Ο ποδοσφαιριστής των δύο χωρών
Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι απλό ως άθλημα, αλλά κανείς δεν είπε ότι είναι πάντα δίκαιο. Διακρίσεις πάντα υπάρχουν ανάμεσα στις θέσεις του, από τότε που μικροί δεν θέλαμε να κάτσουμε στο τέρμα μέχρι τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που λατρεύτηκαν και ήταν είτε επιθετικοί, είτε δεκάρια. Έχουν υπάρξει σπουδαία μπακ, αμυντικά χαφ, τερματοφύλακες, αλλά πάντα στις συζητήσεις για τους καλύτερους η κουβέντα πάει σε ποδοσφαιριστές που μπορούσαν να βάλουν την μπάλα στο πλεκτό. Αυτό που πολύς κόσμος δεν ξέρει είναι ότι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Αργεντινή δεν είναι Αργεντίνος. Είναι ο Παραγουανός Αρσένιο Ερίκο γνωστός με πλήθος ονομάτων όπως “ο βασιλιάς των γκολ”, “ο χρυσός Παραγουανός”, “ο βιρτουόζος”, “το κόκκινο ξωτικό (duende)” και διάφορα άλλα.
Ο Ερίκο γεννήθηκε το 1915 στην Ασουνσιόν και ξεκίνησε να παίζει μπάλα στη Νασιονάλ. Ο “πόλεμος του Τσάκο” όμως άλλαξε τη ζωή του. Η Παραγουάη και η Βολιβία ήρθαν σε σύγκρουση για την περιοχή του Τσάκο, καθώς υπήρχαν ενδείξεις ότι είναι πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου. Οι συγκρούσεις ήταν άγριες με τις χώρες να είναι φτωχές και ειδικά την Παραγουάη να προέρχεται από έναν πόλεμο στον οποίο έχασε εδάφη από τη Βραζιλία και την Αργεντινή, με αποτέλεσμα η περιοχή να φαίνεται ως σωτηρία για τα οικονομικά προβλήματα. Ο 17χρονος Ερίκο που είχε αρχίσει να κάνει πράγματα και θαύματα τότε στην Ασουνσιόν κλήθηκε στον στρατό μαζί με άλλους ποδοσφαιριστές. Κι ενώ αρκετοί από αυτούς έγιναν ήρωες του πολέμου, ο Αρσένιο κλήθηκε να συμμετάσχει σε μια ποδοσφαιρική ομάδα του Ερυθρού Σταυρού που είχε στόχο να μαζέψει χρήματα για τα θύματα του πολέμου.
Ο Ερίκο έτσι βρέθηκε σε κάποια φάση στην Αργεντινή και η πολύ καλή ομάδα του Ερυθρού Σταυρού έπαιξε παιχνίδια με τις τοπικές ομάδες εντυπωσιάζοντας. Πρώτη τον πλησίασε η Ρίβερ, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε. Η Ιντεπεντιέντε ήταν αυτή που τον προσέγγισε στη συνέχεια (ο αστικός μύθος λέει ότι το έκανε μέσα στα αποδυτήρια της Μπόκα), αλλά ο λοχαγός που ήταν υπεύθυνος απείλησε τον Ερίκο ότι θα τον έβγαζε λιποτάκτη εν ώρα πολέμου. Οι Κόκκινοι επέμειναν, τα βρήκαν με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας της Παραγουάης, έδωσαν ένα ποσό ρεκόρ και ο ίδιος ο Ερίκο έδωσε το μπόνους της μεταγραφής του στον Ερυθρό Σταυρό με αποτέλεσμα η τουρνέ να στεφθεί από πλήρη επιτυχία.
Από εκεί και πέρα άρχισε η απίστευτη πορεία του Παραγουανού. Με ντεμπούτο κόντρα στην Μπόκα το 1934 ξεκίνησε η καριέρα του που τον έβαλε στους θρύλους της ιστορικής Ιντεπεντιέντε και στο hall of fame μαζί με παίκτες όπως ο Μποτσίνι. 293 γκολ έβαλε ο Ερίκο στα χρόνια του στην ομάδα της περιοχής Αβεγιανέδα και εντυπωσίαζε με την εκπληκτική ικανότητα να πηδάει ψηλά και να κερδίζει την μπάλα στον αέρα ακόμα και από τους τερματοφύλακες, αλλά ήταν και πολύ καλός τεχνίτης. Μετά από κάποια προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισε, το 1937 έκανε την καλύτερη χρονιά του σκοράροντας 47 φορές σε ένα πρωτάθλημα 34 αγώνων. Ακόμα ένα ρεκόρ είναι το 1,43 γκολ ανα παιχνίδι που πέτυχε στο επόμενο πρωτάθλημα ο Ερίκο, μέλος μιας Ιντεπεντιέντε που οι ειδικοί της εποχής την βάζουν στις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, αφού κατέκτησε τα πρωταθλήματα του 1938 και του 1939.
Το 1942 επέστρεψε στην Παραγουάη για να πραγματοποιήσει το όνειρό του να κάνει την Νασιονάλ πρωταθλήτρια. Η Ιντεπεντιέντε που είχε νέους ιδιοκτήτες δέχθηκε προτάσεις με μεγάλα χρηματικά ποσά από Ρίβερ Πλέιτ και Σαν Λορένσο, αλλά οι οπαδοί απέτρεψαν την μεταγραφή. Ο Ερίκο επέστρεψε το 1943 στην Ιντεπεντιέντε μεγάλος και βαρύς πλέον και τελικά έκλεισε την καριέρα του στην Ουρακάν παίζοντας 7 φορές χωρίς να σκοράρει. Μέσα στην πορεία του Ερίκο όμως ξεχωρίζουν τρία γεγονότα. Το πρώτο είναι ότι ο Ερίκο δέχθηκε πρόταση να παίξει στην εθνική Αργεντινής. Η Αργεντινή τότε είχε σπουδαία ομάδα, πρωταθλήτρια Αμερικής και ήταν από τα μεγάλα φαβορί για το Μουντιάλ του 1938 (στο οποίο τελικά δεν πήρε μέρος, αλλά αυτό είναι μια ιστορία για άλλη φορά). Ο Ερίκο αρνήθηκε τα χρήματα που του προσφέρθηκαν και δήλωσε ότι είναι Παραγουανός. Το γεγονός αυτό έκανε θετική εντύπωση τόσο στην Αργεντινή, όσο και στη χώρα του, όπου δυστυχώς όμως δεν έπαιξε με την εθνική της ποτέ, καθώς απαγορευόταν να κληθεί παίκτης που αγωνίζεται στο εξωτερικό. Έτσι, ο μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών στην Αργεντινή και καλύτερος Παραγουανός δεν έγινε ποτέ διεθνής.
Το δεύτερο εντυπωσιακό είναι τα 43 γκολ του που θα μπορούσαν να είναι περισσότερα. Το 1938 η εταιρεία Σιγαρίγιος 43 που πουλούσε πούρα αποφάσισε (πιθανότατα πιστεύοντας ότι είναι ανέφικτο) να υποσχεθεί ένα τεράστιο ποσό σε όποιον θα σκόραρε 43 φορές στο πρωτάθλημα. Ο Αρσένιο κατάφερε να φτάσει τα 43 γκολ δυο αγωνιστικές πριν το τέλος. Με την Ιντεπεντιέντε να δίνει μάχη για τον τίτλο, ο Παραγουανός ήξερε ότι αν σκόραρε ξανά θα έχανε το βραβείο. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει κάποιες εύκολες φάσεις, αλλά και να γίνει υπερβολικά ομαδικός δίνοντας πάσες ενώ ήταν σε πλεονεκτική θέση. Τελικά κέρδισε και το πρωτάθλημα και το χρηματικό ποσό παρά τον κίνδυνο που πήγε ο ίδιος να δημιουργήσει.
Η τρίτη και τελευταία ιστορία είναι η πιο ιδιαίτερη. Ο Ερίκο ταλαιπωρήθηκε από θέματα υγείας που οδήγησαν στον ακρωτηριασμό του αριστερού του ποδιού το 1977. Λίγους μήνες αργότερα πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Την επόμενη μέρα η Ιντεπεντιέντε αντιμετώπιζε την Ρίβερ. Με δάκρυα στα μάτια οι οπαδοί της Ιντεπεντιέντε τραγουδούσαν “Se siente, se siente, Erico esta presente” σε μετάφραση “Το νιώθουν, το νιώθουν, ο Ερίκο είναι παρών”. Η Ρίβερ προηγήθηκε με 0-1, αλλά τελικά η αύρα του Ερίκο γύρισε το ματς σε 2-1. Η Ιντεπεντιέντε κάλυψε τα έξοδα της κηδείας και ένα κόκκινο καραβάνι ξετυλίχτηκε από την έδρα της ομάδας ως το κοιμητήριο που ήταν 65 χιλιόμετρα μακρυά. Οι Παραγουανοί είχαν ζητήσει να επιστραφεί στην πατρίδα του, οι Αργεντίνοι αρνήθηκαν (και οι δυο χώρες είχαν δικτατορικά καθεστώτα με άσχημες σχέσεις τότε) και ο Ερίκο θάφτηκε στην Αργεντινή.
Παρ’ όλα αυτά στην Παραγουάη δεν το ξέχασαν και δημιουργήθηκε μια οργάνωση για τον “επαναπατρισμό” του στράικερ. Το 2010 με την Κριστίνα Κίρσνερ (από ποδοσφαιρόφιλη οικογένεια) να διατηρεί καλές σχέσεις με τον πρόεδρο της Παραγουάης οι δυο χώρες ήρθαν σε συμφωνία. Το φέρετρο του Ερίκο με την σημαία της Ιντεπεντιέντε βγήκε από την κρύπτη και το… μακάβριο θέαμα συνεχίστηκε με την μεταφορά του στην Παραγουάη όπου τυλιγμένο στις σημαίες των δύο χωρών και με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί βρήκε το νέο σπίτι του. Κονβόι αυτοκινήτων ακολουθούσε το φέρετρο, παιδάκια ντυμένα με στολές ήταν στην άκρη του δρόμου και οι Παραγουανοί φώναζαν συνθήματα και χειροκροτούσαν λες και υποδεχόντουσαν κάποιον ήρωα. Η μαγική παραφροσύνη του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου που ξεπερνά πολιτική και θρησκεία πολλές φορές σε όλο της το μεγαλείο. Ο Ερίκό από το 2010 αναπαύεται πλέον στην Παραγουάη, ο ποδοσφαιριστής για τον οποίο η Νασιονάλ και η Ιντεπεντιέντε έχουν ονομάσει αντίστοιχα το γήπεδό τους και το πέταλο και μια από τις σημαντικότερες κερκίδες τους, ο ποδοσφαιριστής που αποτέλεσε ίνδαλμα του τεράστιου Αλφρέντο ντι Στέφανο, ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Αργεντινή.
