Ο Σερ του Ντάρχαμ

Σαν σήμερα το 2009 το αγγλικό ποδόσφαιρο έχασε έναν από τους πιο τυπικούς εκφραστές του, τον Σερ Μπόμπυ Ρόμπσον. Νικημένος από τον καρκίνο του πνεύμονα ο Ρόμπσον πέθανε στο Ντάρχαμ όπου είχε γεννηθεί. Μπορεί να μην υπήρξε προπονητής τίτλων, όπως ο πιο διάσημος Σερ, ο Άλεξ, ο Φέργκιουσον, όμως ήταν ένας από τους σημαντικότερους δασκάλους στην Ευρώπη. Στη Βρετανία σήμερα υπάρχουν διάφορα διθυραμβικά μνημόσυνα, όμως ο πιο πετυχημένος τίτλος πρέπει να είναι της Guardian “The heart and soul of English football”. Διότι στην τελική ο Μπόμπυ ήταν αυτό ακριβώς: ένας Αγγλάρας που γούσταρε το τόπι και έζησε για αυτό και μέσα από αυτό.

Στα νιάτα του έπαιζε δεύτερος επιθετικός και έκανε καριέρα κυρίως στη Φούλαμ (344 συμμετοχές σε 2 περιόδους -1950/1956,1962/1967- και 77 γκολ) και στη Γουέστ Μπρομ (1956-1962, 239 συμμετοχές, 56 γκολ), και πήγε τον τελευταίο χρόνο της καριέρας του στους Βανκούβερ Ρόαγιαλς. Ως παίχτης κέρδισε 20 συμμετοχές με την εθνική Αγγλίας πετυχαίνοντας 4 γκολ. Όχι ακριβώς ίνδαλμα, αλλά σίγουρα η προσωποποίηση του πεισματάρη και μαχητή Άγγλου ποδοσφαιριστή.

Ως προπονητής τα κατάφερε πολύ καλύτερα. Το 1969 αναλαμβάνει την Ίπσουϊτς μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη Φούλαμ και την Όξφορντ Γιουνιβέρσιτυ. Εκεί έμεινε 13 χρόνια και τερμάτισε μόνο μία φορά εκτός εξάδας πρωταθλήματος από τότε που την ανέβασε στην πρώτη κατηγορία, φυσικά την πρώτη του χρονιά. Δύο φορές τερμάτισε δεύτερος στο πρωτάθλημα, πήρε ένα Τέξακο Καπ το 1973, ένα κύπελλο Αγγλία νικώντας 1-0 την Άρσεναλ στον τελικό το 1978 και κατέκτησε το κύπελλο Ουέφα το 1981 κόντρα στην Άλκμααρ.

Η Αγγλικά Ομοσπονδία εντυπωσιασμένη του έδωσε τα κλειδιά του μαγαζιού μετά το καταστροφικό Μουντιάλ του 1982. Ήταν ο προπονητής της Αγγλίας όταν ο Ντιέγο έβαζε το χέρι του Θεού και περνούσε σαν κώνους προπόνησης όλη την Αγγλία το 1986. Ο ίδιος δήλωσε μετά ότι «Εγώ δεν είδα κανένα χέρι του Θεού, αλλά το χέρι ενός αλήτη. Ο Θεός δεν είχε τίποτα να κάνει με αυτόν». Το 1990 η Ομοσπονδία δηλώνει πριν το Μουντιάλ ότι δε θα του ανανεώσει το συμβόλαιο. Ο Ρόμπσον συμφωνεί με την Αΐντχόφεν πριν το Μουντιάλ και τα ταμπλόιντς σκούζουν και τον κατηγορούν ως εθνικό προδότη. Αυτός οδηγεί την Αγγλία παρά ένα πέναλντυ στον τελικό. Μετά από εκείνον τον ημιτελικό με τη Γερμανία, την καλύτερη επίδοση της Αγγλίας μετά το 1966, πάει στην Αϊντχόφεν για να αρχίσει να πλακώνεται με το Ρομάριο.

Ο Άγγλος ενώ θαύμαζε το ταλέντο του Βραζιλιάνου δεν μπορούσε να κατανοήσει τον τρόπο που δεν δούλευε ο Ρομάριο και το πως αυτός ο τύπος δήλωνε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Στον επόμενο σταθμό του στη Σπόρτιγκ Λισσαβώνας γίνεται η πρώτη γνωριμία με το Ζοζέ Μουρίνιο, τον προσωπικό του μεταφραστή. Τον καλεί μετά μαζί του και στην Πόρτο και όταν ανέλαβε τη Μπαρσελόνα είχε βάλει όρο στο συμβόλαιό του να έρθει ο Ζοζέ μαζί του, όχι πια μόνο σα μεταφραστής, αλλά ως μέλος του τεχνικού του επιτελείου. Εκεί συναντιέται με τον Πεπ Γκουαρδιόλα και με τον Ρονάλντο (το Φαινόμενο). Σε μία χρονιά κατακτά τρεις τίτλους, αλλά όχι το πρωτάθλημα, και την επόμενη χρονιά στη Βαρκελώνη έρχεται ο Φαν Χάαλ με τον Ρόμπσον να γίνεται τεχνικός διευθυντής.

Θέλει πάγκο όμως και επιστρέφει στην Αϊντχόφεν για μία σεζόν. Μετά όμως από 9 χρόνια μακρυά από το Νησί και με τα χρόνια να αρχίζουν να τον βαραίνουν πια το 1999 πάει στη Νιουκάστλ. Εκεί στο Βορρά φτιάχνει μια πολύ ωραία ομάδα με τον Άλαν Σίρερ στην κορυφή που έπαιξε δύο τελικούς κυπέλλου Αγγλίας και βγήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Σερ Μπόμπυ Ρόμπσον δεν άφησε πίσω τίτλους, αλλά μερικές σπουδαίες βραδιές από τις ομάδες του και ήταν εκείνος που μαζί με τον Φαν Χάαλ σχημάτισαν τους δύο πιο επιδραστικούς προπονητές των τελευταίων ετών στην Ευρώπη, τον Μουρίνιο και τον Γκουαρδιόλα (αυτός έχει και πολύ Κρόυφ). Ακούγοντας και τον Σίρερ κάθε Σάββατο στην Αγγλική τηλεόραση, όταν αναλύει τις φάσεις τις αγωνιστικής, να κάνει συνεχή αναφορά στο τι του έλεγε ο Σερ Μπόμπυ Ρόμπσον στη Νιουκάστλ, θυμάμαι μια ατάκα του Μουρίνιο: «Ήταν ο πιο σημαντικός δάσκαλος που είχα». Και αυτή είναι η σημαντικότερη παρακαταθήκη του.