Ο Κλας Ίγκεσον και ο Πάγκος της Ζωής

Στο ημίχρονο του παιχνιδιού της Γκέτεμποργκ με την Έλφσμποργκ ο προπονητής της ομάδας της Έλφσμποργκ Κλας Ίγκεσον μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι τα τελευταία τρία χρόνια δεν το βάζει κάτω. Πριν πέντε χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο στο μυελό των οστών. Οι πόνοι στην πλάτη και τη μέση που ένιωθε για καιρό δεν ήταν αθώοι. ‘Όλα μαύρισαν στην αρχή’ είπε. Γύρισε στην οικογένειά του και δεν το έβαλε κάτω. Μετά από δύο μεταμοσχεύσεις έχει σπάσει κάθε ρεκόρ βιωσιμότητας. Σύμφωνα με τη Guardian, που ανέδειξε το θέμα, το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν μέχρι πέντε χρόνια από τότε που προσβάλλονται από τη νόσο δεν ξεπερνά το 37%. Ο Κλας τα έχει κλείσει και συνεχίσει.

Η καριέρα του ως ποδοσφαιριστή ξεκίνησε από τη Γκέτεμποργκ. Αριστερό εξτρέμ με καλή τεχνική και σχετικά αέρινος για Σκανδιναβός. Μετά πήγε Βέλγιο, στην Αιντχόφεν, στη Μαρσέιγ, στη Σεφιλντ Γουένσντεϋ και στην Ιταλία σε Μπάρι και Λέτσε, όπου έκλεισε την καριέρα του το 2001. Οι περισσότερες μεγαλοκοπέλες τον θυμόμαστε από το Μουντιάλ του 1994, όταν με αυτόν στα αριστερά στα περισσότερα παιχνίδια η Σουηδία έφτασε στη τρίτη θέση. Αποσύρθηκε σε κάποια αγροικία που αγόρασε έξω από το Γκέτεμποργκ και αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική.

Όπως τον μετέφεραν στο νοσοκομείο ρωτούσε τους τραυματιοφορείς αν ήταν σωστή η κόκκινη κάρτα που δέχτηκε η ομάδα του στο πρώτο ημίχρονο. Οι γιατροί του είπαν ότι άλλο είναι το ζήτημά του τώρα και αυτός απάντησε ότι το ποδόσφαιρο είναι αυτό που τον κρατάει να συνεχίσει. ‘Τα κόκαλά μου είναι εξαιρετικά ασθενή, αλλά είμαι προπονητής. Ο πόνος κυκλοφορεί σε όλο μου το σώμα, γι αυτό συγκεντρώνομαι στο παιχνίδι’, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του. Πολλοί στη Σουηδία συνέκριναν την περίπτωσή του με αυτή του Τίτο Βιλανόβα στη Μπαρσελόνα και πρότειναν στη διοίκηση να τον αντικαταστήσει. Ένα μήνα νωρίτερα και πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα Σουηδίας δημοσίευσε μια ανοιχτή επιστολή:

‘Τις τελευταίες δύο μέρες έχω διαβάσει αρκετά άρθρα στον τύπο που μιλούν θετικά για τη δουλειά μας στην Έλφσμποργκ. Αυτό με κάνει χαρούμενο. Όμως διάβασα και κάποιες στήλες στις οποίες τίθετο το ερώτημα αν είναι σωστό να είμαι εγώ ο προπονητής του συλλόγου εξαιτίας της ασθένειάς μου. Είμαι ενοχλημένος που κρίνομαι με βάση την ασθένειά μου και θα πω μια και καλή ότι αισθάνομαι καλά, με εξαίρεση το γεγονός ότι από πλευράς δύναμης, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή. Όλα μου τα επίπεδα είναι τα ίδια όπως το 2009 όταν αρρώστησα για πρώτη φορά, που σημαίνει ότι είμαι υγιής. Είμαι πολύ πιο αδύναμος μετά από 5 χρόνια διαφορετικών θεραπειών, που σημαίνει ότι το σώμα που μάλλον δεν είναι αυτό που θα έπρεπε στην ηλικία των 45 ετών και ότι τα κόκαλά μου είναι αδύναμα.

Αλλά τώρα η συζήτηση για τον καρκίνο μου πρέπει να σταματήσει. Αν η Έλφσμποργκ και εγώ έχουμε μια συμφωνία για το ότι είμαι ο προπονητής της πρώτης ομάδας, σωματικά και πνευματικά εγώ δεν έχω πρόβλημα να κάνω τη δουλειά μου. Πρέπει να κριθώ όπως ο οποιοσδήποτε άλλος για να ξεκαθαριστεί αν είμαι αρκετά καλός για το πόστο, αλλά τότε θα πρέπει να κριθώ από την επίδοσή μου και όχι από τη φυσική μου κατάσταση. Είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να κρίνεται από το ποιος είναι και τι κάνει – όχι επειδή έχει μιαν ασθένεια ή κάποια αναπηρία’.

Η διοίκηση της Έλφσμποργκ τον κράτησε στον πάγκο, τοποθετώντας όμως βοηθό δικής της επιλογής, το Γιάνε Μίαν, με αυξημένες αρμοδιότητες. Ευτυχώς, διότι για τον Κλάμπε, όπως τον φωνάζουν στη Σουηδία, το ποδόσφαιρο είναι το νήμα που τον κρατάει στη ζωή.