Ο τερματοφύλακας 10αρι
Από τότε που η επιλογή των αριθμών έγινε ελεύθερη στο ποδόσφαιρο και βλέπουμε φανέλες εκτρώματα με αριθμούς του τύπου 77, 99 και κάτι ξενέρωτα τέτοια η δύναμη που είχαν τα νούμερα κάπως χάθηκε. Ευτυχώς βέβαια αρκετά πρωταθλήματα κρατούν γερά ακόμα και έχουν νούμερα μέχρι π.χ. το 25. Οι αριθμοί δεν ήταν απλά μια παραξενιά, αλλά είχαν και συγκεκριμένο ρόλο δείχνοντας επί την ουσίας τι θέση παίζει ο κάθε παίκτης. Το δεξί μπακ το 2 και το αριστερό το 3 ήταν κλασσικά παραδείγματα. Ακόμα και σήμερα όμως αρκετοί από εμάς συνεχίζουμε να μιλάμε με τέτοιους όρους λέγοντας για κάποιον ότι είναι 8αρι ή και 10αρι. Αυτά βέβαια κυρίως στο ευρωπαϊκό πόδοσφαιρο γιατί για παράδειγμα στην Αργεντινή το δεξί μπακ έχει συνδυαστεί με το νο4 ή το αμυντικό χαφ με το 5 (και πολύ συχνά υπάρχει ο όρος doble cinco όταν μια ομάδα παίζει με δυο αμυντικά χαφ) και γενικά ανάλογα με την κάθε εποχή και το σύστημα που επικρατούσε μέχρι που έγινε η… αναστροφή της πυραμίδας.
Με την πάροδο των ετών έχουμε δει πολλά περίεργα, με παίκτες να παίρνουν νούμερα που δεν… τους αντιπροσώπευαν. Αμυντικούς να φοράνε νούμερα επιθετικών, τον Ζαμοράνο να βάζει 1+8 γιατί του φάγανε το 9, το… 69 του Λιζαραζού, τον Ζερουάλι με το 0 και πάει λέγοντας μέχρι τον Ροζέριο Σένι που κατέβηκε με φανέλα τριψήφια για το ρεκόρ αγώνων που συμπλήρωνε. Αν όμως έχει μείνει κάποιο ιερό και όσιο αυτό είναι τα νούμερα 1 και 10. Το 1 του τερματοφύλακα και το 10 του… δεκαριού. Με τις εξαιρέσεις τους βέβαια. Και ναι μπορεί ο Παντέλος ο Καφές να τίμησε όσο λίγοι το νούμερο 1 (κυρίως με το να ξεχνάς ότι υπήρχε στο γήπεδο και ότι το φορούσε), αλλά το 1 του τερματοφύλακα ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν και όχι από τον Οσβάλντο Αρντίλες.
Στο Μουντιάλ του 1974 τόσο η Ολλανδία, όσο και η Αργεντινή αποφάσισαν να δώσουν τα νούμερα στους παίκτες τους αλφαβητικά. Στους μεν Οράνιε η εξαίρεση ήταν ο πολύς Γιόχαν Κρόιφ που πήρε το 14, στη δε Αργεντινή οι τερματοφύλακες. Έτσι ο Ρουντ Γκέελς (που πιθανότατα προφέρεται Χχχχέεεεελς), ένας επιθετικός, εμφανίστηκε με το νο1 στην πλάτη γράφοντας ιστορία. Η ίδια πολιτική ακολουθήθηκε από την Αργεντινή το 1978 και το 1982 και επειδή τα ισπανικά είναι πιο φυσιολογική γλώσσα και έχουν και ονόματα με φωνήεντα έγιναν γνωστοί ο Νορμπέρτο Αλόνσο και ο Οσβάλντο Αρντίλες παίζοντας με το 1 χωρίς να είναι τέρματα. Το έθιμο συνεχίστηκε και το 1986 με τον Σέρχιο Αλμιρόν, αλλά ο Ντιέγκο πάτησε πόδι και πήρε το 10 και το ίδιο έκαναν οι παλιοσειρές Πασαρέλα και Βαλντάνο παίρνοντας το 6 και το 11 αντίστοιχα.
Όπως ήταν λογικό οι τερματοφύλακες σε αυτές τις περιπτώσεις έπαιρναν ότι τους τύχαινε (για παράδειγμα ο Πάτο Φιλιόλ της Αργεντινής είχε πάρει το 5) με βάση το επώνυμό τους. Έτσι φτάσαμε σε μια ιστορική στιγμή το 1997. Σε ένα από τα πολύ κακά Κόπα Αμέρικα της εποχής (ο θεσμός είχε αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα) η Αργεντινή κατέβηκε με τα δεύτερα μια που λίγες μέρες πιο πριν έπαιζε προκριματικά για το Μουντιάλ της Γαλλίας (ναι τρομερός προγραμματισμός στη Λ. Αμερική για μια ακόμα φορά) και μάλιστα κάνοντας προετοιμασία χωρίς τον Πασαρέλα αλλά με τον βοηθό του και σημερινό μάνατζερ της ομάδας Αλεχάντρο Σαμπέγια. Στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στο Εκουαδόρ είχαμε το παγκόσμιο φαινόμενο να κατέβει ομάδα με τον τερματοφύλακά της (τον Νάτσο Γκονζάλες της Ράσινγκ Κλουμπ) φορώντας το Νο10, ένα νούμερο που έχουν τιμήσει παίκτες όπως ο Μάριο Κέμπες και ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Γκονζάλες μπορέι να μην μάγεψε με τις ντρίμπλες του ή να σκόραρε, κατάφερε τελικά όμως να κρατήσει το μηδέν, σε ένα απόλυτα βαρετό ματς στο οποίο δεν μπήκε κανένα γκολ. Από τότε κι άλλοι τερματοφύλακες φόρεσαν το 10, όπως ο Σάντρο Γκούσμαν και πιο πρόσφατα ο Κριστιάνο Λουπατέλι ξεφτιλίζοντας παντελώς το άγιο νούμερο του ποδοσφαίρου.
