H φορτηγίδα της Αθλέτικ Μπιλμπάο

Η ιστορία της Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι μια ιστορία υπερηφάνειας, μοναχικής (πολλές φορές) πορείας και συγκινήσεων. Σε μια εποχή που ομάδες χωρίς ιστορία κυριαρχούν λόγω χρημάτων ή που ιστορικές ομάδες λόγω των κερδών τους ανοίγουν την ψαλίδα και δεν επιτρέπουν σε άλλους συλλόγους να διεκδικήσουν επιτυχίες, οι Βάσκοι συνεχίζουν να πολεμούν με τα δικά τους μέσα. Πέρα από το hype και τις όποιες πολιτικές προεκτάσεις, η Μπιλμπάο είναι ένας θαυμαστός σύλλογος που κρατάει ακόμα το δικό του ύφος όσο μπορεί. Δυστυχώς γι’ αυτή, οι μεγάλες ευκαιρίες παρουσιάζονται λιγότερα συχνά πλέον και οι αναμνήσεις είναι αυτές που κρατούν τον μύθο ζωντανό. Σαν τον τίτλο του 1982-83 που κατέκτησαν τα Λιοντάρια, 27 χρόνια μετά τον προηγούμενό τους.

Ο τίτλος αυτός ίσως να είναι και ο σημαντικότερος στην ιστορία της ομάδας του… Αγίου Μάμα για τρεις διαφορετικούς λόγους. Πρώτον γιατί ήρθε μετά από τόσα χρόνια ανομβρίας, δεύτερον γιατί ήρθε να δώσει πίστη ξανά σε μια ομάδα που είχε χάσει πριν μερικά χρόνια ένα Κόπα ντελ Ρέι στα πέναλτι από την Μπέτις και έναν τελικό ΟΥΕΦΑ και είχε αρχίσει να σκέφτεται ότι κάποια… κατάρα υπάρχει και τρίτον και ίσως πιο σημαντικό γιατί ήρθε σε μια τρομερά δύσκολη περίοδο για την πόλη. Με 20% ανεργία, η πόλη του Μπιλμπάο βίωνε μια πολύ μεγάλη κρίση που πλήγωνε τους υπερήφανους Βάσκους και τα οικονομικά προβλήματα ήταν ιδιαιτέρως έντονα.

Η Λίγκα φυσικά δεν ήρθε εύκολα. Μετά από πολλά χρόνια κυριαρχίας των ομάδων της Μαδρίτης, η Ρεάλ Σοσιεδάδ είχε κάνει το repeat με δυο συνεχή πρωταθλήματα για να έρθει η σειρά της Αθλέτικ. Μετά τους δυο τίτλους της Μπιλμπάο το 1983 και το 1984 ακολούθησαν 11 συνεχόμενα πρωταθλήματα που πήγαν στα χέρια της Ρεάλ ή της Μπάρτσα για να έρθει η Ατλέτικο του Πάντιτς να σπάσει την δυαρχία. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2000 για να πάει η κούπα σε κάποια άλλη πολή ξανά μετά τη χώρα των Βάσκων όταν πήγε στη Γαλικία και στα χέρια της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια. Στατιστικά και αριθμοί που δείχνουν τη σημασία του κατορθώματος της Μπιλμπάο. Στο πρωτάθλημα του 83′ η Ρεάλ φάνηκε να είναι το μεγάλο φαβορί εξ αρχής καθώς πήρε γρήγορα κεφάλι στην κούρσα έχοντας στο πρώτο μισό μόνο μια ήττα, από την Μπάρτσα που με τον Μαραντόνα να μην είναι σε καλή κατάσταση μετά το πρόβλημα της ηπατήτιδας ήταν αρχικά εκτός μάχης. Οι Μαδριλένοι μάλιστα πέρασαν νικηφόρα και από το Σαν Μαμές δείχνοντας ότι ήρθε η ώρα τους.

Το ντεφορμάρισμα όμως της Ρεάλ τον χειμώνα συνδυάστηκε με ένα σερί νικών των Καταλανών και για πρώτη φορά μετά την 5η αγωνιστική, βρέθηκε άλλη ομάδα στην κορυφή του πίνακα. Γρήγορα όμως και η Μπάρτσα έκανε τη δική της κοιλιά που μάλιστα έφερε την απόλυση του προπονητή Λάτεκ. Η μάχη τελικά κατέληξε να είναι υπόθεση για δύο. Την Ρεάλ και την Αθλέτικ Μπιλμπάο του μόλις 32χρονου Χαβιέρ Κλεμέντε. Η κορυφή άλλαζε εναλλάξ χέρια και φτάσαμε στην τελευταία αγωνιστική όπου και οι δύο ομάδες αγωνίζονταν εκτός έδρας. Η Ρεάλ πήγαινε στο Μεστάγια της Βαλένθια που ήθελε μόνο νίκη για να σωθεί και να μην πέσει για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η Μπιλμπάο πήγαινε στην Λας Πάλμας που και με Χ σωζόταν.

Οι Μαδριλένοι κατακτούσαν τον τίτλο και με ισοπαλία και το έργο των Βάσκων φαινόταν δύσκολο. Έγινε μάλιστα δυσκολότερο όταν η Λας Πάλμας άνοιξε το σκορ μόλις στο 3′ και ο τίτλος φάνηκε να πηγαίνει στην Μαδρίτη. Τα πράγματα όμως άλλαξαν άρδην, με την Μπιλμπάο να ισοφαρίζει και να παίρνει το προβάδισμα, ενώ η Βαλένθια άνοιξε το σκορ λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου. Η Μπιλμπάο μετέτρεψε σε περίπατο το παιχνίδι στο 2ο ημίχρονο κερδίζοντας με 1-5 (είχε την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα), ενώ η Ρεάλ παρά τα δυο δοκάρια της δεν κατάφερε να ισοφαρίσει και οι νυχτερίδες κέρδισαν την παραμονή τους στερώντας τον τίτλο από τους Μερένγκες.

Ο τίτλος έγινε γιορτή όλης της πόλης και η Αθλέτικ θέλησε να το περάσει ως ένα μήνυμα προς όλον τον κόσμο, ένα δείγμα μαχητικότητας και ελπίδας. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο κάτοικοι βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, παιδιά, μαμάδες ήταν όλοι έξω σε μια μέρα που έμεινε γνωστή ως “η απεργία του πρωταθλήματος” καθώς κανείς δεν πήγε στις δουλειές του. Και ενώ έχουμε συνηθίσει τα λεωφορεία με τους παίκτες και την κούπα, οι Βάσκοι πρωτοτύπησαν. Ανέβασαν την ομάδα πάνω σε ένα από τα φορτηγά πλοία που μετέφεραν βαρέα φορτία και την έβγαλαν βόλτα στο δέλτα του Μπιλμπάο εκεί που εκβάλλουν τα τρία ποτάμια της περιοχής. Δεν ήταν τυχαία η κίνηση, ήταν μια κίνηση στήριξης στους ανθρώπους που έκαναν την ίδια διαδρομή καθημερινά για δουλειά και πλέον είχαν μείνει άνεργοι. Η βιομηχανοποίηση της περιοχής κατά τον 19ο αιώνα είχε κάνει αυτές τις φορτηγίδες αναγκαίες για να μεταφέρουν τα μεταλλεύματα από τα γύρω βουνά. Η Αθλέτικ έμεινε πιστή στους στίχους του ύμνου της που λέει ότι “αναδύθηκε” από τους ανθρώπους, τον λαό της χώρας.

Η… μαούνα που χρησιμοποιήθηκε ονομάστηκε σε Αθλέτικ και έγινε μέρος του συλλόγου. Ούτε οι ίδιοι οι παίκτες περίμεναν ότι αυτός ο τίτλος σήμαινε τόσο για τον κόσμο. Ο Γκοϊγκοετσέα δήλωσε “Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι ήταν αυτό. Όλη η χώρα των Βάσκων είχε μαζευτεί”. Ένα χρόνο αργότερα η φορτηγίδα Αθλέτικ ξαναέκανε την βόλτα της για να γιορτάσει το νταμπλ σε μια χρονιά που η Μπιλμπάο πήρε το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία με τη Ρεάλ και το κύπελλο στην περίφημη “Μάχη του Μπερναμπέου” με τα… απόνερα του δολοφονικού φάουλ του Γκοϊκοετσέα στον Μαραντόνα.  Η βάρκα δεν ξαναβγήκε από τότε στα νερά του Μπιλμπάο, αν και ο κόσμος βγήκε ξανά στους δρόμους. Δυο χαμένοι τελικοί στο Κόπα ντελ Ρέι με την κλασσική αντίπαλό της και ένας στο Γιουρόπα Λιγκ έκαναν την Μπιλμπάο να αγγίξει το όνειρό. Μέχρι την επόμενη φορά οι αναμνήσεις θα κρατούν ζωντανές τις ελπίδες του κόσμου.