Η ομάδα που γουστάρουμε να κράζουμε
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αποτελεί συνήθως έναν τρόπο ψυχοθεραπείας για όλους μας. Χωρίς ιδιαίτερο άγχος μπορείς να παρακολουθήσεις μπάλα επιπέδου Σούπερ Λίγκας και να μην αναγκάζεσαι να υπομένεις το άγχος της νίκης (γιατί η ήττα συνήθως δεν πειράζει τόσο, απλά βγάζει τον προπονητή που κρύβεται μέσα μας). Είναι μια ομάδα που λίγοι αγαπάμε όσο τους συλλόγους μας και μπορούμε όλοι να κράζουμε παρέα και ταυτόχρονα να πανηγυρίζουμε κιόλας μαζί (εκτός αν είσαι κανένας κολλημένος που προσπαθεί με το ζόρι να βγάλει τα κοινωνικοπολιτικά του απωθημένα). Δεν παίζει καλή μπάλα, δεν έχει ιδιαίτερα καλούς παίκτες, αλλά εδώ και μια δεκαετία έχει καταφέρει να βρίσκεται πάντα εκεί, σαν τις κατσαρίδες μετά τον πυρηνικό όλεθρο.
Υπάρχουν χίλιοι λόγοι να μην σου αρέσει η εθνική Ελλάδος. Να είσαι φίλος του καλού ποδοσφαίρου, να είσαι γάβρος και να μην γουστάρεις τον Κατσουράνη, να είσαι βάζελος και να μη γουστάρεις τους γάβρους παίκτες, να είσαι ΑΕΚτζής και να σε πονάει να βλέπεις παλιούς σου παίκτες, να είσαι ΠΑΟΚτζής και να κράζεις που πήρε Γκέκα αντί Κλάους και πάει λέγοντας. Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα, αυτοί είναι οι παίκτες της, θες κλαρινογαμπροί, θες άμπαλοι, θες γκρινιάρηδες που τα βάζουν μονίμως με τον κόσμο, αυτούς έχουμε και οι παίκτες έχουν εμάς για οπαδούς. Έτσι πορευόμαστε εδώ και χρόνια σε αυτή τη συμβιωτική σχέση.
Η συγκεκριμένη φουρνιά δεν έχει την ποιότητα του 2004, ούτε σε ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, ούτε σε ταλέντο. Ξεκίνησε με ένα μετριότατο παιχνίδι κόντρα στην Κολομβία, το οποίο θα μπορούσε να ήταν στο Euro 1992 αν αντί για τη Δανία, είχε κληθεί η Ελλάδα να μαζέψει τους παίκτες από την Μύκονο. Ασύνδετη ομάδα, χωρίς κατοχή, με παιδικά λάθη πίσω και με έναν Σάντος να μην έχει μάθει από λάθη του παρελθόντος. Ακολούθησε ένα ματς με 100% ελληνικό ποδοσφαιρικό DNA. Ελλάδα με πάθος, χωρίς πολλά παραπάνω όμως και χωρίς ποιότητα, ματς που θα μπορούσε να κερδίσει άνετα όπως έχει κερδίσει δεκάδες παρόμοια από τότε που απέκτησε φανέλα. Το τελευταίο παιχνίδι έφερε αναγκαστικές αλλαγές και θεωρώ ότι ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουμε δει από την Ελλάδα. Όχι γιατί κερδίσαμε, προσπαθώ όσο μπορώ να κρίνω από την εμφάνιση και όχι το τελικό σκορ, αλλά γιατί είδαμε την ομάδα να βάζει κάτω την μπάλα, να συνδυάζεται καλά στην αντεπίθεση, να κάνει ευκαιρίες, να είναι καλή αμυντικά έχοντας σοβαρότερους αντιπάλους από τους αδύναμους Γιαπωνέζους και να κάνει ακόμα και τους ξένους δημοσιογράφους να παραδέχονται την ανωτερότητά της.
Αν ήμουν Κογκολέζος ή Πακιστανός ή Καναδός δεν θα υποστήριζα την Ελλάδα στην επόμενη φάση επειδή μάγεψε χθες, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι Έλληνας και ξέρω το ταβάνι αυτής της ομάδας. Όταν στο ψυγείο έχεις μόνο ψωμάκι για τοστ και μερικές φέτες άπαχο τυρί μαζί με γαλοπούλα, δεν περιμένεις να φας φιλέτο με καραμελωμένα αμύγδαλα και πατέ ελιάς. Θα φας το τοστάκι σου και θα πεις, δε γαμιέται, τους Ισπανούς τους χτύπησε μέχρι και κεραυνός στην επιστροφή τους, εμείς θα δούμε ματσάκι και την Κυριακή. Και αν χάσεις από την Κόστα Ρίκα θα μπορέσεις να ξανακράξεις τον καρπουζά από το Εστορίλ που έβαλε πάλι τον Κατσουράνη. Αν κερδίσεις θα πανηγυρίσεις κι εσύ με τους άλλους, για λίγες στιγμές και χωρίς να πρέπει να έχεις τύψεις επειδή χαίρεσαι για την μπάλα, όπως με το ζόρι θέλουν να σου προκαλέσουν ορισμένοι γιατί απαγορεύεται να ξεχάσεις για μισή ώρα την Ελλάδα των μνημονίων και της ανεργίας. Γιατί είναι η ομάδα που λατρεύουμε να κράζουμε και δεν ήταν ποτέ θέμα επιλογής μας.
23 σχόλια σχετικά με το “Η ομάδα που γουστάρουμε να κράζουμε”
Πολύ ωραία άρθρο, ακόμη καλύτερη η φωτογραφία με το Σαμαρά να παρηγορεί τον Μπαρί αλλά η τελευταία παράγραφος είναι καταπληκτική.
Μόνο εγώ φαντάστηκα ότι στην πραγματικότητα δεν τον παρηγόρησε, αλλά του είπε δύο λογάκια για τον ψυχολογικό πόλεμο πριν την εκτέλεση του πέναλτι; Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτά, θα μου πεις.
Η Εθνική είναι σαν το φαΐ της μανούλας, την αγαπάς για αυτό που είναι.
Συμφωνώ (και συμπάσχω) με όλο το κείμενο, νομίζω τα συμπυκνώνεις όλα εδώ “αυτούς έχουμε και οι παίκτες έχουν εμάς για οπαδούς”.
Είναι συγχρόνως άμπαλοι, παθιασμένοι και τεμπέληδες με καλές προθέσεις. Ο μέσος Έλληνας δηλαδή.
Όχι και στην δικιά μας παρέα το είπαμε ότι θα του λεγε “Μου κανες μαγκιές, σύρσου τώρα στο χορτάρι”, αλλά ΟΚ είναι Good Guy Sam οπότε μάλλον δεν ισχύει.
Κατά τα άλλα συμφωνώ που συμφωνείς μαζί μου.
Χθες το βράδυ η καλύτερη ομάδα κέρδισε, τόσο απλά!
Ειδικα η τελευταια παραγραφος ολα τα λεφτα,ειδικα οταν σημερα,πρωι πρωι,με θολουρα στο ματι κι ηλιθιο χαμογελο ακομα καρφωμενο ακουγα μια ψευτοκουλτουριαρα να μου λεει τα γνωστα ηλιθιωδη :και τι εγινε-και σιγα πια-πφφ(με ξυνιλα)ποδοσφαιρο-εχουμε πιο σοβαρα θεματα κτλ κι αλλες πιπες.
Και ΝΑΙ ΔΙΑΟΛΕ,καλοι και κακοι αλλα αυτοι ειμαστε,και αν δεν αρεσουμε στους Αγγλους,στους Καναδους ή στους …Τζατζικιστιανους εχεσθη η φορβας εν τω αλω.
Εγώ πάλι θεωρώ ότι οι Έλληνες αγαπάνε αυτή την ομάδα πάρα πολύ, περισσότερο ακόμα και από την εθνική μπάσκετ που μας έχει χαρίσει περισσότερες στιγμές και γι αυτό βγαίνει όλη αυτή η γκρίνια όταν κάτι δεν πάει καλά.
Όλοι παραδεχόμαστε ότι είναι μεγάλη επιτυχία που είμαστε παρών σε κάθε μεγάλο τουρνουά, αυτό είναι δεδομένο! Το παράπονο μας έχει να κάνει με τις επιλογές των προπονητών και των ποδοσφαιριστών θεωρώ. Στις επιλογές του Σάντος με τον Κατσουράνη, τον Τζιώλη και τον Γκέκα. Ή στις επιλογές του Ρεχάγκελ παλιότερα με τον Χαριστέα πχ. Στις επιλογές των ίδιων των ποδοσφαιριστών που δεν έχουν καταλάβει ότι τα χρόνια πέρασαν και άφησαν τα σημάδια τους.
Όλες αυτές οι συγκυρίες δικαίωσαν όλους τους Έλληνες χθες που φώναζαν και πίκαραν αυτή την ομάδα. Δεν το έκαναν γιατί ήθελαν το κακό της, αλλά γιατί έβλεπαν αυτό που ο Σάντος και οι ίδιοι οι διεθνής δεν ήθελαν να δουν. Ότι η νέα γενιά Ελλήνων είναι εδώ και δεν έχει μόνο ταλέντο στην άμυνα. Μπορεί να παίξει και λίγη μπαλίτσα και να ευχαριστηθούμε και μεις οι Έλληνες την εθνική μας.
Χθες όλοι εμείς επιβεβαιωθήκαμε πανηγυρικά…
Η εθνική μπάσκετ είναι η “επίσημη αγαπημένη”. Την ερωτεύθηκες σε τρυφερή ηλικία, εκείνη τη στιγμή που νόμιζες ότι είναι ο κόσμος σου. Ο έρωτας με τα χρόνια πέρασε και ως “επίσημη” την έμαθες. Την ανέχεσαι και τη θαυμάζεις. Ξέρεις τι να περιμένεις από αυτήν και πότε. Ξέρεις ακόμα και πότε θα σε ξενερώσει και πότε θα τσακωθείς μαζί της. Έχεις μάθει απ’ έξω ποιο είναι το καλύτερο πιάτο της και τι νομίζει ότι μαγειρεύει καλά. Περιμένεις το πότε θα προσπαθήσει να σε εντυπωσιάσει και πότε θα θέλει να μη τη συγκρίνεις με τη μάνα σου.
Η εθνική ποδοσφαίρου είναι ερωμένη. Μπήκε ξαφνικά στη ζωή σου. Ήταν πάντα στον περίγυρο, αλλά την πρόσεξες (Καλέ πως ομόρφυνες έτσι;) το 2004. Και την αντιμετωπίζεις ως ερωμένη. Δηλαδή έχεις πάντα την απαίτηση να είναι κοκέτα, φτιαγμένη, όμορφη, σέξυ, πρόστυχη, καύλα. Να σου κάνει πάντα τα γούστα γιατί την έχεις για να ξεσκάς. Αν ήθελες σταθερότητα, σιγουριά και παντρειά υπάρχει η επίσημη.
Ξέρεις Elaith, δεν είναι ότι είμαστε αυτοί οι οπαδοί, είναι ότι αγαπάμε έτσι σαν λαός.
Όποιος θεωρεί ότι ο σωστός ο άντρας παντρεύεται την ήσυχη για να του πλένει τα πουκάμισα και χρυσοπληρώνει την άτακτη για να του φοράει ζαρτιέρες να μην γενικεύει για όλο τον πληθυσμό.
Και ποτέ δεν μου άρεσε το μπάσκετ.
Πώς το καταφέρατε και το πήγατε στην μάχη των φύλων…
Τώρα για μπάσκετ-ποδόσφαιρο νομίζω ότι έχει να κάνει και με το πότε γεννήθηκε κανείς. Όταν έχεις δει Γκάλη-Γιαννάκη πχ σε αντιδιαστολή με Βαμβακούλα (δεν θυμάμαι αν συνέπεσαν αλλά ΟΚ) είναι αλλιώς. Όταν μεγάλωσες με “βάλτο αγόρι μου” αλλά και “ο κολοσσός Δέλλας” επίσης είναι αλλιώς.
Νομίζω ότι υπάρχει διαφορά και στον κόσμο που βλέπει μπάσκετ από αυτόν που βλέπει ποδόσφαιρο (μιλάω για αυτούς που είναι είτε μπασκετικοί, είτε ποδοσφαιρικοί και όχι και τα δύο). Δεν είναι τυχαίο ότι γενικά και οι ιδιοι οι αθλητές διαφέρουν. Μπασκετμπολίστες ΣΥΝΗΘΩΣ είναι πιο σοβαροί και λιγότερο κλαρινογαμπροί από ποδοσφαιριστές.
Ραμόν κάτι παρόμοιο ήθελα να πω. Ότι είμαστε έτσι σαν οπαδοί γιατί είμαστε έτσι και σαν λαός. Αν και ΟΚ, δεν ξέρω αν μπορούμε να δίνουμε ή όχι γενικά χαρακτηριστικά σε λαούς. Εσύ πιθανότατα να το έχεις μελετήσει παραπάνω από μένα. Πόσο τα στερεότυπα υπάρχουν δηλαδή ή όχι.
Γεννήθηκα ανήμερα τελικού Μουντιάλ, Ιταλία- Δ. Γερμανία 3-1. Το λες και καρμικό.
Επίσης, λόγω ύψους με πρήζανε από το δημοτικό “μα γιατί δεν παίζεις μπάσκετ;” και μου έμεινε μια εγγενής αντιπάθεια.
Έχω την εντύπωση ότι η διαφορά στη σοβαρότητα (εξωτερικά, τι κάνει ο καθένας σπίτι του δεν ξέρω) έχει να κάνει με το ότι στο ΝΒΑ πας αν κουτσοβγάλεις έστω το κολέγιο, ενώ στη Γιουβέντους σε βουτάνε από την αλάνα.
Η μονη επισημη αγαπημενη που αναγνωριζω ειναι η φασολαδα με μπουκοβο και μια τζουρα καυτερη πιπερια. Σε ενα πολυ στενο νουμερο 2 ερχονται οι Rotting Christ. Τα υπολοιπα ψυχαναγκαστικα με μπασκετ και ποδοσφαιρο ουτε τα καταλαβα, ουτε θα τα καταλαβω. Και με τα οσα τεκταινομενα τρεχουν στον ποδοσφαιρικο Αρη, βαδιζω ολοταχως προς αγορα εισιτηριου διαρκειας Προοδευτικης Τουμπας. Οχι για against modern football, μικροαστος ειμαι, αλλα για να βλεπω επιτελους λιγο μπαλιτσα χωρις προεδρους, οργανωμενους και τις λοιπες καρκινιες.
Όχι βρε παιδιά, δεν είπα ότι παντρεύεσαι την ήσυχη που σε φροντίζει και παίζεις με την τσαχπινοχαργαλιάρα. Είπα ότι τη μία την έχεις δεχτεί ως αυτό που είναι και από την άλλη έχεις συνεχώς απαιτήσεις, ακόμα και παράλογες.
Gia, έχω το ίδιο θέμα με το βόλεϋ. Το σχολείο που πήγα είχε διακρίσεις σε σχολικούς αγώνες βόλεϋ και μας ανάγκαζαν να παίζουμε όλα τα παιδιά μόνο βόλεϋ. Δεν το αντέχω από τότε.
Elaith, το τι ορίζεται ως λαός και το πόσο επιδρούν τα κοινωνικά στερεότυπα στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του κάθε ατόμου είναι μια τεράστια κουβέντα που είναι α) άσχετη με το site, β) εκτός μουντιαλικού ενδιαφέροντος. Αυτά τα ξενέρωτα ακαδημαϊκά σε άλλη φάση, μετά τις 13 Ιουλίου.
http://www.sporcle.com/games/cysion/countries_by_stereotype
99%, δεν πρόλαβα να βρω μία λόγω χρόνου. Αναμένω τα σκορ σας. 🙂
Έχασα αυτό:
Boastful, fat, loud, fastfood, opinion about everything
Έβαλα Ελλάδα, αλλά ήταν ΗΠΑ
Έχασα Ινδία. Τώρα, αν κάποιος έχει όρεξη να διαβάσει κάτι που έγραψα πέρυσι τέτοιο καιρό περίπου για τα στερεότυπα κάπου αλλού: http://manosgang.blogspot.co.uk/2013/06/7.html
100% με 24/24 και αντε γεια γατακια!!!!:-)
Με δυσκολεψαν λιγο οι Αμερικανοι(ω ναι,αληθεια!!!!)
Ραμόν, πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου. Όσον αφορά τη “γάτα”, με λυπεί που οι ίδιες οι γυναίκες είμαστε πολλές φορές οι χειρότεροι εχθροί μας. Ο σεξισμός γιατρεύεται δύσκολα.
Εξακολουθώ να θεωρώ το σχόλιο σου λίγο μονόμπαντο, για λόγους που ξεφεύγουν από το παρόν post, και σε λίγο θα με βρίσει και ο οικοδεσπότης. Δεν θα σε έβαζα όμως ποτέ στην ίδια κατηγορία με π.χ. τον Ίβιτς. Ας πούμε υπάρχουν άντρες που δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα να πειράζεις μια γυναίκα στο δρόμο.
Θα βάλω ένα link για κάτι που δεν θα είχα ποτέ τα φόντα να το γράψω εγώ, αλλά όποιος έχει υπομονή ας το διαβάσει http://pinkmonkey.com/dl/library1/vindicat.pdf
Trivia: Η κόρη της συγγραφέως έγραψε τον Φρανκενστάιν.
btw δεν πρόλαβα την Κολομβία, έγραψα Νικαράγουα αρχικά.
Δεν είδα τα ματς της Εθνικής ιδαιίτερα φορτισμένος. Δηλαδή, δε ξενέρωσα στο πρώτο, δε κοιμήθηκα ούτε έλιωσα από αγωνία στο δεύτερο και δε πανηγύρισα στο τρίτο. Έχω 2 σχόλια για την ομάδα μας και τη νίκη της Τρίτης:
1. Η Εθνική μας είναι μία από τις 3 χειρότερες ομάδες της διοργάνωσης, όσον αφορά το τι βλέπεις. Δεν είναι ούτε καν στις 5-8 χειρότερες ομάδες, αλλά είναι στο top-3 των πιο δύσκολων να παρακολουθείς (το Ιράν πχ. στα 2 πρώτα ματς έπαιξε πολύ καλύτερα απ’ ότι η Εθνική μας στο 3ο της). Δυστυχώς (για τους παίκτες μας) πέσανε σε διοργάνωση που παίζεται πολύ μπάλα και βγαίνουν μάτια. Έχω παρακολουθήσει όλα τα ματς (ναι, και το Εκουαδόρ-Ονδούρα 2-1, Παρσκευή 1-3 πμ)
2. Οι αφρικανικές είναι παραδοσιακά άμπαλες και “εύκολες” ομάδες. Αν θυμάστε, και το 2010 τη Νιγηρία κερδίσαμε, με ανατροπή και αφού οι αφρικανοί πήραν κόκκινη. Στο παρόν Μουντιάλ, όλοι οι αφρικανοί μαζί λίγα έχουν κάνει. Καμερούν η πιο απαράδεκτη ομάδα της διοργάνωσης, Γκάνα μια απ’ τα ίδια (σήμερα παίξανε μπουνιές και το βράδυ μένουν έξω), η Ακτή έμεινε έξω μετά από νίκη-ανατροπή στην πρεμιέρα, η Αλγερία έχει μια τεράστια και ανέλπιστη νίκη επί της Κορέας αλλά μάλλον δε θα περάσει και η Νιγηρία πέρασε μεν, αλλά έπαιξε χάλια με το Ιράν και κέρδισε τη Βοσνία κυρίως επειδη οι Βόσνιοι πνίγηκαν στο “πρέπει”.
Θέλω να πω δεν είναι άθλος να περνάς στη διαφορά τερμάτων, με αντίπαλο αφρικανική ομάδα (παραδοσιακά οι πιο άμπαλες) και έτερο αντίπαλο μια ομάδα που έφαγε 4 γκολ στο do-or-die (τα τζαπόνια). Εμείς το κάνουμε άθλο. Και ένας λόγος που δε μπορεί να μου γίνει πιο συμπαθής η Εθνική μας είναι οι “τσολιάδες” γύρω της. Αλλά την παρακολουθώ και την αγαπάω, δεν τίθεται θέμα.
Mια χαρα παιξανε με την Ακτη και χαρηκα για την προκριση.Μαγκια τους,στα ισα παιξανε και πενταδικαια περασανε.Αυτο δεν σημαινει οτι δεν μου γυρνανε τα μυαλα οταν βλεπω τον μανιατη να διαμαρτυρεται και τον τοροσιδη να βουταει.Τι να κανουμε, ανθρωπινα ειναι αυτα.Ουτε μπορω να μην γκρινιαζω που κατεβηκαμε σε μουντιαλ με δυο φορ,εκ των οποιων ο ενας σακατης κι ο αλλος ο φανηγκεκας…
Οπως θα χαρω αν περασουμε την κοσταρικα (51-49 φαβορι μας εχω), κι ας ξερω οτι τα φραγκα που θα μαζεψει η επο θα πανε σε συγκεκριμενους ανθρωπους που κατα βαση καταστρεφουν το ποδοσφαιρο μας εδω και δεκαετιες.
Κατα βαση νομιζω οτι γινεται χαμος καθε φορα με την εθνικη,γιατι ολοι οι οπαδοι σε αυτη τη χωρα (που εχει ελαχιστους φιλαθλους) ειναι πραγματικα μπερδεμενοι με το τι να κανουν.Θελουν και να κραξουν,να γκρινιαξουν,να βρισουν,και να χαρουν,να υποστηριξουν,να πανηγυρισουν το ιδιο.Και απλα καθε φορα πανε με το αποτελεσμα.Μεχρι το επομενο.
υγ.SCORE
24/24
TIMER
00:54
You got 100% correct
AVERAGE SCORE: 77%
SHARE RESULT
Great job! Have you considered having your own theme music?
@Ραμόν το διάβασα, μου αρέσει αρκετά. Απλά δυο πράγματα.
Πρώτον, δεν έρχεται σε αντίθεση με το “αγαπάμε έτσι σαν λαός”;
Δεύτερον, μερικές φορές μου αρέσουν τα στερεότυπα ή μάλλον για να το πω αλλιώς η διαφορετικότητα. Είναι ενδιαφέρον να είναι οι Γιαπωνέζοι όπως είναι και οι Γερμανοί αλλιώς. Αν όλα γίνουν ίδια χάνεται αυτό και να πω την αλήθεια μου αρέσει.
@Gia το Νικαράγουα ήταν πολύ ψαγμένο, για μένα κέρδισες
@Στέφανε διαφωνώ για το τοπ-3 αλλά ΟΚ. Συμφωνώ αρκετά στο τελευταίο σου κομμάτι.
@Πανάγο συμφωνούμε απόλυτα
Stperhaimer πέρνα απο στέκι της προο στη μπότσαρη να σε τρατάρουμε ενα εισιτήριο με 30 ευρα εισαι αρχοντας και επειδή εισαι εσυ σε κάνουμε και με 25
@ Oliver Kahn
Αμα δεις τροφαντουλη με γυαλι ηλιου Μπιτ Μπαζαρ και υφος “φαινομαι πιο παραταιρος κι απο τον Δελλα φορ”, υπαρχει σοβαρη περιπτωση να ειμαι εγω. Μετανοειτε.