Όταν μετράει η θέληση

Είναι κάποιες στιγμές που σου καθορίζουν τη ζωή. Που η ευτυχία χάνεται, που αλλάζουν τα πάντα τριγύρω σου. Ο Βικτόριο Φρανσίσκο Κάσα ήταν ένας ποδοσφαιριστής γέννημα θρέμμα της Σαν Λορένσο ντε Αλμάγκρο που εκείνη την περίοδο έβγαζε εξαιρετικούς νέους παίκτες από τις Ακαδημίες της και κατέκτησε με αυτούς το πρωτάθλημα του 1964. Ο Κάσα ήταν αρκετά ταλαντούχος και γρήγορος ακραίος επιθετικός με έφεση στις ντρίμπλες και στην γκαμπέτα. Θεωρήθηκε πολύ μεγάλο ταλέντο και ήταν σίγουρα ένας εντυπωσιακός παίκτης. Παρ’ όλα αυτά, έγινε ένας από τους πιο διάσημους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Σαν Λορένσο για έναν άσχημο λόγο.

“Είχαμε βγει με έναν φίλο και δυο κοπέλες με το αυτοκίνητό μου. Σταματήσαμε κάπου, φάγαμε λουκάνικα και φύγαμε. Ήταν 8.30, μπήκαμε σε ένα σκοτεινό δρόμο και σταμάτησα το αυτοκίνητο. Ακούγαμε το “Ινολβιδάμπλε” του Τίτο Ροντρίγκες. Ξαφνικά ακούστηκε ο ήχος από ένα πολυβόλο πα-πα-πα-πα. Όταν κοίταξα, δεν είχα χέρι.” Έτσι θυμάται την νύχτα της 11ης Απριλίου του 1965 ο Κάσα, όταν μόλις 22 χρονών είχε αυτό το τραγικό συμβάν. Ο Κάσα μπήκε σε μια απαγορευμένη, στρατιωτικά ελεγχόμενη περιοχή και ένας trigger happy στρατιώτης αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το πολυβόλο, όταν ο Κάσα δεν απάντησε στον έλεγχο. Ένας ταξιτζής (κατά σύμπτωση οπαδός της Σαν Λορένσο) τον αναγνώρισε και τον μετέφερε στο νοσοκομείο. Όταν ο γιατρός στο νοσοκομείο είδε τον ποδοσφαιριστή προσπάθησε να τον καθησυχάσει λέγοντάς του ότι δεν είναι τίποτα. “Δεν είναι τίποτα; Κρατάω το χέρι μου με το χέρι μου αδερφέ” απάντησε ο Βικτόριο.

Ο στρατός απέκρυψε το όνομα του στρατιώτη και ο Κάσα ο ίδιος δεν ασχολήθηκε ποτέ για να το μάθει. Η αγωνία του ήταν να επιστρέψει στα γήπεδα. Το έκανε 35 μέρες μόλις μετά το συμβάν, σε ένα παιχνίδι απέναντι στην Μπάνφιλντ. Το πρώτο πρόβλημα ήταν τι να κάνουν με το… παραπάνω μανίκι στη φανέλα. Το δεύτερο πρόβλημα ήταν πώς να τον αντιμετωπίσουν οι αντίπαλοι. Ένας παίκτης της Μπάνφιλντ είχε δηλώσει: “Συναισθηματικά είναι ένα πρόβλημα να τον μαρκάρεις, έπρεπε όμως να παίξεις δυνατά”. Στην πράξη όμως και μετά από λίγο και τις πρώτες του ντρίμπλες του δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον έβριζαν όταν τους περνούσε. Δεν τον ένοιαζε όμως τον Κάσα, αυτό ήθελε. “Χάνεις την ισορροπία σου στην αρχή, μετά συνηθίζεις. Και κυρίως πρέπει να πέφτεις πάντα από τη σωστή μεριά, από εκεί που έχεις χέρι. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος. Με την μέση ντριμπλάρεις, δεν άλλαξε κάτι σε αυτό. Κι όμως, αν δεν έπαιζα καλά, ο κόσμος άρχιζε να λέει ότι έφταιγε αυτό. Μα και όταν είχα δυο χέρια έπαιζα άσχημα!”

Άγνωστο κατά πόσο επηρεάστηκε, αλλά στην Σαν Λορένσο έμεινε μόλις ένα χρόνο ακόμα, παρ’ ότι αγαπήθηκε από τον κόσμο. Σε μια Λ. Αμερική που τα παρατσούκλια δεν γνωρίζουν όρια και τα “χοντρός”, “καραφλός”, “νέγρος” είναι συνηθισμένα, ο Κάσα ήταν πλέον ο “κουλός”. Τα “ίχο ντε πούτα μάνκο” ήταν ο κλασσικός ήχος ευτυχίας όταν ο Κάσα έσκαγε κάποια ωραία ντρίμπλα. Έφυγε έχοντας παίξει σε 75 παιχνίδια και με 5 γκολ (τα τρία μετά το ατύχημα). Πήγε στα καλαμάρια της Πλατένσε όπου και έπαιξε χωρίς μεγάλη επιτυχία, μετά για λίγο καιρό στις ΗΠΑ και έκλεισε την καριέρα του στην Κίλμες. Η πορεία στην Σαν Λορένσο όμως ήταν αυτή που του έμεινε, εκεί που είχε και τον κλασσικό φαρσέρ (πάντα σε κάθε ομάδα υπάρχει ένας τέτοιος) που άκουγε στο όνομα “Μπαμπίνο” Βέιρα. Ο Μπαμπίνο ήταν ένας από τους μεγαλύτερους χαβαλέδες των γηπέδων και υπάρχουν πολλές ιστορίες που κυκλοφορούν από εκείνα τα χρόνια. Μια φορά του είχε κρύψει το προσθετικό χέρι πίσω από διαφημιστικές πινακίδες, ενώ μια άλλη το είχε κρεμάσει σε μια πόρτα βάφοντάς το κόκκινο σαν να είχε αίμα πάνω. Ο Κάσα είχε άριστη σχέση με τον Βέιρα και απαντούσε και ο ίδιος με δικές του φάρσες, αναγκάζοντας τον Βέιρα να πει ότι εξαιτίας του κατάλαβε πόσο μεγάλη δύναμη μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό και την ψυχή. Αν μια φάρσα πάντως έμεινε για πάντα ήταν όταν ο Κάσα πήγε να υποδεχτεί έναν νέο συμπαίκτη του. Είχε πιο πριν “ξεκλειδώσει” το προσθετικό χέρι και τελικά μετά την χειραψία το μεταγραφικό απόκτημα έμεινε άφωνο να κρατάει το χέρι του Κάσα που γελούσε. Ο Κάσα δεν είχε κανένα πρόβλημα με το χαμένο του χέρι και μια άλλη φορά όταν σκόραρε με το χέρι απέναντι στη Νιούελ’ς, ο ίδιος ρωτούσε διαιτητή και αντιπάλους: “με ποιο χέρι;”

Ο Κάσα (νούμερο 10) σε αγώνα στις ΗΠΑ απέναντι στη Σάντος του Πελέ.

Ο Βικτόριο “Μάνκο” Κάσα ποτέ δεν κοίταξε πίσω. Δεν έψαξε να δει ποιος του άλλαξε τη ζωή, δεν σκέφτηκε τι θα γινόταν αν δεν είχε πάει εκείνο το βράδυ σε εκείνον τον δρόμο. Συνέχισε τη ζωή του όπως και πριν: “Μπορώ να αλλάξω λάστιχο στο αυτοκίνητο σε δυο λεπτά, περπατάω σε σκαλωσιές χωρίς πρόβλημα. Έγινα ταξιτζής, πορτιέρης σε καζίνο και κλαμπ, πουλούσα λαχνούς, δούλεψα σε κυνοτροφείο. Συνέχισα να κάνω, ό,τι έκανα. Όλα στη ζωή μού τα έδωσε το ποδόσφαιρο. Τη χαρά μού την έδωσε το ποδόσφαιρο, ήθελα σαν τρελός να παίζω. Να παίζω όμως, όχι να παρακολουθώ, ούτε να γίνω προπονητής”. Ο Κάσα είχε τρέλα για ποδόσφαιρο, τρέλα για ζωή και το έδειχνε από τότε που σε κάνοντας ντρίμπλες σε έναν αγώνα και περνώντας αντιπάλους, βγήκε εκτός γήπεδου (σαν τον Αρδίζογλου) με τον Βέιρα να του φωνάζει να σταματήσει να τρέχει. “Στη ζωή μου είχα περισσότερες χαρές με ένα χέρι, παρά με δύο” δήλωσε σε μια συνέντευξή του το 2000. Πέθανε τον Ιούνιο του 2013 στα 69 του, ένας άνθρωπος που έζησε όσο καλύτερη μπορούσε τη ζωή του.