Το τάκλιν το γεμάτο, το βρώμικο, το Λατινοαμερικάνικο

Σε ένα παιχνίδι στο Χαριλάου πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμα ήμουν τόσο μικρός που στο γήπεδο με πήγαινε ο θείος μου και οι ποδοσφαιρικές παραστάσεις μου ήταν ελάχιστες, ένας αντίπαλος από αυτούς που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «ξυλοκόπους», πήρε φόρα, σύρθηκε δυο μέτρα στο χόρτο και σήκωσε άλλα τόσα μέτρα στον αέρα τον κοντοπίθαρο Ιβάν Σίλβα Σάντος. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, το γήπεδο κόντεψε να γκρεμιστεί, καθώς όλοι ξέρουμε ότι το να κλωτσήσουν άσχημα έναν παίκτη της ομάδας σου είναι σχεδόν σαν να χειροδικούν μπροστά σου σε δικό σου άνθρωπο.

Ανάμεσα στις διάφορες ατάκες που ακούστηκαν από την πλευρά της κερκίδας στην οποία καθόμασταν, και οι οποίες ξεκινούσαν από το διπλωματικό “δώσε κόκκινη στον αλήτη” και έφταναν στο “ψόφα αργά και βασανιστικά δολοφόνε”, αυτή που για κάποιο λόγο ξεχώρισε το παιδικό μυαλό μου ήταν μια που έλεγε “ακόμα και στην Αργεντινή αυτό θα δινόταν κάρτα”. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός και να ξοδέψω κάμποσες ώρες της ζωής μου βλέποντας Λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο για να επιβεβαιώσω πλήρως αυτή τη διαφορετική οπτική, που τότε πρώτη φορά συναντούσα.

Αρκετά χρόνια μετά από αυτό το περιστατικό, σε ένα ξενύχτι για να δω Αργεντινή-Ουρουγουάη για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010, έζησα τον ορισμό της “ποδοσφαιρικής ένοχης απόλαυσης”. Δυο πράγματα θυμάμαι μόνο από εκείνες τις δυο ώρες και κανένα εξ αυτών δεν είναι το τελικό σκορ. Πρώτον, ότι δεν υπήρχε λεπτό του αγώνα κατά το οποίο δεν βρισκόταν στο χόρτο κάποιος παίκτης και δεύτερον ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς ήμουν κυριευμένος από αυτό το αίσθημα της ευχαρίστησης που σου προκαλείται όταν βλέπεις κάτι ανέλπιστα διασκεδαστικό, που κανονικά δεν θα έπρεπε να σου αρέσει.

Κάθε φορά που ένας Ουρουγουανός σήκωνε τις τάπες σημαδεύοντας τον αστράγαλο ενός Αργεντινού ή ένας Αργεντινός αδιαφορούσε για τη μπάλα και κατεύθυνε το πόδι στο κρέας του αντιπάλου η απόλαυση άγγιζε τα όρια του «πρέπει να πάρω τηλέφωνο κάποιον φίλο μου και να τον ξυπνήσω, είναι άδικο να απολαμβάνω αυτή τη μαγεία μόνος μου». Ποδοσφαιρική βρωμιά στην οποία δεν μπορείς να αντισταθείς, σαν λαχταριστό χοτ ντογκ από καντίνα έξω από το γήπεδο, που στο ετοιμάζει με γυμνά χέρια τύπος που ξέρεις πως έχει παραβιάσει κάθε κανόνα υγιεινής που υπάρχει στο σχετικό εγχειρίδιο. Ήταν σαν να βλέπεις τον Μπρους Γουίλις να εξολοθρεύει ολομόναχος έναν-έναν τους κακούς στο Die Hard. Οι κουλτουριάρηδες πιθανόν ισχυρίζονται ότι σε κάτι τέτοια δεν υπάρχει καμία σινεφίλ ποιότητα αλλά πραγματικά ποιος νοιάζεται; Και η υποκουλτούρα έχει τη γοητεία της κάποιες φορές.

Δεν μπόρεσα να βρω τα… highlights εκείνου του ματς, οπότε βάζω κάποια από ένα άλλο, πιο ήρεμο, μεταξύ τους ντέρμπι

Από εκείνο το βράδυ η έννοια σκληρό τάκλιν και Λατινική Αμερική πάνε πακέτο στο μυαλό μου. Όλοι οι λαοί μπορούν να παίξουν αντιαθλητικά αλλά κανένας δεν μπορεί να το κάνει όπως οι Λατινοαμερικάνοι. Ο Λατινοαμερικάνος το έχει σπουδάσει, το έχει τελειοποιήσει, το έχει κάνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του, το έχει ανεβάσει σε άλλο επίπεδο, το μεταβιβάζει στην επόμενη γενιά με πάθος και πείσμα, όπως κάνει με όλες τις υπόλοιπες λαϊκές παραδόσεις. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος μπαμπάς που θα κέρασε, γεμάτος περηφάνια, όλη την παρέα τη μέρα που ο 6χρονος λεβέντης του έκανε το πρώτο καλό τάκλιν της ζωής του σε αγώνα κατηγορίας τζούνιορ.

Μια φορά ρώτησε ένας Ευρωπαίος τουρίστας σ’ένα γηπεδάκι 5Χ5 στην Ουρουγουάη: “Τα τάκλιν επιτρέπονται;” Στο Μοντεβιδέο ακόμα γελάνε.. #CA11gr

— el sombrero (@sombrerogr) July 24, 2011

Κάθε σχετικό στατιστικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το αποδεικνύει. Ο πρώτος παίκτης που αποβλήθηκε σε Μουντιάλ πριν εμφανιστούν οι κάρτες; Χιλιανός. Ο πρώτος που αποβλήθηκε αφού εισήχθησαν οι κάρτες; Πάλι Χιλιανός. Η ομάδα που ουσιαστικά αποτέλεσε την αφορμή για να χρησιμοποιηθούν κάρτες; Η Χιλή. H ομάδα με τις περισσότερες κόκκινες; Η Βραζιλία. Η ομάδα με τις περισσότερες κίτρινες; Η Αργεντινή. Ο πρώτος που αποβλήθηκε σε τελικό Μουντιάλ; Αργεντινός. Ο παίκτης που έφαγε την πιο γρήγορη κόκκινη σε Μουντιάλ; Ουρουγουανός. Πόση ώρα χρειάστηκε; 56 δευτερόλεπτα! Κι αν σε κάποιον ακούγεται υπερβολικό το συγκεκριμένο στατιστικό, τον ενημερώνω ότι κατά πάσα πιθανότητα θα υπήρχε κάποιος θείος στο Μοντεβιδέο που κάπου στο μισό λεπτό του αγώνα θα σχολίασε “πολύ χαλαρά μπήκαμε στο παιχνίδι”, πριν απαντήσει κάποιος άλλος θείος από το βάθος “πες τα, πολύ φλώροι αυτοί της νέας γενιάς”.

“Festival de faltas”, δεν χρειάζεται καν μετάφραση

Κι αν τα στατιστικά δεν επαρκούν για κάποιον δύσπιστο, θα υπάρχει πάντα το διπλό τάκλιν-πέναλτι (!) του Κάσερες και το ανυπέρβλητο βίντεο του Αμπονταντσιέρι που κάνει τάκλιν από πίσω κατεδαφίζοντας τον αντίπαλο του. Που τυχαίνει να είναι ο ανήλικος γιος του. Σε φιλανθρωπικό αγώνα.

Αφήνοντας επιτέλους πίσω όλο τον παραπάνω πρόλογο και φτάνοντας στα νέα της επικαιρότητας, στο τεράστιο και μαγικό αυτό κεφάλαιο «Τάκλιν και Λατινοαμερικάνοι» προστέθηκε την Κυριακή άλλη μια παράγραφος, όταν ο Άλεξ Μπολάνος της Μπαρτσελόνα του Εκουαδόρ με ένα γεμάτο και μπαμπάτσικο τάκλιν, πασπαλισμένο με Λατινοαμερικάνικη χάρη και κομψότητα, κλάδεψε και τα δυο πόδια ενός αντιπάλου του και είδε άμεσα το δρόμο για τα αποδυτήρια.

Σημαντική λεπτομέρεια νο1: Η φάση έγινε μόλις στο ένατο λεπτό του αγώνα που θα έκρινε τον τίτλο.

Σημαντική λεπτομέρεια νο2: Ο παίκτης τον οποίο άφησε να σφαδάζει στο χόρτο όσο αυτός απομακρυνόταν είναι ο Μίλερ Μπολάνος, ο κατά πέντε χρόνια μικρότερος αδερφός του.