Περιμένοντας τον Μεσι(α)
Το Μουντιάλ τελείωσε και, όπως κάθε φορά, αναμένοντας το επόμενο, έχουμε 4 χρόνια μπροστά μας να αναλύουμε, να κουβεντιάζουμε, να διαφωνούμε, να θυμόμαστε τις στιγμές που μας χάρισε αλλά κυρίως τους ήρωες και τους αποδιοπομπαίους τράγους. Γιατί έτσι είναι ο κοινός θνητός, γουστάρει να λατρεύει αλλά ακόμα πιο συχνά λατρεύει να μισεί αυτούς που είχαν το ταλέντο και την τύχη να ξεχωρίσουν στο δημοφιλέστερο άθλημα-παιχνίδι του πλανήτη, αυτούς που τα λίγα εκατοστά διαφοράς ενός γκολ με ένα δοκάρι ή ένα άουτ είναι αρκετά για να τους προάξουν σε θεούς ή να τους υποβιβάσουν σε συμπαθή ή λιγότερο συμπαθή τετράποδα. Ιδίως στη φετινή διοργάνωση η ίδια η FIFA λες και αποφάσισε να ταΐσει αυτή την ανθρωποφαγική μας ανάγκη, αμέσως μετά τη λήξη του τελικού, κάνοντας την, ας την πούμε αμφιλεγόμενη, επιλογή, να απονείμει τη “Χρυσή Μπάλα” στον μεγάλο χαμένο του τελικού, για κάποιους και ολόκληρης της διοργάνωσης, τον τύπο που φοράει την πιο βαριά φανέλα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου τα τελευταία 20 χρόνια, αυτή με το Νο 10 της εθνικής Αργεντινής.
Οι αντιδράσεις φυσικά πολλές οι οποίες κυμάνθηκαν από κατά τόπους “Έλα μωρέ τώρα, μαγειρεμένα τά΄χουν οι χορηγοί για να είναι όλοι ευχαριστημένοι” έως και “Είναι δυνατόν; Χρυσή μπάλα στον κοντοπούτανο τον αόρατο ρε φίλε;” στα βορειοδυτικά με αυξανόμενη ένταση. Τελικά τι γίνεται με τον Λιονέλ Μέσι; Είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου ή απλά ένας πολύ καλός παίκτης αλλά εν πολλοίς κατασκεύασμα των μίντια, των οποίων είναι το αγαπημένο παιδί όπως του καταλογίζουν; Και κυρίως, και αυτή είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου, είναι καλύτερος ή έστω ισάξιος με τον μεγάλο Ντιέγκο ή θα ολοκληρώσει την καριέρα του σαν άλλο ένα 10άρι της Αργεντινής ανάξιο της κληρονομιάς του Μαραντόνα;
Επειδή το να απαριθμήσουμε τα συνολικά κατορθώματα του Μέσι δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, αφού μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που έχει κατακτήσει τα πάντα σε συλλογικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο, ας μείνουμε στα του φετινού Μουντιάλ με την εθνική του ομάδα, η οποία άλλωστε είναι και το πεδίο σύγκρισής του με τον Μαραντόνα και συνήθως η βασική πηγή επιχειρηματολογίας όσων θέλουν να τον απαξιώσουν. Η αλήθεια είναι ότι συνολικά ο Μέσι έκανε μια μάλλον μέτρια διοργάνωση, όπου μέτρια διοργάνωση για τα δεδομένα του Μέσι σημαίνει 4 γκολ, 1 ασίστ και, πέρα από τα στατιστικά, συμμετοχή σχεδόν σε κάθε επιθετική προσπάθεια της Αργεντινής. Με δυο λόγια ό,τι καλό κατάφερε επιθετικά η Αργεντινή σε αυτό το Μουντιάλ, πέρασε από τα πόδια του Μέσι, ο οποίος ήταν με διαφορά ο επιδραστικότερος για την ομάδα του παίκτης της διοργάνωσης. Θα συμφωνήσω ότι ήταν σχεδόν εξαφανισμένος στον ημιτελικό με την Ολλανδία, στον οποίο όμως αυτός ο απίστευτος γάτος της προπονητικής που λέγεται Φαν Γκάαλ (ναι ξέρω Φαν Χάαλ είναι η σωστή προφορά) είχε κυριολεκτικά προσαρμόσει όλο το παιχνίδι των Οράνιε πάνω του, με δύο και τρεις Ολλανδούς να τον κυνηγούν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και της παράτασης. Παρεμπιπτόντως, είμαι σίγουρος ότι στη διαδικασία των πέναλτι πολλοί θα απογοητεύτηκαν όταν σκόραρε με άψογη εκτέλεση, αφού τους χάλασε το “σας τα έλεγα εγώ, το παιδί δεν μπορεί στα δύσκολα” λογύδριο. (Αλήθεια πόσοι θυμούνται άραγε ότι ο Μαραντόνα το 1990 στον προημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία είχε αστοχήσει στη διαδικασία των πέναλτι;) Από την άλλη θα διαφωνήσω ότι ήταν αντίστοιχα κακός και στον τελικό, αφού μαζί με τον συγκλονιστικό Μαστσεράνο και τον (κανείς δεν κατάλαβε γιατί έγινε αλλαγή στο ημίχρονο) Λαβέτσι ήταν μάλλον οι μοναδικοί διακριθέντες της Αργεντινής.
Ναι, όντως δεν κατάφερε να οδηγήσει την Αργεντινή στην κατάκτηση του τίτλου όπως το έκανε ο μεγάλος Ντιέγκο το 1986. Υπάρχει όμως έστω και ένας που να πιστεύει ότι η Αργεντινή θα είχε φτάσει στον τελικό χωρίς τον Μέσι; Και τελικά αν είχε συμπαραστάτη έστω κι έναν επιθετικό επιπέδου σε στοιχειωδώς καλή φόρμα δεν θα μπορούσε να έχει φτάσει ως την κατάκτηση του τίτλου απέναντι στην Γερμανία που εμφάνισε φέτος μία από τις πληρέστερες ομάδες όλων των εποχών; Πιθανότατα κάποια απ΄όλα αυτά να σκεφτόταν όταν κοιτούσε μελαγχολικά το έπαθλο της Χρυσής Μπάλας (το οποίο παρεμπιπτόντως, έχει γίνει παράδοση από το 1998 και μετά να το κερδίζει κάποιος μεγάλος χαμένος). Αλλά μάλλον αυτή θα είναι η μοίρα του Μέσι. Αν δεν περάσει τουλάχιστον 12 παίκτες σε μια φάση προτού σκοράρει με αλανιάρικη μανσέτα δεν θα γίνει Μαραντόνα ποτέ. Τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα κι αυτό να καταφέρει σε τελικό απέναντι στη μικτή γαλαξία, πάλι θα είναι το υπερτιμημένο κλιν κατ αγαπημένο παιδί των μίντια και όχι ο “αλήτης” Ντιέγκο που ήξερε να ζει τη ζωή του με τις καταχρήσεις του, τις γκόμενες και τις κόκες του άμα λάχει. Αν με ρωτάτε τη γνώμη μου, συμφωνώ κι εγώ ότι δεν θα γίνει Μαραντόνα ποτέ. Ευτυχώς, γιατί είναι ο Μέσι.
15 σχόλια σχετικά με το “Περιμένοντας τον Μεσι(α)”
Βασικα, το μεγαλο προβλημα του Μεσι ειναι οτι ειναι χαμηλων τονων και οχι κωλοπαιδο. Αν ας πουμε εσπαζε το τροπαιο στο κεφαλι του Μιλλερ, μαγκωνε τα παπαρια κανενος αμυντικου, τελος παντων κατι τετοιο, τοτε ισως να τον ξεπρηζαν με τον Μαραντονα. Τα κουσουρια βεβαια του Μαραντονα ολοι επιλεκτικα τα ξεχνανε. Σαν εκεινο που εκανε μαθηματα συμπεριφορας στον εγγαμο βιο και εψαχνα λιμα να κοψω την καρωτιδα μου.
Κατι αντιστοιχο εγινε σε μας (Αρη) με τον Γκαλη. Ρε, δεν πα να γινει η μπαλα τετραγωνη, ακομα ο αλλος ψαχνει να βρει το αντιστοιχο του Γκαλη. Ε, δεν γινεται. Ουτε οι εποχες ειναι ιδιες, ουτε οι απαιτησεις.
α) Ειναι χαζο να συγκρινουμε παικτες που απεχουν τοσα πολλα χρονια, εχει αλλαξει απιστευτα πολυ το ποδοσφαιρο.
β) Ειναι χαζο να απαιτουμε απο τον Μεσσι η τον Ροναλντο να παρουν Μουντιαλ αλλιως δεν θα αναγνωριστουν. Πρωτον δεν ειναι ολες οι Εθνικες το ιδιο (ο Ροναλντο και τουρνουα του 10/10 να κανει δεν θα παρει ποτε Μουντιαλ πχ) και δευτερον δεν ειμαστε στην δεκαετια του 70 που για να δουμε ξενο ποδοσφαιρο περιμεναμε το Μουντιαλ. Μπορουμε να κρινουμε τους παικτες απο 50 ματς τον χρονο, ναι ειναι σημαντικο το Μουντιαλ αλλα δεν ειναι ο ΜΟΝΟΣ λογος που καποιος θεωρειται μεγαλος πλεον, πανε αυτες οι εποχες.
Ωραίο το κείμενο, ωραία και τα σχόλια. Ειδικά αυτό με την άστοχη σύγκριση μεταξύ δυο παικτών διαφορετικών εποχών θα έπρεπε να λήγει κάθε κουβέντα αλλά κάπως πρέπει να γεμίζει και ο χρόνος στα καφενεία και τις καφετέριες.
Από εκεί και πέρα στην πετυχημένη ερώτηση “πιστεύει κανείς ότι η Αργεντινή θα έφτανε στον τελικό χωρίς τον Μέσι (έστω και αυτόν τον εξουθενωμένο Μέσι που κατά κύριο λόγο περπατούσε κρατώντας δυνάμεις για κάποιες επιλεγμένες φάσεις)” να προσθέσω μια πιο δύσκολη ερώτηση:
Πιστεύει κανείς ότι σε αντίστροφη περίπτωση ο Μαραντόνα, με την προσωπικότητα που ξέρουμε κι όλα τα χαρακτηριστικά που θαυμάζουμε και θεωρητικά τον ξεχωρίζουν από το “γατάκι” τον Μέσι που χάνεται στα μεγάλα ματς κτλ κτλ, θα άντεχε την αδιανόητη πίεση αυτής της εποχής, με τη δύναμη των social media, τους άπειρους haters και όλη αυτή την υπερβολή που πηγάζει από την υπερπροβολή λόγω τεχνολογίας και μάρκετινγκ;
Η βασική διαφορά του Μαραντόνα με τον Μέσσι, είναι πως πχ το 86 ο Ντιέγκο καθάρισε με τα γκολ του την Αγγλία και το Βέλγιο σε προημιτελικό & ημιτελικό, ενώ ο Μέσσι σε τρεις (3) διοργανώσεις στα knock-out παιχνίδια έχει συνολικά μια (1) ασιστ, στο ματς με την Ελβετία φέτος στους 16 . Ανεξάρτητα από χαρακτήρες, ποιότητες, επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο, η προσφορά των δυο ειδικά σε ΠΚ είναι μη συγκρίσιμη .
Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας που να είπε πως η παρουσία του Μέσι σ’ αυτή τη διοργάνωση (ή συνολικά σε Π.Κ.) ήταν εφάμιλλη εκείνης του Ντιέγκο.
@duendes πολυ σημαντικο το θεμα της διαχειρισης απο μεριας Ντιεγκο μιας υπερπροβολης αντιστοιχη με τη σημερινη και την απαντηση τη φανταζομαστε λιγο πολυ ολοι *απλωνει καθρεφτακι, βγαζει την Mastercard απο το πορτοφολι*
@ashton εχεις δικιο, αλλά μην ξεχναμε τα επιτευγματα του Μεσι με την Μπαρτσελονα και απο την αλλη οτι παιχνιδι εχει γινει πλεον τοσο physical που γκολ σαν κι αυτο εναντιον της Αγγλιας (το δευτερο ε) ειναι απιθανο να μπει σημερα απο οποιονδηποτε, τουλαχιστον σε αυτο το επιπεδο
ΥΓ Γιατι δεν βγαινει ο Elaith στο τηλεφωνο;
Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου (και όλες οι άλλες) είναι αρκετά άστοχες. Μιλάμε για το χρυσό τόπι του παγκοσμίου κυπέλλου που μεταφράζεται στον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης , όχι γενικά ή της τελευταίας 20αετίας , πόσο μάλλον της φετινής Αργεντινής. Δεν σε προβληματίζει να λες “οτι κατάφερε επιθετικά η Αργεντινή πέρασε από τα πόδια του μέσσι” την στιγμή που από την φάση των 16 και μετά μετράς 2 γκολ (το ένα στην παράταση) σε 4 παιχνίδια; Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να πουλέψουμε το δίλημμα ( άξιζε την χρυσή μπάλα – αόρατος κοντοπούτανος κ.α) και να συμφωνήσουμε οτι πρόκειται για έναν μεγάλο παίκτη (που παιζει 4+ χρονια στο τοπ επίπεδο) αλλά δεν έκανε την καλύτερη εμφάνιση στο μουντιαλ. Σιμπλ ας φακ ρε μαγκες
@con_An ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το γεγονός ότι έχει την υπογραφή σου το κείμενο.
Από εκεί και πέρα εγώ πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν συγκρίσεις, αρκεί να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε εποχής. Είναι η συζήτηση που λέει: “Ναι ο Γκάλης σήμερα δεν θα έβαζε 60 πόντους σε κάθε ματς”. Ο Γκάλης σήμερα, δεν θα ήταν ο Γκάλης του 1980.
Το ίδιο κι ο Μαραντόνα ή ο Κρόιφ ή ο καθένας. Ακούμε κλασσικά “Τότε οι παίκτες δεν έτρεχαν, δεν μάρκαραν, δεν είχαν φυσικές αντοχές”. Ναι, αλλά αν έπαιζαν μπάλα αυτοί οι παίκτες θα ήταν βελτιωμένοι. Συγκρίσεις μπορούν να γίνουν αν μιλάμε κατ’ αναλογία. Όχι να πάρεις τον Λεμπρόν και να τον μεταφέρεις στο χρόνο να παίξει ενάντια στον Τσάμπερλεν ή τον Κριστιάνο απέναντι στον Σόκρατες.
Για να πάμε στο θέμα του Μέσσι. Είναι ανάλογα υπό ποιο πρίσμα το κοιτάς. Αν βάλεις και δεις ένα βιντεάκι με τα καλύτερά του και μετά τι έκανε στο Μουντιάλ, τότε ήταν χώμα.
Αν τον είχες δει τους τελευταίους τρεις μήνες στην Μπάρσα, τότε λες ότι προσπάθησε μέχρι εκεί που μπορούσε και έπαιξε σχετικά καλά.
Ήταν σημαντικός για την Αργεντινή, χωρίς όμως να μαγέψει. Δεν ήταν η εμφάνιση κάποιου που θα σου μείνει χαραγμένη για χρόνια (όπως π.χ. ήταν του Ρόμπεν).
Εμένα προσωπικά δεν μου έδειξε ότι δεν είχε όρεξη, ότι δεν αγαπάει την πατρίδα του, ότι δεν εχει η εθνική Αργεντινής Τσάβι και Ινιέστα. Μου έδειξε ότι παίζει στα όρια του να καεί. Σαν δρομέας μεγάλων αποστάσεων που προσπαθεί να κάνει συντήρηση και να αρπάξει κάθε ευκαιρία. Μου φαίνεται καθαρά θέμα σωματικής κατάστασης, ούτε καν ντεφορμαρίσματος. Γιατί έκανε πολλές καλές προσπάθειες, απλά ήταν μεμονωμένες. Σαν να ήταν ηλεκτρονικό παιχνίδι και να είχε δικαίωμα να πατήσει το turbo boost 2,3 φορές σε κάθε αγώνα.
Προσωπικά μια που δεν είμαι φίλαθλος της Μπαρσελόνα και οι τίτλοι της μου είναι παντελώς αδιάφοροι, στενοχωριέμαι γιατί ήταν η τελευταία του ουσιαστικά ευκαιρία να πάει την κούπα στο Μπουένος Άιρες. Και πιθανώς θα το είχε καταφέρει αν ο Παλάσιο δεν ήταν “γατάκι” (που δεν αρέσει και στο duendes η φράση) ή ο Πιπίτα τόσο άστοχος. Χωρίς όμως και πάλι να οφείλεται στον Μέσσι η κούπα σε τεράστιο ποσοστό.
@ror τι σε κανει να πιστευεις οτι διαφωνω σε αυτα που λες; Δεν υποστηριξα οτι αξιζε τη Χρυση Μπαλα κι επισης ειπα οτι εκανε ενα μετριο τουρνουα, απλά το μετριο του Messi ειναι ψιλοαπιαστο για τον μεσο ποδοσφαιριστη που συμμετεχει σε μουντιαλ. Αυτο που με ενοχλει ειναι η ταση μηδενισμου και απαξιωσης και η διαρκης συγκριση με τον Μαραντονα που κατα τη γνωμη μου ειναι αστοχη για πολλους λογους. Κατα τ΄άλλα με καλυπτουν οι θεσεις του σοκαρισμενου @elaith
Τελειώσαν οι παίκτες 1.50 μετρο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο
Εγώ που υποστηρίζω φουλ Γερμανία σου λέω ότι στο επόμενο Μουντιάλ, ο Μέσι πρέπει να αγωνίζεται σε συλλογικό επίπεδο με την φανέλα της Νάπολι και να έχει προπονητή στην Αργεντινή τον Ντιέγκο Σιμεόνε. Τότε θα πάρει το Μουντιάλ και θα ξεπεράσει σε αξία το Μαραντόνα.
μιας και πιάσαμε το θέμα της γενικής σύγκρισης, εγώ πιστεύω ότι μπορεί να γίνει σύγκριση όχι μετρώντας επιδόσεις αλλά την επιρροή που είχαν αυτοί οι παίκτες στις ομάδες τους και το αντίστροφο. Δεν έχω παρακολουθήσει Μαραντόνα αλλά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτός και σχεδόν αποκλειστικά αυτός οδήγησε τη μικρούλα τότε Νάπολι και την χωρίς ταλέντο Αργεντινη στην κορυφή. Ο Μέσσι από την αρχή της καριέρας του βρίσκεται μέσα στο φυτώριο της Μπαρτσελόνα, παίζει το στυλ που γουστάρει , έχει τους καλύτερους παίχτες στον κόσμο να λειτουργούν για να κάνει το κομμάτι του , και το τέλειο σύστημα για αυτόν. Νομίζω ότι η καριέρα του Μέσσι είχε ελάχιστα εμπόδια σε σχέση με του Μαραντόνα (αν και για πολλά από αυτά ευθύνεται κι ο ίδιος), και γενικά οι μεγάλοι παίκτες φαίνονται κυρίως όταν δρουν “against the odds”. θα πει κανείς ότι δεν μπορώ να κρίνω το Μεσσι επειδή έχει βρει το σπίτι του και ίσως έχει δίκιο. Πάντως αντίστοιχη άποψη έχω και για το ότι ο Πελέ δεν έπαιξε ποτέ Ευρώπη, αν και τότε ήταν πολύ σπάνιο (δεν μπορείς να θεωρείσαι κορυφαίος του ποδοσφαίρου χωρίς να παίξεις πραγματικά οργανωμένο ποδόσφαιρο
food for thought
http://fivethirtyeight.com/features/was-lionel-messi-tired/
ο μεσσι ειναι μεγαλυτερος παιχτης απ τον μαραντονα (σιγουρα οχι μεγαλυτερη προσωπικοτητα)
αλλα κι ο κροιφ ηταν μεγαλυτερος παιχτης απ τον μαραντονα.
ωχ και τωρα τι γινεται? μεσσι ή κροιφ.
υ.γ. τον πελε δεν τον μετραω καν γιατι επελεξε να παιξει μονο στη βραζιλια. εκει που οταν εβαζε γκολ πανηγυριζαν ολοι μαζι συμπαιχτες και αντιπαλοι.
Ο Μέσσι ακόμα και στην απονομή της χρυσής μπάλας ήταν σε κακή κατάσταση. Φοβάμαι για την υγεία του.
Υ.Γ. Προφανώς και η επιλογή του για τη χρυσή μπάλα ήταν πέτσινη και κατευθυνόμενη (από τους χορηγούς; ) Αν πρέπει να πάει το βραβείο στην Αργεντινή σώνει και καλά, το δικαιούται ο Μασεράνο.