Αυτός που έπεφτε, φεύγει όρθιος
Κάποια χρόνια πριν θα το σκεφτόμουν και θα γελούσα. Να νιώθω την ανάγκη να γράψω κάτι για τον Καραγκούνη και την αποχώρησή του από την εθνική. Δεν θα πω ψέματα. Τον έχω κράξει άπειρες φορές, τον έχω βρίσει πολλές όσο έπαιζε στον Παναθηναϊκό και έπεφτε συνεχώς, το ίδιο έχουν κάνει χιλιάδες ακόμα. Ο Καραγκούνης δεν θα μπει κατά την ταπεινή μου άποψη ποτέ σε μια λίστα με τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Παρ’ ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι παραδοσιακά φτωχό έχει βγάλει πολλούς ποιοτικότερους παίκτες. Σίγουρα όμως θα είναι στην λίστα με τους μεγαλύτερους, τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα. Και το μεγαλύτερο παράσημό του είναι ότι ένας άνθρωπος που χλευάστηκε ακόμα και στον Παναθηναϊκό (ανήκοντας στους περίφημους λούζερς) αποχωρεί από την εθνική ομάδα και στη συντριπτική πλειοψηφία τους οπαδοί όλων των ομάδων νιώθουν την ανάγκη να τον ευχαριστήσουν. Ακόμα κι εγώ που γελάω με τις βουτιές του, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ την εθνική χωρίς αυτόν.
Και αποχωρεί όχι με τον κόσμο να μισολέει από μέσα του “Όχι άλλος Καραγκούνης”, αλλά μετά από ένα ρεσιτάλ κατάθεσης ψυχής παίζοντας 120 ολόκληρα λεπτά στα 37 του χρόνια. Τρέχοντας περισσότερο από κάθε άλλον ποδοσφαιριστή και ας είχε πολύ άσχημες εκτελέσεις στα φάουλ ή έκανε κάποια λάθη. Αναγκάζοντας ακόμα και ξένους φιλάθλους να ζητάνε λίγη από την ψυχή του τυπάρα στους δικούς τους παίκτες. Αποχωρεί όρθιος (αυτός που λατρεύει να κυλιέται στο χορτάρι) έστω μετά από μια οδυνηρή ήττα. Ο Καραγκούνης αντιπροσωπεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο καλύτερα από κάθε άλλον. Τόσο στα θετικά, όπου το όποιο έλειμμα ποιότητας ιδανικά αντικαθίσταται από το πάθος, την εργατικότητα, την αυτοθυσία, όσο και στα αρνητικά με την πονηριά του και το θέατρό του. Ο τυπάρας όμως δεν είναι μία ακόμα καλτ φυσιογνωμία, είναι το πνεύμα αυτό που οδήγησε μια εθνική χαμηλών δυνατοτήτων να είναι παρούσα σχεδόν σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, να κατακτήσει ένα Euro (μαζί με ορισμένους ακόμα σπουδαίους ποδοσφαριστές), να κάνει πολλούς ξένους να αφρίζουν μιλώντας για “boring Greece” και πολλούς Έλληνες που πριν από το 2004 δεν ήξεραν καν ότι έχουμε εθνική ομάδα να ξενυχτάν για μια ομάδα και να μαζεύονται κατά χιλιάδες σε γκρουπ στο φέισμπουκ για το ποιος θα παίξει ή όχι. Αυτή είναι η παρακαταθήκη που αφήνει, αυτός κι όλη η φουρνιά του 2004 μαζί με τον Ρεχάγκελ.
Θα λείψει γιατί θα λείψει το πάθος και η μαχητικότητα, θα λείψει όμως κιόλας γιατί πράγματα που σε άλλους τα κράζεις στον Καραγκούνη τα θεωρείς ως μία πτυχή της περσόνας του. Το περπάτημα σαν κουτσαβάκι, την φάτσα συγκλονιστικής έκπληξης όταν χρεώνεται με φάουλ, την έτοιμη να κλάψει μουτσούνα διαμαρτυρίας, τον επικό χθες πανηγυρισμό του όταν απλά περνάει μπροστά από την κάμερα κάνοντας μια βουτιά ΜΟΝΟΣ του πάνω από τον Παπασταθόπουλο. Γιατί ο Καραγκούνης είναι όλα αυτά μαζί και αν αφαιρούσες οτιδήποτε δεν θα ήταν πια ο ίδιος και το ποδοσφαίρο θα ήταν αρκετά πιο βαρετό.
15 σχόλια σχετικά με το “Αυτός που έπεφτε, φεύγει όρθιος”
Γιατρέ μου, είναι δυνατόν να ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά όταν είπε ο Καραγκούνης “ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι;”.
Μπορει στο μελλον να βρουμε καλυτερο παιχτη στη θεση του Καραγκουνη στο γηπεδο.Καλυτερο συμβολο και καλυτερο ηγετη-εμψυχωτη παντως δεν θα βρουμε.
Το ένστικτο του κόσμου είναι πάντα αλάθητο. Και ξέρει να αναγνωρίζει αυτούς που όταν μπαίνουν στο χορτάρι μπαίνουν γιατί αγαπούν το άθλημα και όχι αυτούς που ψάχνουν ένα πλάνο να επιδείξουν την κώμη και το τατού-μανίκι τους.
Γι’ αυτό και άλλοι θα φύγουν με 100.000 κόσμο να τους το ζητάνε επιτακτικά και άλλοι φεύγουν έχοντας γράψει σε ηλικία 37 χρονών 13,5 χιλιόμετρα (1 χλμ παραπάνω από το 2ο), έχοντας παίξει 120′ και έχοντας λάβει καθολική αναγνώριση από τους οπαδούς όλων των ομάδων.
Σεβασμός στο μεγάλο Κάρα.
ειναι πολυ κριμα να μεινει ο Καραγκουνης στην συνειδηση αρκετων ως συνωνυμο της “βουτιας”.
20 χρονια παθος με το ποδοσφαιρο, εκει σε ολες τις μεγαλες πορειες του παο παντα μπροστα, να παιζει 5-10 λεπτα με κομμενο χιαστο στο Καμπ Νοου, με καριερα σε Μπενφικα, Ιντερ, Φουλαμ (στα 36 στην Αγγλια οχι σαν κομπαρσος). Με την εθνικη σε ολα μεσα, κατακτηση Euro με επικους πανηγυρισμους φορωντας τιαρα και τελευταιο παιχνιδι στους 16 του Μουντιαλ, 120′, σε συνθηκες Βραζιλιας, με τρεξιμο σε ολο το γηπεδο.
η αποδειξη πως η σκληρη δουλεια σε φτανει πιο μακρια απο το ταλεντο. το ταλεντο ειναι μονο μπονους για να πας λιγο πιο μακρια απο εκει που θα σε φτασει η δουλεια, κ ο Καραγκουνης πρεπει να ειναι ο ελληνας ποδοσφαιριστης που εχει δουλεψει πιο πολυ απο ολους κ σιγουρα αυτος που αγαπαει το ποδοσφαιρο πιο πολυ απο ολους.
δεν ξερω αν θελω να γυρισει στον παο. θα ακουει γκρινια στην πρωτη ευκαιρια, δεν το αξιζει, καλυτερα εξωτερικο κι ας μην τον ξαναδω να παιζει live.
ο σημαντικοτερος Ελληνας ποδοσφαιριστης. ελπιζω να μην του κανουν στην εθνικη κανα φιλικο της πλακας για να τον “τιμησουν”. αυτος ο παικτης αξιζει να τον θυμασαι σαν τελευταιο του παιχνιδι αυτο με την Κοστα Ρικα, να “πεθαινει” μεσα στο γηπεδο για 120′ στα 37 του κ να βγαινει ορθιος οπως λες.
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Καραγκουνης, ο αγαπημενος μου παικτης 🙂
διαβασα μονο την πρωτη παραγραφο. εισαι γελιος και δεν εχεις ιδεα απο μπαλα. και σιγουρα..δεν εχεις μπει ποτε σε ποδοσφαιρικο γηπεδο να παιξεις. ηλιθιε,καραγκιοζη.
εκείνο το καλοκαίρι, έκανα κάμπινγκ στην εύβοια. και δεν είχα ξανακάτσει ποτέ να δω την εθνική. είπα στους άλλους,
-φεύγω, παω να βρω καφενείο να δω την μπάλα. -ποιά μπάλα; -την ελλάδα μα την πορτογαλία. -που πας, θα φάμε πέντε!-θα τους πελεκήσουμε, θα δείτε.
(το έχετε νοιώσει ποτέ, εκείνη τη φωνούλα μέσα σας και εκείνο το πραγματάκι που σπρώχνει στο στήθος σας στο στήθος σας επίμονα; εκείνο μου το έλεγε. Περπάτησα ενα χιλιόμετρο μες τον ήλιο για να βρω τηλεόραση.Οταν βάρεσε ο καρα εκείνο το σούτ, με το που ακούμπησε την μπάλα, εκείνο το πραγματάκι άρχισε να σπρώχνει με δύναμη, και η φωνούλα να γίνεται ουρλιαχτό και να λέει:το κάρφωσε-γκόοοοολ!!! Είχα σηκωθεί όρθιος πριν περάσει η μπάλα την γραμμή της μικρής περιοχής, και είχα τουμπάρει το τραπέζι).
Όταν γύρισα στους άλλους και τους είπα οτι η ελλάδα νίκησε δεν με πίστεψε κανένας.
Σε ευχαριστώ, γιώργο καραγκούνη.
Aνώνυμε 1, κρίμα. Στη 2η παράγραφο γίνεται καλύτερο, χάνεις. Φαντάζομαι έφτασες μέχρι εθνική αλλά μετά ένας τραυματισμός σου έκοψε την καριέρα;
Εγώ μόνο μπιρίμπα έπαιζα μικρός δυστυχώς.
Ανώνυμε 2, μου αρέσουν αυτές οι προσωπικές ιστορίες που σε κάνουν να θυμάσαι ένα συγκεκριμένο γεγονός.
Gia και εγώ το ίδιο τσίμπιμα ένοιωσα.Το μόνο που σκεφτόμουν μετά το παιχνίδι με την Ακτή(και κατα τη διάρκεια βέβαια) ήταν τι θα γίνει όταν αποσυρθεί ο Κάρα και δεν υπάρχει άλλος τέτοιος πάιχτης και ούτε νομίζω θα ξαναυπάρξει.Τεράστιο respect και ελπίζω όταν γυρίσει στον παο να μην αρχίσουν πάλι να τον κράζουν.
Οι μόνοι παίκτες που βρίζω στα σοβαρά και ανερυθρίαστα είναι όσοι παίζουν αντιαθλητικά. Τους υπόλοιπους τους κράζω όταν νιώθω ότι πρέπει να τους κράξω, έχω όμως συναίσθηση ότι ο άλλος είναι στο γήπεδο κι εγώ αγκαλιά με τον ανεμιστήρα (ή το καλοριφέρ, ανάλογα τη διοργάνωση).
Το έχω πει και θα το ξαναπώ, ποτέ δε με συνεπήρε το ταλέντο του Καραγκούνη, είχε όμως πάντα απίστευτη καύλα να παίξει μπάλα αυτό το παλικάρι. Γι’ αυτό και το respect.
Αμα ειναι προθυμος να παιζει οσο επαιζε φετος στη φουλαμ,να μη γκρινιαζει στον προπονητη και να μην ξαναρχισει τα καπετανατα και τα κολλητηλικια με τον καθε εχθρικο προς την ομαδα δημοσιογραφο,δεν θα τον κραζει κανενας.Οχι οτι τον εκραζε ποτε κανεις,μια ζωη τον αποθεωνε ολο το γηπεδο.Αλλο μουρμουραω επειδη επαιρνε τη μπαλα αγκαζε σε καθε στημενο (κι αυτο σπανια,στα τελειωματα κιολας) αλλο κραζω.
Και βεβαια,ολοι τωρα τον τιμουν και μιλανε για τον εμβληματικο αρχηγο,παιχταρα,παραδειγμα κλπ,οταν του κλεβανε με καθε λογης πουστια τα πρωταθληματα και τα κυπελλα,δεν μιλαγε κανεις…η μαλλον λεγανε “που πας με τον καραγκουνη και τον μπασινα”…
-Είχα ένα γνωστό που έπαιζε στην εθνική;
-Και τι έγινε;
-Τον πάτησε νταλίκα.
Σουρρεαλισμός κιετς. Πως σας φάνηκε;
Στο δια ταύτα, ο Καραγκούνης όρισε κι αυτός μια μπάρα. Ήταν ο αντιτηλεοπτικός καυλομπαλάκιας, η μούρη που κανένα φοτοσοπ δε μπορεί να την κάνει λιγότερο καραγκουνέικη, ο εμμονικός τρόμπας που δεν ξεκόλλησε ποτέ απ την αλάνα και τον αγαπάμε γι αυτό και ο κουραστικός λακαμάς που θα τον είχαμε σμπαραλιάσει τόσο στα φατούρα άμα ήταν στη δικιά μας γειτονιά που δε θα του μενε αυτοπεποίθηση να πατήσει στο γκαζόν του γείτονα, πόσο δε μάλλον σε γήπεδο γιατί έτσι. Εργασιακό ήθος εξωπραγματικό για τα δεδομένα που ξέρουμε, συνοχή και συνέπεια ακόμα και σ αυτά που γράφαν ως κουσούρια και ακαιρεότητα. Καλή του ξεκούραση και πάμε γι άλλα. Σίγουρα δε θα μου λείψει το μόνιμο γιατι-σε-μενα-θε-μου βλέμμα με το παραμικρό. Τρώει χρόνο απ τη μπάλα
Τον έφερνε ο μπαμπάς του στις προπονήσεις. Ήταν 14-15 απο τον Παναθηναικό. Μεγάλο ταλέντο έλεγαν θα αφήσει εποχή. Λιγομίλητος, έκρυβε το χαμόγελό του. Όταν έμπαινε στο γήπεδο, άλλαζε τελείως. Φωνές, γκρίνια, πάθος. Τελειώναμε και καθόταν και έκανε κοιλιακους και σουτ. Μετά πάλι, άλλαζε. Σκυφτός έφευγε, ούτε κουβέντα. Μου είπε οτι σκεφτόταν τα λάθη που είχε κανει στη προπόνηση. Σε ένα αγώνα είχε πάρει τη μπάλα πίσω απο το κέντρο, πέρασε και το τερματοφύλακα και γκολ. Απο εκείνη τη μέρα το φωνάζαμε Diego. Του άρεσε του άτιμου. Τεχνική απίστευτη, άσχετα με αυτά που βλέπετε οι περισσότεροι( οι της μπιρίμπας ). Μόνο μειονέκτημα του η μεγάλη πάσα. Του άρεσε να φοράει το 10, η θέση του ηταν 8άρι βέβαια. Πέραςαν τα χρόνια και οι περισσότεροι είχαμε τραυματισμούς ( οπως είρωνεύεται παραπάνω ο φίλος ). Αρκετά παιδιά απο εκείνη τη τρελοπαρέα του συγχωρεμένου του κυρ-Γιάννη, στελέχωσαν μια άλλη ομάδα που το 2004 εβγαλε την χώρα στους δρόμους. Κλείνοντας για να μη καταχραστώ τη φιλοξενία σας, ο Καραγκούνης για εμένα τουλάχιστον ήταν πηγή δύναμης, έμπνευσης και αφοσίωσης στο στόχο. Και ναι βούταγε, έπαιρνε τη μπάλα με το χέρι, μίλαγε συνέχεια στους διατητές, αλλά παράλληλα μας θύμιζε, χρησιμοποιώντας πράξεις που χαρακτηρίζουν τη φυλή μας, το γεγονός οτι είμαστε εκεί εκπροσωπόντας τη. Αυτά.
Νιώθω την ανάγκη να συγχαρώ τον Ang5 και να θέλω να μάθω περισσότερες βιοματικές ιστορίες σαν κι αυτήν που περιγράφει για τον Κάρα.
Θα ανεφέρω μόνο ένα στιγμιότυπο που για μένα δείχνει τη σημαντικότητα του. Τη στιγμή που βγαίνει τραυματίας από το Καμπ Νου, ξέραμε όλοι ότι αποκλειστήκαμε, ότι η ομάδα δεν θα άντεχε χωρίς την ψυχή της,τον τυπάρα.
Όταν μάθαμε οτι δεν θα παίξει στον τελικό της Πορτογαλίας πήγε ο νους μας στο κακό για λίγο. Γιατί ήταν ο πραγματικός MVP του 2004! Και όλων των εποχών της ΕΘνικής Ελλάδας. Ψυχάρα, λίγη μπάλα, αλλά απαραίτητος σε κάθε ομάδα που δεν είναι Ρεαλ, Μπάρτσα, κ.ο.κ. Και για κάτι βόρειους στενόμυαλους “ρατσιστές” να θυμόμαστε οτι η μεγαλύτερη ψυχή του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι Πυργιώτης! Έτσι!