Ο φίλος

Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για αρκετούς ανθρώπους στη Στοκχόλμη. Η διοίκηση της Χάμαρμπι ΙΦ Φούτμπολσφερενινγκ, που για ευνόητους λόγους από αυτό το σημείο και μέχρι το τέλους του κειμένου θα αποκαλείται απλά Χάμαρμπι, κάλεσε τους οπαδούς της ομάδας να επισκεφτούν για μια τελευταία φορά το γήπεδο Σέντερσταντιον και να πάρουν από αυτό ό,τι θέλουν γιατί  μέσα στο επόμενο διάστημα θα ξεκινήσει η κατεδάφιση του.

Η Χάμαρμπι, που είναι μια μέτρια Σουηδική ομάδα η οποία στα 99 χρόνια της ιστορίας της (σε αντίθεση με τις μεγάλες αντιπάλους της, ΑΙΚ και Τζουργκάρντενς) έχει να επιδείξει μόνο μια μεγάλη επιτυχία, το πρωτάθλημα του 2001, έχει μετακομίσει από την περσινή σεζόν στο γειτονικό Τελε 2 Αρένα το οποίο εκτός από ολοκαίνουργιο (σε αντίθεση με το  Σέντερσταντιον που μετρούσε σχεδόν 50 χρόνια ζωής) είναι και διπλάσιο σε μέγεθος. Άξιο αναφοράς είναι επίσης το γεγονός ότι το τελευταίο γκολ που πανηγύρισαν οι οπαδοί της Χάμαρμπι στο παλιό γήπεδο επιτεύχθηκε από τον θρύλο της ομάδας αλλά και του Football Manager, Κένεντι Μπακιρτσίογλου.

Όπως ήταν αναμενόμενο στο κάλεσμα της διοίκησης ανταποκρίθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι που ξήλωσαν ό,τι μπορούσαν από το μέρος στο οποίο είχαν περάσει εκατοντάδες ώρες της ζωής τους και το οποίο, όπως όλα τα γήπεδα του κόσμου, θα παραμείνει αθάνατο χάρη στις αναμνήσεις και τις διηγήσεις τους. Ανάμεσα στους οπαδούς βρισκόταν κι ένας ηλικιωμένος κύριος που προσπαθούσε να βγάλει μια σανίδα από τις κερκίδες. Μαζί του είχε μια τσάντα στην οποία είχε τοποθετήσει ένα κομμάτι από το χόρτο του γηπέδου. Ένας νεότερος προσφέρθηκε να τον βοηθήσει. Όταν η προσπάθεια τους ολοκληρώθηκε, ο ηλικιωμένος τον ευχαρίστησε και του εξήγησε πως την σανίδα-κάθισμα και το χόρτο που είχε μαζέψει σκόπευε να τα αφήσει στον τάφο του καλύτερου του φίλου, ο οποίος ήταν οπαδός της Χάμαρμπι. Ο ίδιος είναι οπαδός της μισητής ΑΙΚ. Και αυτή η, μικρή για κάποιους και σημαντική για κάποιους άλλους, πληροφορία λέει όσα δεν θα μπορέσει να πει ποτέ κανένας ύμνος για τη φιλία.

“…κι όσοι αγαπιούνται, και νεκροί, ποτέ τους δεν πεθαίνουν…”

“Επιτάφιος” – Γιάννης Ρίτσος