Τι θα θυμάμαι από το Μουντιάλ
Το Μουντιάλ τελείωσε, το σύνδρομο στέρησης θα αρχίσει όσο περνάνε οι ώρες. Από αυτά που έχω δει μέχρι στιγμής και μπορώ να μιλήσω είναι για μένα το δεύτερο καλύτερο μετά του 1986 (με διαφορά χειρότερο του 1990 και κοντά του 2002). Σίγουρα η φάση των ομίλων ήταν καταπληκτική και σιγά σιγά όταν τα πράγματα άρχισαν να κρίνονται στις λεπτομέρειες οι κώλοι έσφιξαν, είδαμε χειρότερα ματς όπου η ανάγκη για νίκη έστω με μισό-μηδέν έγινε μεγάλη. Τώρα που το έχω φρέσκο θα προσπαθήσω να σημειώσω όλα τα πράγματα που μου έμειναν, χωρίς μεγάλη ανάλυση απλά και μόνο για να γυρίζω στο μέλλον και να θυμάμαι αυτά που ζήσαμε αυτό το καλοκαίρι.
Νικητής: Νομίζω ότι η Γερμανία χωρίς να είναι κλάσεις ανώτερη από τους αντιπάλους (όσο και αν η εφτάρα στη Βραζιλία έφτιαξε μια μυθική εικόνα σε αρκετό κόσμο) ήταν η πιο σταθερή και η πιο ομάδα (όπως λέγαμε και πριν τον τελικό). Σε συνολική πορεία στο Μουντιάλ νομίζω το παίρνει δίκαια. Και παρ’ ότι δεν κρύβω ότι τους αντιπαθώ, η χθεσινή εικόνα του Σβαϊνστάιγκερ σίγουρα σε έκανε να πεις μέσα σου ότι ναι κι αυτοί ψυχή έχουν γαμώτο (εκτός από τον Νόιερ, που είναι cyborg). Κοιτάζοντας μόνο τον τελικό, επίσης δεν μπορείς να πεις ότι κέρδισε άδικα. Σίγουρα όμως δεν θα ήταν άδικο αν χθες είχε κερδίσει η Αργεντινή που πλην του δοκαριού στο 45′ είχε τις σοβαρότερες ευκαιρίες και θα πρέπει να τα βάζει με Ιγκουαΐν, Μέσσι, Παλάσιο και Αγκουέρο που δεν κατάφερε να καθαρίσει το ματς νωρίς. Είναι εξοργιστικό για μας που υποστηρίζουμε Αργεντινή να πηγαίνουν όλα με βάση το πλάνο και να μην κερδίζεις γιατί σε κρεμάνε οι επιθετικοί σου.
Χαμένοι: Είναι εύκολο να πεις “η χειρότερη Βραζιλία όλων των εποχών”, αλλά δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Μια ομάδα με παιδική άμυνα και κακή επιθετική γραμμή, θα κερδίσει το βραβείο πιο παθιασμένου εθνικού ύμνου πριν την έναρξη αγώνα, αλλά μέχρι εκεί. Για μένα όμως η μεγαλύτερη ίσως απογοήτευση ήταν η Ισπανία. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα κούρασης, κορεσμού ή κάτι άλλο, αλλά η μεταμόρφωσή της ήταν κάτι που δεν περίμενα σε καμία περίπτωση. Εύφημος μνεία στην Πορτογαλία, αλλά εκεί μιλάμε για φτωχό ρόστερ και έναν τραυματία Κριστιάνο.
Υπερτιμημένοι: Για μένα η Γαλλία. Με διαφορά η Γαλλία κι ας διαφωνείτε. Μια ομάδα χωρίς προσωπικότητα, έκανε πολύ κόσμο να περιμένει καλά πράγματα μετά τους ομίλους και στη συνέχεια έφτυσε αίμα με τη Νιγηρία και αποκλείστηκε από τη Γερμανία τόσο άνευρα και ξενέρωτα που σε έκανε να ξεχάσεις ότι υπήρχε στο γήπεδο. Νούμερο 2 για μένα το Βέλγιο, χωρίς να φταίει αυτό βέβαια. Είχαν δημιουργηθεί εξωφρενικές απαιτήσεις από μια ομάδα που έκανε μια σεβαστή πορεία μέχρι εκεί που μπορούσε. Απλά όλο το hype ήταν αδικαιολόγητο τελικά.
Εκπλήξεις: Θα ξεκινήσω από την ομάδα που μου θύμισε αρκετά την Ελλάδα του 2004, την Κόστα Ρίκα. Δεν έπαιξε καμιά μπάλα, αλλά πάντα σέβομαι τις ομάδες που τα δίνουν όλα. Απαραίτητος συνδυασμός αυτοθυσίας, προσπάθειας και τύχης Από εκεί και πέρα την Κολομβία την περιμέναμε πάνω κάτω, οπότε παρ’ ότι μου άρεσε δεν θα την πω ως έκπληξη. Θα βάλω τη Χιλή που πιστεύω ότι άξιζε πολλά παραπάνω. Πολλές φορές μια ομάδα φεύγει οριακά στους 16 για παράδειγμα και την ξεχνάμε, το Μουντιάλ είναι θέμα λεπτομερειών και συνήθως θυμόμαστε τους 4 το πολύ. Η Χιλή πιστεύω ακράδαντα ότι θα μπορούσε να κοντράρει κάθε ομάδα που θα έπεφτε μπροστά της, ακόμα και τη Γερμανία αν την πετύχαινε. Είναι κρίμα που δεν την είδαμε περισσότερο.
Τους ξεχάσαμε: Τους Άγγλους και τους Ιταλούς. Και ενώ τους πρώτους τους περίμενα, η Ιταλία αυτοκτόνησε μετά την πρώτη της νίκη. Επί της ουσίας έψαχνε ένα Χ σε δυο ματς και δεν τα κατάφερε. Δεν ήταν κακές ομάδες πάντως, αποκλείστηκαν στις λεπτομέρειες. Σαν να πέρασαν όμως και να μην ακούμπησαν. Το βραβείο πάντως θα έπρεπε να πάει στη Ρωσία, μια ομάδα που από τότε που εμφανίστηκε αντί της ΕΣΣΔ είναι ζήτημα να μας έχει κάνει μια-δυο φορές εντύπωση.
Διαιτησία: Είχαμε αρκετές κακές διαιτησίες. Από το πρώτο ματς μέχρι το τελευταίο. Και πιθανότατα κάποιες από αυτές αλλοίωσαν αποτελέσματα. Και αν πάντα έχουμε τέτοια θέματα σε Μουντιάλ, κάτι που ήταν εντυπωσιακό ήταν η αδυναμία να ελεγχθεί πειθαρχικά το παιχνίδι. Είναι αλήθεια ότι είδαμε ένα εξαιρετικά σκληρό Μουντιάλ σε σχέση με τα προηγούμενα πρόσφατα και οι διαιτητές εμφανίστηκαν διστακτικοί στο να βγάλουν κάρτες. Το χθεσινό π.χ. τάκλιν του Χούβεντες (ελπίζω να το προφέρω σωστά) στον Σαμπαλέτα δεν είχε διαφορά από την κόκκινη στον τελικό του 1990. Επίσης είδαμε πάρα πολλά πατήματα που πέρασαν ατιμώρητα. O αντίλογος είναι ότι στα μισά ματς θα παίζαμε με 9 και 10 παίκτες, αλλά κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να το κάνει.
Προπονητές: Για μένα δύο ήταν οι προπονητές που ξεχώρισαν. Ο φαν Χάαλ και ο Σαμπέλα. Κυρίως γιατί παρουσίασαν ομάδες που άλλαζαν συστήματα συνεχώς, που το έψαχναν, που ήταν οργανωμένες. Πάντα λυπάμαι τους προπονητές των εθνικών γιατί έχουν ελάχιστο χρόνο να αφήσουν το στίγμα τους, αλλά αυτοί οι δύο πραγματικά έκαναν δουλειά. Ο φαν Χάαλ μασκάρεψε όλες τις αδυναμίες της Ολλανδίας, έκανε το κόλπο του Φάντροκ (κατά άλλους του μεταγενέστερου Φοιρού) και έφτιαξε μια Ολλανδία αξιόμαχη ποντάροντας στον Ρόμπεν. Από την άλλη ο Σαμπέλα (που χλευάστηκε από πολλούς, ακόμα και χθες από τον μυαλοπώλη Σπυρόπουλο) παρουσίασε στα νοκ-άουτ μια τρομερά καλοστημένη ομαδική άμυνα. Όσοι λένε ότι η Αργεντινή έπαιζε άναρχα και ψάχνοντας τον Μέσσι, μάλλον είδαν άλλα παιχνίδια. Αντιμετώπισε τη Γερμανία χωρίς τον μόνο φρέσκο επιθετικογενή της παίκτη (ντι Μαρία), έπαιζε με έναν Μέσσι τρομερά κουρασμένο και όμως έβρισκε τις λύσεις μέχρι το 113′ του τελικού. Ήταν η πιο οργανωμένη Αργεντινή μετά από το 1990 και αυτό φάνηκε και εκ του αποτελέσματος.
Παίκτες: Τέρματα; Νάβας, Νόιερ, Οτσόα, Οσπίνα, Χάουαρντ. Διαφορετικά στυλ, αλλά νομίζω ένα από τα Μουντιάλ μετά το 1986 που είχε τόσους πολλούς καλούς τερματοφύλακες. Στην άμυνα τι να πρωτοδιαλέξεις. Φλάαρ, Χούμελς, Γκαράι, Ρόχο, ντε Φράι, Μπλιντ, Σαμπαλέτα και Λαμ ίσως λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους, χωρίς να σημαίνει ότι ομάδες που αποκλείστηκαν νωρίτερα είχαν θέματα. Στα χαφ ίσως λιγότεροι ξεχώρισαν, αλλά έκαναν σπουδαία παιχνίδια. Μαστσεράνο, Μπάστιαν, Μίλλερ, Xάμες, Σάντσες, Ινλέρ και όλα αυτά χωρίς Μεξικάνους-Χιλιανούς. Ξεχνάω πολλούς και δεν έχει νόημα η ονοματολογία. Εκεί που τα πράγματα ζορίζουν είναι στους επιθετικούς. Ακόμα και ο Μπενζεμά με τα γκολ του δεν με εντυπωσίασε. Μόνο ο Ρόμπεν ήταν πραγματικά καλός. Αυτός που μου άρεσε παικτικά ήταν ο Βέλγος ο Όριγκι (που δεν έχω ιδέα πώς προφέρεται). Ήταν ένα από τα Μουντιάλ που τα φορ δεν εντυπωσίασαν παρ’ ότι είχαμε αρκετά γκολ.
Στιγμές: Ήταν πολλές. Κάποιες τις βάλαμε κι εδώ σε φωτογραφίες. Ο χορός των Κολομβιανών, το κλάμα του Νταβίντ Λουίς, η ακρίδα-τέρας στον ώμο του Χάμες, το τάκλιν του Μαστσεράνο, η δαγκωματιά του Σουάρες, το σύνθημα των Αργεντίνων, ο ιπτάμενος φαν Πέρσι με την κεφαλιά του, ο ματωμένος Σβαϊνστάιγκερ, ο τραυματίας φυσιοθεραπευτής της Αγγλίας, οι Γιαπωνέζοι που καθάριζαν τα γήπεδα, το παιχνίδι του Χάουαρντ με το Βέλγιο. Εικόνες που θα μείνουν για χρόνια και θα τις θυμόμαστε.
Διάφορα: Κλείνοντας το σημείωμα αυτό δύο ακόμα πράγματα που θα ήθελα να θυμάμαι. Πρώτο, η επιστροφή των τριών αμυντικών. Είδαμε αρκετές ομάδες να το δοκιμάζουν. Δεν σημαίνει ότι επικράτησε, ούτε ότι δικαιώθηκε, αλλά ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που είδαμε να δοκιμάζεται τόσο έντονα και να μην πηγαίνει άσχημα. Δεύτερο, οι μεταδόσεις. Και δεν μιλάω για τον σχολιασμό από τη ΝΕΡΙΤ που ήταν αναμενόμενα κακός (δεν βλέπατε ΕΡΤ τόσα χρόνια; οι ίδιοι είναι). Μιλάω για την τηλεοπτική κάλυψη που ήταν άριστη. Σωστά ριπλέι, πολλές στιγμές από τις κερκίδες, είδαμε τα πάντα. Δεν ξέρω αν ήταν οι Βραζιλιάνοι υπεύθυνοι ή κάποιο άλλο τιμ, αλλά από τις εξόδους των ομάδων και τους εθνικούς ύμνους μέχρι τους πανηγυρισμούς στο τέλος ήταν αρτιότατη.
Το Μουντιάλ τελείωσε και τώρα τι θα κάνουμε;
30 σχόλια σχετικά με το “Τι θα θυμάμαι από το Μουντιάλ”
Βασικα ειναι Χεβεντες (μπαινει εκεινο το κερατο το umlaut, που δινει στα φωνηεντα a,o,e ενα e για δωρο).
Επισης δεν ειναι Μπενζεμα, ειναι ο γαλλος Μπενισκος. Τελος νομιζω καλυτερη στιγμη για μενα ηταν η σκηνη Μασερανο-Ρομερο πριν τα πεναλτυ με την Ολλανδια. Ο δε Σβαινσταιγκερ θαρρεις και κοπηκε στο ξυρισμα, τοση ψυχραιμια απλα ψαρωνει, οπως και η γονατια – σφυροδρεπανο του Νοιερ. Κουφαλα Σουμαχερ, ολοκληρη σχολη ανοιξες μετα το ξεδοντιασμα στον ερμο τον Γαλλο.
Πείτε ότι το έκανα edit, βαριέμαι τώρα.
Βελτιωμένο μοντέλο ο Νόιερ πάντως σε σχέση με τον Σουμάχερ, βρήκε και μπάλα.
Ναι και η φάση Ρομέρο-Μαστσεράνο και άλλες πολλές, π.χ. η βουτιά του τυπάρα Καραγκούνη στο 1-1 του Παπασταθό.
Αν φτιάχναμε ένα θέμα με τις φωτό του Μουντιάλ θα ήταν πιο δύσκολο και από το να κάνουμε την καλύτερη 11αδα.
Εντάξει φαίνεται καθαρά η πίκρα για την ήττα της Αργεντινής. Ας μην μπούμε στη συζήτηση για κάρτες και δη στον τελικό γιατι θα αναλύουμε για ώρες αν έπρεπε να παίζει με 10 η Γερμανία και με 9 η Αργεντινή.
Θεωρώ ξέχασες τον Μπράβο της Χιλής ως κίπερ, καθώς και ότι είναι μέγιστη παράλειψη να μην είναι στο section προπονητές ο Löw που παρουσιάζει εδώ και χρόνια την καλύτερη Γερμανία όλων των εποχών και σε αυτό το τουρνουά την μόνη ομάδα που προσπάθησε να κερδίσει κάθε ματς. Για το Σαμπέγια (ή Σαμπέshα) να συμφωνήσουμε ότι με το υλικό που είχε, επέλεξε μάλλον την πιο σίγουρη συνταγή που θα μπορούσε αλλά το να λέμε ότι είχε καθαρό σχέδιο ανάπτυξης παιχνιδιού είναι επίσης μη ρεαλιστικό.
Τέλος, δεν νομίζω ότι θα ξεχάσουμε εύκολα την εθνική Ελλάδος. Έστω και μόνο για τον Κάρα.
Ίσως θα μπορούσες να αφήσεις να περάσσει λίγος χρόνος, να κοπάσουν τα συναισθήματα και η πίκρα και μετά να γράψεις για να μπορείς να δεις λίγο πιο αποστασιοποιημένα το όλο τουρνουά.
για το θέμα Σαμπέγια-Σαμπέλα είδα μόλις το σχόλιο σου σε προηγούμενο άρθρο.
Από όλο το κείμενο κράτησες το φάουλ-κόκκινη στο 33′ και βγάζεις συμπέρασμα για πίκρα; Ελάχιστα ασχολήθηκα με το θέμα και έγραψα ότι δίκαια το πήρε η Γερμανία συνολικά.
Για το θέμα Σαμπέλα ελπίζω να κατάλαβες ότι έχεις άδικο.
🙂
Δηλαδής μόνο σε μένα θα μείνει το Μεξικό και η Κολομβία?
Η πρώτη γιατί έδειχνε σαν να’ναι κανονική ομάδα και όχι εθνική σε τρόπο παιχνιδιού και αποκλείστηκε στο παρα ένα απ’τον πονηρό LvG.
Kαι η δεύτερη γιατί δεν μπορούσα να βγάλω απ’το μυαλό μου πως έπαιζε τόσο καλά ακόμα και χωρίς τον Falcao.
Επίσης, θα θυμάμαι ότι ήταν η πρώτη φορά που η Εθνική μας πέρασε στους 16. Τον αφρό ξυρίσματος στις στημένες φάσεις θα τον θυμόμαστε και θα γελάμε.
Γενικά υποστηρίζω την Αργεντινή, χτες ήθελα όμως να το πάρει η Γερμανία.
Ίσως γιατί θέλω λίγη τάξη στο χάος.
@Saint το Μεξικό είναι αλήθεια δεν το ανέφερα σχεδόν καθόλου, αλλά για την Κολομβία έγραψα και έγραψα και για αρκετούς παίκτες. Μου άρεσε, απλά δεν την θεωρώ έκπληξη. Φάνηκε από τα προκριματικά ότι ήταν καλή ομάδα. Βέβαια όπως λες τα κατέφερε χωρίς τον Φαλκάο να πάει καλά, οπότε ακόμα πιο σημαντικό.
@Gia να το κοιτάξεις αυτό !
Προχειρα και χωρις πολλη σκεψη,θυμαμαι:
Τη σαβουρδα του Σαμπελα-Σαμπεγγια στον παγκο
Το θεουλη προπονητη του Μεξικου να χοροπηδαει σαν παιδακι στο ματς με την Κροατια
Τον ωμο του Κιελινι
Τη φωνη στο πεναλτυ του Σαμαρα στο 90′(βραχνιασα για δυο μερες)
Τη χαζοφατσα του Οσκαρ (ακομα και στη διαφημιση σα χανος κοιταγε…)
Το σπριντ του Ρομπεν και τους κακομοιρους Ισπανους να πεφτουν ξοπισω του σαν τους λιλιπουτειους κοντρα στον Γκιουλιβερ
Τις ρεπορτερ Κολμβιας-Μεξικου-κτλ…
Το μπακοτερμα του Νοιερ
Την κομπινα στο 120′ του ΗΠΑ-Βελγιο
Το βλεμμα του Σκολαρι στον ημιτελικο
Το μονος-κι-ολοι-σας παιχνιδι του Κοσταρικανου τερματζη
και τελος,
Την απονομη ‘αντε να τελειωνουμε’ της Βραζιλιανας Πρωθυπουργου και την ξινιλα που εβγαζε το υφος της
Μην το διορθωσεις καν, περισσοτερο για μην εχουμε το φαινομενο “εμαθε ξενες γλωσσες και ο Σπυροπουλος” εγραψα την προφορα του ονοματος του ξυλοποδαρου της Σαλκε. Στο κατω κατω αν μαθετε ολοι γερμανικα, εγω πως θα ζησω? Πουλωντας κουλουρια?
Οντως, ο μπαρμπα-Γεπες ηταν απο τους πιο συγκινητικους ποδοσφαιριστας. Ισχυει παντως το οτι πρεπει να περασει λιγος καιρος για να κανουμε απολογισμο. Βασικα, για να ημεθα και λιγο πιο ακριβεις, η χτεσινη επιτυχια της Γερμανιας ειναι απορροια ολοκληρου του σχεδιασμου της DFB για την εθνικη ομαδα, στην οποια ο συμπαθης τυμβωρυχος αποτελεσε βασικο μεν, οχι το μοναδικο γραναζι δε. Αν ισχυσει δε οτι αναμενεται να προσληφθει ο Τουχελ (πρωην προπονητης της Μαιντς) ως assistan manager (i, sir, play Football Manager) μπορουμε να αναμενουμε δραματικα χρονια γερμανικης κυριαρχιας. Σομπ.
ΥΓ: Και εκει που λεω για την φαση με τον Μασερανο, μου κοπανας ενα Καραγκουνη και ανακατωθηκαν τα μακαρονια στο στομαχι μου. Δειξε λιγο ελεος στον χειμαζομενο ελληνα εργαζομενο.
Υπάρχει στη Θεσ/νικη ένας κουλουρτζής στο κέντρο που ο αστικός μύθος λέει ότι έχει πολλά λεφτά, οπότε μην το σνομπάρεις !
Καλά κάνεις και διορθώνεις, σιγά. Εγώ δεν μπορώ τον Σπυρόπουλο να προσπαθεί να πει με προφορά ονόματα χωρίς λόγο και αιτία, ενώ σκοτώνει πολύ πιο απλά.
Όσα ξέρω πώς προφέρονται (που συνήθως είναι τα ισπανόφωνα) τα λέω έτσι. Όταν δεν ξέρω, το λέω να με διορθώσετε.
Τελικά ο Όριτζι, Όριγκι, Οριζί πώς προφέρεται; Είναι Φλαμανδός; Να το ψάξουμε.
Δεν σνομπαρω τα κουλουρια φιλτατε, οπως και καμια αλλη δουλεια. Αν ειναι αυτος που φανταζομαι ειχα ακουσει μια πολυ ωραια ιστορια γι’ αυτον. Αλλα ως ευτραφης εχω το κουσουρι οτι μ’ αρεσουν τα κουλουρια, οποτε μαλλον τα μισα θα κατεληγαν στην μπακα τυπου μαρσιπος που διαθετω, απο στο κοινο. Ο Σπυροπουλος χαλασε πολυ και κριμα γιατι γενικα τον πηγαινα, αλλα τον προσβαλε κι αυτον η επαρατη ΝΕΡΙΤιδα (μετεξελιξη της “νοσου του Πουρουπουπου”.
Νομιζω ειναι απο την Οστανδη, αρα Φλαμανδος. Τεινω μαλλον προς το Όριγι, διοτι οι Ολλανδοι, εκτος απο μελαχροινες, δεν εχουν και το γκ ως συμφωνο. Επισης το παντα αξιοπιστο http://www.hkopeliamoutaksereiola.org συμφωνει με την παραπανω εκδοχη. Μιση φλαμανδη ειναι, εαν κανει λαθος θα την βαλω να μου κλινει το ρημα Καουτ.
Αν η Γερμανία το άξιζε πιστεύω ότι η Κολομβία το άξιζε λίγο περισσότερο.
Η Αργεντινή έκανε πολύ καλό παιχνίδι για τελικό, αλλά όποιος δεν βάζει γκολ τρώει…
Aπό εκεί και πέρα θα θυμάμαι:
τις κακές διαιτησίες,
την Κόστα Ρίκα
ΤΟΝ τερματοφύλακα Κέυλορ Νάβας, που για μένα άξιζε τα χρυσά γάντια
τον Μασεράνο με το τάκλιν στον ημιτελικό που χάρισε μισή πρόκριση στην ομάδα του
την καρδούλα του Σαμαρά μετά το γκολ με την Ακτή
τις ποιητικές βραδιές με Αλέξη Σπυρόπουλο στη ΝΕΡΙΤ
το καρναβάλι του Καμερούν
και αρκετά ακόμα…
*Όσο αναφορά τη σύγκριση Μέσσι Μαραντόνα που βλέπω συνέχεια μετά τον τελικό, είναι απλά γελοία, γιατί πρέπει να βάζουμε ταμπέλες και να συγκρίνουμε πράγματα; Και γιατί να κράξεις έναν μεγάλο παίκτη όπως ο Λιονέλ;
Ο Μέσσι είναι ο Μέσσι και ο Ντιέγκο είναι ο Ντιέγκο.Άλλες εποχές άλλες συνήθειες άλλη μπάλα τότε με τώρα.
πόσο κουλ και μόδα το να κράζει κανείς μπακόπουλο και λοιπούς….βέβαια τις βλακείες που θα έλεγε ο σπυρόπουλος ή ο μαυρογιαννίδης, τις περνούσαμε στο ντούκου ενώ αν τις είχε πει ο μπακόπουλος θα συνεχίζαμε το πανηγύρι. με ενοχλεί απίστευτα αυτό το πράγμα, που ξεκινάει ένα τρεντ και μετά το παραξυλώνουμε. σε κάτι τουίτερ κτλ οι γνωστοί παντογνώστες και κριτές των πάντων τα έχωναν στους τηλεσχολιαστές. δεν λέω ότι είναι σούπερ οι έλληνες σπίκερ, αλλά τουλάχιστον λένε 2-3 ονόματα σωστά, δε σου σπάνε τα νεύρα σαν τους άγγλους που “αγγλοποιούν” κάθε όνομα από κάθε χώρα. τεσπα, ας είναι καλά το κράξιμο.
Ο Origi προφέρεται Οριγκί συνήθως. Άκουσα να τον φωνάζουν έτσι γαλλόφωνοι Βέλγοι στις Βρυξέλλες και στις μεταδόσεις της εθνικής τους. Στη Γαλλία θα ακούσεις να τον φωνάζουν και Οριζί, αλλά το πιο σωστό είναι το Οριγκί.
Και εδώ:
http://www.goal.com/en/slideshow/7997/30/title/how-to-pronounce-every-world-cup-player
Ξέχασα να προσθέσω ότι έχω την εντύπωση πως το γεγονός ότι είναι Φλαμανδός έχει λίγα να κάνει με το πώς προφέρεται το όνομά του, μιας και η καταγωγή του είναι από την Κένυα και έχω την εντύπωση πως από εκεί κρατάει και το όνομά του. Αυτό με επιφύλαξη πάντως.
Δεν υπάρχει σοβαρή χώρα στον πλανήτη στην οποία ο Μπακόπουλος θα περιέγραφε πάνω από 3 παιχνίδια Μουντιάλ χωρίς να τον σουτάρουν. Πέρα απ’το χαβαλέ και όλη την υπερβολή των social media είναι τραγικό/αστείο/αδιανόητο/ενδεικτικό της δουλειάς που γίνεται στην δημόσια Ελληνική τηλεόραση ο σπίκερ να μην μπορεί να αναγνωρίσει στο γήπεδο τους πιο γνωστούς παίκτες στον πλανήτη.
Κανείς δεν ζητάει να μην κάνει λάθη περιγράφοντας την Αλγερία ή το Ιράν αλλά αν μπερδεύεις τους παίκτες της Αργεντινής (μα τον Μέσι;;;) ή πρόσφατα της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ (!), τότε δεν υπάρχει καμία κουβέντα σχετικά με το αν είσαι σούπερ, μέτριος ή κακός. Κανένα κράξιμο δεν είναι αρκετό για να περιγράψει αυτό το χάλι.
@Nίκο θενκς. Είναι λίγο θέμα οι Βέλγοι στην προφορά.
@Μανού Τζινόμπιλι. Ο Μπακόπουλος έκανε σωρεία λαθών. Εγώ προσωπικά τον Σπυρόπουλο δεν τον πάω γιατί ενώ ξέρει από μπάλα και μπορεί να κάνει μια απλή και καλή μετάδοση έχει τρία άσχημα: 1. Υπερβολικές εκφράσεις και λέξεις που δεν κολλάνε 2. Μεταφορά από ξένες γλώσσες φράσεων που δεν σημαίνουν τίποτα στα ελληνικά με το κλασσικό “να κάνει πράγματα να συμβούν” και διάφορα άλλα 3. εμμονή στο να πει τα ονόματα “διαφορετικά” και “σωστά” με αποτέλεσμα να ξεφτιλίζεται σε πολύ απλά. Δεν θα ξεχάσω εκείνο τον τελικό ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα Λιγκ που έλεγε τον έναν Λουίς Γκαρσία και τον άλλον Γκαρθία (ή κάτι τέτοιο τεσπά, αν ψάξω θα θυμηθώ) γιατί ο ένας ήταν Καταλανός και ο άλλος Καστιγιάνος. Άσε μας ρε φίλε τώρα.
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι πολλές φορές είμαστε τρομερά υπερβολικοί και πραγματικά πάντα κάτι θα βρεθεί για τον οποιονδήποτε σχολιαστή, στην περίπτωση του Μπακόπουλου πάντως θα διαφωνήσω γιατί οι περιγραφές του ήταν γεμάτες από λάθη. Δεν σταύρωνε παίκτη.
Επίσης για μένα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ ως δημοσιογράφοι όταν θέματα όπως π.χ. η φωτό του Μαραντόνα με τα 7 και οι βραζιλιάνικες σημαίες που καίγονταν επαναλαμβάνοταν ακόμα και μια μέρα μετά. Τι σόι δημοσιογράφος είσαι και δεν το παίρνεις χαμπάρι ότι ήταν μαϊμουδιά αυτό; Εμείς εδώ ένα μπλογκ της πλάκας έχουμε και προσπαθούμε να τσεκάρουμε εκατό φορές πριν μεταφέρουμε οτιδήποτε.
μπράβο που σβήνετε μηνύματα. συνεχίστε έτσι 😉
Κάποιο λάθος κάνεις. Το μήνυμά σου το βλέπω κανονικά και έχω απαντήσει με δυο παραγράφους κείμενο.
Έκανες refresh; Κάποιες φορές δεν εμφανίζονται αμέσως.
Ως φίλος της εθνικής Γερμανίας εδώ και 18 χρόνια (δηλαδή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου) δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου που επιτέλους το σήκωσαν και μάλιστα μέσα στη Λατινική Αμερική. Είναι, επίσης, ταιριαστό ότι αυτό έγινε απέναντι στους πελάτες.
Ναι, σόρρυ, αλλά είναι αλήθεια. Όπως η Γερμανία είναι ιστορικά πελάτες της Ιταλίας έτσι κι οι Αργεντίνοι είναι πελάτες των Γερμανών, τους αποκλείουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Με 4άρες, στα πέναλτι, στην παράταση, με αμφισβητούμενο πέναλτι στο 90′. Φαντάζομαι στο μέλλον θα ανακαλύψουν κι άλλους τρόπους, ώστε να διατηρηθεί αυτό το ευχάριστο έθιμο καθώς και η καθιερωμένη κλάψα για τη διαιτησία μετά. Μόνο ο Ντιέγκο κατόρθωσε (1 φορά) να αψηφήσει τον συγκεκριμένο κανόνα. Και Ντιέγκο είναι μόνο ένας.
Κατά τα άλλα, πιστεύω ότι κακώς δεν κάνεις αναφορά στο Μεξικό που μαζί με τη Χιλή ήταν ομάδες που έπεσαν θύματα ατυχίας και διασταυρώσεων. Ήταν καλύτερες ομάδες από αρκετές από αυτές που έφτασαν στους 8 (Κόστα Ρίκα, Βέλγιο και σίγουρα Κολομβία την οποία υπερτιμάς).
Τέλος, νομίζω ότι είναι άδικο να λείπει μια καλή κουβέντα για τον μεγάλο Miro, που παρόλο που στα 36 του δεν ήταν σε αυτό το Μουντιάλ στην τρομερή κατάσταση που ήταν στα προηγούμενα, αξίζει 100% αυτό το ρεκόρ. 🙂
Γιατί δεν βγαίνει ο Πανάγος στα σχόλια να μας πει αν είναι ωραία η πλάτη του elaith, κυρία Στάη μου;
Πάρα πολλά πράγματα η αλήθεια είναι έχω να θυμάμαι. Την εξαιρετική φάση των ομίλων παρά τις διορθωτικές κινήσεις που έγιναν στα knock-out.
Μερικά φοβερά γκολ όπως την κεφαλιά του Van Persie ή την γκολάρα του James με την Ουρουγουάη.
Την τριάδα στην άμυνα που έδειξε και τις δυνατότητες, αλλά και τα όριά της.
Τον Klose και το ρεκόρ του.
Μερικά σπουδαία τέρματα (Navas, Neuer, Howard, Ochoa και τις εμφανίσεις τους).
Τον υποβιβασμό του σέντερ φορ σε supporting role.
Την χαμένη ευκαιρία της Αργεντινής (με 3 tête à tête χαμένα σε τελικό δε σου αξίζει να κερδίσεις).
Τη γενικότερη δικαιοσύνη του πράγματος, αφού στην τελική το κατέκτησε η καλύτερη ομάδα του τουρνουά.
Δουλευουμε κυριε ντουεντες μου,δεν ειμαστε χομπιστες,κοιμηθηκε ο θεος και μας περασε ο γρουσουζης,χασαμε και την κουπα στην παραταση,τι να βγω να πω? αν θα θυμαμαι τον ναβας,τον οτσοα και το δαγκωμα του σουαρεζ?
Τρια πραγματα δεν θα ξεχασω σιγουρα παντως,το αχαστο του ιγκουαιν,το πλασε του μεσσι και την παπαρια του παλασιο.Ειδικα του παλασιο θα με στοιχειωνει.
@Elaith από όλο το κείμενο κράτησα και συμφωνώ με τα περίσσοτερα, όπως και με τα περισσότερα αν όχι με όλα τα άρθρα σας.
Γι’αυτό πέρασα κατ’ευθείαν στα σημεία που θεώρησα ότι παρέλειψες ή σε αυτά που διαφωνώ.
Για τη διαιτησία το θεωρώ γενικώς ανούσιο να γίνεται τέτοιου είδους συζήτηση γι αυτό έγραψα ότι δεν χρειάζεται να συζητήσουμε για το τάκλιν του Höwedes και τη μπουνιά του Agüero κ.ο.κ.
Την πίκρα ως αναγνώστης την εξέλαβα όχι απο το θέμα τάκλιν αλλά συνολικά απο το κείμενο.
Στο θέμα Σαμπέλα υπήρξε επιπρόσθετο σχόλιο και σαφώς καταλάβα ότι είχα άδικο.
@Πανάγο κράτα γερά, είμαι μαζί σου. Τέσσερα χρόνια μόνο θα βλέπεις την πλάτη μου. Υπομονή μέχρι το επόμενο.
Ο Παλάσιο απαράδεκτος.
@theod17 σέβομαι την αίσθηση που σου προκάλεσε, αλλά ειλικρινά το πήρα πολύ χαλαρά. Κυρίως γιατί η ομάδα έφτασε στον τελικό, έκανε μια σοβαρή πορεία ξεπερνώντας τις δυσκολίες. Σίγουρα μοιάζει με χαμένη ευκαιρία, αλλά προσωπικά περισσότερο στενοχωρήθηκα το 2006. Τώρα για τη διαιτησία έχω άποψη και για φάσεις που έγιναν στο 1ο ημίχρονο και όχι στο 110φεύγα (είναι και η κλωτσομπουνιά του Νόιερ που δεν ασχολήθηκα), αλλά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μπω σε τέτοια κουβέντα. Δεν ήταν και το θέμα του κειμένου άλλωστε.
Σε δυο χρονακια εχει γιουρο γερομπισμπικη,μη χαιρεσαι…
θα είμαι εδώ και σε δύο και σε τέσσερα χρόνια να σας λέω να το γυρίσετε καλύτερα στο μπάμπιγκτον
Βρε βρε, τους προκλητικούς…
Για μια γρηγορη επαναληψη του τι ειδαμε τον τελευταιο μηνα,το λατρεμενο BBC εχει παλι την λυση:
https://www.youtube.com/watch?v=Ex70elUF-2g