα του Ιουλίου του 1982 που η Ιταλία κέρδισε και απέκλεισε τη Βραζιλία του ρομαντικού αλλά αφελή Τελε Σαντάνα που έλεγε “προτιμώ να χάσω παίζοντας όμορφα, παρά να κερδίσω παίζοντας άσχημα”, η Βραζιλία δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια, με αποτέλεσμα στα επόμενα τουρνουά να μοιάζει περισσότερο με πειθαρχημένη Ευρωπαική ομάδα παρά με Λατινοαμερικάνικο σύνολο μπαλαδόρων που το μόνο που έχει στο μυαλό είναι να επιτεθεί με κάθε τρόπο και να ξεσηκώσει τον κόσμο.
• Γιατί δεν έχει Ροναλντίνιο. Γιατί δεν έχει Κακά. Γιατί έχει Νειμάρ. Και κάθε φορά που αυτός ο υπερβολικά ταλαντούχος σαλτιμπάγκος με τα μοδάτα κουρέματα βουτάει θεαματικά για ένα φάουλ χωρίς να τον έχει ακουμπήσει κανένας, ένας έφηβος κάπου στις φαβέλες του Ριο πουλάει τη μπάλα του για να αγοράσει για πρώτη φορά ναρκωτικά.
• Γιατί είναι μόδα. Όπως γράφαμε και τέσσερα χρόνια πριν, “το μεγαλύτερο περιοδεύων ποδοσφαιρικό ‘τσίρκο’ του πλανήτη” που τραβάει όλα τα βλέμματα λόγω ονόματος, ιστορίας και προβολής. Την υποστηρίζουν άνθρωποι που νομίζουν ότι η σύγχρονη Βραζιλία σε κάθε κατεβασιά της μπάλας θα κάνει δυο τακουνάκια, ένα σομπρέρο, μια εντυπωσιακή ντρίπλα με εξωτικό όνομα, θα σκοράρει με ψαλιδάκι και μετά όλη η ομάδα θα πανηγυρίσει στο κόρνερ χορεύοντας σάμπα ενώ την ίδια ώρα η κάμερα θα ζουμάρει σε μια πληθωρική, ημίγυμνη Βραζιλιάνα που θα παραλληρεί στις κερκίδες. Και αυτοί οι άνθρωποι, δυστυχώς, θα βρεθούν στην ίδια παρέα με σένα, μπροστά από κάποια κοινή τηλεόραση. Και το αλκοόλ δεν θα είναι ποτέ αρκετό για να σε γλιτώσει.