Μια καριέρα γεμάτη ποδοσφαιρική καύλα
Υπάρχει μια κατηγορία ποδοσφαιριστών που βρίσκεται ανάμεσα στους κορυφαίους και πολυαγαπημένους και στους μέτριους και αδιάφορους. Μια κατηγορία που αποτελείται από παίκτες που δεν φτάνουν ποτέ στο ζενίθ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, εκεί που κάποιοι λίγοι εκλεκτοί διεκδικούν τα μεγάλα ατομικά βραβεία, αλλά και που δεν είναι ποτέ ένα απλό όνομα στην ενδεκάδα μιας ομάδας. Μια κατηγορία που θα μπορούσε να έχει ταμπέλα πάνω από τη νοητή είσοδο της το ρήμα ‘γουστάρω’, γιατί τους παίκτες που συμπεριλαμβάνεις σε αυτή δεν τους συμπαθείς απλά, δεν τους θαυμάζεις ακριβώς, δεν τους θεωρείς “εξωπραγματικούς”, όπως κάποιους θρύλους του παιχνιδιού, απλά τους γουστάρεις και τους γουστάρεις τόσο που το ‘σ’ και το ‘τ’ στη μέση της λέξης τα τονίζεις παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται, μόνο και μόνο για να δείξεις στον συνομιλητή σου την πραγματική ένταση του συναισθήματος. Μια κατηγορία στην οποία μπαίνουν παίκτες που σχεδόν κάθε τους κίνηση, κάθε τους πανηγυρισμός, κάθε τους πλασέ, κάθε τους τακουνάκι, ακόμα και η φυσιογνωμία τους τις περισσότερες φορές, ‘βρωμάει’ μπαλίτσα.
Ο Νταβίντ Βίγια μπήκε σε αυτή την αυστηρά προσωπική και κλειστή λέσχη από την εποχή που έπαιζε ακόμα στη Βαλένθια, εδραιώθηκε εκεί στα χρόνια που φορούσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, παρέμεινε εκεί και τη σεζόν που ήταν στην Ατλέτικο, χάρη σε γαμηστερές στιγμές σαν κι αυτή στο παιχνίδι με την ομάδα που τον παραχώρησε για μόλις πέντε εκατομμύρια ευρώ, και θα μείνει για πάντα εκεί, σαν προσεγμένο και ευλαβικά τοποθετημένο καδράκι στον τοίχο, στο οποίο μέσα θα βρίσκεται η παραπάνω υπέροχη φωτογραφία: η στιγμή που πετυχαίνει με τακουνάκι το τελευταίο του γκολ με την εθνική Ισπανίας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, ένας τέλειος επίλογος (γιατί η φυγή από την Ευρώπη είναι σαν ποδοσφαιρικό τέλος, στο δικό μου μυαλό) σε μια καριέρα γεμάτη ποδοσφαιρική καύλα.
12 σχόλια σχετικά με το “Μια καριέρα γεμάτη ποδοσφαιρική καύλα”
εχε χαρη που σε εκανε γνωστο η Βαλενθιαρα και δεν πηγες και στην Ρεαλ (πηγες στην αλλη αχωνευτη την Ατλετικο αλλα απο τοτε εχεις αρχισει να το κοβεις το τοπι)
To αλατοπίπερο στο όλο γουΣΤαρισμα(sic) του παίκτη είναι που βάζει στην φανέλα ολόκληρο το david villa
David Villa…
Ο δικός μου super star…
Ακριβώς αυτό που είπε ο duendes. Βρωμάει μπάλιτσα ο άνθρωπος.
Κρίμα που διάλεξε την Μπάρτσα(αν και κατάφερε, αυτό που δεν πρόκειται να είχε καταφέρει με την Βαλένθια, τους τίτλους),εκεί ήταν για μένα και ο ποδοσφαιρικός του υποβιβασμός, σε μια θέση όχι τόσο γνώριμη γι αυτόν και σε μια ομάδα που θα χρησιμοποιούσε το κάθε άμπαλο πιτσιρίκι της Μασία.
Σε μια ομάδα σαν τη Ρεαλ θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα θεωρώ.
Καλή συνέχεια σε ότι και να κάνει και είμαι σίγουρος ότι θα μάθει στα αμερικανάκια τι πάει να πει “soccer”.
Και να μην ξεχάσω να προσθέσω πως είναι ντροπή για τον Ντελ Μπόσκε το γεγονός ότι τον έκανε αλλαγή σ’ αυτό το τελευταίο του ματς πριν καν συμπληρωθεί μια ώρα αγώνα και μετά έλεγε ότι δεν ήξερε πως είναι το τελευταίο του ματς.
τι περιμένεις από τον ταβερνιάρη που ακόμα προτιμάει τον Τόρρες? Ή μήπως τώρα που θα πάει ο Κόστα στην Τσέλσι και θα πάρει πόδι ο Τόρρες πρέπει κάπως να βρει ομάδα? Τα μανατζεριλίκια σε όλο τους το μεγαλείο…
Oτι τον εκανε αλλαγη σε πειραξε,εδω τον ειχε παγκο για να βαζει μεσα τον ντιεγκο κοστα,τον τορρες και τον πεδρο,γελαει ο κοσμος…
Παιχταρας ο βιγια,τεχνιτης,γρηγορος,με τελειωματα.Πολυ νωρις φευγει για αμερικες και αραβιες,ειχε χαλαρα αλλα δυο χρονια καλη μπαλα…
Το ότι επέλεγε τον Κόστα αντί γι’ αυτόν για βασικό είχε μια λογική. Ο ένας έκανε απίστευτη χρονιά και ο άλλος τους τελευταίους μήνες έβαζε γκολ με το σταγονόμετρο.
Το ότι τον έβγαλε σε ένα αδιάφορο ματς από τόσο νωρίς, στο οποίο μάλιστα είχε σκοράρει, είναι τραγικό.
Eλα ρε,τι λες τωρα,ειδες πως επαιζε ο κοστα?μαυρα χαλια,απαραδεκτη η μη χρησιμοποιηση του βιγια (ουτε αλλαγη δεν τον εβαζε ο αστειος).
Ας τον εβαζε πλαγια στην τελικη,αμα ειχε τετοιο σκαλωμα με τον κοστα,εδω δεν μπορουσαν να πατησουν περιοχη και αυτος εβαζε πεντρο και τορρες…
Amunt Valencia
Μια μεγάλη αγάπη πολλά χρόνια. Είχαμε την τύχη στη Βαρκελώνη να τον δούμε με ένα χρόνο καθυστέρηση, λόγω του αποτυχημένου πειράματος Ibra. Δεν πήγε στη Μαδρίτη εξαιτίας ενός εμπάργκο του Raúl. Στη Βαρκελώνη πήρε αυτά που άξιζε, πρωτάθλημα, κύπελλο, Ch. L. και έδωσε μεγάλες παραστάσεις και στιγμές.
Το πιο τραγικό για το David Villa είναι την καριέρα του την έκοψε ένας δολοφόνος τσουρουκάς σε ένα αδιάφορο ματς στο παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων. Μετά δεν ήταν ποτέ ξανά αυτός που θαυμάσαμε. Στην αρχή νομίζαμε ότι τον τρώει το κύκλωμα Messi στη Βαρκελώνη, αλλά η φετινή χρονιά του στην Atlético απέδειξε ότι απλώς ο David Villa που αγαπήσαμε δεν υπάρχει πια. Τον αγαπάμε όμως για αυτά που μας χάρισε.
Και στην τελική ρε φίλε, πάρε τον σε λίγα προκριματικά και φιλικά στην εθνική να φτάσει τις 100 συμμετοχές το κέρατό μου. Το αξίζει και με το παραπάνω.
Symfwnw apolyta me ton Ramón Llul.Proswpika ton eixa anakalypsei apo otan epaize sth Zaragoza akoma kai elega ti paixtoura einai autos.Oneireuomouna na ton epairne h omada mou h Deportivo La Coruña,alla akomh ki an auto eixe symvei de tha ton kratagame panw apo enan xrono.Telos,symfwnw me olous gia ton taverniarh Del Bosque kai to poso poly ton exei adikhsei sthn ethnikh.Respect mpaladofatsa Villa!
Αυτό είναι αλητεία…
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=SQQvnJh5Cpc&w=420&h=315%5D