Ωδή στον Γκαΐθκα Μεντιέτα

Μια από τις αγαπημένες μου ποδοσφαιρικές ομάδες ήταν η Βαλένθια του τέλους των 90s. Μια ομάδα που δυστυχώς δεν κατάφερε να πάρει τους τίτλους που άξιζε, αλλά αγαπήθηκε πολύ από αρκετό κόσμο για το καλό ποδόσφαιρο που έπαιζε και ορισμένους πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές που είχε στο ρόστερ της. Ένας από τους λιγότερο τραγουδισμένους παίκτες εκείνης της εποχής ήταν ο ξανθοχαιτέος Γκαΐθκα (ή Γκαΐσκα ανάλογα από πούθε κρατάει η σκούφια σου) Μεντιέτα, ένας παίκτης που είχε το seal of approval κάθε σωστού χαφ, την γνωστή “μπαλαδοελιά” που όπως έχουμε τονίσει και παλαιότερα είναι σημάδι μεγάλου παίχτου όπως ο Αϊμάρ κι ο Μίροσλαβ Οκόνσκι (τα επαναλαμβάνω για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους).

Ο Μεντιέτα ήταν ένα από τα πρώτα χαφ μιας καινούριας εποχής που δεν χώριζε σε αυτούς που έκοβαν με τάκλιν στην καρωτίδα και τους άλλους που ήταν ντελικάτοι και μάρκαραν με τα μάτια. Ο Σωτήρης (μια που από αυτό σημαίνει το μικρό του) ήταν ένα μαύρο σκυλί του πολέμου αμυντικά και ένας αρκετά δημιουργικός παίκτης, αλλά και εκτελεστής μπροστά. Αυτό που ίσως αρκετοί δεν γνωρίζουν είναι ότι παρ’ ότι προερχόταν από πατέρα ποδοσφαιριστή, ο Μεντιέτα ήταν αθλητής στίβου και μάλιστα δρομέας, κατέχοντας και εθνικό ρεκόρ στα 2 χιλιόμετρα (που πρώτη φορά ακούω ότι τα τρέχουν). Ο ίδιος σε συνεντεύξεις του τονίζει ότι ήταν κατά κύριο λόγο ψιλο-άμπαλος και απλά καλός αθλητής. Μεταξύ 14 και 16 ετών είχε κόψει την μπάλα και απλά έτρεχε και όταν αποφάσισε να ξαναγυρίσει στο ποδόσφαιρο ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του σαν έναν ποδοσφαιριστή που έτρεχε, κάλυπτε χώρους και έδινε απλές πάσες (ότι κάνει το 85% των Ελλήνων αμυντικών χαφ με λίγα λόγια). Ακόμα κι οι φίλοι του γελούσαν όπως ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του και όμως πάλεψε, δούλεψε και βελτιώθηκε σε τρομερό βαθμό και τεχνικά.

Το πόσο καλύτερος έγινε, φάνηκε όταν από εκεί που είχε 4 γκολ σε 4 σεζόν, έβαλε συνολικά 41 στις τρεις τελευταίες του σεζόν στη Βαλένθια, ίσως με αποκορύφωμα το πανέμορφο γκολ στον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι του 1999 απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης με συμπαίκτες τους αιώνιους έφηβους Ανγκλομά-Καρμπόνι, τον Σαντιάγο Κανιθάρες στο τέρμα και άλλες μορφές όπως ο Μίροσλαβ Τζούκιτς και ο Κλαούντιο Λόπες. Ο πρώτος τίτλος της Βαλένθια μετά από 20 χρόνια ήταν η αποθέωση μιας ομάδας που απέκλεισε αρχικά την Μπαρσελόνα με 2-3 στο Καμπ Νου (με τον Μεντιέτα να βάζει μια απίστευτη γκολάρα) και 4-3 στο Μεστάγια, ενώ στα ημιτελικά διέλυσε τη Ρεάλ Μαδρίτης με 6-0 στο Μεστάγια σε μια νύχτα ονειρική για τις νυχτερίδες με τον Μεντιέτα να βάζει το 6ο. Το 3-0 στον τελικό με την Ατλέτικο ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα για ένα από τα πιο “αντρικά” κύπελλα όλων των εποχών με τον Μεντιέτα να είναι μαζί με τον Λόπες οι στυλοβάτες της ομάδας του Ρανιέρι.

Το τούβλο του Μεντιέτα στο Καμπ Νου

Ο Μεντιέτα στη συνέχεια σήκωσε και το Σούπερ Καπ με προπονητή πλέον τον Έκτορ Ραούλ Κούπερ με ένα φοβερό 3-3 μέσα στο Καμπ Νου. Αυτό όμως που δεν μπόρεσε να καταφέρει ήταν το Τσάμπιονς Λιγκ. Μια φορά απέναντι στην Ρεάλ όπου και η Βαλένθια διαλύθηκε και μια φορά απέναντι στους αντιπαθητικούς Γερμανούς της Μπάγερν όπου στα πέναλτι λύγισε. Όχι βέβαια ο Γκαΐθκα που σκόραρε με πέναλτι και στην κανονική διάρκεια, αλλά και στην ψυχοβγαλτική διαδικασία μετά την παράταση. Δυο μεγάλες απογοητεύσεις για μια ομάδα που έφτασε δυο σερί φορές στην πηγή, αλλά δεν ήπιε ποτέ νερό.

Ήταν η περίοδος ευτυχίας του Μεντιέτα που εκτός από σούπερ αγαπημένο χαφ ήταν και DJ. “Είναι το πάθος μου. Ο κολλητός μου στη Βαλένθια είχε δισκάδικο και έπαιζε μουσική σε μαγαζιά. Αν παίζαμε το Σάββατο, μετά τον αγώνα θα πήγαινα κρυφά, συνήθως φορώντας κάποιο καπέλο και θα έπαιζα μουσική. Ήταν η διέξοδός μου. Δεν έχω κάποια σετ-λιστ έτοιμη. Κουβαλάω τους δίσκους μου υπολογίζω ποια τραγούδια θα βάλω στην αρχή και μετά πάω ανάλογα με τη διάθεση του κόσμου. Σαν το ποδόσφαιρο που πρέπει σε κλάσματα του δευτερολέπτου να αποφασίσεις για μια πάσα, έτσι κι όταν διαλέγεις το επόμενο τραγούδι“. Ο Μεντιέτα συνεχίζει να παίζει μουσική, κυρίως στην Αγγλία όπου και είναι σχολιαστής του ισπανικού πρωταθλήματος στην τηλεόραση, αυτή τη φορά χωρίς να κρύβει την πλούσια ξανθιά χαίτη του, την οποία άλλωστε έχει κόψει.

Εκεί κάπου όμως ήρθε η φυγή από τη Βαλένθια και η πορεία του μακρυά από τις θέσεις των κορυφαίων όλων των εποχών. Ο Μεντιέτα ήταν για μένα σαν μια μπάντα που βγάζει ένα φοβερό άλμπουμ (όχι one hit wonder, ολόκληρο σούπερ άλμπουμ) και λες “εδώ είμαστε, θα μιλάμε για χρόνια γι’ αυτούς” και μετά έρχεται μια αδικαιολόγητη πτώση (σαν να θυμάμαι τους Bush ή τους Six By Seven). Έτσι κι ο ξανθομπάμπουρας θα είναι για πάντα στις καρδιές μας ο Μεντιέτα της Βαλένθια, με μια ανεξήγητα μέτρια πορεία στη συνέχεια. Όταν το 2001 η Λάτσιο πλήρωσε ένα καράβι χρήματα για να τον πάρει, όλοι λέγαμε ότι βρήκε χαφάρα για πολλά χρόνια. Δυστυχώς όμως η παρουσία του στην Ιταλία ήταν απογοητευτική. Ο ίδιος αρκετά χρόνια μετά δήλωνε ότι δεν τον επηρέασε το χρηματικό ποσό, ούτε ένιωθε κάποιο βάρος για να αποδείξει κάτι. Πιστεύει ότι απλά δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί, να παίξει σερί παιχνίδια, να πάρει αρκετές ευκαιρίες σε ένα κλαμπ που με τον Σέρτζιο Κρανιότι τότε ζούσε τις… τελευταίες μέρες της Πομπηίας πριν την τελική καταστροφή μετά το φαγοπότι. Η ατμόσφαιρα ήταν απολύτως διαφορετική στη Ρώμη σε σχέση με τη Βαλένθια.

https://www.youtube.com/watch?v=LyI6XUBzCOk

Η επιστροφή στην Ισπανία και την Βαρκελώνη τού έφερε συνεχή παιχνίδια, αλλά σε μια κακή Μπαρσελόνα που τερμάτισε μόλις 6η εκείνη τη σεζόν χάθηκε στη γενική μετριότητα. Κέρδισε όμως πολλά από την συνύπαρξή του με τον Λουίς φαν Χάαλ για τον οποίο μιλάει με τα καλύτερα λόγια. Και μετά, μετά ήρθε το κεφάλαιο Μίντλεσμπρο και Αγγλία, που κοιτάζοντάς το σήμερα δεν ήταν άσχημο, απλά δεν ήταν και σούπερ. Ο Μεντιέτα πείστηκε από το πρότζεκτ του Στιβ ΜακΛάρεν και έγινε μέλος μιας εξαιρετικής Μπόρο που σήκωσε ένα Λιγκ Καπ και κυρίως έφτασε στον τελικό του ΟΥΕΦΑ σε μια πορεία που ξεκίνησε το καλοκαίρι με αντίπαλο την Ξάνθη και τελείωσε στον χαμένο τελικό από την Σεβίλλη (χωρίς τον Μεντιέτα που έπαιξε σε συνολικά έξι παιχνίδια στη διοργάνωση). Οι τραυματισμοί όμως είχαν γίνει συχνοί, ο πρώην συμπαίκτης του Σάουθγκέιτ δεν τον υπολόγιζε και πολύ και τελικά ο Μεντιέτα αποφάσισε το 2007 να σταματήσει μια καριέρα που ξεκίνησε ονειρικά, έφτασε γρήγορα στην κορύφωση, αλλά σύντομα έπεσε κατακόρυφα. Είναι άγνωστο τι θα γινόταν αν ο Μεντιέτα είχε μείνει για πάντα στην Βαλένθια, η οποία συνέχισε να είναι εξαιρετικά ανταγωνιστική μετά τη φυγή του και να κατακτά τίτλους. Ο ίδιος πάντως μιλώντας πριν μερικά χρόνια δεν έδειξε να στενοχωριέται:

“Ξέρεις πόσα παιδιά έχουν όνειρο απλά να γίνουν ποδοσφαιριστές, εγώ έπαιξα στην Λα Λίγκα, τη Σέριε Α, την Πρέμιερ Λιγκ, το Τσάμπιονς Λιγκ και το Μουντιάλ και κέρδισα και τίτλους. Έπαιξα σε ντέρμπι Ρόμα-Λάτσιο, Μπαρσελόνα-Ρεάλ και έχω απίστευτες αναμνήσεις. Για όλα αυτά, δεν μετανιώνω για τίποτα που συνέβη”