Ο ρομαντικός άρχοντας της ποδιάς
“Δεν είμαι εγώ ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής. Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε στη Ροσάριο και το όνομα του είναι Κάρλοβιτς”
Αυτή ήταν η ακριβής απάντηση του Ντιέγκο Μαραντόνα το 1993 – όταν έφτασε στη Νιουέλς Όλντ Μπόις – σε ερώτηση δημοσιογράφου για το πως νιώθει ως “Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής ever”. Ο δημοσιογράφος χαμογέλασε αλλά δεν συνέχισε με άλλες ερωτήσεις μιας και είχε πάρει την απάντηση του. Όταν μιλάει άλλωστε ο Θεός ο Μαραντόνα, καλό είναι να σιωπάμε. Αν είσαι και σε αργεντίνικα εδάφη το βουλώνεις απλά. Ας πάμε όμως παρακάτω.
O Τόμας Φελίπε Κάρλοβιτς βρίσκεται ανάμεσα στους παίκτες – μύθους του αργεντίνικου ποδοσφαίρου κι ας μην αγωνίστηκε ποτέ με τα χρώματα της Αλμπισελέστε. Γεννημένος στο Ροσάριο από Γιουγκοσλάβους μετανάστες το μακρινό ’49 και χαρακτήρας ήπιων τόνων, έγινε γρήγορα γνωστός για τις περίτεχνες ντρίμπλες του και την άψογη τεχνική του κατάρτιση. Το σήμα κατατεθέν του παίκτη ήταν η “ποδιά”. Να περνάει δηλαδή τη μπάλα κάτω απ’ τα πόδια του αντιπάλου, χαίδευοντας τη και συνεχίζοντας την προσπάθεια του επιτυχώς. Το λεγόμενο και τούνελ που λέει ο Αλέξης Σπυρόπουλος, όταν φυσικά απαγγέλει “ποδοσφαιρική ποίηση”, στις μεταδόσεις του. Όσοι τον είδαν, για να βοηθήσουν εμάς που δεν τον προλάβαμε λένε ότι ήταν ένας συνδυασμός χαρακτηριστικών του Ρεδόνδο και του Ρικέλμε. Ο Μενότι δήλωσε ότι είχε το… γονίδιο του Ροσάριο, αυτό που έχει και ο Λιονέλ Μέσι.
To παρατσούκλι που τον ακολουθεί ακόμα στις μέρες μας δημιουργήθηκε – εννοείται – μέσα στο γήπεδο και ήταν από αυτές τις στιγμές που σου μένουν ανεξίτηλες, αν τις ζήσεις. Trinche λοιπόν και θα καταλάβετε το λόγο. Όταν αγωνίζονταν με τα χρώματα της Σέντραλ Κόρντομπα (στο Ροσάριο κι αυτή μιας και ο παίκτης δεν έφευγε εύκολα απ’ την περιοχή) ο Κάρλοβιτς έκανε μια διπλή “ποδιά” σε κάποιο παίκτη της Ατλέτικο Ταγιέρες, πρώτα από μπροστά και μετά από πίσω, προκαλώντας ντελίριο στις εξέδρες του γηπέδου. Μάλιστα ήταν τόσο επιτυχημένη που σε ολόκληρη τη συνέχεια της αναμέτρησης αρκετοί απ’ το κοινό τη ζητούσαν ξανά και ξανά. Φήμες πως ο Trinche έκανε “ποδιές” ακόμα και στο δρόμο σε δύσμοιρους περαστικούς θεωρούνται ως υπερβολικές. Trinche είναι αυτό το πηρούνι. Ο οπαδός που έβγαλε το παρατσούκλι στο Γκαμπίνο Σόσα και τις τσιμεντωμένες του κερκίδες πρέπει να είχε σίγουρα τεράστια φαντασία. Μεγαλύτερη κι απ’ αυτή που έβγαζε ο Κάρλοβιτς στο παιχνίδι του. Όπως και να ‘χει είναι άκρως χαρακτηριστικό για το φίλο μας.
Ο Κάρλοβιτς αν και ήταν ένας απίστευτος κεντρικός μέσος (ο Πέκερμαν τον θεωρεί ως τον κορυφαίο δημιουργικό μέσο που έχει δει στην καριέρα του) δεν μπορούσε να πάρει το ποδόσφαιρο και πολύ στα σοβαρά. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να ευχαριστηθεί το παιχνίδι, να κάνει τις “ποδιές” του – με τις πάντα κατεβασμένες κάλτσες του – και να επιστρέψει στο Ροσάριο. Να βγει με φίλους στα μπαράκια της περιοχής και γενικά να ζει χαλαρός και ευτυχισμένος. Για να καταλάβετε. Τη σαιζόν 1972-1973 ο παίκτης αγωνίστηκε στη Ριβαντάβια, μακριά απ’το σπίτι του. Σε μια αναμέτρηση με τη Σαν Μάρτιν, αν έπαιζε σε ολόκληρο το 90λέπτο, θα έχανε το λεωφορείο για το Ροσάριο. Για τον Κάρλοβιτς φυσικά και δεν υπήρχε ουδεμία τέτοια περίπτωση. Όπως είχε πει ο συμπαίκτης του Ούγκο Μέμολι, ο Τόμας Κάρλοβιτς αποβλήθηκε λίγο πριν το ημίχρονο. Έκανε ένα γρήγορο μπανάκι και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι του. Λύσεις άλλωστε πάντα υπάρχουν για να καταφέρεις αυτό που θες.
Η κορυφαία ιστορία όμως – που δείχνει και το ταλέντο του παίκτη – δεν είναι άλλη απ’ αυτή του 1974 κόντρα στην Εθνική Αργεντινής των Κέμπες, Χερέδια και Χαζαρέτα. Μια ομάδα επιλέκτων απ’την περιοχή του Ροσάριο είχε τεθεί αντιμέτωπη με την ομάδα της χώρας στα πλαίσια της προετοιμασίας για το Μουντιάλ της Δυτικής Γερμανίας. Πέντε παίκτες της Ροσάριο Σεντράλ, τέσσερις της Νιούελ’ς και αυτός. Όπως ήταν φυσικό ο Κάρλοβιτς βρέθηκε στη βασική 11αδα και σα να μην έφτανε αυτό ήταν και ο καλύτερος παίκτης στα πρώτα 45 λεπτά. Οι επίλεκτοι προηγούνταν της εθνικής με 3-0 και ο προπονητής της Αλμπισελέστε, Βλαντισλάο Σαπ ζήτησε την αλλαγή του Κάρλοβιτς – πριν ξεκινήσει το ‘β ημίχρονο – λογικά επειδή δεν άντεχε το ξεφτιλίκι. Ο Trinche βγήκε και το παιχνίδι βρήκε και πάλι την ισορροπία του με τους παίκτες του Σαπ να μειώνουν στο τελικό 3-1, αφήνοντας καλές εντυπώσεις (που ήταν και το ζητούμενο).
Ο Κάρλοβιτς στις μέρες μας συνεχίζει να ζει στο Ροσάριο. Να απολαμβάνει τον ήλιο και τις βόλτες με φίλους και φυσικά να ακούει συνεχώς για το “μύθο” του και τις “ποδιές” που μοίραζε όταν έπαιζε ποδόσφαιρο. Ο Trinche αν και ιδιοφυής ως παίκτης προτιμούσε να ζει το ποδόσφαιρο – σχεδόν – απ’ την ερασιτεχνική του πλευρά. Την πιο φωτεινή. Θυσίασε μια σπουδαία καριέρα επειδή ήταν απλός και ρομαντικός και επειδή γι’ αυτόν το ποδόσφαιρο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από διασκέδαση και αμέτρητες “ποδιές”. Άλλωστε όσα γκολ κι αν πετύχεις, όσους τίτλους κι αν κατακτήσεις και όσα χρήματα και να κερδίσεις – για πολλούς – δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από μια ήσυχη βόλτα με φίλους μια ηλιόλουστη μέρα. Ο Trinche ανήκει σ’ αυτούς. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν βίντεό του ώστε να μπορέσουμε να τον θαυμάσουμε και εμείς, δεν υπήρχαν τότε compilations με κακή dubstep μουσική. Σύμφωνα με έναν δημοσιογράφο της Ole, η μόνη φάση που μπορούμε να τον δούμε είναι μερικά δευτερόλεπτα από μία ταινία του 1983 στα οποία είναι το νούμερο 10 που ντριμπλάρει έναν αντίπαλο, η μοναδική καταγεγραμμένη προσπάθεια του Κάρλοβιτς.
“Έγινε το σύμβολο ενός ποδοσφαίρου ρομαντικού που δεν υπάρχει πλέον”
– Χόρχε Βαλντάνο
6 σχόλια σχετικά με το “Ο ρομαντικός άρχοντας της ποδιάς”
To kalytero sou arthro file.
Μην του λες τέτοια, το παίρνει επάνω του…
Είμαι ταπεινός και μιλάω μόνο μέσα απ’ τη δουλειά μου. Elaith άσε τα ψέματα.
Με τέτοιες ιστορίες αρκεί και η φαντασία για να έρθει η ρεύση αβίαστα.
Ιδίως όταν προσπαθείς να φέρεις στο μυαλό σου τι θα έκανε μια μίξη Ρεδονδο και Ρικέλμε όπως γραφεις, δεν χρειάζονται πολλά.
Ο κλασικός “αλήτης”, “χαμένος”, “απείθαρχος” λατινοτέτοιος που όλοι λατρέψαμε κάποτε.
Τούνελ το λέει μια (τουλάχιστον) ολάκερη χώρα, όχι μόνο ο Σπυρόπουλος (που βέβαια το αντέγραψε από εκεί). Ίσως γιατί όπως διαβάζεις τον τίτλο “ο ρομαντικός άρχοντας της ποδιάς”, το μυαλό πάει σε καμιά ποδιά σχολείου, κουζίνας 🙂
ΥΓ. Η Φίνου είχε παίξει και στην Αργεντινή;
safet susic paris auxere me ton basile boli sta 17-18 ton estile allagi meta apo 2-3 podies