Οι ομάδες του Μουντιάλ 2014: Αγγλία

3 λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να την υποστηρίξει:

• Γιατί είναι το αλατοπίπερο του ποδοσφαίρου. Μουντιάλ χωρίς την Αγγλία είναι σαν πάρτι χωρίς αλκοόλ. Η εθνική Αγγλίας είναι εκείνος ο φίλος με τον οποίο μεγάλωσες μαζί, ο οποίος δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει ποτέ από την ανωριμότητα της παιδικής σας ηλικίας και να εξελιχθεί σε ένα σοβαρό πρότυπο. Δεν τον θαυμάζεις πλέον, δεν σε καλύπτουν οι ικανότητες και οι γραφικές, πλέον, συνήθειες του αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να σε καλέσει κάποιος σε ένα πάρτι και να μην τον πάρεις μαζί σου, ξέροντας πως ό,τι και να γίνει, όσες χυλόπιτες κι αν φάει από τις γκόμενες που θα είναι εκεί (παρ’ όλο που στην αρχή της βραδιάς θα είναι πεπεισμένος πως αυτή θα είναι η νύχτα του γιατί όλα τα σημάδια αυτό δείχνουν: την τελευταία φορά που είχε ρίξει γκόμενα ήταν πάλι Παρασκευή και οι δυο φορούσατε το ίδιο πουκάμισο και είχε φάει πάλι παστίτσιο το μεσημέρι), θα περάσετε καλά, γελώντας με τα καμώματα του μετά την δέκατη μπύρα και με τον ντόρο που θα προκαλέσει. Και αυτόν τον φίλο δεν θα σταματήσεις ποτέ να τον αγαπάς και να νοιάζεσαι γι’ αυτόν.
• Γιατί το Αγγλικό ποδόσφαιρο έχει περίοπτη θέση στην καθημερινή ενασχόληση του με το παιχνίδι από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Το πιθανότερο είναι ότι έχει μεγαλώσει θαυμάζοντας και αγαπώντας την Λίβερπουλ των καλών χρόνων ή την Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον ή την Άρσεναλ του Βενγκέρ ή εναλλακτικά υποστηρίζει σθεναρά κάποια πιο μικρή ομάδα όπως η Έβερτον, η Τότεναμ, η Νιούκαστλ ή η Λιντς, έχει παίξει αμέτρητες φορές στοίχημα ποντάροντας σε κάποιο όβερ της League One, έχει μια ιδιαίτερη συμπάθεια σε κάποια ακόμα πιο μικρή, γραφική Αγγλική ομάδα την οποία κάποια στιγμή μάλιστα έχει οδηγήσει σε κάποιο Ευρωπαικό τίτλο στο FM, η αγαπημένη του ποδοσφαιρική ταινία είναι αυτή για τον Μάικ Μπάσετ και έχει γελάσει αμέτρητες φορές με τα αστεία κατορθώματα των Άγγλων οπαδών, οι οποίοι φέτος μας χάρισαν και μια από τις ωραιότερες οπαδικές στιγμές, που την βλέπεις, την ξαναβλέπεις και δεν μπορείς να σταματήσεις να χαμογελάς και να κουνάς ρυθμικά το πόδι.
• Γιατί οι Άγγλοι είναι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες που διαμόρφωσαν την προσωπικότητα αρκετών από εμάς. Αν κάποιος με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίσει σήμερα την Αγγλία και ότι Αγγλικό έχει υπάρξει ποτέ από τη Ζωή, μέσα μας θα δημιουργηθεί μια τέτοια τρύπα που δεν γεμίζει ούτε με όλο το αλκοόλ που έχει καταναλώσει στη ζωή του ο Πολ Γκασκόιν. Παραφράζοντας τους (Άγγλους φυσικά) Μόντι Πάιθον: “Στην τελική, εκτός από τον Χίτσκοκ, τη ροκ μουσική, τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, τον Σαίξπηρ, τους Άγγλους stand-up comedians, τον Όργουελ, τις κακίες του Τσώρτσιλ, τον Κλιντ Μάνσελ, τις Αγγλικές σειρές, τον Τζον Λοκ, τη φωνή του Ντέιβιντ Ατένµπορο, τον Τόλκιν, τη ροκ μουσική, τον Σέρλοκ Χόλμς, τη ροκ μουσική, τα βυζιά της Κέλι Μπρουκ, τον Στήβεν Χώκινγκ, το Τοπ Γκίαρ, τον Τζέιμς Μποντ, τις Αγγλικές κωμωδίες, τον Ντίκενς, τον Γκάρι Όλντμαν, τους Πινκ Φλόιντ, τον Δαρβίνο, τον Μάικλ Κέιν, ΤΗ ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗ, τον Τσάπλιν, τη Ρέιτσελ Βάις και τον Πίτερ Σέλερς ΤΙ έχει προσφέρει η Αγγλία στον κόσμο;”

3 λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να μην την υποστηρίξει:

• Γιατί έχει σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του τους Ιρλανδούς. Ή τους Σκωτσέζους. Και αυτόματα αυτό συνεπάγεται πως έχει μέσα του μια ξεχωριστή θέση και για τους Άγγλους. Στη… χολή του.
• Γιατί αν γίνει κανένα θαύμα, αποκοιμηθεί στην πολυθρόνα του ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και σηκώσει ο Τζέραρντ την κούπα στις 13 Ιουλίου, τότε όλες οι αθλητικές σελίδες και φόρουμ, το youtube, το twitter, το παγκόσμιο ίντερνετ και ο πλανήτης γενικότερα θα καταρρεύσουν πλημμυρίσουν με αμέτρητα γραφικά παραληρήματα για το Αγγλικό μεγαλείο, τα οποία είναι δεδομένο πως δεν πρόκειται να σταματήσουν πριν το καλοκαίρι του 2018.
• Γιατί κάπου εκεί πάνω, στα λιβάδια μιας βροχερής και καταπράσινης περιοχής στην Αγγλία που το όνομα της σίγουρα τελειώνει σε -σάιρ, κάποιος δαιμόνιος δημοσιογράφος έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια να γράφει ένα βιβλίο “Είκοσι πέντε χιλιάδες και εξακόσιοι δέκα οχτώ τρόποι για να αποτύχεις όπως η εθνική Αγγλίας”. Και πάντα κάτι νέο προκύπτει και το βιβλίο αυτό δεν καταφέρνει να ολοκληρωθεί. Και ο τίτλος αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι. Και ο ίδιος ο επίδοξος συγγραφέας έχει πλέον πεθάνει από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και το έργο του το συνεχίζει ο γιος του, που τώρα μπαίνει σιγά-σιγά στο δεύτερο στάδιο αλκοολισμού. Και η ιστορία αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί πάντα θα υπάρχει ένα πέναλτι που θα καταλήγει σε μια αθώα μπύρα στο δεύτερο διάζωμα της κερκίδας ή μια μπάλα που θα γλιστράει νωχελικά κάτω από τα χέρια του Άγγλου τερματοφύλακα ή μια κόκκινη κάρτα που θα σηκώνεται προς τη μάπα ενός Άγγλου που έκανε μια κουταμάρα.