Μια ιστορία τυφλής οπαδικής πίστης

Ζώντας σε μια κοινωνία όπου πλέον, σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις της, κανόνας είναι το άσχημο ή, ακόμα συνηθέστερα το γελοίο, το να διηγηθείς μια ωραία οπαδική ιστορία είναι δύσκολο, στα όρια του οξύμωρου. Εκτός αν η γνώμη σου για το ωραίο περιλαμβάνει επιθέσεις με γκαζάκια σε οπαδικούς συνδέσμους του εχθρού ή μαγαζιά διαιτητών που μας αδίκησαν, ραντεβού οπαδικών στρατών για ένδοξες μάχες, πεσίματα σε δημοτικά συμβούλια που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ομάδας-αρρώστιας μας, άλουστους χούλιγκαν-tv stars-επιβήτορες των μανάδων των αντιπάλων τηλεθεατών, και δεν συνεχίζω τη λίστα γιατί ήδη νιώθω επικίνδυνη άνοδο γαστρικών υγρών προς τον λάρυγγα.

Ευτυχώς υπάρχει και το διαδίκτυο, στο οποίο μπορείς να αλιεύσεις οπαδικές ιστορίες ενός άλλου μακρινού κόσμου, όπως αυτός του Αγγλικού ποδοσφαίρου για παράδειγμα, ιστορίες χωρίς τίγρεις και δράκους, στις οποίες μπορεί ενίοτε να πρωταγωνιστήσει κάποια σαν την Όντρεϊ Ντάισον, μια 90χρονη γριούλα που δεν έχει χάσει κανέναν εντός έδρας της Γέοβιλ τα τελευταία 17 χρόνια. Λεπτομέρεια: Η συγκεκριμένη γριούλα-οπαδός είναι τυφλή εδώ και 20 χρόνια.

Ήταν το 1997 όταν έχασε τον άντρα της, ο οποίος τη βοηθούσε να κυκλοφορεί στον έξω κόσμο, και ο γιος της ο Νάιτζελ, της πρότεινε για πρώτη φορά να πάνε μαζί στο γήπεδο, βλέποντάς το σαν μια διέξοδο για να κρατήσει τη μητέρα του ενεργή. Ο άντρας της ήταν οπαδός της Γέοβιλ οπότε η Όντρι δέχτηκε. Την εντυπωσίασε μάλιστα τόσο η ατμόσφαιρα του γηπέδου και η ένταση της κερκίδας όταν σκόραρε η ομάδα, που αποφάσισε να παρακολουθήσει όλα τα εντός έδρας παιχνίδια εκείνης της σεζόν, ενώ την επόμενη χρονιά προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα, αγοράζοντας εισιτήριο διαρκείας. Κι αν το “παρακολουθήσει” μοιάζει οξύμωρο για κάποιον που δεν μπορεί να δει, η ίδια δεν φαίνεται να πτοείται. Κάθεται με τα ακουστικά της ακούγοντας από το ράδιο την περιγραφή των αγώνων, ενώ παράλληλα χαίρεται την ατμόσφαιρα γύρω της, βιώνοντας το παιχνίδι με τον δικό της μοναδικό, παράξενο για πολλούς αλλά απολαυστικό για την ίδια, τρόπο, έχοντας κερδίσει, όπως είναι φυσικό, τη συμπάθεια των υπόλοιπων οπαδών, οι οποίοι είναι πάντα πρόθυμοι να τη βοηθήσουν.

Στην Ελλάδα βέβαια οι οπαδοί τυφλώνονται κυρίως από το οπαδικό μίσος που τους οδηγεί συνήθως σε αξιόποινες πράξεις, οπότε η ιστορία μιας οπαδού που τυφλώθηκε από γλαύκωμα (τι λούζερ θε μου) και απλά αποφάσισε να παρακολουθεί την αγαπημένη της ομάδα φτάνοντας πλέον στα 90 της, ηλικία κατάλληλη μόνο για να πεθάνει ή να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μοιάζει απίστευτη, στα όρια του γραφικού. Ίσως και να είναι, και αυτός πιθανότατα είναι ο λόγος που τη διαβάζετε μόνο στο sombrero.