Μια φανταστική ιστορία

Ένα βράδυ μετά από πολλά-πολλά χρόνια ο, ηλικιωμένος τότε, Κoσμίν Μότσι θα πιάσει κουβέντα με κάποιον νεαρό μπάρμαν σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί στη Ρουμανία και η συζήτηση θα προχωρήσει πέρα από τα κλασσικά μονοπάτια του καιρού, της οικονομίας και της πρόστυχης φύσης των γυναικών και ο μπάρμαν θα ρωτήσει τον Μότσι για τη δουλειά του και αυτός θα του πει πως κάποτε ήταν ποδοσφαιριστής, σέντερ μπακ, διεθνής μάλιστα με την εθνική Ρουμανίας, και ο μπάρμαν πιθανόν θα του απαντήσει διστακτικά ότι δεν τον θυμάται και ο Μότσι σε μια κρίση σεμνότητας θα τον δικαιολογήσει λέγοντας του ότι δεν έπαιξε και πολλά παιχνίδια έτσι κι αλλιώς με την εθνική και θα συνεχίσει να πίνει απτόητος το ποτό του και όταν η θολούρα του αλκοόλ του πλημμυρίσει το κεφάλι και οι ντροπές εξαφανιστούν από το μυαλό θα τον φωνάξει ξανά προς το μέρος του και θα του αποκαλύψει πως ένα βράδυ πριν πολλά-πολλά χρόνια χάρισε σε μια βουλγαρική ομάδα τη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της, παίζοντας αναγκαστικά ως τερματοφύλακας σε μια διαδικασία πέναλτι επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, σκοράροντας στη δική του σειρά και αποκρούοντας, εντυπωσιακά μάλιστα, όχι μια αλλά δυο εκτελέσεις των αντιπάλων, οι οποίοι τύχαινε να είναι συμπατριώτες του και μισητοί εχθροί της ομάδας στην οποία έγινε γνωστός και ο μπάρμαν θα του χαμογελάσει ευγενικά με αυτό το ψεύτικο χαμόγελο της αμφισβήτησης που δεν γίνεται λέξεις για επαγγελματικούς λόγους και θα του προτείνει να τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους στην υγεία αυτού του παλιού κατορθώματος που του ακούγεται κάπως απίστευτο είναι η αλήθεια αλλά για να το λέει κάπως έτσι θα έγινε, ίσως λίγο διαφορετικά, ίσως πολύ διαφορετικά, τι σημασία έχει, όλα αυτά είναι μακρινό παρελθόν, το ζητούμενο είναι να αδειάσει τώρα το ποτήρι με το αλκοόλ, έτσι κι αλλιώς πληρώνεται για να ακούει τα αποκυήματα της φαντασίας του κάθε πικραμένου από τη ζωή, και θα τον αφήσει στην ησυχία του και στις αναμνήσεις του για να πάει να εξυπηρετήσει κάποιον άλλο πελάτη, κατά προτίμηση λιγότερο μεθυσμένο, και ο Κοσμίν Μότσι θα μείνει μόνος εκεί στη γωνία του μπαρ με το ποτήρι του ακόμα στον αέρα μπροστά από το στόμα, να χαμογελάει προς το πουθενά με αυτό το χαμόγελο της γλυκιάς μελαγχολίας για μια στιγμή που λίγοι θυμούνται – γιατί αυτή είναι δυστυχώς η μοίρα αυτών των ιστοριών στις οποίες δεν εμπλέκεται κάποιος γνωστός σταρ, κάποια κορυφαία ομάδα ή κάποιο σημαντικό έπαθλο – αλλά για αυτόν ήταν σαν μια ολόκληρη ζωή.