Κι αν τελικά δεν σου αρέσει πραγματικά το ποδόσφαιρο;
Κλασσική μέρα που αρχικά όλοι συμφωνούν ότι το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο και μετά μαλώνουν για το ποιανού θα είναι το κόκκαλο.
— el sombrero (@sombrerogr) February 25, 2015
Έφτασε για μια ακόμα χρονιά αυτή η περίοδος που κάτι άσχημο έχει συμβεί και όλη η χώρα είναι απογοητευμένη με το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Οπουδήποτε κι αν κοιτάξεις στο Ελληνικό ίντερνετ η αγανάκτηση κάνει πάρτι, έτοιμη να χυθεί από τις οθόνες και να μας πνίξει όλους. Οι οπαδοί έχουν αγανακτήσει, οι δημοσιογράφοι έχουν αγανακτήσει, οι άνθρωποι των ομάδων έχουν αγανακτήσει, η κυβέρνηση έχει αγανακτήσει, οι απλοί φίλαθλοι έχουν αγανακτήσει, ακόμα και άνθρωποι που δεν ξέρουν με πόσους παίκτες παίζεται ένα ματς έχουν αγανακτήσει. Οι περισσότεροι θέλουν κάποιος να τιμωρηθεί άσχημα για παραδειγματισμό, αρκεί βέβαια να μην είναι κάποιος από τους ‘δικούς’ τους.
Η πείρα του παρελθόντος μας έχει διδάξει ότι μετά τη φάση της αγανάκτησης, που συνοδεύεται συνήθως από αμέτρητες απόψεις και προτάσεις (πολλές εκ των οποίων είναι φυσικά σωστές και λογικές και με μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο, ο οποίος τις γουστάρει όσο είναι ιδέες που μπορείς απλά να τις κάνει like και να νιώσεις προοδευτικός και ανοιχτόμυαλος, αλλά αρχίζει να δυσανασχετεί μαζί τους σε περίπτωση που αντιληφθεί ότι μπορεί και να γίνουν πράξη και, για παράδειγμα, να μείνει η ομαδάρα του εκτός Ευρωπαϊκών διοργανώσεων τα επόμενα χρόνια) ακολουθεί η φάση του συμβιβασμού κατά την οποία όλοι διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να γίνει σχεδόν τίποτα απ’ όσα προτάθηκαν και ακούστηκαν και η φυσική κατάληξη είναι πάντα η φάση της αποδοχής, που όλα μπαίνουν κάτω από το χαλάκι μέχρι το επόμενο άσχημο συμβάν που θα μας… σοκάρει όλους.
Συνήθως κατά τη διάρκεια της φάσης της αποδοχής απλοί οπαδοί και δημοσιογράφοι, ο καθένας από το δικό του βήμα, τονίζουν ότι η αδυναμία υλοποίησης οποιουδήποτε σχεδίου αλλαγής βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τους ανίκανους και ανάξιους υπευθύνους της χώρας και του ποδοσφαίρου μας που για δικούς τους λόγους ο καθένας, προτιμούν να συντηρούν αυτή την κατάσταση από το να βάλουν τα χέρια τους στη φωτιά και να προσπαθήσουν να τη διορθώσουν. Με δεδομένη τη ρήση “το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι σε ένα μεγάλο βαθμό έχουν δίκαιο.
Κι έτσι απλά η ζωή συνεχίζεται…
——
Λίγους μήνες πριν σε αγώνα για το Ισπανικό πρωτάθλημα, η Ρεάλ κέρδισε με 8-2 μέσα στην έδρα της Ντεπορτίβο. Μεγάλο αθλητικό πόρταλ της χώρας μετέφερε την είδηση αυτή στους Έλληνες φιλάθλους με τον περιγραφικό τίτλο “Βιασμός στο Ριαθόρ”! Κάποιος βίασε κάποιον άλλον, σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι κάπου στην δυτική Ισπανία. Φυσικά οι λέξεις σε ένα πόρταλ δεν κάνουν κακό σε κανέναν, είναι ακίνδυνες, δεν πετάνε φωτοβολίδες, ούτε παίζουν ξύλο, ούτε καν έχουν την ίδια βαρύτητα με ένα μπινελίκι ενός προέδρου σε ένα Δ.Σ. της Σούπερ Λιγκ. Και φυσικά δεν κυριολεκτεί ο συντάκτης, κανένας δεν βίασε κανέναν, χαβαλέ κάνουμε, μια κουταλιά υπερβολής για να γίνει πιο βαρύγδουπος ο τίτλος, να πατήσει κανένας άνθρωπος παραπάνω το λινκ. Η υπεράσπιση είναι εύκολη: “Όλη η χώρα, μαζί με το πρωτάθλημα μας, είναι ένα μπουρδέλο, η λεξούλα σε ένα τίτλο σε πείραξε;”
Αρκετούς μήνες πριν απ’ αυτό, στο τέλος ενός Ρεάλ-Μπαρτσελόνα που μας είχε προσφέρει μερικές εντυπωσιακές στιγμές από αυτές που συναντάς μόνο σε πολύ υψηλά επίπεδα τέχνης, κάθομαι και χαζεύω τις αντιδράσεις των Ελλήνων στα social media. Ένα μεγάλο μέρος των σχολίων αποτελείται από μπινελίκια και σεξουαλικές αναφορές! Άνθρωποι που γεννήθηκαν και ζούνε στην Πολίχνη, το Παγκράτι ή το Ηράκλειο χύνουν ηλεκτρονικά γιατί μια Ισπανική ομάδα κέρδισε μια άλλη Ισπανική, την ώρα που άλλοι τους στολίζουν με κοσμητικά επίθετα, υπενθυμίζοντας τους τις φάσεις που θεωρούν ότι ο διαιτητής αδίκησε την ισπανική τους ομάδα, φάσεις στις οποίες πολλές φορές στέκονται περισσότερο και από τους πιο σκληροπυρηνικούς, ντόπιους οπαδούς των ομάδων αυτών. Το πανηγύρι συνεχίζεται φυσικά στα ενημερωτικά πόρταλ με εριστικούς τίτλους, που παλιότερα συναντούσες μόνο μετά από Ελληνικά ντέρμπι. “Τους κέρασε ο Νειμάρ”, “τους γλέντησε ο Μπέιλ”. Κάθε φορά που παρατηρώ κάτι τέτοιο η ίδια απορία επιστρέφει πάντα στο μυαλό μου: Αρέσει πραγματικά σε κάποιους το ποδόσφαιρο;
Η απάντηση είναι απλή και δεδομένη, παρ’ όλο που κανένας εκ των παραπάνω δεν θα την παραδεχθεί ποτέ: Όχι. Στη χώρα των δεκάδων αθλητικών φυλλάδων και ενημερωτικών πόρταλ, στα οποία έχουν βήμα αθλητικογράφοι που είναι πιο κάφροι και από τους κάφρους (ναι, των ίδιων πόρταλ που αυτές τις μέρες έχουν κατακλυστεί από κείμενα αγανάκτησης για την κατάντια του ποδοσφαίρου μας, κείμενα γραμμένα δίπλα-δίπλα με παλιότερα εμετικά, καθαρά οπαδικά άρθρα που καμουφλάρονται σαν “δημοσιογραφικά κείμενα άποψης” και προσελκύουν χιλιάδες θυμωμένα σχόλια που με τη σειρά τους αυξάνουν την επισκεψιμότητα της σελίδας), στη χώρα που οι ομάδες (και κατ’ επέκταση και η Εθνική) σπάνια έχουν επιθετικό πλάνο γιατί ο πρώτος και βασικός στόχος είναι να μην χάσεις, γιατί η ήττα είναι κάτι παραπάνω από τρεις χαμένοι βαθμοί, στη χώρα στην οποία έχει εισχωρήσει πλέον στο φίλαθλο DNA της πως η νίκη της ομάδας που υποστηρίζεις είναι σαν να έχεις ξεφτιλίσει σεξουαλικά εσύ, έστω και μόνο μέσα στο μυαλό σου, τους οπαδούς που υποστηρίζουν την αντίπαλη, λίγοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το ποδόσφαιρο. Τη νίκη γουστάρουν και αγαπάνε, η νίκη με κάθε τρόπο και μέσο (θεμιτό ή αθέμιτο) είναι ξεκάθαρα ο στόχος. Και όπως έχει αποδειχτεί αυτό δεν περιορίζεται πλέον μόνο στη μια και αγαπημένη μας Ελληνική ομάδα και δεν αφορά μόνο ελάχιστους “καθυστερημένους” που μπορείς εύκολα να αγνοήσεις.
Το συγκεκριμένο ζήτημα δεν εμφανίζεται φυσικά μόνο στην Ελλάδα. Οι αμέτρητες και απελπιστικά ηλίθιες ηλεκτρονικές κόντρες μεταξύ των “haters” του Μέσσι και του Κριστιάνο είναι ενδεικτικές του πόσο λανθασμένα αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι το ομορφότερο παιχνίδι του κόσμου. Το γεγονός όμως ότι στις σοβαρές Ευρωπαϊκές χώρες συναντάται σε πάρα πολύ μικρότερο βαθμό αρκεί για να μην αποτελεί η πρώτη πρόταση αυτής της παραγράφου δικαιολογία για να μην το αντιμετωπίσεις, υιοθετώντας απλά την εύκολη λύση του να εστιάσεις μόνο στους διεφθαρμένους προέδρους, την ανίκανη κυβέρνηση και τους μετρημένους “ούγκανους”, που ψάχνουν ευκαιρία να παίξουν ξύλο στο γήπεδο για μια θέση στο πάνθεον του συνδέσμου στον οποίο ανήκουν.
Το πρόβλημα του Ελληνικού ποδοσφαίρου είναι τόσο μεγάλο και τόσο σύνθετο που δεν πρόκειται να λυθεί ακόμα κι αν παρθούν ριζοσπαστικές και πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα αποφάσεις που θα αφορούν τα μεγάλα κεφάλια του χώρου. Το πρόβλημα βρίσκεται πλέον μέσα μας, σε βαθμό πολύ χειρότερο απ’ ότι μπορούμε να φανταστούμε και απ’ ότι μπορούμε να παραδεχθούμε.
18 σχόλια σχετικά με το “Κι αν τελικά δεν σου αρέσει πραγματικά το ποδόσφαιρο;”
Εξαιρετικό άρθρο!
Πολύ καλό άρθρο,αλλά πιστεύω πως το πρόβλημα μπορεί να ληθεί.Ισως χρειάζεται κατάργηση επαγγελματικών κατηγοριών και επιστροφή στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.Σκληρό,δύσκολο,αλλά γίνεται!
Ως συνήθως, spot on ο Duendes.
Το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν είναι πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Και παγκοσμία κατ’ επέκταση, απλά ίσως σε μικρότερο ποσοστό αναλογικά εκεί.
Τα καθημερινά κόμπλεξ, το αίσθημα κατωτερότητας και ο ακραίος ατομισμός βγαίνουν ανώνυμα και χωρίς προσωπείο στο γήπεδο, τα σχόλια και τις συζητήσεις.
Και οι στρατιές από κάθε πλευρά συνεχίζουν να γιγαντώνονται και να γίνονται όργανα στα χέρια των προέδρων, που φυσικά “αγαπάνε και νοιάζονται για την ομάδα” και όχι για προσωπικό όφελος.
Δεν ξέρω αν η λύση είναι η επιστροφή στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο (δεν βλέπω πως θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην πραγματικότητα, ακόμα και αν υπήρχε η βούληση από τα πάνω) ή κρατικοποίηση του ή οτιδήποτε άλλο, σπάω το κεφάλι μου, αλλά πάλι καταλήγω στο ότι λύση πολιτική ή διοικητική δεν υπάρχει, αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί και αν όχι αυτοί, κάποιοι άλλοι αντίστοιχοι θα θέλουν να βάλουν το χέρι τους στο μέλι, όσο το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται σαν διαφορετικά στρατόπεδα ενός ιερού πολέμου και όσο η αγάπη και το πάθος για την ομάδα συγχέεται με την αρρωστημένο κόλλημα και την τυφλή στράτευση σε αυτή.
Η λύση εδώ έρχεται μόνο από τα κάτω, και στον πηρύνα της καταλήγει στο αν η ενασχόληση του καθενός υπάρχει επειδή του αρέσει η μπάλα (ή το μπάσκετ ή το κρίκετ) ή αν γεμίζει/καταστέλλει άλλα κενά της ζωής του.
Εδώ και 2 χρόνια το προσωπικό μου όριο έχει ξεπεραστεί, και δεν ασχολούμαι πλέον με το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σωραίος
Τα είχε πει πριν από μας, για μας ο Γκομέλσκι, 28 χρόνια πριν. Οι Έλληνες δεν αγαπούν τα σπορ, αλλά τις νίκες σε αυτά.
Και ναι, και στην Ιταλία παίζουν αμυντικά, και spot on για τις αστείες κόντρες haters Messi VS haters Cristiano, αλλά αυτό που γίνεται σε μας σε κάθε επίπεδο, αγωνιστικό, διοικητικό, δημοσιογραφικό, στοιχηματικό δεν απαντάται ούτε στις μικρότερες κατηγορίες των φτωχότερων χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Σιγουρα το προβλημα δεν ειναι μονο αθλητικο (και σιγουρα δεν ειναι μονο ελληνικο). Διαφθορα και συσσωρευμενη ενταση υπαρχουν κι αλλου. Για να μην το ριξουμε 100% στη φιλοσοφια που καταληγει παντα στο “αν δε φτιαχτει η κοινωνια πρωτα, δεν θα φτιαχτει το ποδοσφαιρο”, ας δεχτουμε οτι σε καθε τομεα χωριστα πρεπει να ξεκινησει η προσπαθεια.
Στημενα παιχνιδια και διεφθαρμενοι αξιοματουχοι υπαρχουν παντου. Ματς στηνονταν σε γερμανια και πρεμιερ λιγκ, δε θα στηθει το λεβαδιακος-καλλονη? Χωρες αγοραζουν ψηφους για το μουντιαλ, δε θα αγορασει πεντε ενωσεις ο Σαρρης για να βγει προεδρος στην ΕΠΟ? κλπ κλπ. Θελω να πω οτι ειναι απολυτως αδυνατο να καθαρισουμε 100% το ποδοσφαιρο.
Ας δουμε τι μπορει να κανει η πολιτεια που για μενα εχει και τη μεγαλυτερη ευθυνη (δεν περιμενω κανεναν προεδρο με χρυση καρδια να μοιρασει το πριμ του τσαμπιονς λιγκ ή μια ανοδο στην α εθνικη). Το σημαντικοτερο ειναι να εξασφαλισει την ανεξαρτησια της δικαιοσυνης (αθλητικης και πολιτικης) και των ελεγκτικων μηχανισμων. Επισης σημαντικο ειναι να διωκονται και να τιμωρουνται οι φυσικοι αυτουργοι των επεισοδιων. Ξεκιναμε να λυσουμε το προβλημα της βιας χωρις να συζηταμε το αυτονοητο, το να τιμωρειται δηλαδη αυτος που κραταει το καδρονι. Δεν πα να ριξεις και 2 εκατ προστιμο στην ομαδα, αυτος που ειναι να παρει το καδρονι θα το παρει.Και φυσικα να εφαρμοστει το υπαρχον νομοθετικο πλαισιο. Δεν μας λειπουν οι νομοι, μονο η εφαρμογη τους.
Πιστευω οτι ετσι λυνουμε το 80% του προβληματος και οτι αυτο μπορει να γινει μεσα σε ενα 6μηνο. Με πραγματικη πολιτικη βουληση ειναι εφικτο το επομενο πρωταθλημα να ξεκινησει με τους καλυτερους οιωνους.
υ.γ. αν γραψω για αυτοδιοικητα θα μου βγουν καμια 500αρια λεξεις ακομα και δεν θα το διαβασει κανεις ολο, αρα περιμενω να το ανοιξει αλλος για να χωθω κι εγω.
@Rasco
Τεραστια αληθεια απ τον γκομελσκι. Αν υπηρχε καταταξη για την αθλητικη παιδεια των χωρων, η ελλαδα θα ηταν καπου αναμεσα στον αγιο μαυρικιο και στην ανταρκτικη.
Mια μικρή παρέμβαση για το σχόλιο παραπάνω σχετικά με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Υπάρχει και σήμερα ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Είναι αυτό που πλακώνονται κι εκεί στο ξύλο μεταξύ τους και στήνουν ματς. Είναι καλό και ρομαντικό να λέμε ότι για όλα φταίει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά οι συνθήκες δεν είναι καλύτερες στο ερασιτεχνικό.
Το θέμα όπως αναφέρθηκε είναι ευρύτερο. Είναι θέμα νοοτροπίας του καθενός από εμάς, της λαμογιάς των παραγόντων και της παντελούς καταπήσης κανόνων, αλλά και ατιμωρησίας.
Θα μπορούσα να γράψω 2 σελίδες. Θα είμαι λακωνικός.
Το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άγνωστο πράγμα στην Ελλάδα, πιο γνωστό και πιο ακατανόητο και από την εξίσωση της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας του Αινστάιν.
Σε συνέχεια του σχολίου μου για το ερασιτεχνικό:Στην Σουηδία βασιζονται σε ερασιτεχνικά και ημι-ερασιτεχνικά σωματεία και πάντα έχουν καλυτερη εθνική απο εμάς ακόμα και αν δεν έχουν ομάδες στο Τσ.Λιγκ.Λέτε και στο ερασιτεχνικό τα ίδια γίνονται.Μα ακριβώς επειδή και στο ερασιτεχνικό γίνονται αυτά,πρέπει να αρχίσουμε από εκεί την αλλαγή.Πιστεύω πως είναι πιο εύκολο να αναδιαρθρώσουμε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο απο το επαγγελματικό.Όταν θες να χτίσεις κατί βάζεις θεμέλια και αυτά μπαίνουν κατω-κατω στην βάση του οικοδομήματος και όχι στην κορυφή.Επίσης δεν πολυπιστεύω ότι το ποδόσφαιρο στην χώρα μας είναι επαγγελματικό.Απλά εμείς νομίζουμε πως είναι.Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
της μπαλας της αρμοζει γκαλεανικη αγαπη, αλλα με τοση σεξουαλικη καταπιεση(κι οχι μονο, φυσικα) δυσκολα να της αποδοθει τετοια αγαπη.
εγω πιστευω οτι αυτη η συναισθηματικη κατασταση η οποια χαρακτηριζει τους περισσοτερους οπαδους των ομαδων ειναι σε μεγαλο ποσοστο απορροια της εσφαλμενης διαχειρισης περιστατικων εκ μερους της κυβερνησης και των εκαστοτε διοικησεων που εμπλεκονται με αποτελεσμα ο οπαδος βλεποντας οτι δεν επερχεται καποιου ειδους αποτελεσματικης τιμωριας συνεχιζει να κανει οτι κανει χωρις να τον νοιαζει.οποτε αυτο που πρεπει να αναρωτηθουμε δεν ειναι αν εμεις ως απλος λαος αγαπαμε το ποδοσφαιρο αλλα αν αυτοι που εχουν τις ομαδες εχουν τη διαθεση να καλυτερευσουν το ελληνικο ποδοσφαιρο.
Τι τεράστιο αρθράκι.
Μου δημιούργησε το συναίσθημα, ξέρεις αυτό που κουνάς το κεφάλι επιβεβαιωμένος και σίγουρος ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που κινείται στις ράγες της πραγματικότητας όπως όταν ο Ουρουγουανός/Παραγουανός/Χιλιανός αμυντικός κόβει (επιτέλους) στα δύο τον ντελικάτο γκομενοκλαρινογαμπροεπιθετικούλη που πριν μισό λεπτό του είχε σκάσει μεγαλοπρεπή ντρίπλα/σακούλα χαμογελώντας στο γκομενάκι στην πρώτη σειρά.
Μπορώ να γράψω έκθεση ολόκληρη αλλά όχι. Δε θα πω τίποτα μπράβο μόνο στο παλικάρι που το εγραψε.
Διακοπή πρωταθλήματος.. …απαγορευση σε ευρωπαϊκούς θεσμούς για πέντε χρόνια….και βλέπουμε!!!
Υποσυνολο του ημιμαθους Βαλκανιου κατσιαπλια που οδηγησε με τις επιλογες του διαχρονικα την χωρα στα βραχια, ο Ελληνας ‘οπαδος’.
Οι οποιες αλλαγες απαιτουν αλλαγη παιδειας κατι απιθανο να συμβει σε κυκλους μικροτερους των 2/3 γενεων.
Μια ματια στο πλησιεστερο Δημοσιο Σχολειο/Πανεπιστημιο απλα το επιβεβαιωνει.
Μου φαίνεται κάπως απλουστευτικό να φταίει για όλα «ο Έλληνας οπαδός», αυτός «ο ημιμαθής Βαλκάνιος κατσαπλιάς» (sic).
Ειδικά από τη στιγμή που αυτός που εισέβαλε χτες στον αγωνιστικό χώρο με πιστόλι και «σωματοφύλακες» δεν είναι ένας οποιοσδήποτε «Έλληνας οπαδός».
Κατά τα άλλα, το άρθρο και πολλές από τις απόψεις των αναγνωστών έχουν ενδιαφέρον και δεν θέλω να τις αδικήσω με ένα βιαστικό σχόλιο.
Αλεξάντερ Γκομέλσκι: «Οι Έλληνες δεν αγαπούν τα σπορ, αλλά τις νίκες σ’ αυτά»
Ενώ, ας πούμε, στη Σοβιετική Ένωση είχαν αληθινή αγάπη για τον αθλητισμό κι όχι για τις νίκες και το γόητρο που έφερναν αυτές οι νίκες…
Το ίδιο ισχύει για κάθε λαό και για κάθε κράτος, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για μια υπερδύναμη.
AYTO EINAI MHN TO AGGIZETE..