Εξομολογήσεις Ενός Επικίνδυνου Δοντιού
Σήμερα η βρετανική εφημερίδα Guardian δημοσιεύει αποσπάσματα από το ακυκλοφόρητο (μέχρι την επόμενη βδομάδα) βιβλίο του Λουίς Σουάρες «Περνώντας τη γραμμή: Η δική μου Ιστορία». Ο Σουάρες δίνει τη δική του οπτική για τα θέματα των δαγκωματιών, το πως του βγαίνει και πως προσπαθεί να το αντιμετωπίσει.
Θα μπορούσα να ανεβάσω το στάτους μου στην ελληνική αθλητικογραφία με το να το μεταφράσω αλλά δεν έχω τέτοιες βλέψεις. Άλλωστε μπορεί να το βρει εύκολα ο καθένας. Προτιμώ να σταθώ όμως σε μερικά σημεία του κειμένου. Αρχικά, ο Σουάρες θεωρεί ότι το δάγκωμα είναι αποκρουστικό, αλλά δεν είναι επικίνδυνο. Λέει ότι τα δικά του δαγκώματα δεν τραυματίζουν όπως για παράδειγμα εκείνο του Μάικ Τάισον στον Εβάντερ Χόλιφιελντ. Είναι μια παρόρμηση, αντίδραση αυτοπροστασίας μέσα στην αδρεναλίνη του ματς. Προφανώς ο Ουρουγουανός δυσκολεύεται να καταλάβει την έννοια του αντιαθλητικού. Ότι το να δαγκώσεις κάποιον είναι κάτι εκτός των κανόνων του παιχνιδιού.
Ο Σουάρες πιστεύει ότι το αντιαθλητικό βρίσκεται σε αναλογία με τη ζημιά που προκαλεί στον αντίπαλο. Φέρνει σαν παράδειγμα ότι παίχτες που κάνουν σκληρά και αντιαθλητικά τάκλιν που τραυματίζουν τον αντίπαλο και τον αφήνουν έξω έξι και εννιά μήνες δεν τιμωρούνται ανάλογα. Έχει τα δίκια του ως επιθετικός, μόνο που το τάκλιν είναι κάτι που επιτρέπεται στο ποδόσφαιρο. Όταν ένα τάκλιν ξεφεύγει από τα όρια του κανονισμού, ο κανονισμός προβλέπει το τι θα γίνει. Σήμερα ας πούμε όταν θα βρεθεί για πρώτη φορά απέναντι στον (επαγγελματία δολοφόνο) Πέπε μπορεί να τον ρωτήσει πως έφαγε 10 αγωνιστικές γιατί πάτησε κάποιον εκτός φάσης.
Εκεί που το κάνει πιο δύσκολο ο Σουάρες είναι ότι προσπαθεί να καταρρίψει το επιχείρημα ότι αυτό που έκανε στον Κιελίνι έγινε «μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου». Αντιπαραβάλλει το παράδειγμα του Ζιντάν. Λέει ο Λουίς ότι ο Ζιντάν σε τελικό Μουντιάλ κουτούλησε στην ψύχρα τον Ματεράτσι και η τιμωρία του ήταν 3 αγωνιστικές. Εκεί που έχει δίκιο ο Σουάρες είναι ότι και για το Ζιζού ήταν η τρίτη φορά που κουτούλαγε κάποιον. Θεωρεί ότι αποτελεί στόχο για τις ποδοσφαιρικές αρχές, παραδέχεται όμως ότι έχει κάνει ο ίδιος τον εαυτό του στόχο.
Ένα άλλο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας του Σουάρες είναι το τι έκανε μετά την τιμωρία του. Είπε ότι μετά τη δαγκωνιά στον Ιβάνοβιτς η Λίβερπουλ τον βοήθησε και του παρείχε υποστήριξη όλο το ιατρικό και ψυχολογικό της τιμ. Βέβαια εδώ αν υπολογίσουμε ότι ο Σουάρες δάγκωσε τον Κιελίνι περίπου ένα χρόνο μετά από τον Ιβάνοβιτς, μάλλον ο ψυχολόγος της Λίβερπουλ ήρθε στο σύλλογο με τις συστάσεις του τύπου που έφερε τον Άντι Κάρολ και τον Μάριο Μπαλοτέλι στο Μέρσεϋσαιντ. Ο Σουάρες λέει ότι επειδή εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μπαρσελόνα δεν ήταν εύκολο να απευθυνθεί στους συλλόγους για υποστήριξη. Πήρε την οικογένειά του και έφυγαν για να ηρεμήσουν και μετά από πρωτοβουλία της γυναίκας του (στανταράκι) βρήκε τους κατάλληλους ανθρώπους μόνος του.
Σε κάθε περίσταση, η αυτοβιογραφία του Σουάρες είναι από τις λίγες ίσως περιπτώσεις που αξίζει να ασχοληθείς. Έχω τεράστιο θέμα με τις αυτοβιογραφίες, διότι δε βρίσκω νόημα στο να διαβάσω τις «αλήθειες» κάποιου. Ειδικά όταν αυτός ο κάποιος είναι 21,22,23,24 χρονών. Ο Σερ Άλεξ ναι είχε να πει πολλά, ο Ρούνει που στα 28 του έχει εκδόσεις τρεις βιογραφίες τι έχει να πει; Όμως επειδή ο Σουάρες είναι κλινική περίπτωση και δεν μπαίνει στη λούμπα του πολιτικά ορθού ίσως να είναι μια ευκαιρία να καταλάβουμε τι έχει στο μυαλό του αυτό το παιδί που μπορεί να πάρει μια ομάδα από το χέρι μόνος του και να καταστρέψει όλη τη σεζόν με ένα δάγκωμα.
Στην Ισπανία έχουν γίνει ψηφοφορίες για το ποιον παίχτη θέλουν οι οπαδοί να δαγκώσει ο Σουάρες. Οι οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης έχουν ως πρώτη επιλογή τον Κασίγιας (σε τρελό και άγιο μην τάξεις) και της Μπαρσελόνα τον Πέπε. Όλα προβλεπόμενα. Το ζήτημα είναι πως θα αντιδράσει ο Λουίς όταν προκληθεί. Και με τον Πέπε στο γήπεδο αυτό κανονικά θα έπρεπε να έχει αρνητική απόδοση στο στοίχημα.
